του Γιάννη Σιδέρη από το liberal.gr
Και οι… θεοί έχουν την πτώση τους. Ο Αλέξης Τσίπρας συγκέντρωσε την λατρεία ενός ορισμένου είδους κόσμου, πολλαπλών εκφράσεων. Μεταξύ τους, αυτών που έμειναν με το κληρονομημένο μαράζι επειδή κάποτε έχασαν μια αιματηρή αναμέτρηση και νόμιζαν πως ήρθε η ώρα του «τρίτου γύρου», που θα έπαιρναν τα όνειρα εκδίκηση. Αυτών που περιθωριοποιημένοι ένιωθαν «εκτός» κοινωνίας, δικαίως ή όχι. Αλλά και των περισπούδαστων που φαντασιώνονταν μια άλλη κοινωνία, αλλά δεν ήξεραν πως να την συνθέσουν, και γι’ αυτό επένδυσαν τις ελπίδες τους στον πλέον ακατάλληλο.
Ήταν τόσο επιεικείς μαζί του… Συνέβη π.χ. εντελώς προσφάτως, με μια συγγραφέα που παρότι στο έργο της έχει περιγράψει την «Αρχαία σκουριά» (της Αριστεράς), δεν την είδε στο πρόσωπο του Αλέξη. Και με μια πανεπιστημιακό που τον παρουσίασε ως λόγιο που έχει φάει με το κουτάλι τα βιβλία φιλοσοφίας! Επειδή έτσι θα τον ήθελε.
Είχε όντως μαγνητισμό ο Αλέξης. Και αυτό που λαϊκά λέμε «άστρο». Ήταν χαρισματικός παρόλο που ήταν αμόρφωτος. Ήταν συμπαθής σε προσωπικό επίπεδο αλλά πολιτικά άκρως τοξικός. Μπόλιασε με εμπάθεια, εχθροπάθεια και εκτσογλανισμό τη δημόσια ζωή. Όρισε τους αντιπάλους ως εχθρό – λαό, που πρέπει να τους «τελειώσει», σε μια συμβολική τελετουργία εμφυλίου.
Έτσι αναβίωσε το εμφύλιο μίσος, που ο αρχικός Καραμανλής με την αναγνώριση του ΚΚΕ και ο Αντρέας με την αναγνώρισή της Εθνικής Αντίστασης, είχαν καταλαγιάσει. Δηλητηρίασε την κοινωνία (και είναι το απεχθέστερο των πεπραγμένων του, που του καταλογίζει ο γράφων). Αλλά αυτά δεν αίρουν την χαρισματικότητά του.
Ούτε την αίρει η παντελής αφέλειά και η άγνοια οικονομικών και γεωπολιτικών δεσμεύσεων της εποχής, πρωτοφανής για άνθρωπο που τιμήθηκε με το αξίωμα του Πρωθυπουργού. Όπως όταν ετοίμαζε νταούλια για να χορέψει τις αγορές, όπως όταν ως αρχηγός «ναυτικού λαού» έψαχνε άλλα λιμάνια να προσορμίσει τη χώρα, και ζητούσε από τον Πούτιν να τυπώσει δραχμές. Η όταν πίστευε ότι με τον εφηβικό (δηλαδή ανώριμο) βολονταρισμό του, θα άλλαζε την Ευρώπη.
Τα πληρώσαμε και τον πληρώσαμε ακριβά. Αλλά για τους groupies του, που είναι πολλοί στο πλαίσιο των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ, αυτά είναι αδιάφορα. Όλα είναι καλώς καμωμένα. Ορκίζονται στο όνομά του. Τσουνάμι ήταν οι θυμωμένες διαβεβαιώσεις στα social media, ότι χωρίς τον Αλέξη τελείωσε και γι’ αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εν τω μεταξύ το κόμμα, μετά την παραίτησή του, διατελεί σε κατάσταση σοκ. Ήταν δυσαρεστημένοι με τον Τσίπρα γιατί σταδιακά τους έκλεινε εκτός τειχών. Δημιουργούσε ένα προσωποκεντρικό κόμμα. Αποφάσιζε ο ίδιος και απλώς ενημέρωνε τα όργανα. Όταν δεν του άρεσαν οι αποφάσεις τους, τους έβαζε να ψηφίσουν σύμφωνα με τη θέλησή του, ή όπως πρόσφατα στην Κ.Ε. την επαύριο της οδυνηρής ήττας, δεν καταδέχτηκε να τους ακούσει και τους πρότεινε να του στείλουν τις αντιρρήσεις τους με ραβασάκια.
Στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ξαφνική όσο και εκκωφαντική παραίτησή του, άρχισαν να συνειδητοποιούν την αδυναμία τους. Ήθελαν να επαναφέρουν τον Τσίπρα στην κανονικότητα των αριστερών καταστατικών διαδικασιών. Του έκαναν εσωτερική αντιπολίτευση ως προς αυτό, και ετοιμάζονταν να ορίσουν τον Τσακαλώτο (συμβολικά) ως ανθυποψηφιό του. Αλλά δεν φαντάζονταν το μέλλον τους χωρίς αυτόν.
Οι όποιοι υποψήφιοι για τη θέση ακούγονται, π.χ. Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Τεμπονέρας κ.α. μπορεί να έχουν αξιοπρεπή δημόσια παρουσία, αλλά η αξιοπρεπής παρουσία δεν σημαίνει και πειστική ή συναρπαστική προσωπικότητα. Και κυρίως δεν φαίνεται να έχουν το χαρακτηριστικό προσόν του δημεγέρτη, με το οποίο ήταν προικισμένος ο Τσίπρας.
Αρκετοί χαρακτήρισαν «γενναία» και «τίμια» την παραίτησή του. Έχουμε διαφορετική εντύπωση. Κατ΄ αρχάς η παραίτηση ήταν έντρομη για ενδεχόμενο στραπάτσο στις ερχόμενες εκλογές του Φθινοπώρου. Θα την λέγαμε και αναπόδραστη – νομοτελειακή στη γλώσσα της Αριστεράς – μετά τις πολλαπλές ήττες και την ύστατη συντριβή του Ιουνίου.
Αλλά ως μεθόδευση είναι εγωιστική. Η ευταξία των διαδικασιών, η δεοντολογία και το ενδιαφέρον για το κόμμα, θα απαιτούσαν να παραμείνει προκειμένου να το οδηγήσει σε συντεταγμένη διαδοχή. Με την πράξη του τους αφήνει «στα κρύα του λουτρού».
Ενδεχομένως να αποσκοπεί να επανέλθει ως παράκλητος. Ενδεχομένως επίσης να στοχεύει να επανέλθει όταν ωριμάσουν οι καιροί, με κάποιο νέο σχηματισμό. Πάντως είναι πολύ νωρίς για να αποστρατευθεί. Άλλωστε πρόσφατα δήλωσε σε συνέντευξή του στο Βήμα «Είναι λίγο οξύμωρο να ρωτάτε έναν άνθρωπο 49 ετών αν δίνει την ύστατη προσωπική και πολιτική του μάχη».
Σίγουρα στα 49 του δεν δίνει την ύστατη μάχη.
ΥΓ: Εν τω μεταξύ περίσσεψαν χθες οι ευαίσθητες ψυχές που κατηγορούσαν όσους έκαναν αρνητικό απολογισμό της θητείας Τσίπρα «μια τέτοια μέρα». Από όσο ξέρουμε «μια τέτοια μέρα» δεν του συνέβη κάτι άσχημο επί προσωπικού, ώστε να χρειάζεται συμπόνια. Ούτε εγκατέλειψε την Πολιτική ώστε να τον αποχαιρετήσουν με κοσμιότητα. Παραμένει στη Βουλή και θα απολαμβάνει τον άνετον επιούσιον. Απλώς παραιτήθηκε από Πρόεδρος και κάποιοι έκαναν απολογισμό της θητείας του. Κάτι που έκανε και ο ίδιος στην ομιλία του.
