Γράφουν η Χριστίνα Σταματοπούλου και ο Γιώργος Καραμπελιάς
Γνωριστήκαμε το 1964 όταν μπήκαμε και οι δυο μας στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας και συναντήσαμε τον Γιάννη τον οποίο είχε τόσο απορροφήσει η έντονη πολιτική του δραστηριότητα, ώστε είχε υποχρεωθεί να επαναλάβει το πρώτο έτος. Έκτοτε γίναμε αχώριστοι, μαζί με δύο ή τρεις άλλους φίλους. Ο Γιάννης ήταν μαζί μας στους Λαμπράκηδες αλλά ήδη αντιηγετικός και αντισοβιετικός και πολύ σύντομα μαοϊκός, στο βάθος πάντα αντισταλινικός και αμφισβητίας. Ο Γιάννης θα αποχωρήσει πρώτος από τους Λαμπράκηδες και μετά θα τον ακολουθήσουμε και εμείς.
Εκτός από την Κίνα, που έσπαγε την ομοφωνία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, θα έχουμε πάντα τα μάτια μας ανοιχτά προς το Βιετνάμ, την Κούβα του Τσε Γκεβάρα, το… Μπέρκλεϋ και τους «Πρόβος» της Ολλανδίας. Ήρθαμε ήδη σε επαφή με τα τροτσκιστικά ρεύματα και γνωρίσαμε τουλάχιστον επιφανειακά τις ιδέες του Καστοριάδη. Λίγο καιρό αργότερα θα αποχωρήσουμε και από τους σταλινικούς «κινεζόφιλους» της Αναγέννησης. Είχαμε μπει ήδη στην επικράτεια του αντισταλινικού «νέου κινήματος», της γενιάς του ’68.
Ωστόσο, δεν είχαμε προλάβει να δημιουργήσουμε κάποια νέα οργανωτική δομή όταν ήλθε η δικτατορία και σκορπίσαμε.
Έκτοτε, οι δρόμοι μας χωρίσανε. Εμείς, προς κακή μας τύχη (sic), συνεχίσαμε να κυνηγάμε την ανέφικτη ουτοπία και ο Γιάννης αποφάσισε, και πολύ ορθά, να μετοχετεύσει το πάθος, την εξυπνάδα και την ενεργητικότητά του στην επιστήμη, στην ιατρική. Ο «κουμπούρας» θα μεταβληθεί σε αριστούχο φοιτητή και στη συνέχεια θα ακολουθήσει έναν δρόμο επιστημονικό που θα τον αναδείξει σε έναν από τους κορυφαίους ειδικούς της δημόσιας υγείας. Πολλές από τις προτάσεις του θα εφαρμοστούν ενώ άλλες θα περιμένουν στο γραφειοκρατικό ράφι της εξουσίας, μήπως κάποιος Κικίλιας ή Πλεύρης τις ανασύρει, έστω κατά τύχη ή ίσως και από ενοχές, μετά τον αδόκητο θάνατό του.
Έκτοτε συναντιόμαστε αραιά και πού, πάντα όμως με το ίδιο βαθύ αίσθημα της φιλίας και της παλιάς συντροφικότητας. Πρόσφατα, οι τελευταίες επαφές μας πραγματοποιήθηκαν με την ευκαιρία της πανδημίας και την προσπάθεια να απαντήσουμε στην παράνοια της άρνησης της επιδημίας και του αντιεμβολιασμού. Έτσι, βρεθήκαμε μαζί σε δύο εκδηλώσεις όπου και πάλι το οξύ πνεύμα του Γιάννη αναδείχτηκε.
Όμως, τον έφαγαν οι «τερμίτες». Η επιμονή της πανδημίας, κατ’ εξοχήν ως συνέπεια της αντιεμβολιστικής προπαγάνδας, οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους σε πρόωρο θάνατο. Αναμεσά τους και τον αγαπημένο μας φίλο και σύντροφο.
Καλό ταξίδι, Γιάννη.
1 ΣΧΟΛΙΟ
Καλό σου ταξίδι δάσκαλε.