Του Γιώργου Καραμπελιά* από το capital.gr
Τις τελευταίες ημέρες, ο Τραμπ –ο ίδιος αυτοπροσώπως αλλά και με το θρασύτατο φερέφωνό του στη διάσκεψη του Μονάχου– αποκάλυψε τον πραγματικό και βασικό στόχο της εξωτερικής του πολιτικής να παραχωρήσει ανοικτά την Ουκρανία στον Πούτιν και να αποσυνθέσει την Ευρώπη.
Όλοι οι προηγούμενοι ανεύθυνοι και ανέφικτοι παληκαρισμοί σχετικά με τη Γάζα, οι επιθέσεις εναντίον του Καναδά ή του Μεξικού αποτελούσαν στάχτη στα μάτια για να περάσουν στο κύριο μενού.
Και αυτό δεν είναι άλλο από τη στυγνή παράδοση της Ουκρανίας και μέρους της Ευρώπης στον Πούτιν, με τον οποίο τον συνδέουν ομολογημένοι και ανομολόγητοι δεσμοί. Όλα όσα προηγήθηκαν είχαν ακριβώς στόχο τη δημιουργία κλίματος ανησυχίας και αναταραχής –για τον “τρελό Τράμπ από τον οποίο μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα”– ώστε να προετοιμαστεί ιδεολογικά το έδαφος. Και εν πολλοίς τα κατάφερε.
Το σκανδαλώδες της υπόθεσης συνίσταται κατ’ αρχάς, στο ότι ο Τραμπ, πάνω από τα κεφάλια των Ουκρανών, αποφασίζει για την τύχη τους και την παράδοσή τους στον δήμιό τους – με μια λογική ιμπεριαλισμού παλαιού τύπου τον οποίο έχουμε να δούμε από τον 19ο αιώνα.
Συναφώς, παρότι αφορά άμεσα το μέλλον της Ευρώπης, επιχειρεί, με απόλυτο κυνισμό, να βγάλει την Ευρώπη έξω από τη διαπραγμάτευση, παρά το τεράστιο κόστος που έχουν πληρώσει οι ευρωπαϊκοί λαοί και η οικονομία τους για τη στήριξη της Ουκρανίας· άλλωστε, το ίδιο το ζήτημα της εισβολής στην Ουκρανία αποτελεί στο βάθος αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης.
Παράλληλα, αυτή η ιταμή κίνηση αποκαλύπτει με ενάργεια ένα “περίεργο” φαινόμενο το οποίο πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα τελευταία χρόνια: πώς και γιατί οι πουτινιστές, αριστεροί και δεξιοί, μπορούν να είναι και τραμπικοί –και μάλιστα σε πλήρη αντίθεση με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα– και ταυτόχρονα οι τραμπικοί να είναι και φιλορώσοι. Και όλοι να πανηγυρίζουν εν χορώ. Και είναι η πρώτη φορά που τόσο απροκάλυπτα και ξετσίπωτα αυτή η συγχορδία εκτελείται μπροστά στα μάτια μας.
Περνάμε έτσι σε μία πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης η οποία δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, τουλάχιστον από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά – καθώς οι Ηνωμένες πολιτείες επιχειρούν να εξαλείψουν την έννοια της “συλλογικής Δύσης”, και να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς άνισων διμερών σχέσεων με τις Ευρωπαίους. Οι ΗΠΑ θα συνάπτουν σχέσεις με τις καθέκαστα ευρωπαϊκές χώρες παρακάμπτοντας ουσιαστικά την ΕΕ.
Άλλωστε, διακηρυγμένος στόχος του Τραμπ, του Βανς και της παρέας των παρανοϊκών δισεκατομμυριούχων τύπου Μασκ είναι να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως το έχει επαναλάβει πολλές φορές ο Τραμπ μέχρι να έλθει ο θρασύτατος Βανς να το διακηρύξει ανοικτά, urbi et orbi, από το βήμα του Μονάχου. Ο εχθρός του Τραμπ και του “φτωχόπαιδου” εκατομμυριούχου αντιπροέδρου δεν είναι ο Πούτιν ή ο Σι Ζι Πινγκ αλλά η Ευρώπη.
Ήδη ο Αμερικανός πρόεδρος έχει διακηρύξει ότι θέλει να επανεισαγάγει τη Ρωσία στους G7 και ουσιαστικά να ξαναφέρει τον Πούτιν στο διεθνές παιχνίδι – ούτε κυρώσεις ούτε γάτα ούτε ζημιά για τα εγκλήματα του καθεστώτος του στην Ουκρανία.
Τελικώς, επιδιώκει να ξαναδιαιρέσει την Ευρώπη στα δύο, δημιουργώντας ένα σύστημα όπου η Αμερική θα ελέγχει ένα μέρος της και ένα άλλο μέρος θα το ελέγχει, άμεσα ή έμμεσα, ο Πούτιν. Διότι, εάν η Ουκρανία χάσει τα εδάφη της και γίνει ρωσικό προτεκτοράτο – καθώς θα έχει αποκλειστεί και η είσοδος της στο ΝΑΤΟ που θα της παρείχε μια κάποια προστασία–, ανοίγει ο δρόμος για την επιστροφή της Ρωσίας στην ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Έχουμε ήδη τα φαινόμενα Σλοβακίας και Ουγγαρίας καθώς και το ρουμανικό επεισόδιο.
Η αυτοκρατορική Ρωσία του Πούτιν θέλει οπωσδήποτε να επεκταθεί προς τα δυτικά και για έναν ακόμα λόγο, διότι δεν θέλει να μείνει μόνο σε ένα τετ-α-τετ με τους μουσουλμάνους και την Κίνα στα ανατολικά της. Επιθυμεί διακαώς να επεκταθεί προς τα δυτικά όπου βρίσκονται πληθυσμοί συμβατοί πολιτισμικά με την πλειοψηφία του ρωσικού πληθυσμού. Πόσο μάλλον που η Ρωσία αντιμετωπίζει μεγάλο πληθυσμιακό πρόβλημα –έχει 140 εκατομμύρια πληθυσμό, ο οποίος συρρικνώνεται ενώ αυξάνεται ο μουσουλμανικός πληθυσμός και στο εσωτερικό της Ρωσικής Ομοσπονδίας–, περιβάλλεται σε όλα της στα σύνορα από περισσότερα από 200 ή 300 εκατομμύρια μουσουλμάνους ενώ κινδυνεύει να γίνει οικονομική αποικία της Κίνας. Επομένως, η έξοδος προς τα δυτικά είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη ρωσική στρατοκρατική αυτοκρατορία.
Στο παρελθόν, οι ΗΠΑ είχαν πρωτοστατήσει για την είσοδο της ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ ώστε να υπονομεύσουν τη γαλλογερμανική ηγεμονία στην “παλιά Ευρώπη” και να βάλουν οριστικό φραγμό στις ρωσικές ορέξεις· γι’ αυτό και πολλοί τότε αποκαλούσαν την ανατολική Ευρώπη “Αμερικανική Ευρώπη”. Σήμερα, αντίθετα, η πολιτική Τραμπ δεν καλοβλέπει πλέον την επέκταση της Ενωμένης Ευρώπης προς τα ανατολικά, διότι της προσφέρει στρατηγικά μεγέθη τα οποία, σε περίπτωση ενίσχυσης της αμυντικής και πολιτικής ευρωπαϊκής ενοποίησης, μπορεί να την μεταβάλει σε παγκόσμιο πρωταγωνιστή. Και μάλιστα όταν χώρες όπως η Πολωνία ή οι Βαλτικές Χώρες πρωτοστατούν στη διεκδίκηση μιας ενισχυμένης ευρωπαϊκής ταυτότητας.
Η ανοικτή στήριξη προς την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, την οποία τόσο ξεδιάντροπα ξετύλιξε στα μάτια των Ευρωπαίων ηγετών ο Βανς στο Μόναχο, δεν έχει να κάνει μόνο ή κύρια με την εξάπλωση του ακροδεξιού ιδεολογικού μοντέλου στην Ευρώπη αλλά αποτελεί στήριξη σε αντιευρωπαϊκές και φιλορωσικές δυνάμεις. Διότι όλες σχεδόν οι ακροδεξιές δυνάμεις της Ευρώπης είναι κατ’ εξοχήν αντιευρωπαϊκές και προβάλλουν την εθνική ταυτότητα όχι στο εσωτερικό μιας ενιαίας Ευρώπης αλλά σε αντιπαράθεση με αυτή.
Γι’ αυτό ακριβώς και στηρίζονται ανοικτά και από τον Πούτιν και τα ρωσικά δίκτυα σε όλη την Ευρώπη και πολύ συχνά χρηματοδοτούνται από τα ρωσικά ρούβλια.
Δηλαδή, η Ευρώπη, αυτή τη στιγμή, πολιορκείται και αμφισβητείται από δύο πλευρές. Από τη ρωσική είναι αναμενόμενο. Διότι από τη στιγμή που η Ρωσία δεν μεταβλήθηκε σε ένα έθνος-κράτος μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ –όπως πρότεινε ο αδικοχαμένος Ναβάλνυ και τόσοι άλλοι Ρώσοι δημοκράτες–, γεγονός που θα άνοιγε τον δρόμο για μια συμπαράταξη με την Ευρώπη, ο μόνος δρόμος που έμενε ήταν η επιστροφή στο αυτοκρατορικό κνούτο και την εξωτερική επέκταση. Αυτό γνωρίζει η αυτοκρατορική Ρωσία ήδη από τον Ιβάν τον Τρομερό: την επέκταση. Και προφανώς, η ανασύσταση ενός χώρου κυριαρχίας και επιρροής στην ανατολική Ευρώπη αποτελεί θεμελιώδη γεωπολιτικό της στόχο. Επομένως, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αποδυναμωθεί και, ει δυνατόν, να διαλυθεί.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και τον Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε, είχαν προκρίνει μια πολιτική ενίσχυσης της Ευρώπης, με την ΕΟΚ και τη συγκρότηση του ΝΑΤΟ, ώστε να αντιμετωπιστεί η σοβιετική απειλή. Σήμερα όμως –τουλάχιστον η διοίκηση Τραμπ αλλά όχι μόνο– βλέπει μια ομοσπονδιακά ενωμένη Ευρώπη ως βασικό εμπορικό οικονομικό και γεωπολιτικό αντίπαλο. Γι’ αυτό και προτιμά τη σύναψη μιας de facto συμμαχίας με τη Ρωσία με στόχο την αποσύνθεση της Ευρώπης και την διανομή της σε ζώνες επιρροής. Άλλωστε, δεν είναι μόνο τα ρωσικά δίκτυα που κάνουν ό,τι μπορούν για τη διάλυση της Ευρώπης, υπάρχουν ήδη, εδώ και αρκετά χρόνια, και αμερικανικά δίκτυα, μικρότερων διαστάσεων αλλά εξίσου διαβρωτικά, που προπαγανδίζουν συστηματικά εναντίον “της ανίσχυρης και διεφθαρμένης Ευρώπης”.
Επειδή οι κινήσεις του Τραμπ στην Ουκρανία οδηγούν σε ένα νέο Μόναχο, το οποίο το 1938 αποχαλίνωσε τη χιτλερική Γερμανία, η Ευρώπη, αν θέλει να επιβιώσει, είναι υποχρεωμένη να πραγματοποιήσει, έστω τώρα, έστω και αν δεν διαθέτει τις κατάλληλες ηγεσίες, μια μεγάλη κίνηση προς τα εμπρός, συνειδητοποιώντας πως πλέον δεν υπάρχει καθόλου καιρός για δισταγμούς και μικροπολιτικές.
ΥΓ. Άλλωστε, και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι πρώτες κινήσεις του Τραμπ δεν προοιωνίζονται τίποτε το θετικό, το αντίθετο μάλιστα: καμία επαφή με την ελληνική ηγεσία και το υπουργείο Εξωτερικών, σε αντίθεση με τις επανειλημμένες επαφές με την τουρκική ηγεσία.
*Συγγραφέας, εκδότης περιοδικού Άρδην
**Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο, Από τη μεταβυζαντινή ζωγραφική στη γενιά του 30. Μια πολιτική ιστορία, (Εναλλακτικές Εκδόσεις).
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Ακολουθήστε το Άρδην στο twitter
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
