Του Διδύμιου
Η μπροσούρα για τη συναυλία ειρήνης, θα μπορούσε να ήταν παλιά. Μόνο η ημερομηνία θα διέφερε. Η παραμικρή αναφορά στην Ουκρανία και το σήμερα.
«Ειρήνη είναι η απάντηση», το σλόγκαν τους. Γενικά και αόριστα. Χωρίς να υπάρχει εισβολέας, χωρίς να καταδικάζεται κανείς. Είμαστε κατά των βιασμών, αλλά δεν μιλάμε για τον βιαστή.
Πόση υποκρισία, πόση προσβολή και κυνικότητα; Τόσο στρατευμένοι; Ειρηνόφιλοι όταν ο πόλεμος έχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση;
Μνήμη χρυσόψαρου. Που τουλάχιστον δεν θάπρεπε νάχουν κάποιοι…χρυσοκάνθαροι μεγαλομπεμπέδες μας. Αυτοί οι γνωστοί. Οι παντός καιρού, φτασμένοι. Που τώρα μαζεύτηκαν μουλωχτά και δεν μιλάνε. Δεν κατονομάζουν. Δεν καταγγέλλουν, δεν στηλιτεύουν. Πόση εθελοτυφλία ακόμα; Πόσο συνειδητά ακόμα θα σιωπούν;
Με την ειρήνη, αλλά όχι κατά του Πούτιν. Αγνοώντας σκοτωμούς, αμάχους, προσφυγιά και μια εισβολή. Κλείνουν τα μάτια στον υπαίτιο, τον δικτάτορα.
Συναυλία ειρήνης. Σκέτα. Χωρίς αίμα, αδιαφορώντας. Κρυμμένοι πίσω από το σύνθημα…ειρήνη. Πόση υποκρισία όταν τραγουδάς για τον πόλεμο, χωρίς να τον ονομάζεις;
Που είναι τα τσιτάτα όλων αυτών των καλλιτεχνών μας, που το ’99 τραγουδούσαν στην Αμερικάνικη πρεσβεία κατά του ΝΑΤΟ και των βομβαρδισμών στη Σερβία; Που είναι οι παλιές συναυλίες της Μυτιλήνης για τους πρόσφυγες του Αφγανιστάν, τα σούρτα φέρτα στη Σερβία και τα τραγούδια στα χαλάσματα;
Ξεθώριασαν όλα. Έχουμε ψυχοπονιάρικη στάση και α λα κάρτ ευαισθησίες. Ελαστικές και στρατευμένες συνειδήσεις. Φτασμένους καλλιτέχνες που …πέφτουν τόσο χαμηλά. Ένα μπουλούκι δήθεν ευαίσθητων, μια δράκα που μηρυκάζει συνθήματα, που μονοπωλεί την κοινωνική ευαισθησία, βάζοντάς την στα δικά της ψευτοπροοδευτικά καλούπια. Και δώστου οι ρητορικοί ακροβατισμοί περί αλληλεγγύης και περί ειρήνης γενικά. Ένας σκασμός ωραιολογίες. Από ένα ψευτοαριστερό μάρκετινγκ από ψευτομπροστάρηδες, που ούτε στη δύση τους δεν αναμετρώνται με την ενσυναίσθησή τους. Που τρέμουν μην τους πουν …φασίστες. Που αντί να το βουλώσουν, μπουρδολογούν ασύστολα κι αερολογούν, φοβούμενοι πάλι μήπως…τις φάνε.
Τους δίνουμε ραντεβού στο Χάρκοβο και τη Μαριούπολη, όπως τότε στο Βελιγράδι. Τους υπενθυμίζουμε αυτά που έλεγαν τότε. Τώρα που …θα πάνε εκεί να τραγουδήσουν. Και θα πουν όπως τότε. Ήρθαμε για την ειρήνη .
Α ρε Τζιμάκο….
Διδύμιος
27. 3. 22
