του Γιάννη Σιδέρη από το liberal.gr
«Δύστηνος ἐγὼ στυγερᾶς μοίρας» γράφει ο Αισχύλος στους Πέρσες, και κάποιοι θεωρούν ότι η μοίρα τους έθεσε το βαρύ φορτίο στον ώμο!
Έτσι, ενώ η αρμόδια επιτροπή (ΔΕΚΑΠ) έδωσε παράταση ως την Πέμπτη το απόγευμα (18.00) για την κατάθεση υποψηφιοτήτων και τη συλλογή υπογραφών για την Προεδρία, ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά την αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά, βρίσκεται «υπό προβληματισμό» για ενδεχόμενη υποψηφιότητά του – κάτι που επ’ ουδενί σκεφτόταν όσο η Φώφη ήταν στις επάλξεις!
Συνεργάτες του θεωρούν ότι η παρούσα διαδικασία είναι «έως τώρα αδιέξοδη». Θα πρέπει, τονίζουν να υπάρξει μια άλλη «καταλυτική», η οποία θα οδηγήσει «σε έξοδο από το αδιέξοδο» – το οποίο αδιέξοδο διαβλέπουν όσοι έχουν πέσει πάνω στον Παπανδρέου για να τον πείσουν να θέσει υποψηφιότητα!
Παράλληλα θεωρούν ότι η υποψηφιότητά του «θα πολιτικοποιούσε» μια διαδικασία που τώρα είναι «μια σύγκρουση μηχανισμών χωρίς προοπτική»! Επίσης, δείχνουν σαν να περιμένουν «κάτι» να συμβεί ως την Πέμπτη (παρόλο που είναι πολύ σύντομο το διάστημα), ώστε η ενδεχόμενη περίπτωση καθόδου του Παπανδρέου, να είναι απρόσκοπτη και νικηφόρα, πάντα «για το καλό της παράταξης και της χώρας».
Όπως λένε – προς απορίαν μας – «δεν είναι μόνο οι εκλογές» που θα μπορούσαν να αποτελέσουν «διέξοδο στο αδιέξοδο». Στην παρατήρησή μας ότι «χωρίς εκλογές» θα σήμαινε ότι ο Γιώργος θα ερχόταν ως «παράκλητος» υπεράνω όλων και με όλους τους άλλους να υποχωρούν, το αρνήθηκαν ως ερμηνεία! Όμως μια όποια άλλη διαδικασία είναι εκτός καταστατικού και δεν θα περνούσε αναίμακτα.
Αυτά τα ολίγα ως – ασαφές – ρεπορτάζ, μια και ο Γιώργος ακόμη σκέφτεται τις εισηγήσεις των ανθρώπων του, προσμετρά τις συνθήκες, αλλά δεν έχει καταλήξει – «δεν έχει πει κουβέντα σε κανέναν» μας είπαν (αυτό στο δημοσιογραφικό κλισέ μεταφράζεται πως «αφήνει το θέμα ανοιχτό»). Σύμφωνα με πληροφορίες μας συνεργάτες του επικοινωνούν με πρώην στελέχη σε όλη την Ελλάδα και ρωτούν τη γνώμη τους για το ενδεχόμενο καθόδου!
Βέβαια δεν ξέρουμε πόσο η μοίρα τον έχει ορίσει να… σώσει την κεντρώα παράταξη. Την τελευταία φορά η μοίρα αυτή στάθηκε αρκετά βάσκανος μαζί του. Βρέθηκε εκτός θέσης Προέδρου και εκτός Πρωθυπουργίας, με την κεντρώα παράταξη τρωθείσα από την τέμνουσα προπαγάνδα δεξιάς και «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, με την τελευταία σκυλεύσασα επί του ΠΑΣΟΚ.
Ο ίδιος πάντως σε προσωπικό επίπεδο, μάλλον να χάσει θα είχε αν έμπαινε στη βάσανο της υποψηφιότητας: Γιατί απλούστατα, είναι και θα είναι βουλευτής. Είναι επίσης Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η οποία δεν είναι η Διεθνής της εποχής ας πούμε του Βίλλυ Μπράντ, και δεν έχει κάποια διεθνή βαρύτητα. Όμως δίνει τη δυνατότητα στον κ. Παπανδρέου να απολαμβάνει το αγαπημένο του σπορ: Τις ομιλίες στα διεθνή φόρα και τον γενικόλογο οραματισμό ενός ιδεατού κόσμου.
Εξ αυτού, με την συναίνεση της Φώφης, κατέλαβε και τη θέση που δικαιωματικά κατείχε η βουλευτής του ΚΙΝΑΛ Χαρά Κεφαλίδου (ως μέλος της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής), στη «Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης». Ο Παπανδρέου παραβρέθηκε στην συνεδρίαση του ασαφούς οργάνου, και επιδόθηκε στο έτερο αγαπημένο του σπορ (για το οποίο είναι όντως γεννημένος), τις διεθνείς σχέσεις.
Όμως δεν ξέρουμε πόσο μπορεί να πείσει ότι αποτελεί το σύμβολο της ενότητας ο αρχηγός που διέσπασε το κόμμα το οποίο «κληρονόμησε». Και δεν το κληρονόμησε δια δαχτυλιδιού από τον Σημίτη. Το κληρονόμησε ως πατρική κληρονομιά με την ενθουσιώδη συναίνεση του λαού, η οποία επικυρώθηκε από πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες το 2004.
Δεν μας πέφτει λόγος να αποτιμήσουμε αξιολογικά τη διάσπαση του κόμματος που του έκανε την τιμή να τον αναδείξει ως Πρόεδρο και Πρωθυπουργό. Απλώς δημοσιογραφικά αναφέρουμε ότι υπάρχει κόσμος στο σημερινό ΚΙΝΑΛ, που το θυμάται και του το προσάπτει. Και που το προβάλει ως επιχείρημα, ότι ο Παπανδρέου διέσπασε το κόμμα του, δημιούργησε το ΚΙΔΗΣΟ, και ως εκ τούτου δεν αποτελεί δυνητικό εγγυητή κομματικής ενότητας.
Εν τω μεταξύ στο ΚΙΝΑΛ οι υποψηφιότητες ακολούθησαν την προτροπή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Οι τρεις υποψηφιότητες, Ανδρουλάκη, Λοβέρδου Καστανίδη, εμπλουτίστηκαν με τις υποψηφιότητες των Γερουλάνου, Κεγκέρογλου, και του εκπροσώπου Τύπου, Χρηστίδη.
Από λόγους αρχής, δεν θεωρούμε ότι αυτό είναι αρνητικό. Έχει προϋπάρξει άλλωστε πολυσπερμία υποψηφίων κατά την γενέθλια ψηφοφορία του ΚΙΝΑΛ το 2017, όταν οι υποψήφιοι ήταν εννέα (Γεννηματά, Ανδρουλάκης, Θεοδωράκης, Καμίνης, Μανιάτης, Γάτσιος, Πόντας, Ραγκούσης, Τζιώτης). Φυσικά τότε ήταν ομοσπονδία κομμάτων ((ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΔΕΜ, ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητοι κ.α.), άρα έπρεπε να εκπροσωπηθούν όλες οι τάσεις.
Και τώρα κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Οι πολλοί υποψήφιοι σε μια εκλογική διαδικασία δεν είναι αρνητικό γεγονός. Παρότι διακωμωδήθηκε στα social media, ενέχει ένα θετικό γεγονός: Προσελκύει και παρακινεί το σύνολο των τάσεων του κόμματος να προσέλθουν στην κάλπη. Και αυτό είναι αναζωογονητικό. Γιατί δεν ήταν σίγουρο αν το «γεννηματικό μπλοκ» μετά την αποχώρηση της Φώφης, θα είχε ενδιαφέρον να προσέλθει.
Αλλά επειδή η πολιτική δεν είναι κόσμος αγγελικά πλασμένος, αρκετοί που εμπλέκονται στη διαδικασία, ερμηνεύουν την πληθώρα των νέων υποψηφιοτήτων ως προσπάθεια αναχώματος στην ισχυρή πιθανότητα εκλογής Λοβέρδου.
Αλλά αυτό είναι κάτι που θα φανεί στον δεύτερο γύρο με τις κολεγιές που θα γίνουν.
