Αποτροπή δεν σημαίνει κροκοδείλια δάκρυα. Δεν είναι αργά να δράσουμε αρκεί να παραμερίσουμε σε κάποια βασικά σημεία τις προσωπικές και κομματικές επιδιώξεις.
Του Ιπποκράτη Δασκαλάκη, Αντιστράτηγος εα, Διευθυντής Μελετών ΕΛΙΣΜΕ από την huffingtonpost.gr
Έκπληκτος παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες τις «δραματικές» εξελίξεις γύρω από την κυκλική παραχώρηση –αντικατάσταση των τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης BPM-1 και Marder. Αντιλαμβάνομαι πλέον ξεκάθαρα την αγωνία των Ρώσων να καταλάβουν έγκαιρα την ζωτικής σημασίας πόλη Bakhmut πριν τα (πρώην) Ανατολικογερμανικά-Ελληνικά ΒΜΡ-1 και σύντομα ουκρανικά, προελάσουν ακάθεκτα στις ουκρανικές πεδιάδες ανηφορίζοντας για τη Μόσχα.
Αντίστοιχη και η προεκλογική ανησυχία του Σουλτάνου για να προλάβει να εκμεταλλευτεί το «ζωτικό» κενό στην ελληνική αμυντική ισχύ, ειδικά των νησιών, πριν τα πολυάριθμα Marder (νομίζω συνολικά 100) καλύψουν κάθε γωνιά του Έβρου, νήσων και μονοεδρικών περιφερειών. Είμαι βέβαιος ότι η πανίσχυρη τουρκική υπηρεσία πληροφοριών θα έχει κινητοποιήσει όλο το προσωπικό της για να επαληθεύσει την ημερομηνία άφιξης των δώδεκα ή δεκαέξι διαφιλονικούμενων Marder, τον ακριβή οπλισμό τους και τον αριθμό πλαισίου των οχημάτων.
Αναμφίβολα όμως η γερμανική εταιρεία κατασκευής του Marder (Rheinmetall), μετά την πρόσφατη δραματική απαξίωση του μοντέλου της σε σύγκριση με το αειθαλές BMP-1, θα βλέπει τις μετοχές της να εκτοξεύονται καθώς το προϊόν της έχει έξαφνα καταστεί το «game changer» της Ανατολικής Μεσογείου. Πράγματι, η ισορροπία ισχύος είναι μια έννοια σχετική και ευμετάβλητη. Όμως σήμερα, τα δάκρια απογοήτευσης για τα υπερόπλα που φεύγουν (ΒΜΡ 1) συνοδεύονται από τις δακρύβρεχτες κορώνες για τα υπερόπλα (Marder) που δεν τα θέλαμε αλλά τώρα κλαίμε γιατί ίσως αργήσουν!
Το δράμα είναι ανείπωτο, ο Σουλτάνος καιροφυλακτεί, οι κερκόπορτες είναι όλες ανοικτές, ο τέως βασιλιάς απέθανε και όπως λέει και το γνωστό άσμα «δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά»!
Το πλέον δραματικό όλης της υπόθεσης είναι ότι οι περισσότερες διαμαρτυρίες και φασαρία προέρχεται από τους ανθρώπους και τους χώρους εκείνους (και όχι μόνο) οι οποίοι αδιαφορούσαν για πολλά χρόνια για τις ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων με διάφορα προσχήματα ή και με αγνές πεποιθήσεις. Όλοι αυτοί μάλιστα καταφέρονταν έντονα εναντίον όσων τολμούσαν να αρθρώσουν κραυγή αγωνίας για την ισορροπία ισχύος που έγερνε σταδιακά σε βάρος μας. Κάποιοι μάλιστα αποδέχονταν και ένα «λελογισμένο» ρίσκο στην αντιπαράθεση μας με την γειτονική χώρα για να μη διαταράξουν τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες της κοινωνίας μας. Ευθύνες έχουν όμως και όλοι αυτοί που για να αποφύγουν αντιδράσεις, αποδέχθηκαν σιωπηλά τις διαμαρτυρίες των προαναφερομένων ή πίστεψαν αφελώς στα χαμόγελα και «κουμπαριάσματα» των γειτόνων μας. Ευθύνη όμως έχουν και οι στρατιωτικές ηγεσίες που δεν ανέδειξαν το μέγεθος του προβλήματος και του διακυβεύματος μιας πιθανής ανατροπής ισχύος εξαντλώντας τα όρια των δυνατοτήτων τους.
Και σήμερα, αντί να έχουμε διδαχθεί από τα σφάλματα μας και να χαράξουμε μια μακροπρόθεσμη πολιτική εθνικής άμυνας και ασφάλειας, με σταθερή σε βάθος χρόνου χρηματοδότηση, στόχους και με στέρεες και ρεαλιστικές βάσεις σε μια ελληνική αμυντική βιομηχανία, προσπαθούμε να ορίσουμε τις θέσεις αναπτύξεων ολίγων δεκάδων ξεπερασμένων (όχι όμως άχρηστων) τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης. Μέχρι όμως εκεί φτάνει το μυαλό μας ή μέχρι εκεί φθάνει η κοντόφθαλμη κομματική μας και με μοναδικό άξονα τις εκλογές, προοπτική μας;
Κύριοι, μαλώστε για το καλάθι της νοικοκυράς, για το αν θα θαφτεί όρθιος ή ξαπλωτός ο τέως βασιλιάς για το θέμα των υποκλοπών, για το νικητή του survivor αλλά αφήστε έξω τα θέματα και τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων. Έχουν όλοι οι κομματικοί χώροι, ανθρώπους ικανούς, γνώστες και κυρίως μετρημένους που θα πρέπει να τους ανατεθούν αρμοδιότητες στο χώρο της άμυνας και θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν την αναγκαία συνεννόηση για τη χάραξη και εφαρμογή μιας μακροχρόνιας και σταθερής αμυντικής πολιτικής.
Επιπρόσθετα, αντί να χάνουμε το χρόνο μας με τακτικά ζητήματα επιπέδου λοχαγού, το πολύ ταγματάρχου, μήπως θα έπρεπε να έχουμε ήδη επιλέξει το πρόσωπα εκείνα της κοινής εμπιστοσύνης που θα πλαισιώσουν μια, μάλλον αναπόφευκτη, υπηρεσιακή κυβέρνηση; Αυτά τα πρόσωπα θα έπρεπε ήδη να έχουν αρχίσει να ενημερώνονται από τους θεσμικούς παράγοντες για τις διαδικασίες για την άμεση ανταπόκριση τους σε ενδεχόμενη κρίση. Ή μήπως νομίζουμε ότι θα έχουμε το χρόνο (μακάρι να τον έχουμε) να συγκαλέσουμε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών για την αντιμετώπιση μιας εξελισσόμενης κρίσης; Ίσως να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε και στο χώρο της σύγκλισης!
Όλους αυτούς τους ανθρώπους που θα επιλεγούν για την υπηρεσιακή κυβέρνηση θα πρέπει, αγκαλιασμένα τα κόμματα, να τους υποσχεθούν ξεκάθαρα και δημοσίως, πλήρη και άμεση στήριξη σε κάθε δύσκολη απόφαση που ενδεχόμενα να κληθούν να λάβουν. Κάπως έτσι λειτουργεί η αποτροπή και όχι με κροκοδείλια δάκρυα για ασήμαντα θέματα τακτικού επιπέδου και με μικροκομματικές στοχεύσεις. Δεν είναι αργά να δράσουμε αρκεί να παραμερίσουμε σε κάποια βασικά σημεία τις προσωπικές και κομματικές επιδιώξεις.
