του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Να, που το παραμύθι συνεχίζεται κι εμείς το ακούμε θαμπωμένοι από το θράσος τους. Κάποιοι το υιοθετούν κιόλας. Λες και τους πήραν τα μυαλά. Για τα «Ματωμένα Χριστούγεννα» του 63, έκανε ανακοίνωση και ο Νεοκυπριακός Σύνδεσμος (υπάρχει ακόμα) για να μας νουθετήσει.
«Ως ε/κ κοινότητα, πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και να εξετάσουμε προσεκτικά τον ιστορικό μας ρόλο σε αυτά τα γεγονότα», λέει
Τι υποκρισία! Τι αναλγησία! Να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας ως κοινότητα, να τις αναλάβουμε έπρεπε από καιρό, αλλά όχι να μας φορτώνουν και τις ευθύνες άλλων, ως να είμαστε η χειρότερη φάρα της υφηλίου.
Διότι εκτός από τους νεοκύπριους έχουμε και τους Τούρκους να το προπαγανδίζουν αυτό και να μολύνουν τα μυαλά που χάνουν λάδια και είναι ευάλωτα στις γνωστές πλύσεις εγκεφάλου. Έκανε και το υπουργείο Άμυνας της Τουρκίας ανακοίνωση χτες, με αφορμή τα Ματωμένα Χριστούγεννα, για να πει ότι «οι Τουρκοκύπριοι αδελφοί και αδελφές μας σφαγιάστηκαν ανελέητα από την ελληνοκυπριακή τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ πριν από 60 χρόνια σαν σήμερα». Ήταν, λέει, «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Οι Τούρκοι εγκληματίες κατηγορούν τους Ελληνοκύπριους, αν είναι δυνατό! Κι όμως, υπάρχουν Ελληνοκύπριοι που υιοθετούν και αναπαράγουν την τουρκική προπαγάνδα και πιστεύουν πράγματι πως η ΕΟΚΑ έσφαζε Τουρκοκύπριους.
Τα λέει κι ο Τατάρ κάθε τόσο. «Μεταξύ 1955 – 1958», έλεγε με μια άλλη αφορμή, «πολλά χωριά, τζαμιά, ιεροί και θρησκευτικοί χώροι μας δέχθηκαν τις επιθέσεις της ΕΟΚΑ, εκατοντάδες πολίτες μας σφαγιάστηκαν…». Απίστευτο! Σου έρχεται το αίμα στο κεφάλι να τους ακούς. Ιδίως, όμως, να ακούς Ελληνοκύπριους να τα επαναλαμβάνουν.
Είναι ιστορικά γεγονότα που να πάρει, δεν είναι άποψη να λέει ο καθένας τη δική του. Και είναι γραμμένη η ιστορία, δεν πλάθεται σήμερα όπως του φέξη του καθενός. Η ΕΟΚΑ έκανε απελευθερωτικό αγώνα και μόλις υπογράφτηκαν οι συμφωνίες της Ζυρίχης διαλύθηκε, κατέβηκαν οι αντάρτες από τα βουνά (φωτογραφία) όπου δεινοπάθησαν και παρέδωσαν τα όπλα τους. Τον Μάρτιο του 1959, δηλαδή. Ο Γρίβας, ο αρχηγός της ΕΟΚΑ, επέστρεψε στην Αθήνα στα μέσα Μαρτίου του 59. Τι γυρεύει η ΕΟΚΑ στα γεγονότα του 1963;
Μια άλλη μεγάλη αλήθεια, όμως, για να την ξέρουν οι ξιμαρισμένοι εγκέφαλοι της διαστρέβλωσης, είναι ότι ενώ η ΕΟΚΑ διαλύθηκε με την υπογραφή των συμφωνιών, η ΤΜΤ (Τουρκική Οργάνωση Αντίστασης), που ιδρύθηκε ως αντίπαλο δέος της ΕΟΚΑ, δεν διαλύθηκε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Συνέχισε τη δράση της και όπως έγραψε ένας Τουρκοκύπριος, ο Ιμπραχήμ Αζίζ, «το 1963 δεν υπήρχε σχεδόν τουρκοκυπριακή οικογένεια, που μέλος της να μην ήταν στρατευόμενος μέσα στην οργάνωση – ΤΜΤ. Η παρακρατική οργάνωση ΤΜΤ, είχε αναδιοργανωθεί και στελεχωθεί από αξιωματικούς του ειδικού Γραφείου Πολέμου της Τουρκίας: το παρακράτος στην Τουρκία».
Η ΕΟΚΑ δεν στράφηκε ποτέ εναντίον των Τουρκοκυπρίων, έκανε αγώνα εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας. Κάτι που δεν έκαναν ποτέ οι Τουρκοκύπριοι. Και τότε και σήμερα ταυτίζονται με τον αποικιοκράτη. Σε αντίθεση με τον αγώνα της ΕΟΚΑ, η Βολκάν και η ΤΜΤ έκαναν αγώνα εναντίον των Ελληνοκυπρίων και σε αυτό το μένος τους δολοφονούσαν και Τουρκοκύπριους. Είναι τόσο απλά τα πράματα όσο τα λένε αυτές οι λίγες λέξεις.
Να, τι γράφει και ο Πέρρυ Άντερσον (είναι Βρετανός ιστορικός, όχι Ελληνοκύπριος, και είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους μαρξιστές διανοητές) στο βιβλίο του «Οι διαιρέσεις της Κύπρου»: Ο Γρίβας «μη έχοντας καμία επιθυμία να πολλαπλασιάσει τον αριθμό των αντιπάλων του σε έναν αγώνα ανεξαρτησίας είχε απαγορεύσει τις επιθέσεις κατά των Τουρκοκυπρίων».
Οι Τουρκοκύπριοι που σκοτώθηκαν κατά τη δράση της ΕΟΚΑ, δηλαδή την περίοδο 55-59, και όχι το 1963, ήταν έξι. ΕΞΙ. Κι αυτοί δεν ήταν πολίτες που σφαγιάστηκαν από την ΕΟΚΑ, ήταν επικουρικοί, από αυτούς που βάφτισαν οι Βρετανοί «ειδικούς αστυνομικούς» και τους έβαλαν να κυνηγούν τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Τους στρατολόγησε ο Χάρντινγκ «βουτώντας για το σκοπό αυτό στα λούμπεν στοιχεία της τουρκικής κοινότητας, που εξαπολύονταν να διαπράξουν αγριότητες» (Πέρρυ Άντεσον).
Ε, όχι να μας λένε και παραμύθια και να τα πιστεύουμε κιόλας.
