Του Στράτου Μεϊντανόπουλου από την εφημερίδα Ρήξη Νοεμβρίου, φ. 173
Η Μπέχελ είναι η Ολλανδή δηµοσιογράφος µε τις προκλητικές ερωτήσεις-δηλώσεις για τη µεταναστευτική πολιτική προς τον Έλληνα πρωθυπουργό σε συνέντευξη Τύπου τον Νοέµβριο του 2021. Η διευκρίνιση αυτή για όσους διαβάζουν το άρθρο µήνες µετά, όταν το µικροεπεισόδιο αυτό θα έχει –φυσιολογικά- ξεχαστεί.
Το θέµα συζητήθηκε µε πάθος στα ελληνικά διαδικτυακά καφενεία για µέρες, µε λεκτικές επιθέσεις και ειρωνείες εναντίον της δηµοσιογράφου (ως επί το πλείστον) ή ηρωοποίησή της από µία µειοψηφία, της ριζοσπαστικής αριστεράς. Τα σηµαντικά έχουν ήδη λεχθεί οπότε εδώ θα περιοριστούµε σε κάποιες πινελιές στο πορτρέτο του δυτικοευρωπαίου υπέρµαχου των ανθρωπίνων δικαιωµάτων στο πρόσωπο της Μπέχελ. Επειδή ως Έλληνας ίσως να µην είµαι αντικειµενικός, θα βασιστώ αποκλειστικά σε δύο ολλανδικές πηγές. Η πρώτη είναι η συνέντευξή της τον Ιούνιο του 2021, όταν συνελήφθη στην Ελλάδα -όπου ζει επί δεκαετίες- επειδή φιλοξενούσε µετανάστη1:
Στη συνέντευξή της η Μπέχελ περιγράφει ότι συνελήφθη στην Ύδρα χωρίς να προλάβει να πάρει τα προσωπικά της είδη: «Είµαι γυναίκα εξήντα ενός ετών, ήθελα µαζί µου την οδοντόβουρτσά µου, το αποσµητικό µου, τα ηρεµιστικά µου και τις βιταµίνες µου – µα δεν µε άφησαν να τα πάρω».
Σε άλλο σηµείο περιγράφει την απογοήτευσή της για το συµβάν: «Επί σαράντα χρόνια ήµουν κοµµάτι του πληθυσµού, τα παιδιά µου εκεί γεννήθηκαν κι εκεί πήγαν σχολείο. Έκανα τόσα πολλά για τα αδέσποτα γατάκια και τα γαϊδουράκια, µάζεψα τόσα σκουπίδια από τις παραλίες».
[…] αλλά τότε συµπεριφέρθηκα σαν κυρία. Με το ωραίο µου καπέλο, τη φούστα µου να ανεµίζει, τα µακριά ψεύτικα κόκκινα νύχια µου. Δεν µεγαλοποιούσα αυτό που συνέβη, αστειευόµουν και ήµουν γοητευτική, γιατί σκεφτόµουν: δεν θέλω να δείτε τη θλίψη µου».
Και η δηµοσιογράφος καταλήγει συγκρίνοντας καταστάσεις που δεν έχουν κάτι κοινό (όπως η ίδια λέει) αλλά παρ’ όλ’ αυτά τις συγκρίνει: «Ξέρουµε τις ιστορίες από τον Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο. Και τότε οι Ολλανδοί ναζί κατέδιδαν συµπατριώτες τους που είχαν κρύψει Εβραίους. Ξέρω ότι ήταν άλλες συνθήκες και ότι τότε σε εκτελούσαν, αλλά κι αυτοί σε κάρφωναν [όπως οι Υδραίοι, εννοεί]».
Η δεύτερη πηγή είναι ένας σατιρικός ιστότοπος που επιχαίρει για τη σύλληψή της τον Ιούνιο2. Αναφέρει ότι πολλά ολλανδικά ΜΜΕ βρίσκουν απάνθρωπη τη σύλληψη αλλά ξεχνούν τρία πράγµατα: Το πρώτο είναι ότι «η Ελλάδα έχει καταλήξει χωµατερή ανεπιθύµητων ξένων (µεταξύ των οποίων και πρόσφυγες) και ότι η οικονοµική κατάσταση της Ελλάδας δεν της επιτρέπει να τους δεχτεί όλους». Το δεύτερο είναι ότι και η Ελλάδα έχει νόµους. Και, τέλος, «ότι η Ινγκεµπορχ Μπέχελ ισχυρίζεται ότι είναι δηµοσιογράφος. Λογικά δεν θα έπρεπε λοιπόν να κρατά κάποια απόσταση, ώστε το ρεπορτάζ της να έχει αξιοπιστία; Δεν θα έπρεπε να αναφέρεται δηλαδή και στα βάσανα των µεταναστών και σε όσα καταγγέλλουν οι Έλληνες;».
Δύο λεπτοµέρειες ακόµα: Η πρώτη, ότι η δίκη της δηµοσιογράφου για την υπόθεση αυτή εκκρεµούσε ακόµα τον Νοέµβριο. Είναι πιθανόν λοιπόν να προκάλεσε το επεισόδιο, ώστε να εξασφαλίσει την πολιτική κάλυψη του διωκόµενου για τις ιδέες του ενόψει της δίκης. Είδαµε πάντως στη συνέχεια ότι η Μπέχελ προσπάθησε να προωθήσει το κόκκινο καπέλο της ως σύµβολο του αγώνα της. Θεωρώ ότι τέτοιες απόπειρες υπερακοντίζουν στιγµιότυπα όπως την ολιγόλεπτη απεργία πείνας του βουλευτή Μιχελογιαννάκη υπέρ των µεταναστών το 2014.
Η δεύτερη είναι ότι η Μπέχελ θεωρεί πως η στάση της τοπικής κοινωνίας είναι εχθρική (παρά τη φροντίδα που προσέφερε στα γατάκια), διότι σε ρεπορτάζ3 της έφερε στη δηµοσιότητα το πρόβληµα της χωµατερής στην Ύδρα. Δεν αποκλείεται να έχει δίκιο. Το σύντοµο αυτό ρεπορτάζ της είναι καλό και η χωµατερή είναι υπαρκτό πρόβληµα.
1 «Οι άνθρωποι µε µισούν επειδή τους ασκώ κριτική», περιοδικό De Groene Amsterdammer, 25/2021, www.groene.nl/artikel/mensen-haten-me-omdat-ik-kritisch-ben
2 www.geenstijl.nl/5159781/lol-ingeborg-beugel-opgepakt-in-griekenland/
3 www.bnnvara.nl/hotelathene/videos/525690
