Ελλάδα – Τουρκία τρία-μηδέν

958

Του Γιώργου Καραμπελιά

Η στάση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, να απαντήσει σθεναρά στις προκλήσεις του Τσαβούσογλου, θα θεωρούνταν αυτονόητη για μια χώρα που αντιμετωπίζει έναν ανενδοίαστο επεκτατιστή γείτονα. Όμως, και δικαίως, προκάλεσε κύματα χαράς και ενθουσιασμού στον ελληνικό λαό, διότι μέχρι τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις μάς είχαν συνηθίσει να παίζουν τον σάκο του μποξ για τους Τούρκους φασίστες. Αυτοί να επιτίθενται  όλο και πιο απροκάλυπτα και οι δικοί μας να προσπαθούν να υποβαθμίσουν τόσο το μέγεθος των προκλήσεων, όσο και τα αποτελέσματα που παράγουν αυτές οι προκλήσεις: Κατοχή της Κύπρου, casus belli, «γαλάζια πατρίδα». Άλλωστε, ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού κατεστημένου, εθισμένο στην καρπαζιά, τρόμαξε μπροστά στο «θράσος» του Δένδια.

Σε ένα μάλιστα συγκρότημα Τύπου που διατηρεί στενούς δεσμούς με την Τουρκία –άραγε και επιχειρηματικούς; –, δεν έκρυβαν τη λύπη τους γιατί ο Δένδιας χάλασε το «καλό» κλίμα. Στον τηλεοπτικό σταθμό του ίδιου συγκροτήματος είχαν μάλιστα χαρακτηρίσει υπερβολικές τις τοποθετήσεις του Ντράγκι για τον δικτάτορα Ερντογάν, αντί να πανηγυρίζουν για μια στροφή της Ιταλίας ιδιαίτερα ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. Αυτοί κοιτάνε μάλλον τα δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα και τσιμέντο να γίνει η Ελλαδίτσα. 

Και «παραδόξως», ανάλογες ανησυχίες για τις ελληνικές υπερβολές εξέφρασε την Παρασκευή 16 Απριλίου και το θλιβερό δίδυμο που κατακρεουργεί κάθε πρωί την αξιοπιστία της δημόσιας τηλεόρασης – άραγε με δικιά τους πρωτοβουλία; Ο αμίμητος Ιωακειμίδης ενοχλήθηκε σφόδρα από την ανατίναξη της στρατηγικής της φινλανδοποίησης της Ελλάδας, υπογραμμίζοντας πως «η διπλωματία του μεγαφώνου δεν οδηγεί πουθενά…»! Ο δε ομοτράπεζός του στα ΝΕΑ, Μιχάλης Μητσός, επιρρίπτει την ευθύνη στον Δένδια, «που ανέβασε τους τόνους», ώστε «να αποτυπωθούν δημοσίως οι υπαρκτές … αλλά όχι και αγεφύρωτες ελληνοτουρκικές διαφωνίες…»!

Άλλοι, επειδή χαλάει την ψευδοαντιπολιτευτική τους τους σούπα –πότε ενάντια στη Συμφωνία με την Αίγυπτο, πότε ενάντια στα ανοίγματα της Ελλάδας στη Λιβύη κ.λπ.–, προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τη σημασία της ελληνικής αντίδρασης, εμφανίζοντάς την απλώς ως πρωτοβουλία του Δένδια, που έκανε «έξαλλο» το Μαξίμου!

Και όμως, είναι προφανές πως αυτή η δημόσια αντιπαράθεση δεν έγινε για τα μάτια του ελληνικού λαού, αλλά αποτελεί και μια σοφή κίνηση σε τακτικό επίπεδο. Κατ’ αρχάς, διότι αποκάλυψε τη φενάκη της προσέγγισης με την Ευρώπη, στην οποία δήθεν συναινεί και η Ελλάδα. Αυτή την προωθεί η Τουρκία σε συνεργασία με τους Γερμανούς, γι’ αυτό και η τουρκική παγίδα στην Άγκυρα, μάλιστα με την εκτός πρωτοκόλλου συζήτηση με τον Ερντογάν.

Δεύτερον, διότι κατέδειξε σε όλους τους εταίρους και συμμάχους μας, αλλά ακόμα και σε ταλαντευόμενους όπως οι Λίβυοι, ότι η Ελλάδα έγινε επιτέλους σοβαρή χώρα που υπερασπίζεται τα δικαιώματά της και όλοι μπορούν να υπολογίζουν σε αυτήν.

Με αυτή την κίνηση, την τρίτη μετά τον Έβρο και την επακούμβηση στη θάλασσα, η Ελλάδα πέτυχε μια σημαντική νίκη και ψήλωσε ακόμα περισσότερο, τόσο στο εσωτερικό, ενισχύοντας την εθνική αυτοπεποίθηση, όσο και στο εξωτερικό.

Στην Άγκυρα θα ήταν όλα τέλεια αν ο Δένδιας, στις αιτιάσεις Τσαβούσογλου για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών, προσέθετε ένα επιχείρημα-υπερόπλο: «Έχετε το θράσος να μιλάτε για στρατιωτικοποίηση όταν διατηρείτε 40.000 στρατό στην Κύπρο;» Όταν η ελληνική κυβέρνηση θα προτάξει και το ζήτημα της Κύπρου, θα έχει ολοκληρώσει την πορεία της επανεθνικοποίησης της και εν μέρει και των ελληνικών ελίτ.

Πάντως ήταν ένα υπέροχο γκολ στην έδρα τους. Τρία – μηδέν!