ΦΩΤΟ: Christina Valanidou
Του Αλεκου Μιχαηλίδη
Για τη «λύση» και την «επανένωση» πορεύθηκαν εκατοντάδες πολίτες την Κυριακή στο οδόφραγμα της Δερύνειας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΑΚΕΛ. Χωρίς να προτάξουν κάτι καινούργιο, έδειξαν να διαδηλώνουν περισσότερο εναντίον των Ελληνοκυπρίων, παρά εναντίον της κατοχικής δύναμης.
Μαζί τους ήταν και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σία Αναγνωστοπούλου. Αυτή τη φορά δεν ενόχλησε κανέναν πως ήρθε εξ Ελλάδος ούτε ότι εκφέρει άποψη για το Κυπριακό -θυμηθείτε τι έγινε με τον Άγγελο Συρίγο, τον Γιώργο Δελαστίκ, τον Γιώργο Καραμπελιά και άλλους. Αυτή τη φορά πόζαραν μαζί της και επεσήμαναν ότι τους ενώνουν αγώνες (λογικά εννοούσαν το σχέδιο Ανάν).
Η ίδια η Σία Αναγνωστοπούλου δε, είναι μια τρανή απόδειξη του όρου «ΔΗΣΑΚΕΛ» -όπως και ο ευρωβουλευτής Νιαζί Κιζίλγιουρεκ. Κατά τα τρία τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης Κληρίδη, λοιπόν, η Σία Αναγνωστοπούλου διετέλεσε «υπεύθυνη της ερευνητικής ομάδας του ΥΠΕΞ της Κύπρου για θέματα που αφορούσαν την Τουρκία και την τουρκοκυπριακή κοινότητα». Τότε έγινε γνωστή στην κυπριακή πολιτική σκηνή, όταν στο πλευρό του Γιαννάκη Κασουλίδη, έκανε τα πάντα για να επιβάλει το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν. Εξάλλου, ακόμα και το 2010 έβλεπε «εκσυγχρονισμό της τουρκικής κοινωνίας» να επιχειρείται «κυρίως μέσω Ερντογάν». Έτσι θα «ρίξουν» τον Αναστασιάδη; Συγχέοντας το «παλιό» με ψευδαισθήσεις για το «καινούργιο»;
Οι προαναφερόμενες προσωπικότητες δεν πείθουν ότι θα γράψουν ιστορία, παρόλο που προσπαθούν να αλλάξουν τα φώτα της ιστορίας των λαών. Είναι, όμως, σημάδια της διαρκούς παρακμής που βιώνει ο Ελληνισμός και που οδήγησε στις παρούσες δύσκολες μέρες. Σημάδια μιας ατέρμονης κατρακύλας, κακοστημένης από τα δύο μεγάλα κόμματα της Λευκωσίας, το δικέφαλο ΔΗΣΑΚΕΛ και τις πιο ακραίες αντιλήψεις της αθηναϊκής πολιτικής σκηνής -που διαχύθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες τόσο στη Νέα Δημοκρατία, όσο και στο ΠΑΣΟΚ και -φυσικά- στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για προσωπικότητες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους ιστορικούς του μέλλοντος, για να καταδειχθεί η πορεία του όρου ΔΗΣΑΚΕΛ, αυτού του κτήνους εξαιτίας του οποίου δεν κατορθώσαμε να σηκώσουμε κεφάλι απέναντι στον τουρκικό φασισμό και πλέον ζητά και τα ρέστα.
Διότι, μπορεί ο Νιαζί και η Σία να είναι πια πρωτοκλασάτα στελέχη κάποιας αριστερής αντιπολίτευσης, μα υπήρξαν γερά θεμέλια του πύργου της εθνομηδενιστικής δεξιάς. Η Αναγνωστοπούλου ως συνεργάτιδα στην κυβέρνηση Κληρίδη και ο Κιζίλγιουρεκ ως σύμβουλος στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, που προσπάθησε να ολοκληρώσει το φιάσκο του σχεδίου Ανάν. Πάντα με την άνεση μιας άτυπης (ή τυπικής) συμφωνίας ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, που επισκιαζόταν πριν από κάποια εκλογική αναμέτρηση. Το δυστυχές είναι πως τέτοιοι ανθρώποι πείθουν τις μάζες πως βρίσκονται στα χαρακώματα και αντιστέκονται σε κάποια εξουσία, έστω κι αν πρόκειται για κρατικοδίαιτους ψευτοδιανοούμενους που λειτούργησαν ως απαραίτητα γρανάζια στην πολιτική του ενδοτισμού, στη γιγάντωση του ΔΗΣΑΚΕΛ, στην κυριαρχία του Αναστασιάδη και των ηττημένων μυαλών. Και τώρα εμφανίζονται σαν δούλοι δραπέτες στο στρατόπεδο του υποτιθέμενου εχθρού, έτοιμοι να εξαργυρώσουν τις… επιταγές τους: «Ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους».
