Οι αντιδράσεις του Ισραήλ στο στρατιωτικό πεδίο έναντι του Ιράν ερμηνεύονται σ’ ένα βαθμό από την Θουκυδίδεια αντίληψη περί επιβίωσης των ισχυρών δυνάμεων. Ο Αλκιβιάδης συνηγορώντας στην εκστρατεία των Αθηνών στην Σικελία, υποστηρίζει ότι οι ηγεμονίες επιβιώνουν όταν προλαμβάνουν τον κίνδυνο που πλησιάζει και δεν περιμένουν να εκδηλωθεί. Αντίστοιχα στρατιωτικοί κύκλοι στο Ισραήλ γνωρίζουν καλά πως η επιβίωση της χώρας μακροπρόθεσμα προϋποθέτει στρατιωτική ήττα του Ιράν που μπορεί να επιτευχθεί όσο δεν έχει καταστεί πλήρως πυρηνική δύναμη. Επιχειρεί λοιπόν την πρώτη ευθεία επίθεση στο έδαφος του, αντιπαρερχόμενο τον διαρκή πόλεμο φθοράς που υφίσταται από τους αντιπροσώπους του της Χεζμπολάχ, της Χαμάς και των Χούθι.
Το Ιράν αποτελεί κεντρική δύναμη του Ευρασιανιασμού, εξαρτώμενο οικονομικά από την Κίνα, η οποία του έχει επιβάλει δρακόντεια μνημόνια. Υποστηρίζεται επίσης στρατιωτικά από την Κίνα, τα δορυφορικά συστήματα της οποίας κατέστησαν εφικτή την πρόσφατη πολεμική επιχείρηση κατά του Ισραήλ με εκατοντάδες drones και μη επανδρωμένα καθώς και από την Ρωσία στην πολεμική αεροπορία και στο πυρηνικό του οπλοστάσιο.
Τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία επενδύουν στην παράταση και στην εξέλιξη του πολέμου στην Μ. Ανατολή και στην πόλωση μεταξύ Ισραήλ και μουσουλμάνων, την οποία δυστυχώς εντείνει και το σκληροπυρηνικό καθεστώς Νετανιάχου με τους χειρισμούς του στη Γαζα. Η Κίνα επιδιώκει τον πλήρη ενταφιασμό των συμφωνιών του Αβραάμ και την απενεργοποίηση του εμπορικού δρόμου Ινδίας, Μέσης Ανατολής, Ευρώπης που αποτελεί ανταγωνιστή στον κινεζικό ιμπεριαλισμό του «δρόμου του μεταξιού». Η Ρωσία επωφελείται από την μετατόπιση του ενδιαφέροντος της Δύσης στα τεκταινόμενα στην Μ. Ανατολή που παγιοποιεί τις κατακτήσεις στην ανατολική πλευρά της Ουκρανίας, ενώ ανοίγει το δρόμο για την κατάκτηση της Οδησσού και του Χαρκόβου και αναλόγως των εξελίξεων στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εκλογές, στην επέκταση της ρωσικής ισχύος στη Βαλτική και στην Ανατολική Ευρώπη.
Εισερχόμαστε αναπόδραστα σε πολεμική κλιμάκωση σε παγκόσμια κλίμακα και οι σχετικές προετοιμασίες στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένες. Για παράδειγμα το ενδεχόμενο κλείσιμο των στενών του Ορμούζ σε περίπτωση κλιμάκωσης του Ιρανο-ισραηλινού πολέμου ή και του Σουέζ εφόσον ανατραπεί το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο, θα ενταφιάσουν οριστικά την παγκοσμιοποίηση οδηγώντας σε ενεργειακό κραχ τις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Δυστυχώς η οπτική αυτή απουσιάζει πλήρως από την πολιτική συζήτηση ενόψει ευρωεκλογών, σε μια χώρα μάλιστα που βρίσκεται στα σύνορα των κόσμων που συγκρούονται…
