Οι εκλογές του 2023 & η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος

1,3K

του Νίκου Ντάσιου

Οι εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία εντός του 2023 θα καθορίσουν εν πολλοίς το αν ο Ελληνισμός, στο πλαίσιο της νέας πλανητικής διαίρεσης Δύσης-Ευρασίας, θα καταστεί ο ακρίτας προάσπισης των Ευρωπαϊκών αξιών ή θα τεθεί σε τροχιά υποταγής στον νέοθωμανισμό. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η αντιπαράθεση του ελληνικού κόσμου με την ασιατική βαρβαρότητα, από τους Πέρσες στους Μηδικούς Πολέμους και τους Σελτζούκους Τούρκους από το Ματζικέρτ μέχρι το 1922 και το 1974 οδηγείται σήμερα στην οριστική της κρίση. Η Τουρκία, που λόγω των δικών μας ιστορικών λαθών γιγαντώθηκε, δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη μετατροπή της σε περιφερειακή δύναμη με αξιώσεις στον 21ο αιώνα, εάν δεν υποτάξει τον ελληνισμό. Η δε Ελλάδα, που βρίσκεται σε φάση ιστορικής παρακμής, δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο, αν δεν αποκτήσει ένα νέο εθνικό όραμα και δεν αποδείξει εν τοις πράγμασι ότι αποτελεί συνέχεια του μεγάλου πολιτισμού που άρδευε τον Κόσμο.
Αν στην Κύπρο η εκλογή του Μητροπολίτη Γεωργίου αποτελεί θετική εξέλιξη για το εθνικό μας ζήτημα, που φαίνεται ότι θα καθορίσει ανάλογα τις εξελίξεις στην εκλογική αναμέτρηση του Φεβρουαρίου, το «εν Αθήναις σεσηπός κέντρον» αποτελεί τον μεγάλο ασθενή. Η δεξιά φιλελεύθερη παράταξη, παρά τις σημαντικές επιτυχίες της στο πεδίο, από την επιχείρηση στον Έβρο, την επανενεργοποίηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, την φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων και την πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού στα ξεχασμένα επί 30 χρόνια μειονοτικά χωριά της Βορείου Ηπείρου, δεν μπορεί να υπερβεί το κατευναστικό δόγμα της μεταπολιτευτικής ελίτ και την ανυπαρξία οράματος.
Στο χριστουγεννιάτικο «μήνυμά» του ο πρωθυπουργός, αναφέροντας βιβλία που προτείνει να διαβαστούν, χαρακτηρίζει τυχοδιωκτική τη μικρασιατική εκστρατεία και τον ελληνικό Μεγαλοϊδεατισμό πηγή των δεινών που ακολούθησαν! Ο Δήμαρχος Αθηναίων πλειοδοτεί σε καμπάνια Ευρωπαίων δημάρχων υποστήριξης του Ιμάμογλου, ταυτίζοντάς τον με τη δημοκρατία, αποκρύπτοντας όμως το σκληρό κεμαλικό του υπόστρωμα.
Ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού κος Ντόκος, σε άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 2/1/2023, σχετικά με τη διαμόρφωση νέου εθνικού δόγματος, αναφέρει για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ότι, «αν δεν καταστεί εφικτή η επέκταση των χωρικών υδάτων σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, θα επιδιωχθεί η παραπομπή του ζητήματος σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο». Αυτά γράφονται τη στιγμή που η Ελλάδα έχει το momentum της επέκτασης της ΑΟΖ στην Κρήτη, ακυρώνοντας το τουρκολιβυκό μνημόνιο μετά την παραχώρηση στην ΕΧXΟΝ των θαλασσίων οικοπέδων ερευνών για υδρογονάνθρακες και τη μονομερή ανακήρυξη της αιγυπτιακής ΑΟΖ.
Σημαίνον στέλεχος της κυβέρνησης και γνώστης των ελληνοτουρκικών με πατριωτικές τοποθετήσεις, παρασυρμένος μάλλον από το γενικότερο κυβερνητικό κλίμα αφήνει εννοηθεί σε τηλεοπτική συζήτηση πως ο εξοπλισμός της Τουρκίας με F-16, για την αποτροπή της πρόσδεσής της στη Ρωσία θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από εμάς εάν ταυτόχρονα η Ελλάδα εξοπλιζόταν με F-35. Μια θέση που μάλλον παραθεωρεί την ευνοϊκή συγκυρία της παραμονής του Μπομπ Μενέντεζ στη θέση του προέδρου της επιτροπής εξωτερικών σχέσεων της Γερουσίας ο οποίος αντιτίθεται στον εξοπλισμό της Τουρκίας με αμερικανικά F-16, καθώς και τη καμπάνια της ελληνικής ομογένειας «no jets for Turkey». Άλλωστε, όσο η Τουρκία απομακρύνεται από τη Δύση, τόσο αναβαθμίζεται γεωπολιτικά η Ελλάδα. Κι αν η κυβέρνηση σ’ αυτή την κρίσιμη φάση επηρεάζεται από την ιδεολογία της εγχώριας παρασιτικής ελίτ, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί ιδεολογικά προέκταση της τουρκικής άρχουσας τάξης. Αντί να στηλιτεύσει τα κενά της κυβέρνησης ως προς την αποτελεσματική αντιμετώπιση της επιθετικότητας της Τουρκίας, κάνοντας ουσιαστικές προτάσεις για την ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, το παραγωγικό μοντέλο, τη δημογραφία –τη στιγμή που η χώρα χάνει ετησίως μια πόλη σαν την Καβάλα–, τις κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες με το άδειασμα των συνοριακών νομών κ.ο.κ., επιδίδεται σ’ ένα κρεσέντο μικρο-ελλαδισμού και κομματικής φαυλότητας. Σε συνθήκες πιθανής άμεσης πολεμικής σύγκρουσης, επιτίθεται κατά του στρατηγού Φλώρου, ενώ μέσω των υποκλοπών αποδομεί την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών η οποία πρέπει να παρακολουθεί οποιονδήποτε μπορεί να υπονομεύει την εθνική κυριαρχία, σε οποιαδήποτε πολιτειακή βαθμίδα κι αν βρίσκεται. Με το πρόσχημα του ανθρωπισμού και της ειρήνης δεν ψηφίζει τις αμυντικές δαπάνες, υιοθετεί την τουρκική προπαγάνδα περί νεκρού παιδιού στην νησίδα του Έβρου, επιδίδεται σε καταγγελίες κατά της χώρας για τα push back του λιμενικού και υποστηρίζει επικεφαλής ΜΚΟ που καταγγέλλονται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, συνεργαζόμενοι με δουλεμπορικά κυκλώματα και το τουρκικό κράτος. Ο ανθρωπισμός της όμως είναι επιλεκτικός αφού αγνοεί τις εκατόμβες νεκρών και τους χιλιάδες εκτοπισμένους Ουκρανούς και Έλληνες από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Όπως αντίστοιχα η αντιεξουσιαστική ευαισθησία, ο φεμινισμός κι η αντιπατριαρχία αγνοούν τα πογκρόμ και τους εκατοντάδες νεκρούς του ιρανικού καθεστώτος κατά την διάρκεια των μεγάλων γυναικείων κινητοποιήσεων. Τα δε άκρα σε δεξιά και αριστερά από τον Βελόπουλο μέχρι τον Λαφαζάνη, πλειοδοτούν σε φιλορωσισμό, ενώ ακόμα κι ο θάνατος του Κωνσταντίνου έγινε πεδίο στείρας πολιτικής αντιπαράθεσης με τους ακροδεξιούς να διαγκωνίζονται για τον προσεταιρισμό της φιλοβασιλικής βάσης της ΝΔ. Εν τέλει όλοι αυτοί συντελούν στην πριμοδότηση του φυλακισμένου Κασιδιάρη, που μαλλον θα έμπαινε στη Βουλή εάν δεν ετοιμαζόταν νομοθετική ρύθμιση για να του το απαγορεύσει.
Εκτός από την τύχη του ΚΙΝΑΛ, αν εν τέλει ακολουθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της «προοδευτικής κυβέρνησης», το πλέον σημαντικό για τις επερχόμενες εκλογές αποτελεί η χρονική επιλογή της διεξαγωγής τους και το χρονικό διάστημα της υπηρεσιακής κυβέρνησης μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση, δεδομένης της απλής αναλογικής.
Το επόμενο χρονικό διάστημα αποτελεί ευκαιρία, ώστε να καθοριστεί η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας στην νέα αρχιτεκτονική που θα διαμορφώσει το αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία με την προοπτική της μετάβασης προς την Ευρασία, εφόσον η Ρωσία αποσπάσει εδάφη της Ουκρανίας, ή τη διατήρηση με ανταλλάγματα μιας ειδικής σχέσης της με την Δύση, στο αντίθετο σενάριο. Άλλωστε, αυτά θα συζητηθούν και στην επικείμενη επίσκεψη Μπλίνκεν τον Φεβρουάριο στην Ελλάδα, την Τουρκία και το Ισραήλ…

Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.

Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων

Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook

Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube