του Άριστου Μιχαηλίδη, πρώτη δημοσίευση Φιλελεύθερος
Λυπούμαι για την όποια παρανοϊκή «εξήγηση» της ρωσικής εισβολής. Λυπούμαι, που υπάρχουν ακόμα πολλοί να εστιάζουν τις «αναλύσεις» τους στον Ζελένσκι ή στους νεοναζί του Αζόφ. Λυπούμαι, που δεν βρίσκουν λέξη να αρθρώσουν για την ισοπέδωση πόλεων και ανθρώπινων ζωών, για τους νεκρούς, τους πρόσφυγες, τις διαλυμένες οικογένειες, και επιμένουν να μας λένε με την ψύχρα μηχανών για τα πιόνια των Αμερικάνων, την ουκρανική ηγεσία, τους διεφθαρμένους, τους ανόητους Ουκρανούς που ήθελαν να μπουν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Λυπούμαι, ειδικά αυτές τις μέρες του Γολγοθά και της Σταύρωσης, που γίναμε τόσο κυνικοί. Πόντιοι Πιλάτοι. Πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες μέσα σε δύο μήνες κι άλλα εφτά εκατομμύρια και επτακόσιες χιλιάδες εκτοπισμένοι μέσα στη χώρα τους. 12,7 εκατομμύρια συνολικά οι πρόσφυγες. Οι μισοί από αυτούς ανήλικα παιδιά. Άντε, έξυπνοι, να τους μιλήσετε για το τάγμα του Αζόφ. Άντε, να τους πείτε πόσο σας εξόργισε ο Μιχαήλ της Μαριούπολης που μίλησε στην ελληνική Βουλή και λίγες μέρες αργότερα σκοτώθηκε κι αυτός αμυνόμενος στη Μαριούπολη. Στη Μαριούπολη, τη χώρα των ομογενών μας, που δεν υπάρχει πια. Ισοπεδώθηκε. Την είδατε; Τη δείχνουν οι τηλεοράσεις και οι φωτογραφίες. Αλλά, εμείς μπορούμε να νομίζουμε ότι παρακολουθούμε κινηματογραφική ταινία για να έχουμε τη συνείδηση ήσυχη.
Επειδή ο ρωσικός στρατός βρήκε αντίσταση και δεν μπορούσε να την καταλάβει, τη μετέτρεψε σε ερείπια. Στις φωτογραφίες που στέλνουν τα πρακτορεία βλέπεις παντού σταυρούς. Στις αυλές σπιτιών, στα παρτέρια των δρόμων. Θάβουν οι άνθρωποι τους νεκρούς τους όπου προλάβουν. Μη μείνουν άταφοι και βρομίσουν. Ναι, θα βρομίσουν οι άνθρωποι. Όπως βρόμισε όλη η ανθρώπινη ύπαρξη κάτω από το βάρος της πολιτικής και της μεγαλομανίας διαφόρων παρανοϊκών. Παντού ερείπια. Μαυρίλα κι απελπισία.
Άντε, λοιπόν, να πεις στα παιδιά που τα βλέπεις γαντζωμένα στις μανάδες τους να απορούν, πού χάθηκε ξαφνικά ο κόσμος τους. Από τη μια μέρα στην άλλη. Τη μια ήταν στα σχολεία και στις παιδικές χαρές και την άλλη ήταν στο δρόμο της προσφυγιάς. Κι εσύ χριστιανέ να μου μιλάς για τη συμφωνία του Μινσκ και το Μνημόνιο της Βουδαπέστης. Άντε να εξηγήσεις σε αυτά τα παιδιά που έχασαν τον κόσμο τους και βρέθηκαν σε ξένες χώρες να επιβιώνουν σε προσφυγικά ράντσα από ελεημοσύνες, άντε να τους εξηγήσεις τα σχέδια του Πούτιν για το Ντονμπάς. Για την Κριμαία, που πρέπει να ενωθεί με την Αζοφική θάλασσα για να αποκλειστεί η Ουκρανία, να μην έχει έξοδο…
Δύο μήνες τους βομβαρδίζουν κι αυτοί αντιστέκονται. Και πεθαίνουν. Και το ξέρουν ότι θα πεθάνουν. Δύο μήνες. Τους τελειώνουν τα πυρομαχικά κι αυτοί συνεχίζουν να πολεμούν. Δεν έχουν επιλογή, υπερασπίζονται την πατρίδα τους, τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους. «Αυτή είναι η έκκλησή μας στον κόσμο. Μπορεί να είναι η τελευταία μας. Μπορεί να μας απομένουν μόνο λίγες μέρες ή ώρες», έλεγε προχτές ο κυβερνήτης Σερχίι Βολίνα, της 36ης ταξιαρχίας του ουκρανικού Πολεμικού Ναυτικού, μια από τις τελευταίες μονάδες που αντιστέκονταν στη Μαριούπολη. «Οι εχθρικές μονάδες είναι δεκάδες φορές περισσότερες από τις δικές μας, κυριαρχούν στον αέρα, σε πυροβολικό, σε χερσαίες δυνάμεις, σε εξοπλισμό και σε άρματα μάχης»…
Κι εσύ μου μιλάς, χριστιανέ, για το ΝΑΤΟ που έκανε τα ίδια στη Σερβία και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, για τους Αμερικάνους που έβαλαν τον Ζελένσκι να πάει κόντρα στη Ρωσία… Άντε να το εξηγήσεις στους ανθρώπους που επιβιώνουν δύο μήνες σαν τα ποντίκια στα υπόγεια κι από πάνω τους πέφτουν οι ρωσικοί πύραυλοι και κάνουν τα σπίτια τους σκόνη. Άντε να το εξηγήσεις στη μάνα που κατάφερε να φύγει από τη χώρα της για να σώσει τα παιδιά της κι άφησε πίσω σύζυγο, αδελφό, πατέρα να πολεμούν και να μην ξέρει αν θα τους ξαναδεί ποτέ. Στη γριά γυναίκα της Μπούτσα, που βρήκε τον γέρο άντρα της σκοτωμένο στο δρόμο επειδή βγήκε να τους βρει κάτι να φάνε. Στη γυναίκα που βιάστηκε μέσα στο σπίτι της. Στην έφηβη που είδε στρατιώτες να πυροβολούν και να σκοτώνουν τον αδελφό της, έτσι για την πλάκα τους…
Άντε, να εξηγήσεις στα εκατομμύρια παιδιά της προσφυγιάς, ότι επειδή έκανε και το ΝΑΤΟ τα ίδια σε άλλους, πρέπει να υποστούν κι αυτά τα πάνδεινα, να πορευτούν στο Γολγοθά, να Σταυρωθούν, γιατί ήρθε η σειρά της Ρωσίας να κάνει τα δικά της.
