του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Την 78η επέτειο από τη Σφαγή των Καλαβρύτων (13 Δεκεμβρίου 1943) από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής … είπα να την συνδυάσω, βλέποντας την κινηματογραφική ταινία «ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943» (ΣΙΝΕ ΤΡΙΑΝΟΝ, 9 θεατές όλοι κι όλοι) – μη δίνοντας σημασία στις όποιες κριτικές για το έργο.
Οποία όμως αρνητική έκπληξη, αναμεμειγμένη με γερή δόση οργής για την απαράδεκτη παρουσίαση των γεγονότων και απογοήτευση για την μέτρια «καλλιτεχνική» επίδοση. Ας αφήσουμε στην άκρη όμως την καλλιτεχνική αξία του έργου, μια και δεν είμαι ειδικός. Πέντε σημεία μόνο επιγραμματικά για τα γεγονότα της ταινίας και την ξεκάθαρη στοχοθεσία της.
1. Σχεδόν αποκαθίσταται/απαλλάσσεται ο δήμιος λοχαγός Τένερτ, ο ναζί που εκτέλεσε τη διαταγή του ταγματάρχη Φρενεμπέργκερ να εκτελεστούν περίπου 700 άνδρες και παιδιά στο λόφο του Καπή, να καεί συθέμελα το σχολείο όπου οι Γερμανοί είχαν μαντρώσει τις γυναίκες και να πυρποληθούν τα Καλάβρυτα.
2. Χρησιμοποιεί το γερμανικό διαχρονικό «άλλοθι» των αντιποίνων για τα εγκλήματα των Ελλήνων ανταρτών, που όμως μάχονταν για την ελευθερία της πατρίδας τους (δεν έγινε καμιά αναφορά στον «σκοτεινό ρόλο» των Άγγλων στην υπόθεση αυτή).
3. Δείχνει την «κλασική» εικόνα κατακτητών που είναι φιλικοί και χαμογελαστοί, σχεδόν πράοι, μοιράζοντας σοκολατάκια σε μικρά παιδιά.
4. Η παρουσίαση του όντως «καλού» Αυστριακού κατώτερου αξιωματικού της σκληροτράχηλης 117ης Μεραρχίας καταδρομών στον οποίο «οφείλονταν το ότι επέζησαν οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά των Καλαβρύτων» ξεπερνά τα όρια της μυθοπλασίας και γίνεται πέραν των ορίων υπερβολή, εκτός ιστορικού πλαισίου. (Για το ρόλο του Αυστριακού βλέπε: Δημ. Μαγκριώτης «Θυσίαι της Ελλάδος και εγκλήματα κατοχής», 1949, σελ. 108).
5. Στο πρόσωπο της «μετανοούσας» δικηγόρου του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, η οποία ανάλαβε να υποστηρίξει την γερμανική κυβέρνηση για να αποκρούσει το δίκαιο αίτημα της Ελλάδας για επανορθώσεις, ουσιαστικά δεν αθωώνει μόνο ΟΛΗ τη σημερινή Γερμανία και τους πολιτικούς της ακόμη, αλλά και την εξαγνίζει, κι εξαφανίζει ουσιαστικά το δίκαιο αίτημα των πολεμικών αποζημιώσεων αναγάγοντάς του σε μια απλή συγγνώμη.
Δυστυχώς, προηγήθηκε, μερικές ώρες πριν την προβολή της ταινίας, και η σχετική με την θλιβερή επέτειο της γερμανικής θηριωδίας στα Καλάβρυτα «δήλωση υποτέλειας» στους Γερμανούς της Προέδρου της Ελληνικής «Δημοκρατίας», οπότε «ήρθε και έδεσε το πράγμα». Συμπέρασμα: Η «διαχείριση» της ελληνικής Ιστορίας, ακόμα και οι πιο θλιβερές της πτυχές, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και πολιτικό επίπεδο, γίνεται πλέον όλο και συχνότερα σε καθεστώς βασανιστικής πολιτικής ορθότητας και με αποδομητικές αντιλήψεις, που κυριαρχούν σχεδόν σε όλο το πολιτικό μας σύστημα και σχεδόν σε όλη την καλλιτεχνική μας παραγωγή.
