«Τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου,
ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες,
θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες»
Διονύσιος Σολωμός

Υπάρχουν παρατάξεις που συμμετέχουν στις εκλογές για να διεκδικήσουν το τιμόνι της διακυβέρνησης. Εξ ολοκλήρου ή –λόγω απλής αναλογικής– εν μέρει. Η πολιτική, ο πολιτισμός, οι αξίες της ελληνικής κοινωνίας, ωστόσο, περνούν μια βαθιά, σαρωτική κρίση. Σε αυτές τις συνθήκες τα περιθώρια της τοπικής αυτοδιοίκησης για να πετύχει θεαματικές αλλαγές προς το καλύτερο, είναι εντελώς περιορισμένα.

Γι’ αυτό και η πλειοψηφία του κόσμου ξέρει, και αδιαφορεί για τις κορώνες και τις τυμπανοκρουσίες των υποψηφίων. Δεν προετοιμάζουν τα βάγια για κανέναν μελλοντικό δήμαρχο –να έρθει δηλαδή να τους σώσει. Γυρεύουν τον λιγότερο χειρότερο. Αυτό οι επικοινωνιολόγοι, οι μηχανικοί των εκλογών και της κοινής γνώμης δεν το καταλαβαίνουν, και το ονομάζουν ‘κλίμα απάθειας’.

Εμείς δεν πολιτευόμαστε για να «κάνουμε την διαφορά» σε αυτό το επίπεδο. Γιατί απλούστατα, και να λέγαμε κάτι τέτοιο, δεν θα την κάναμε ακριβώς γιατί το ίδιο πράγμα λένε και όλοι οι άλλοι.

Γιατί κατεβαίνουμε, τότε; Για να συμβάλουμε σε κάτι πολύ πιο βαθύ, δύσκολο και μακρόπνοο μα ταυτόχρονα πιστεύουμε ουσιαστικό. Στην μετακίνηση του πνευματικού, του ηθικού, του αξιακού και του συνειδησιακού άξονα αυτού του τόπου, της πατρίδας μας, και επί του προκειμένου της πόλης μας, ο οποίος βρίσκεται σήμερα στο κενό.

Όσο βρίσκεται εκεί, κάθε απόπειρα ‘στεγνής’ διακυβέρνησης, ανεξαρτήτως προθέσεων θα προσκρούει σε τοίχο. Πόσο μάλλον αυτές, οι τωρινά κυρίαρχες, που διαποτίζονται από μια ηθική της βιτρίνας, των μετεγγραφών, του παρασκηνίου, της εξουσίας που από μέσο έγινε αυτοσκοπός –σα στο δαχτυλίδι του γνωστού κινηματογραφικού παραμυθιού.

Οι Έλληνες, είμαστε αρχαίος λαός και έχουμε μακρά ιστορία. Αυτή, λοιπόν, ξετυλίγεται παλινδρομώντας μεταξύ του ζενίθ και του ναδίρ, κάτι που μπορεί να μας διδάξει ένα πράγμα: Ότι είμαστε ικανοί για το καλύτερο, σαν ενωνόμαστε γύρω από έναν υψηλό σκοπό, μια Μεγάλη Ιδέα και ότι καταβυθιζόμαστε με την ίδια ορμή στα τάρταρα του μηδενός σαν κλεινόμαστε στις ιδιωτικές μας ουτοπίες.

Εδώ και δεκαετίες, ακολουθήσαμε την δεύτερη οδό, και σαν συνέπεια ο συλλογικός μας βίος μεταβλήθηκε σε κόλαση. Έχουμε, ωστόσο, κι άλλο πρόσωπο: Φτιαγμένο με υλικά τις Τραγωδίες του Αισχύλου, τα Ομηρικά Έπη, τα Τροπάρια της Μεγάλης Βδομάδας, τον Ακάθιστο Ύμνο, το Δημοτικό και το μεγάλο Λαϊκό τραγούδι, τους ποιητές μας.

Αυτό μας το πρόσωπο, δεν χρειάστηκε να πάει στο πανεπιστήμιο και σε καμιά κομματική νεολαία για να μάθει για την Δικαιοσύνη, την Ύβρι και τη Νέμεση, την Ελευθερία, την Αγάπη (που ή θα ξεκινάει σα συγκεκριμένη αγάπη του συνανθρώπου, της πόλης και της πατρίδας μας ή θα είναι μια μεγάλη υπεκφυγή) και την Δημοκρατία: Αντίθετα, μέσα στα απρόσωπα κανάλια της μεγάλης υστεροβουλίας καταφέραμε να ξεχάσουμε όσα ξέραμε για όλα αυτά, επαναλαμβάνοντας κούφια λόγια, που χαντάκωναν αυτές τις αξίες με «σφαίρες από ζάχαρη», εκθειάζοντάς τες.

Για να μετακινήσουμε, λοιπόν, τον πνευματικό άξονα της κοινωνίας μας, να βρούμε το «χαμένο της κέντρο», πρέπει να αναδείξουμε αυτό το Πρόσωπο. Οι εκλογές, η τοπική αυτοδιοίκηση, ο στίβος των κοινών της πόλης, είναι για εμάς ο στίβος που βρίσκει έκφραση αυτός ο αγώνας. Ακόμα και όταν παλεύουμε για τα καθημερινά, όπως κάναμε τα 5 προηγούμενα χρόνια εντός και εκτός δημοτικού συμβουλίου.

Συμπολίτες και Συμπολίτισσες. Απευθύνουμε αυτόν τον χαιρετισμό για να σας πούμε ότι εμείς ζητούμε την επιλογή σας, για να διατρανώσουμε μαζί την αναγκαιότητα αυτής της μεγάλης επιστροφής στις αξίες που προαναφέραμε. Όχι ως αποκούμπι καθώς περνούν από πάνω μας τα δρεπανηφόρα άρματα της παρακμής –αλλά ως ένα ρεύμα αναγέννησης που ανοίγει παράθυρο προς το μέλλον.

«Μένουμε Θεσσαλονίκη»