του Γιώργου Ρακκά
Η συνέντευξη του Σαββόπουλου ήταν συγκινητική, για εντελώς άλλους λόγους από εκείνους που γίνεται αντικείμενο συζήτησης στα ΜΚΔ. Σε μια συνομιλία με τον στιχουργικό του εαυτό, απάντησε σήμερα στο περίφημο «πάμε στους γιατρούς/στη φρίκη των χεριών τους να δωθώ» των Αχαρνών.
Και όπως πάντα απέδωσε ένα κοινό και πολύ ανομολόγητο για τη δυσκολία του βίωμα, με απαράμιλλη εκφραστικότητα και ευαισθησία. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που κατάφερε να περιγράψει μια σκηνή, που ελάχιστοι θα τολμούσαν να τη συζητήσουν δημόσια, και ίσως μόνο αυτός δίχως να σε κάνει να αισθανθείς άσχημα.
Αυτός είναι ο Σαββόπουλος. Που κάποιοι ψάχνουν να του προσάψουν ποια μελωδία ξεπατίκωσε κι από πού, ή ποιο θραύσμα στίχου ξέκλεψε από τον Ντίλαν ή τον Νηλ Γιάνγκ. Αλλά που κανένας (τους, σίγουρα) δεν θα μπορούσε να τα πάρει όλα αυτά, και μαζί με πολλά άλλα, να αποτυπώσει τους κόσμους που εκείνος κατάφερε να φιλοτεχνήσει.
«Ζήλια/ψώρα», που λέγαμε και στο δημοτικό… Κι αν έχει κάνει λάθη στο παρελθόν, κι έχει πει, ελάτε τώρα ποιός είναι εκείνος που δεν έχει.
Όσο για την πολιτική διάσταση του πράγματος, έχουμε γεμίσει ευτελή κακέκτυπα μιας κάποιας πολιτικής στράτευσης, που το μόνο που ξέρουν να συνεισφέρουν στη δημόσια ζωή αυτού του τόπου είναι να διατάσσουν ψηφιακούς λιθοβολισμούς σε όποιον παρεκκλίνει από τον δικό τους κομφορμισμό.
Ξύδι.
