Σπύρος Σαγιάς, Ο άγνωστος κεντρικός διαπραγματευτής

Ειδικότητά του, οι ιδιωτικοποιήσεις

Του Γιάννη Ξένου από τη Ρήξη φ. 114

Πριν δέκα μέρες, υπό την πίεση της τρόικας, έγινε ένας μίνι ανασχηματισμός στην κυβέρνηση. Το Μαξίμου πήρε όλες τις εξουσίες από τον Βαρουφάκη και ουσιαστικά του έδειξε την έξοδο. Η εξουσία διανεμήθηκε στους ανθρώπους του Δραγασάκη και στον Γενικό Γραμματέα της κυβέρνησης, Σπύρο Σαγιά.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που ανέλαβε τυπικά συντονιστής της διαπραγμάτευσης, προέρχεται από το κόμμα, με καλές κοινωνικές σχέσεις με το εξαρχειώτικο κομμάτι του κόμματος, αλλά με οικονομικές απόψεις κοντά σ’ αυτές του Δραγασάκη. Κεντρικό ρόλο στη διαπραγμάτευση με την τρόικα αναλαμβάνει ένα «παιδί του Δραγασάκη», ο Γιώργος Χουλιαράκης, επικεφαλής από τις αρχές Φεβρουαρίου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ). Άγνωστος μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα, είχε σταδιοδρομήσει σε αγγλικά πανεπιστήμια, όπως και ο Τσακαλώτος, κλήθηκε από τον Δραγασάκη να αναλάβει την καθοδήγηση ενός οργανισμού (του ΣΟΕ) που από την εποχή του Σημίτη δίνει τους μελλοντικούς υπουργούς Οικονομικών (Στουρνάρας, Χαρδούβελης, Ράπανος, Παπακωνσταντίνου κ.ά.).
Τον πιο κρίσιμο ρόλο όμως στη διαπραγμάτευση παίρνει ένα πρόσωπο εν πολλοίς άγνωστο, που ήδη έχει πολύ σημαντικά καθήκοντα (ας πούμε μόνο ότι, όλα τα νομοσχέδια και οι τροπολογίες, πριν κατατεθούν στη Βουλή περνούν πρώτα από τα χέρια του), ο Σπύρος Σαγιάς. Ο Σπ. Σαγιάς ορίστηκε «επικεφαλής ειδικής ομάδας συντονισμού για την καλύτερη υποστήριξη των τεχνικών κλιμακίων στην Αθήνα», πίσω από τη νέα γλώσσα του Μαξίμου, που σημαίνει ότι στα καθήκοντά του προστίθεται αυτό του να χειριστεί τις σχέσεις μεταξύ των υπουργών και της τρόικας, δηλαδή να τους πείσει να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των δανειστών. Σίγουρα δύσκολο έργο, αλλά ο Σπύρος Σαγιάς, με το παρελθόν που έχει, είναι από τους λίγους ανθρώπους στη χώρα που μπορεί να το επιχειρήσει.
Ο δικηγόρος Σπύρος Σαγιάς είναι επικεφαλής μιας από τις μεγαλύτερες δικηγορικές εταιρείες. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ο ίδιος και το γραφείο του έχουν εξειδικευτεί στις ιδιωτικοποιήσεις και στη διεκπεραίωση πολύ μεγάλων συμφωνιών. Είτε το Πασόκ ήταν στην εξουσία είτε η ΝΔ, ο Σαγιάς τους ήταν απαραίτητος. Υπήρξε, μεταξύ άλλων, νομικός σύμβουλος του ΟΛΠ (Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς), αλλά και της Cosco, όπως και ισχυρών Ελλήνων επιχειρηματιών π.χ. του Μελισσανίδη και του Κόκκαλη, όταν ήθελαν να κάνουν δουλειές με το κράτος.
Η πρώτη μεγάλη υπόθεση με την οποία συνδέεται ήταν στα χρόνια της τελευταίας κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου (93-95), όταν ο υπουργός Τουρισμού Διονύσης Λιβανός προκήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή Καζίνου στον Φλοίσβο του Φαλήρου και ο Σαγιάς διαμόρφωσε τη νομική φόρμουλα. Η συγκεκριμένη υπόθεση είχε κακό τέλος, μιας και ο Λιβανός κατηγορήθηκε ότι είχε δωροδοκηθεί από τις εταιρείες που ήθελαν να πάρουν το φιλέτο και τελικά ο διαγωνισμός ακυρώθηκε στα χρόνια του Σημίτη.
Όμως αυτή η «ατυχία» δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στην ενασχόληση του Σαγιά με τις ιδιωτικοποίησεις δημόσιων επιχειρήσεων ή εκτάσεων. Ασχολείται σταθερά από το 1999 για τη διαμόρφωση του νομικού πλαισίου του ΟΛΠ με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει αργότερα δυνατή η παραχώρησή του στους Κινέζους της Cosco. Ήταν σταθερός νομικός σύμβουλος των πράσινων υπουργών Ναυτιλίας, αλλά αργότερα και των γαλάζιων. Πάντως και το 2009 όταν επανήλθε το Πασόκ, παρέμεινε νομικός σύμβουλος του υπουργείου Ναυτιλίας. Τα τελευταία χρόνια μεταπήδησε στην Cosco και χειρίστηκε τον «φιλικό διακονονισμό» της εταιρείας με τον ΟΛΠ.
Τον συναντάμε και σε άλλες περιπτώσεις ιδιωτικοποίησεων. Το 2002 αναλαμβάνει για λογαριασμό της διοίκησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου τη μετατροπή του σε Ανώνυμη Εταιρεία. Λίγο αργότερα ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, Χρ. Βερελής, του ζήτησε να διαμορφώσει το νομικό πλαίσιο για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων η εταιρεία του αναμείχθηκε και στη σύμβαση παραχώρησης του σταδίου Καραϊσκάκη στον Σωκράτη Κόκκαλη.
Την περίοδο της «γαλάζιας επανίδρυσης» έριξε το βάρος στο περάσει μέρος του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους, ενώ την περίοδο του οδοστρωτήρα ΓΑΠ αυτός και οι συνεργάτες του εκπόνησαν για λογαριασμό του Δημοσίου πληθώρα νομικών μελετών για την ιδιωτικοποίηση, εκτός άλλων, του Αγίου Κοσμά, της ΔΕΠΑ, των ξενοδοχείων Ξενία, της Ολυμπιακής Αεροπορίας, τουριστικών υποδομών (μαρίνες) , ακινήτων δημοσίου και άλλων.
Από το 2012, βλέποντας ότι τα δύο κόμματα με τα οποία συνεργάστηκε επί δύο δεκαετίες έπνεαν τα λοίσθια, άρχισε να ρίχνει γέφυρες προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, είχε τέτοια ένδεια σε διαχειριστικά στελέχη που θεώρησε μεγάλη ευκαιρία να τον εντάξει στο δυναμικό του και να του προσφέρει κομβικό ρόλο. Η περαιτέρω αναβάθμισή του από τον Τσίπρα είναι ένα μήνυμα για το τι τύπου ανάπτυξη θα έχουμε αν η κυβέρνηση κλείσει συμφωνία με την τρόικα. Θα ακολουθηθεί η πεπατημένη του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, με δυσμενείς για το δημόσιο συμφέρον όρους, στους ντόπιους ολιγάρχες, αλλά και στα ξένα αρπακτικά, όπως ήδη έχει γίνει με τα περιφερειακά αεροδρόμια που τα πήραν οι Γερμανοί.
Τόσα καλά τα κατάφερε ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα που τον περιβάλλει, ώστε μέσα σε μόλις τρεις μήνες διακυβέρνησης να έχει μόνο δύο επιλογές: ή να προχωρήσει σε ρήξη με τους δανειστές και όλοι οι Έλληνες να τον καταριούνται για δεκαετίες ή να υποχωρήσει δίνοντας γη και ύδωρ στους δανειστές, με αντάλλαγμα την παραμονή του στην εξουσία για κάποιο διάστημα ακόμα.

*Περισσότερα στοιχεία για τις δραστηριότητες του Σπύρου Σαγιά ο αναγνώστης μπορεί να βρει στο κείμενο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Σπύρος Σαγιάς, ο γενικός γραμματέας της επιχειρηματικής ελίτ», unfollow τ. 38.