«Άν ήταν να εξετάσω την περίπτωση ενός αγοριού ηλικίας 10 ή 12 ετών το οποίο έλκεται έντονα από έναν άνδρα που βρίσκεται στη δεκαετία των 20 ή των 30, άν η σχέση αυτή είναι εντελώς αμοιβαία και η σύνδεση είναι αυθεντικά εντελώς αμοιβαία, τότε δεν θα την αποκαλούσα παθολογική σε καμία περίπτωση»
Δήλωση του Δρ. John Money στο κατηργημένο ολλανδικό παιδοφιλικό περιοδικό Paidika
του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από το Άρδην τ. 130-31
John Money, ένα όνομα που θα ’πρεπε να είναι τόσο γνωστό τοις πάσι όσο και διαβόητο, αλλά, τελικά, πολύ λίγοι γνωρίζουν και όχι χωρίς λόγο. Βλέπετε, ο εν λόγω Νεοζηλανδοαμερικανός ψυχολόγος και σεξολόγος θεωρήθηκε στην εποχή του ο αρχιγκουρού της «θεωρίας των έμφυλων ρόλων» και ήταν αυτός που πρώτος εισήγαγε τους αμφιλεγόμενους όρους του σεξουαλικού προσανατολισμού και της νηπιοφιλίας, εν έτει 1961 ακόμη. Θα περίμενε κανείς λοιπόν, ο mr. Money να λιβανίζεται ως «ήρωας-επαναστάτης» από τους θιασώτες του τέταρτου φεμινιστικού κύματος και του δικαιωματιστικού κινήματος των τρανς, παρά τον σκασμό από money που έβγαλε βαδίζοντας το μοναχικό «επαναστατικό» μονοπάτι. Αλίμονο, όμως…
Ο δόκτωρ Money και το ερευνητικό του έργο αγνοείται, ή μάλλον καμουφλάρεται συστηματικά από το μιντιακό κατεστημένο και τα φερέφωνά του, καθώς και από το προπαγανδιστικό απαράτ των αντιφάδων και των ροζ καφενείων. Όχι, ο λόγος δεν είναι ότι ο δόκτωρ Money ήταν λευκός, άνδρας και εκπρόσωπος της στυγνής πατριαρχίας, διότι και επαρκώς αμφιφυλόφιλος ήταν και κρυφοπαιδόφιλος. Ο λόγος είναι ότι η απόδειξη της θεωρίας του βασίστηκε σε ένα παταγωδώς αποτυχημένο πείραμα και μια σειρά από κατάφωρα ψέματα που για δεκαετίες συγκάλυψαν αυτήν την αποτυχία και τις τραγικές συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων που άγγιξε ο κομπογιαννίτης Δρ. Money και οι καινοφανείς ανοησίες του.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Money γεννήθηκε στην επαρχιακή πόλη Μόρινσβιλ της Νέας Ζηλανδίας, το 1921, και μεγάλωσε σε ένα άκρως βίαιο περιβάλλον, καθώς ο πατέρας του έδερνε τόσο αυτόν όσο και τη μητέρα του σε σχεδόν καθημερινή βάση και δι’ ασήμαντον αφορμή. Οι εμπειρίες του αυτές είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία βαθέων τραυμάτων και την ιδέα ότι «για όλη αυτή τη βία ευθύνεται αποκλειστικά η αρσενική φύση και τα γεννητικά όργανα που την υποστηρίζουν και αναπαράγουν». Το 1947 και σε ηλικία 26 ετών, ο Money μετανάστευσε στις ΗΠΑ για μεταπτυχιακές σπουδές στην ψυχολογία και πήρε το διδακτορικό του από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1952. Την ίδια χρονιά προσελήφθη ως καθηγητής παιδιατρικής και ιατρικής ψυχολογίας από το πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς της Βαλτιμόρης όπου θα εργαζόταν ως και τον θάνατό του, το 2006. Στην ιατρική σχολή του Τζονς Χόπκινς, ο Money θα ανέπτυσσε περαιτέρω τις νεωτεριστικές ιδέες που είχε αρχίσει να επεξεργάζεται στο Χάρβαρντ, και θα έκαναν αίσθηση στα ιατρικά πράγματα της εποχής, σχετικά με το τι είναι αυτό που κάνει τα αγόρια, αγόρια, και τα κορίτσια, κορίτσια.
Συγκεκριμένα, ο Money πίστευε ότι το φύλο σου δεν είχε να κάνει μόνο με το σώμα σου και ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία που εξέφρασε την άποψη ότι ως όντα γεννιόμαστε τελείως ουδέτεροι από την άποψη του φύλου και, το προς τα πού θα κλίνουμε τελικά, μας επιβάλλεται από την οικογένεια, τους φίλους και τους κοινωνικούς θεσμούς. Άρα το φύλο δεν αποτελεί βιολογικό χαρακτηριστικό αλλά κοινωνική κατασκευή κι έτσι μπορεί να είναι εύπλαστο. Κατά τον Money, λοιπόν, οποιοδήποτε αγόρι μπορούσε όχι απλώς να ανατραφεί ως κορίτσι, αλλά να μετατραπεί σε κορίτσι με τις απαραίτητες εκτεταμένες χειρουργικές και ορμονικές επεμβάσεις χωρίς κανένα απολύτως σωματικό ή ψυχολογικό πρόβλημα. Στο μυαλό του υπήρχε πρόβλεψη και για την αντίστροφη διαδικασία (δηλ. από κορίτσι σε αγόρι), αλλά ήταν πολύ χαμηλότερης προτεραιότητας σε σημασία, καθώς οι δημοσιεύσεις του μαρτυρούν μία εμμονικού τύπου στοχοπροσήλωση στην πάση θυσία θηλυκοποίηση των αρρένων.
Την εποχή εκείνη βεβαίως και παρά την ολοένα αυξανόμενη φήμη του Δρ. Money, υπήρχαν φωνές που αμφισβητούσαν αρκετά έντονα τις αντισυμβατικές του θεωρίες και μάλιστα με καυστικούς χαρακτηρισμούς. Ένας από τους επιστήμονες που του αντιτάχθηκε, ομολογουμένως με περισσό σθένος, ήταν ένας τσαντίλας μεταπτυχιακός φοιτητής από το πανεπιστήμιο του Κάνσας, ονόματι Μίκυ Ντάιαμοντ, ο οποίος, σε κάποιο συνέδριο το 1966, προκάλεσε τον Δρ. Money «να σταματήσει να αραδιάζει τις θεωρίες του αν δεν έχει κάποιο πετυχημένο πείραμα να παραθέσει που να αποδεικνύει τα λεγόμενά του». Πού να ήξερε ο Ντάιαμοντ, που δεν θα άφηνε σε χλωρό κλαρί τον Money για δεκαετίες, ότι, σε λιγότερο από δύο μήνες μετά τη δημόσια πρόκλησή του, ο Money θα αποκτούσε τα πολυπόθητα πειραματόζωά του για το καταστροφικό πείραμα με το κωδικό όνομα «Τζον/Τζόαν».
Η αλήθεια είναι ότι ο Money έψαχνε χρόνια για την ευκαιρία να πραγματοποιήσει μία φυλομετάβαση από φυσιολογικό αγόρι σε κορίτσι, αλλά η ευκαιρία δεν του «καθόταν» με τίποτε. Πάνω που είχε αρχίσει να απελπίζεται για το αν θα έκανε ποτέ το όνειρό του πραγματικότητα, έλαβε ένα ανέλπιστο τηλεφώνημα από την επαρχιακή πόλη του Γουίνιπεγκ στον Καναδά και κόντεψε να του πέσει το ακουστικό από τα χέρια. Η όλη εικόνα πρέπει να είχε κάτι από τις αφίξεις των Εβραίων στην αποβάθρα του Άουσβιτς, όταν οι φρουροί ανακάλυπταν δίδυμα αδερφάκια ανάμεσα στους νεοαφιχθέντες και φώναζαν «zwillinge, zwillinge» (δίδυμα, δίδυμα) πριν τα οδηγήσουν στο ιατρείο του Δρος Μένγκελε για τα περαιτέρω. Η ιστορία που άκουσε ο Δρ. Money στο τηλέφωνο ήταν ασύλληπτη. Δύο αγοράκια ηλικίας έξι μηνών, οι Μπρους και Μπράιαν Ρέιμερ, που έπασχαν από φίμωση του πέους είχαν υποβληθεί σε επέμβαση ηλεκτροκαυτηριασμού, η οποία, στην περίπτωση του Μπρους, είχε πάει τόσο άσχημα που το πέος του είχε καταστραφεί ολοσχερώς και οι γονείς, μέσα στην απόγνωσή τους, βρήκαν κάπου το τηλέφωνο του Money για να ζητήσουν βοήθεια.
Ο Money δεν έχασε χρόνο και τους κάλεσε αμέσως στο Τζονς Χόπκινς, διότι είχε την κατάλληλη συνταγή για την περίπτωση. Δεν έχει πλέον το παιδί σας πέος; Μην ανησυχείτε καθόλου! Θα του κόψουμε και τους όρχεις και θα το κάνουμε κορίτσι! Έρχεστε με δύο αγόρια, φεύγετε με ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, αλλά πρέπει να το κάνουμε γρήγορα πριν περάσουν τα δυόμιση χρόνια από τη γέννησή του και χαθεί το παράθυρο ευκαιρίας. Παραδόξως, οι απελπισμένοι γονείς δέχτηκαν την προσφορά του Money κι έφτασαν στη Βαλτιμόρη με τα δίδυμα για να τα θέσουν στη διάθεση του διάσημου επιστήμονα που τους υποσχόταν «τελική λύση» στα, ομολογουμένως δυσεπίλυτα, προβλήματά τους. Με την εκτομή των όρχεων ξεκίνησε και η ταυτόχρονη ορμονοθεραπεία, που θα διαρκούσε χρόνια. Το παιδί έφερε πλέον το όνομα Μπρέντα και θα μεγάλωνε ως κορίτσι με την αυστηρή οδηγία να μην μάθει ποτέ τι είχε συμβεί. Για το κοινωνικό περιβάλλον του Γουίνιπεγκ, η Μπρέντα θα ήταν ένα «κανονικό» κοριτσάκι που θα ντυνόταν με φουστάνια και θα έπαιζε με κουζινικά και όλα καλά, όλα ωραία, ή τουλάχιστον έτσι τους έπεισε να πιστέψουν ο Δρ. Money. Μέσα στη συμφωνία με τους γονείς υπήρχε και η πρόβλεψη της ετήσιας επίσκεψης των διδύμων στο Τζονς Χόπκινς, όπου ο Money θα επέβλεπε την πρόοδο του πειράματος και θα δημοσίευε εκτενώς σχετικά με τα αποτελέσματά του, αλλά χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητα των συμμετεχόντων.
Όντως, οι δημοσιεύσεις του Money ήταν διθυραμβικές για την «εκπληκτική επιτυχία» του εγχειρήματος, με τη φήμη του να εκτινάσσεται στα ύψη, αλλά στον Καναδά τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Παρά τις προσπάθειες των γονέων να μεγαλώσουν την Μπρέντα ως κοριτσάκι και παρά τη βαριά ορμονοθεραπεία, αυτή επέμενε να παλεύει με τα άλλα αγόρια και μάλιστα να τα δέρνει, να σκαρφαλώνει στα δέντρα και να βάζει φωτιά στις κούκλες και τα σπιτάκια που της έφερναν ως δώρα. Τρομοκρατημένα, τα παιδιά της γειτονιάς τής είχαν βγάλει το παρατσούκλι «γυναίκα των σπηλαίων». Επίσης, όσο μεγάλωνε, αντιτασσόταν στις ετήσιες επισκέψεις στον Δρ. Money και όταν αποφάσισε να μιλήσει γι’ αυτές έγινε αμέσως κατανοητό το γιατί. Από ό,τι φάνηκε, ο Money είχε μια πολύ παράξενη ατζέντα σχετικά με το τι ήταν επιτρεπτό στις εξετάσεις των διδύμων στο Τζονς Χόπκινς. Κατά την Μπρέντα και τον αδελφό της Μπράιαν, ενώ ο Money ήταν γλυκομίλητος κι ευπροσήγορος μπροστά στους γονείς τους, με το που βρισκόταν μόνος με τα παιδιά γινόταν επιθετικός και απαιτούσε πράγματα που τα σόκαραν. Συγκεκριμένα, από την ηλικία των έξι άρχισε να τους προβάλλει πορνογραφικές ταινίες και να τα αναγκάζει να γδύνονται και να αναπαριστούν σεξουαλικές στάσεις μεταξύ τους. Στις περιπτώσεις που αρνούνταν να το κάνουν, φώναζε άγρια και τα προσέβαλε λεκτικά τραβώντας ταυτόχρονα φωτογραφίες για το προσωπικό του αρχείο. Με τις συνεχείς αναληθείς θετικές αναφορές του Money επί του θέματος μέσα στα χρόνια, το πείραμα Τζον/Τζόαν χαρακτηρίστηκε ως η απόλυτη επιτυχία επίτευξης φυλομετάβασης και ως πρότυπο για παρόμοιες περιπτώσεις χειρουργικών επεμβάσεων και επαναπροσδιορισμού φύλου σε φυσιολογικά παιδιά. Σκανδαλωδώς, λόγω της μη ύπαρξης επαρκούς μηχανισμού επαλήθευσης και ελέγχου εκ μέρους της ακαδημαϊκής κοινότητας, μέχρι να ανακαλυφθεί η απάτη του Money, η ιδέα της αποκλειστικά κοινωνικά κατασκευασμένης έμφυλης ταυτότητας και των ιατρικών επεμβάσεων φυλομετάβασης στα νήπια είχε επιβληθεί ως αποδεκτό ιατρικό και κοινωνιολογικό πρότυπο.
Ο Money και οι πανεπιστημιακοί μπορεί να είχαν επιλέξει το ψέμα, για την Μπρέντα, ωστόσο, είχε έρθει η ώρα της αλήθειας. Σε ηλικία 14 ετών και μετά από μία επίπονη ψυχολογική κρίση, η Μπρέντα αρνήθηκε να συναντήσει εκ νέου τον Δρ. Money απειλώντας να αυτοκτονήσει και απαίτησε να μάθει την αλήθεια, που πάντα ένιωθε ότι ήξερε σχετικά με το ποιος/ποια ήταν. Βλέποντας το παιδί τους να διαλύεται συναισθηματικά μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, οι γονείς παραδέχτηκαν την αλήθεια και είπαν όλη την ιστορία στον Μπράιαν και την Μπρέντα. Ο ασκός του Αιόλου είχε πλέον ανοίξει και δεν θα υπήρχε επιστροφή. Η Μπρέντα αυτοονομάστηκε Ντέιβιντ, εμπνεόμενος από την άνιση βιβλική μάχη του αδύναμου Δαυίδ με τον παντοδύναμο Γολιάθ και αποφάσισε την άμεση και αμετάκλητη επιστροφή στο ανδρικό φύλο με όλες τις απαραίτητες επεμβάσεις και θεραπείες. Δεν θα ήταν εύκολο, αλλά ο Ντέιβιντ ήταν αποφασισμένος να διεκδικήσει τη ζωή που πίστευε ότι στερήθηκε για την υστεροφημία ενός μωροφιλόδοξου καθηγητή «σε ένα από εκείνα τα καλογυαλισμένα κολέγια στα ανατολικά».
Κάπου εκεί, ο Money σταμάτησε κάθε αναφορά στο «πετυχημένο» πείραμά του, κάνοντας τη νέμεσή του, τον πρώην μεταπτυχιακό φοιτητή από το Κάνσας, Μίκυ Ντάιαμοντ, που ήταν πλέον καθηγητής σεξολογίας στο πανεπιστήμιο της Χαβάης, να αναρωτηθεί σε τι οφειλόταν η «σιγή ασυρμάτου» από τον, κατά τα άλλα, πολυγραφότατο Δρ. Money. Η αλήθεια είναι ότι ο Ντάιαμοντ, που με τα χρόνια είχε γίνει ακόμη περισσότερο τσαντίλας, υποπτευόταν πάντα τον Money για παραπλανητικά στοιχεία σε σχέση με το πείραμα Τζον/Τζόαν κι έψαχνε να βρει τους συμμετέχοντες σ’ αυτό χωρίς επιτυχία. Όλα αυτά μέχρι το 1997, που κάποιος από τους ψυχολόγους που παρακολουθούσαν τον Ντέιβιντ στο Γουίνιπεγκ, του έδωσε το όνομα και το τηλέφωνο του σπιτιού του κι έγινε το ιστορικό τηλεφώνημα. Την ίδια χρονιά, ο Ντάιαμοντ θα δημοσίευε ένα άρθρο που θα έκανε πάταγο ξεσκεπάζοντας τον Money και την υποτιθέμενη «επιτυχία» του και στηλιτεύοντας ταυτόχρονα το πανεπιστημιακό καθεστώς εφησυχασμού και μεροληπτικών προτιμήσεων εις βάρος της αντικειμενικής αλήθειας. Για τον Ντάιαμοντ, το ζήτημα ήταν απείρως σημαντικό καθώς η δημοσίευση της παταγώδους αποτυχίας του πειράματος Τζον/Τζόαν θα λειτουργούσε ανασχετικά και θα απέτρεπε παρόμοιες χειρουργικές επεμβάσεις σε άμοιρα νήπια. Παρά ταύτα, με φρίκη ο Ντάιαμοντ διαπίστωσε ότι ο Money είχε ήδη δημιουργήσει τάση και, παρά τον θόρυβο που ξεσήκωσε το άρθρο του, το φαινόμενο της φυλομετάβασης στα νήπια είχε ήδη αποκτήσει τη δική του αυτόνομη δυναμική. Με λίγα λόγια, οι πανεπιστημιακοί έκαναν ότι δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν.
Απογοητευμένος από τους συναδέλφους του, ο Ντάιαμοντ στράφηκε στον Ντέιβιντ και του ζήτησε να τα ζυγίσει όλα και να αποκαλύψει το πρόσωπο και την ιστορία του στο κοινό, με την προτροπή να σωθούν κάποια άλλα παιδιά από την τύχη που τους επιφύλασσαν «ειδικοί» τύπου Money. Ο Ντέιβιντ, παρά τα προβλήματά του, δημοσίευσε την ιστορία του στο περιοδικό Ρόλινγκ Στόουν, τον Δεκέμβριο του 1997, και το 2000 κυκλοφόρησε από τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, μαζί με τον δημοσιογράφο Τζον Κολαπίντο, το αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο Όπως τον έκανε η φύση: το αγόρι που ανατράφηκε ως κορίτσι, το οποίο και έγινε μπεστ σέλερ.
Όπως αναμενόταν, η αντίδραση του Δρ. Money ήταν λυσσώδης, φθάνοντας στο σημείο να κατηγορήσει –αν είναι δυνατόν;– τους ΝΥ Τάιμς για «δεξιά μεροληψία» που κατευθύνεται από κύκλους που υποστηρίζουν ότι «η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα είναι εγγεγραμμένες στα γονίδια έτσι ώστε οι γυναίκες να επιστρέψουν πίσω στο πάπλωμα και την κουζίνα». Παρά τη δημόσια κατακραυγή, ο Money παρέμεινε στη θέση του ως τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε και απλώς τον τακτοποίησαν σε κάποιο άνετο εργαστήριο, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Όσο για τον Ντέιβιντ, παρά τη μεγάλη πρόοδο που έκανε στην προσωπική του ζωή μετά την επαναμετάβασή του στο ανδρικό φύλο, τελικά δεν κατάφερε να νικήσει τους δαίμονές του. Έτσι, ενώ μετά τη διπλή μαστεκτομή και φαλλοπλαστική στις οποίες υποβλήθηκε και τις συνεχείς ενέσεις τεστοστερόνης, κατάφερε να έχει κάποια σεξουαλική ζωή ως άνδρας, είχε εκρήξεις έντονου θυμού και κατάθλιψης οι οποίες τον ταλάνιζαν σε όλη την ενήλικη ζωή του. Το 1990 παντρεύτηκε την Τζέιν Φοντέιν και υιοθέτησε τα τρία παιδιά της, αποκτώντας για πρώτη φορά στη ζωή του αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «τη δική μου οικογένεια». Παρ’ όλα αυτά, μια σειρά από γεγονότα, τη δεκαετία του 2000, θα χειροτέρευαν την ψυχολογική του κατάσταση σε επικίνδυνο βαθμό. Κατ’ αρχάς, μια σειρά από αποτυχημένες επενδυτικές κινήσεις εξανέμισαν τα εισοδήματά του από το μπεστ σέλερ που εξέδωσε μαζί με τον Κολαπίντο, ενώ ταυτόχρονα έχασε τη δουλειά του στο σφαγείο όπου εργαζόταν. Το 2002, ο αγαπημένος του αδελφός, Μπράιαν, αυτοκτόνησε παίρνοντας υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών χαπιών και, στις 2 Μαΐου 2004, η σύζυγός του ανακοίνωσε ότι θέλει να χωρίσουν. Προφανώς, όλα αυτά τα απανωτά χτυπήματα επιδείνωσαν την ήδη επιβαρυμένη ψυχολογική του υγεία και, δύο μέρες αργότερα, ο Ντέιβιντ Ρέιμερ αυτοκτόνησε με μια κοντόκανη καραμπίνα στον χώρο στάθμευσης ενός σούπερ μάρκετ, στο Γουίνιπεγκ. Ήταν μόλις 38 ετών.
