Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Πριν από μερικά χρόνια όταν άρχισαν τα μεγαλοκαταστήματα να φέρνουν ρούχα από την Τουρκία, υπήρχαν και κάποιοι που αντιδρούσαν. Έκαναν καταγγελίες, διαμαρτύρονταν, καλούσαν τον κόσμο να μποϊκοτάρει τα καταστήματα. Υπήρχε κάποτε και εισαγωγέας, που πλήρωνε ολόκληρο συνεργείο για να κάθεται στα υπόγεια να αφαιρεί τις ετικέτες από τα προϊόντα που έφερνε για να μην φαίνεται πουθενά το «made in turkey» και να ράβουν άλλες, ψεύτικες.
Σιγά-σιγά το συνηθίσαμε κι αυτό. Τώρα δεν αντιδρά κανένας. Τι νόημα έχει; Από τα ρούχα περάσαμε στα πιατικά, στους ξηρούς καρπούς, και σε ό,τι άλλο φανταστείς. Την παγκοσμιοποιημένη αγορά δεν μπορείς να την ελέγξεις. Άλλωστε, οι πολυεθνικές που στέλλουν και στην Κύπρο προϊόντα δεν ασχολούνται μαζί μας. Ούτε με τον πόνο μας, ούτε με τον κάλλο μας. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι ούτε εμείς ασχολούμαστε. Φτάσαμε και στα μάρμαρα. Περηφανεύονται κιόλας πολλοί ότι φέρνουν φτηνά μάρμαρα από τα κατεχόμενα και βάζουν στα σπίτια τους, βάζει και το κράτος σε σχολεία, ακόμα και σε στρατόπεδα. Είναι ευθύνη του εργολάβου, λένε. Γιατί όχι, αφού είναι νόμιμα;
Μπορεί κατά βάθος να το ξέρουν ότι δεν πρόκειται για τουρκοκυπριακά προϊόντα, ότι έρχονται από την Τουρκία και βαφτίζονται τουρκοκυπριακά (και αυτό δεν είναι νόμιμο), αλλά σιγά τον πολυέλαιο! Τα φάρμακα, τα τσιγάρα, τα ουίσκια και οι βενζίνες είναι μήπως τουρκοκυπριακά; Όλα από την Τουρκία έρχονται. Αλλού είναι, όμως, η ουσία και όχι στη νομιμότητα ή στην παρανομία. Στο ότι συνηθίσαμε. Βολευτήκαμε. Και στο τέλος, μπορεί πολλούς να τους αρέσει κιόλας. Διότι όσο είναι αυτή η κατάσταση υπάρχει μια αγορά, δίπλα από τη δική μας, για φτηνά προϊόντα, φτηνές διακοπές, τώρα και φτηνότερα ενοίκια για φοιτητές. Αυτό κι αν είναι! Νοικιάζουν, λέει, κοντά στα οδοφράγματα και πηγαινοέρχονται κάθε μέρα σε πανεπιστήμια.
Ε, πόσοι λαοί έχουν αυτή την ευχέρεια; Ίσως κάποτε οι Βορειοελλαδίτες, που πετάγονταν στη Βουλγαρία για φτηνά ψώνια. Κάποτε κι εμείς που πεταγόμασταν στη Συρία. Αυτό που συνηθίσαμε τώρα, όμως, είναι το στάτους κβο της κατοχής. Λέμε σε όλο τον κόσμο ότι είναι απαράδεκτο το στάτους κβο, δεν είναι βιώσιμο, δεν θα δεχτούμε ποτέ τη διχοτόμηση και τα δύο κράτη. Αλλά στην πράξη αυτό κάνουμε. Στηρίζουμε συνειδητά ή ασυνείδητα το στάτους κβο, την κατοχή.
Ας μην υποκρινόμαστε πια ότι δεν μας αρέσει, δεν βολευόμαστε. Τρεισήμισι εκατομμύρια διελεύσεις προς τα κατεχόμενα τους πρώτους έξι μήνες του 2022. Εκατομμύρια ευρώ να διακινούνται για να στηρίζουμε έμπρακτα το κατοχικό καθεστώς. Ας μην γελιόμαστε, δεν είναι τους Τουρκοκύπριους που στηρίζουμε, είναι το κατοχικό καθεστώς με όλα όσα σημαίνει αυτό. Όπως έγραφε χτες και η «Γενί Ντουζέν», θα κάνουν έργα στα οδοφράγματα, θα προσλάβουν και 27 επιπλέον υπαλλήλους να δουλεύουν εκεί να μας διευκολύνουν. Το έχει ανάγκη η οικονομία του «κράτους» (τα εισαγωγικά, τυπικά πλέον, για τους ξεροκέφαλους). Να ανοίξουν, λένε, κι άλλα οδοφράγματα, ειδικά στη Λευκωσία για αυτοκίνητα, κάπου εκεί στην Πύλη Αμμοχώστου, να αποσυμφορηθεί κι αυτό του Αγίου Δομετίου. Γιατί όχι;
Έτσι το κλείσαμε το Κυπριακό. Με τα οδοφράγματα και το εμπόριο. Κι άσε τους Αττίλες να επιτίθενται στους αγρότες μας στη Δένεια. Στο κάτω – κάτω, ας μένουν κι αυτοί λίγο προς τα δω, τι πάνε μέσα στα πόδια τους και κάνουν καβγάδες! Δεν ακούσατε τι είπε τις προάλλες και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν; Το είπε κι ο Κασουλίδης. Εργάζονται, λέει, για τη δημιουργία μονάδας ηλιακής ενέργειας στη νεκρή ζώνη κι ετοίμασαν «το έδαφος για την ανάπτυξη μιας προκαταρκτικής μελέτης σκοπιμότητας για τη δημιουργία μιας δικοινοτικής μονάδας ηλιακής ενέργειας», η οποία «θα μπορούσε να συνεισφέρει στις ενεργειακές ανάγκες και των δύο κοινοτήτων».
Τι να λέμε τώρα για τους Αττίλες που διώχνουν τους αγρότες από τη νεκρή ζώνη, ή για τις βενζίνες εκατομμυρίων που βάζουμε από τα κατεχόμενα, ή για τα μάρμαρα που φέρνουμε από την Τουρκία! Τα ξεπλύναμε όλα. Ούτε λίγη άμυνα δεν κρατάμε πια, μπας και σωθεί ο τόπος…
