Πώς ο Βελουχιώτης αθωώνει την Τουρκία

337

του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

   Πού και πότε συμβαίνει αυτό; Στον περιώνυμο λόγο του για την απελευθέρωση της Ελλάδας απ’ τους Γερμανούς, στην Λαμία, 19-10-1944. Κι επειδή όλα λαμβάνουν υπόσταση από την τεκμηρίωση και την απόδειξη, ας μην βιαστεί να απορήσει ούτε να αγανακτήσει κανείς. Πρώτα, όμως, κάποιες ερωτήσεις σε βασικά ερωτήματα που την απάντησή τους ξέρουν και το πρωτάκια στο Δημοτικό ή τουλάχιστον την ήξεραν στην εποχή  μου.  

   Α) Ποιος σκότωσε τον Ρήγα Φεραίο;

  Β) Ποιος κατέστρεψε το ελληνικό κράτος, «εκτός από τον Γιάννη Μεταξά»;

  Γ) Ποιος δεν ήθελε την επανάστασή μας  του 1821;

      Ας ακούσουμε τις απαντήσεις και στα τρία ερωτήματα από τον Βελουχιώτη στον περίφημο λόγο του που παραθέτω στο τέλος* και θεωρείται ως απόδειξη του πατριωτισμού του ίδιου και του ΚΚΕ. Κυρίως, επειδή προβαίνει σε ιστορικές επισημάνσεις, απαγορευμένες από την εθνομηδενιστική  Αριστερά εδώ και χρόνια, 

«Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός … η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό της χώρας μας και η χώρα μας για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου».  

Όμως τα λόγια του αυτά, δεν αναιρούν την παραποίηση της ελληνικής ιστορίας και κατά συνέπεια στην αθώωση της Τουρκίας, στην οποία προέβη.

      Ο λόγος  στον Άρη Βελουχιώτη για να μας λύσει κάθε απορία:

 Α) Ποιος σκότωσε τον Ρήγα; Μην απαντήσετε, έχετε λάθος. Δεν τον σκότωσαν οι Τούρκοι, στους οποίους τον παρέδωσαν οι Αυστριακοί, που τον είχαν συλλάβει και φυλακίσει. Κατά τον Βελουχιώτη, «Τον (Ρήγα)  σκότωσε η αντίδραση». Ποια αντίδραση, δεν μας λέει. Η αντίδραση γενικά κι αόριστα. Κι ας ξέρουμε όλοι ότι τον Ρήγα και τους επτά συντρόφους του (Ιωάννης και Παναγιώτης Εμμανουήλ από την Καστοριά, Ιωάννης Καρατζάς από την Λευκωσία, οι Χιώτες Ευστράτιος Αργέντης και Αντώνης Κορωνιός, ο Δημήτρης Νικολίδης από τα Γιάννενα,  ο Γεώργιος Θεοχάρης από την Σιάτιστα) τους στραγγάλισαν οι Τούρκοι και πέταξαν τα πτώματά τους στον Δούναβι και δεν βρέθηκαν ποτέ (το ίδιο ακριβώς θα κάνουν λίγα χρόνια μετά, 1954, οι σύντροφοι του Βελουχιώτη στον σύντροφό τους Κώστα Καραγιώργη, βλ.  το θεατρικό έργο του Γιώργου  Σκούρτη Υπόθεση ΚΚ, εκδ. Ανοιχτή Τέχνη, ενώ θα συκοφαντήσουν και τον ίδιο τον καταδιωκόμενο Βελουχιώτη )

   Β) Ποιος κατέστρεψε το ελληνικό κράτος εκτός «από τον Γιάννη Μεταξά»;  Μην απαντήσετε, πάλι θα κάνετε λάθος. Διαβάζουμε: “Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή της χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ’ αυτήν το καπάκι.” Αυτή είναι η αποτίμηση του ΚΚΕ- Βελουχιώτη για τον Καποδίστρια. Σας θυμίζει κάτι πρόσφατο; Εγώ να θυμίσω ότι πρώτος ο Μαρξ άρχισε τις επιθέσεις κατά του Καποδίστρια χαρακτηρίζοντάς τον, το 1854, infamous = αχρείος, ελεεινός  (Παναγιώτης Κονδύλης, Μαρξ Ενγκελς και το  ανατολικό ζήτημα, σ. 353)

   Γ) Ποιος δεν ήθελε την ελληνική επανάσταση του 1821; Μην ξανακάνετε λάθος! Βελουχιώτης: “Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κανείς δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες”. 

         Και λίγα στατιστικά:  Στον λόγο του, μιλώντας επί μακρόν για το ’21,  αναφέρει:

     Α) την λέξη “Τούρκος-ους” μία μόνο φορά και μάλιστα χωρίς κανέναν αρνητικό προσδιορισμό: “…οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό” (:οι Τούρκοι δεν μας είχαν υπόδουλους, δεν σκότωναν και έσφαζαν, μας ξεζουμίζανε, στους φόρους, εννοείται,μαζί με τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες. Αυτή ήταν η τουρκική κατοχή, κατά το ΚΚΕ:  φορομπηχτική, σαν των κοτζαμπάσηδων).

     Β) την λέξη “κοτζαμπάσηδες”, 4 φορές: δύο φορές με το επίθετο: ντόπιοι, μία φορά με το δικοί μας, και μία χωρίς επίθετο.

    Γ) την λέξη “αντίδραση”, σχετικά με το ’21, οχτώ φορές: τρεις χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, δύο με το επίθετο: ελληνική, δύο με τα  επίθετα: ντόπια και ξένη, μία με τα: ντόπια και διεθνή.

  Δ) το όνομα του “Γιάννη Καποδίστρια” έξι φορές, όλες με υβριστικό, προσβλητικό τρόπο, ενώ μία φορά τον παραλληλίζει με τον “Γιάννη   Μεταξά” , όπως είδαμε.

       Λοιπόν; Αθωώνει ή δεν αθωώνει την Τουρκία, και μάλιστα σε επίσημο λόγο, και  μάλιστα όταν και αυτός και το ΚΚΕ  ήξεραν ότι απ’ τον Ιούνιο του 1941 η Τουρκία είχε συνομολογήσει  σύμφωνο φιλίας με τους Ναζί και ότι μέχρι την εκφώνηση του λόγου, 19-10-44, και μέχρι το τέλος του πολέμου, δεν είχε πολεμήσει κι ούτε είχε ένα νεκρό κατά του ναζισμού; Το γεγονός ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κατοχής διεξαγόταν εναντίον του Άξονα, στον οποίο ο Βελουχιώτης πρωτοστατούσε δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία όταν γίνεται αναφορά στην ιστορία των επαναστατικών αγώνων των Ελλήνων.

       Κι από ποιους ελευθερωθήκαμε εν τέλει, απ’ τους Τούρκους ή απ’ τους «ντόπιους κοτζαμπάσηδες … το Γιάννη Καποδίστρια … τους ξένους βασιλιάδες … την αντίδραση που σκότωσε τον Ρήγα;» Απ’ τους δεύτερους, λέει κατηγορηματικά και πανηγυρικά ο Βελουχιώτης, όχι απ’ τον Τούρκο.

          Το πώς και γιατί, ογδόντα χρόνια τώρα, έχει περάσει  απαρατήρητη η αθώωση της Τουρκίας στην οποία προβαίνει εμμέσως πλην σαφώς ο Βελουχιώτης, δεν μου προξενεί πια εντύπωση. Είτε από κάθε είδους ανεπάρκεια είτε από επιλογή είτε ακόμη από δειλία, παραβλέπουμε την πραγματικότητα και πορευόμαστε εκτός Ιστορίας, με σαφή προορισμό την έμμεση, ντε φάκτο υποδούλωση στην Τουρκία, με την οποία συντάχθηκε το ΚΚΕ κατά την προσπάθειά μας απελευθέρωσης της Μικρασίας, δες την δήλωση Ζαχαριάδη: «Εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε, αλλά επιδιώξαμε την ήττα της αστικομπουρζουάδικης εκστρατείας στην Μικρασία».

       Σημειώνω ότι ο  Βελουχιώτης αποφεύγει να αναφερθεί στο ’22, αφού οι εξαπατημένοι Μικρασιάτες πύκνωναν τις τάξεις του ΚΚΕ, ενώ δεν αναφέρεται  ποτέ στον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Υψηλάντη, τον Νικηταρά, τον Ανδρούτσο, τον Μακρυγιάννη. Μια φορά μόνο πετάει το όνομα του Παπαφλέσσα.          

     Δεν χρειάζεται να αναρωτιέται κανείς για την σημερινή απάθεια και απέχθεια των Ελλήνων για την ίδια τους την μοίρα και την ελευθερία τους. Περί άλλων τυρβάζουν. Πώς να μεταμφιέσουν, ακόμη πιο πετυχημένα, την υποδούλωσή μας στην Τουρκία, την πολυαγαπημένη της Δύσης και του Λένιν, χωρίς την αφειδή βοήθεια του οποίου, και της Αντάντ σε μικρότερο βαθμό, δεν θα μας κέρδιζε ποτέ το ’22, παρά τα ασυγχώρετα καταστροφικά λάθη της βασιλοδεξιάς.

      Περισσότερα για όλα αυτά,  στην υπό έκδοση μελέτη μου: Η προπαγάνδα της Διδώς Σωτηρίου και του Κοσμά Πολίτη, στα Ματωμένα Χώματα και Στου Χατζηφράγκου  – Προτάσεις για την αντιμετώπιση της Τουρκίας.

 *https://www.marxists.org/ellinika/archive/velouhiotis/1944/10/22.htm

 *Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης είναι συγγραφέας.  Η μυθιστορηματική του τριλογία: Εκτέλεση, Εκδίκηση, Καθαρμοί,  κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Διευθύνει την σχολή σεμιναρίων Ανοιχτή Τέχνη, στο Σύνταγμα.

Το κείμενο του, όπως και όλα τα ενυπόγραφα άρθρα, εκφράζουν τον συγγραφέα.