Ιράν-Ισραήλ, μια παλιά ιστορία που δεν τους αφορούσε!

1,K

του Παναγιώτη Α. Καυγά*

            Ρίχνοντας μια προσεκτική ματιά και επανεξετάζοντας την παλιά έχθρα μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, θέμα που μολονότι έχει απασχολήσει ιδιαίτερα και έχει αναλυθεί εκτεταμένα από πολιτικούς αναλυτές, συγγραφείς και δημοσιογράφους, εντούτοις δεν είναι εφικτό να διαπιστωθεί εκ πρώτης πως δημιουργήθηκε και εξαπλώθηκε το μίσος μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, εφόσον οι Ιρανοί δεν είναι Άραβες, δεν έχουν κοινά σύνορα με αυτούς, δεν επιδίδονται σε ανταγωνιστικό εμπόριο και σε κάθε περίπτωση βρίσκονται μακριά από τους Ισραηλινούς.

            Ιστορικά οφείλουμε να μεταφερθούμε σχεδόν 1400 χρόνια πριν, στο έτος 636 μ.Χ. τότε που στην Περσία ηγεμόνευαν οι Σασσανίδες και η Περσία ήταν μια ζωροαστρική αυτοκρατορία. Εκείνη την περίοδο οι Άραβες εκστράτευσαν εναντίον της Περσίας με σκοπό την κατάληψη και την δια του ξίφους ισλαμοποίηση αυτής.

            Το Περσικό «Μάτζικερτ» συνέβη το 636 μ.Χ., τέσσερις περίπου αιώνες πριν το δικό μας, στη μάχη του Al – Qasidiyyah. Οι Πέρσες ηττήθησαν, το βασίλειό τους καταλύθηκε και άρχισε χωρίς χρονοτριβή, δια της γνωστής αιμοσταγούς βαρβαρότητας, η μουσουλμανοποίηση των πληθυσμών. Μέχρι τον 9^ο αι. το Ισλάμ είχε καταστεί κυρίαρχο στο μεγαλύτερο μέρος της πάλαι ποτέ ακμάζουσας περσικής αυτοκρατορίας.

             Οι Πέρσες – Ιρανοί, (από το 1935 διεθνώς χρησιμοποιείται ο όρος Ιρανός), είναι Άριοι στην πλειονότητά τους. Η σκέψη τους ήταν σύνθετη και αναλυτική, ο πολιτισμός τους σπουδαίος και παλαιός και είχαν δημιουργήσει μία τεράστια αυτοκρατορία που επηρεάστηκε σε πνευματικό και πολιτιστικό βάθος από τον Μέγα Αλέξανδρο και τους επιγόνους του.

            Η συγκεκριμένη ήττα, το 636 μ.Χ., ο αποδεκατισμός του πληθυσμού, καθώς και η βίαιη Ισλαμοποίηση που υπέστη από τους βαρβάρους πολεμιστές της Αραβίας, κατέστησε το Ιρανικό έθνος από κυρίαρχο σε υπόδουλο.

            Λόγω της ευφυούς φύσης τους κι εφόσον αποσυνδέθηκαν από την προϊσλαμική τους ταυτότητα, επιχείρησαν να αναστρέψουν την ιστορία αποδεικνύοντας στους Άραβες κατακτητές ότι οι ίδιοι πλέον είναι συνεπέστεροι μουσουλμάνοι από τους Άραβες.

             Στο πέρασμα των αιώνων οι Ιρανοί παρέμειναν προσηλωμένοι στη νέα τους θρησκεία χωρίς τον οίστρο των Αράβων για διαρκείς επεκτάσεις προς κάθε κατεύθυνση. Με το πέρασμα των αιώνων και μετά από αλλεπάλληλες κατοχές της Μέσης Ανατολής από Άραβες, Οθωμανούς, Άγγλους και Γάλλους φτάνουμε στο τέλος του Β^΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

            Ο μουσουλμανικός κόσμος, κυρίως αραβικής καταγωγής δεν κατάφερε να εμποδίσει τις ευρωπαϊκές, πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις και τις αναδυόμενες -σε  παγκόσμιο γεωπολιτικό ρυθμιστή-  Η.Π.Α. να ορίσουν μια πατρίδα για τους Εβραίους. Στο σημείο αυτό λοιπόν εμφανίζεται το Ιράν, ως αυτή η δύναμη που θα αναλάμβανε να υλοποιήσει την κορανική αποστολή, σύμφωνα με την οποία ήταν επιβεβλημένος ο αφανισμός των Εβραίων.

            Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για να αποδειχθεί ότι ένα προσηλυτισμένο έθνος είναι πιο ισλαμικό, πιο δυνατό και πιο αποφασιστικό από τον αραβικό κόσμο. Το Ιράν είναι λοιπόν το έθνος, το οποίο θα ηγηθεί και προσπαθεί να πραγματοποιήσει την κορανική εντολή του ιδρυτού της μουσουλμανικής θρησκείας. Πλέον αποστολή του Ιράν είναι ο αφανισμός των σιωνιστών και η καταστροφή του κράτους του Ισραήλ.

            Υπό το πρίσμα του ιστορικού υποβάθρου, όσον αφορά στο μίσος μεταξύ των δύο εθνών – κρατών και φθάνοντας στον 21^ο αι., πρέπει ανάμεσα σε άλλα να προσθέσουμε την προσπάθεια δημιουργίας ενός θαλάσσιου διαδρόμου που θα συνδέει τη Βομβάη της Ινδίας με την Ευρώπη μέσω Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ. Το εν λόγω εγχείρημα, εάν έχει επιτυχή έκβαση, θα αποδυναμώσει ή θα σταματήσει τον νέο δρόμο του μεταξιού που σχεδίασε η Κίνα, συμπεριλαμβάνοντας το Ιράν και την Τουρκία. Έτσι λοιπόν με τη διαμεσολάβηση της Κίνας, έχει προκύψει και η προσπάθεια μιας πολύ ασταθούς συμφιλίωσης μεταξύ Σ. Αραβίας και Ιράν. Εν τέλει ποτέ δεν πρέπει να αποσυνδέουμε τα γεωπολιτικά και οικονομικά δεδομένα από τα ιστορικά συμβάντα.

            Συμπερασματικά, οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι το Ιράν παίζει ένα ενδεχομένως πολύ επικίνδυνο παιχνίδι, έστω και δια πληρεξουσίων. Άλλωστε η «νέα μόδα» στους πολέμους του 21^ου αι., επιτάσσει πολέμους πρωτίστως δια μέσω τρίτων. Αναλαμβάνει ή προτίθεται να πάρει ρίσκα, που εμπεριέχουν την περιπέτεια μιας πιθανής νίκης, αλλά παράλληλα, μιας εξίσου πιθανής αυτοκτονίας. Ίσως θεωρεί ότι είναι κοντά στο να καταστεί πυρηνική δύναμη, αλλά δεν πρέπει να αμελεί ότι το Ισραήλ είναι ήδη πυρηνική δύναμη και επ’ ουδενί να υποτιμά και να παραβλέπει τις συνέπειες των ενεργειών που κατά την προσωπική μου εκτίμηση δεν βλέπω πως μπορεί να αποβούν ως κάτι λιγότερο από ολέθριες. Το ίδιο ισχύει ωστόσο και για την πολιτική που ακολουθεί το Ισραήλ επί δεκαετίες με καλά και άσχημα διαστήματα ανάλογα με τις κατά καιρούς ηγεσίες. Σήμερα σίγουρα δεν έχει μια συνετή ηγεσία.

*Λογιστής – Φοροτεχνικός

Εβραϊκή Ιστορία – Εβραϊκή Θρησκεία

Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.

Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων

Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook

Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube