Του Γιώργου Γκόντζου
– Όπως το, «Είπαμε εμείς να μην εμβολιαστούν οι πολίτες;» δεν ήταν το ίδιο με το σαφές, Εμβολιαστείτε, έτσι και η απουσία του, «Ευτυχώς, δεν υπάρχουν μέχρι τώρα θύματα από τις πυρκαγιές», είναι εμφανής και τους συνοδεύει, έστω και αν δεν υπήρχε μια τοποθέτηση, «Δυστυχώς, δεν έχουμε ακόμα νεκρούς».
– Δηλαδή, το θλιβερό Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών δέχεται, με κάθε επισημότητα, σε μια επικίνδυνη ανακοίνωση, ουσιαστικά, το εξής:
Αν σε ένα θέατρο ανεβαίνει ένα έργο για το οποίο η «κοινή γνώμη», δηλαδή σκοταδιστικοί κύκλοι, θρησκόληπτα φανατικά άτομα, ακραία αντιδραστικά στοιχεία, άτομα ελάχιστης νοητικής ικανότητας, έχουν αντιρρήσεις, τότε να δικαιούνται να διακόπτουν την παράσταση και σε περίπτωση που υπάρχει εξέλιξη δικαστική σε σχέση με την παράσταση, να επικρατήσει όχι η απόφαση του δικαστηρίου, αλλά «το κοινό περί δικαίου αίσθημα», δηλαδή η «απόφαση» όλων των προαναφερθέντων…
– Να και ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, Στέλιος Πέτσας, που σε παρέμβασή του τόνισε τα εξής: «Αυτό που δεν μπορεί να ανεχθεί η ελληνική κοινωνία, αυτό που δεν θέλει, είναι κάποιος που έχει καταδικαστεί για βιασμό να είναι εκτός φυλακής και να είναι ελεύθερος». Αυτό ήταν το σχόλιο του υπουργού Εσωτερικών αναφορικά με το πλήθος αντιδράσεων σε κάθε άκρη της χώρας για την απόφαση του δικαστηρίου να ανασταλεί η ποινή 12 ετών φυλάκισης του Δημήτρη Λιγνάδη για τον βιασμό δύο ανηλίκων. Κυβερνητικό δηλαδή στέλεχος όχι μόνο αγνοεί τους νόμους, όχι μόνο υιοθετεί την άποψη για το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», ενδιαφέρον θα έχει να το θυμηθεί αυτό αν σε μια απόφαση του υπουργείου του εκφραστεί με διάφορους τρόπους εις βάρος του, αυτή η προσέγγισή του, αλλά προχωρά και σε ένα βήμα περισσότερο. Διατυπώνει τη φράση, «Δεν μπορεί να ανεχθεί η ελληνική κοινωνία»….Δηλαδή, τι υπαινίσσεται; Τι εμμέσως προωθεί;
Με το κίτρινο χρώμα οι ναζιστές στοχοποιούσαν τους Εβραίους. Με το ροζ τους ομοφυλόφιλους… Και η μπογιά που πέταξαν άγνωστοι στην πόρτα του σπιτιού του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού, μετά τη μήνυση που έκανε για δημοσιεύματα του Μακελειού, είχε χρώμα ροζ –ο υπουργός έχει δηλώσει την ομοφυλοφιλική του σεξουαλική ταυτότητα– και είχε υπογραφή το μαύρο A με τον κύκλο….
Και από ευαίσθητες συλλογικότητες, από την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, από τμήματα δικαιωμάτων κομμάτων της αριστεράς, η ουσιαστική, ίσως και η τυπική, αντίδραση, αναζητούνται…
Στην άποψή μου, πριν από τρία χρόνια, δεν αλλάζω τίποτα όσον αφορά τη διαχείριση της τραγωδίας. Όχι την κρατική, ή την κομματική, αλλά την, εκ των άνωθεν, διαχείριση -μεθόδευση, που υιοθετήθηκε από μέλη και οπαδούς.
[..]Το ιδιότυπο, απεχθές, απάνθρωπο, «αυτοί φταίνε».
Η δημοσιοποίηση του πορίσματος για την τραγωδία στο ΜΑΤΙ και η καταγραφή σ’ αυτό αιτίων και υπευθύνων (μού) προκαλεί μια αναδρομή σε ένα σκηνικό που το θεωρώ ως ενδεικτικό, ή μήπως και αποδεικτικό, μιας ολόκληρης αντίληψης και πρακτικής ενός νέου τύπου κομματικών υποστηρικτών της σημερινής εποχής.
Στη χώρα μας είχαμε –ναι, δεν ξεχνάμε!!!! – και τον μετεμφυλιακό, σκληρό, οπαδό του κράτους –κόμματος της δεξιάς εθνικοφροσύνης που δικαιολογούσε κάθε αυταρχική πρακτική εις βάρος πολιτών, είτε γιατί θεωρούσε πως είναι επιβεβλημένη για να «προστατευτεί» το κράτος από αυτούς τους «εχθρούς», είτε επειδή αυτό επέτασσε η ιδιότητά του, του κρατικού παράγοντα, είχαμε και τον μεταπολιτευτικό κομματικό «πρασινοφρουρό», ο οποίος, στο όνομα της αλλαγής σε σχέση με προηγούμενες καταστάσεις, υπαρκτές αυτές, ναι, έβαζε τη σφραγίδα και αυτός σε κρατικές –κομματικές αυθαιρεσίες και σε φαινόμενα δίωξης αντιπάλων πολιτών ή κρατούσε μια στάση πλήρους αφωνίας σε γεγονότα από τα οποία υπήρχαν καταστροφές ή και θύματα ανθρώπινα, για να μην υπάρχει πολιτικό κόστος στους ..συντρόφους.
Με την τραγωδία στο Μάτι, ενώ ακόμη οι φλόγες συνέχιζαν το καταστροφικό τους έργο, ενώ ακόμη μετρούσαμε νεκρούς, ενώ οι απεγνωσμένες κραυγές απελπισμένων πολιτών ακούγονταν σπαρακτικές και ενώ ακόμη οι βάσιμες εκτιμήσεις για τον τελικό αριθμό των θυμάτων δημιουργούσαν ένα εφιαλτικό σκηνικό, γίναμε μάρτυρες της ακόλουθης πρακτικής: Να αναρτώνται στο διαδίκτυο φωτογραφίες από αυθαίρετες κατασκευές στην περιοχή, σε έναν πρωτότυπο διαγωνισμό, ποιος θα αναρτήσει τις περισσότερες, να καταβάλλεται προσπάθεια να εντοπιστεί η ιδεολογική, κομματική προέλευση των ιδιοκτητών αυθαιρέτων, να δημοσιοποιούνται σχεδιαγράμματα με κτίσματα που καταπατούσαν δημόσιους χώρους. Και όλα αυτά και άλλα παρόμοια όχι στη λογική της ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΣ, ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΣ, επισήμανσης, των όντως κακών κειμένων και σ’ αυτόν τον τομέα, των καταστάσεων διαρκούς αβελτηρίας, των ρουσφετολογικών πρακτικών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, των ευθυνών προηγούμενων κυβερνήσεων, της προσωπικής ευθύνης του πολίτη, αλλά ως «επιχείρημα» με το οποίο, άλλοτε εμμέσως και άλλοτε ευκρινώς, προσδιορίζονταν ως ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ αιτία της τραγωδίας η «αυθαίρετη δόμηση»…
Παρένθεση. Ήταν η περίοδος στην οποία, τη στιγμή που ο αριθμός των νεκρών που είχε επισήμως ανακοινωθεί ήταν μικρότερος από τους νεκρούς στην Ηλεία, κομματικός λειτουργός του Τύπου έγραφε, «Κόψτε το πρωτοφανής τραγωδία: 63 ήταν οι νεκροί το 2007»…
– Αυτή η αντίληψη και πρακτική που κυριάρχησε σε συγκεκριμένης κομματικής ιδιότητας πολίτες και κατέκλυσε το διαδίκτυο στην ουσία υπονοούσε, όταν δεν διατυπωνόταν ευθέως, πως «αυτοί φταίνε»…για την τραγωδία… Οι πολίτες με τις αυθαίρετες κατασκευές… Αυτό με ανησυχεί.. Ο τύπος του συγκεκριμένου πολίτη, κομματικού οπαδού, που εμφανίζεται… Γιατί αφορά τον πολίτη… Τον λεγόμενο «απλό» πολίτη..{..}
