Αρχική » Έτερον Εκάτερον

Έτερον Εκάτερον

από Γιώργος Ρακκάς

του Γιώργου Ρακκά

Οι παρεμβάσεις των ΚΚ2 και Αντώνη Σαμαρά στην παρουσίαση βιβλίου του Στ. Λυγερού για τον πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, και οι απαντήσεις που τους επιφύλαξε ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης διαμορφώνουν ένα άκρως προβληματικό ιδεολογικό δίπολο.

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα: πολλή συζήτηση έχει γίνει για την πρόσφατη στάση του Αντώνη Σαμαρά απέναντι στην κυβέρνηση και την Νέα Δημοκρατία. Αρκετοί από το εσωτερικό της παράταξης, καθώς και κύκλοι δημοσιογράφων φιλικοί προς την παρούσα κυβέρνηση, του προσάπτουν μνησικακία και ισχυρίζονται ότι διακατέχεται από το άγχος ενώπιον της αναπόφευκτης αποστρατείας του, καθώς ισχυρίζονται ότι ο πολιτικός του κύκλος έχει κλείσει.

Όλη αυτή η ρητορική για «τα γεροντάκια», όμως, είναι αντιπολιτική. Οι διεργασίες στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας είναι πρωτίστως ιδεολογικό-πολιτικές. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η λαϊκή δεξιά του Κώστα Καραμανλή, και η αμιγώς δεξιά που εκφράζει ο Αντώνης Σαμαράς δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τις εξελίξεις ενός κόμματος που επιλέγει να κινείται σε σοσιαλφιλελεύθερη τροχιά, ενσωματώνει μερίδες της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς, και ενίοτε φλερτάρει με την ατζέντα του ατομιστικού πολιτισμικού φιλελευθερισμού (όπως έδειξε η υπόθεση της νομοθεσίας για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών).

Αναπόφευκτο, θα έλεγε κανείς. Και είναι ακατανόητη η οργή εκείνων που από τους κύκλους της παρούσας ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας εκφράζουν την έκπληξη ή τον αποτροπιασμό τους. Διότι ανέφικτο είναι εκείνο που προς στιγμήν οι ίδιοι πρέσβευαν. Ότι είναι δυνατόν, με δεδομένη την παρακμή της αριστεράς και την συρρίκνωση του πολιτικού της χώρου, να υπάρξει ένα κόμμα – ‘ελβετικός σουγιάς’ το οποίο θα είναι σε θέση να εκφράσει όλον τον κόσμο από την κεντροαριστερά μέχρι την αμιγώς δεξιά, μεταβάλλοντας τις υπαρκτές, και σοβαρές ιδεολογικές αντιθέσεις σε εσωκομματικούς μικροκραδασμούς. Αυτά, δεν γίνονται.

Επομένως, αν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί επιλέγουν να σταθούν απέναντι στην κυβέρνηση, ο Κώστας Καραμανλής πιο ήπια και επιλέγοντας ένα παραινετικό ύφος, με την σύγκρουση ο Αντώνης Σαμαράς, εμάς λόγος δεν μας πέφτει. Ίσως να ήταν, μάλιστα, και μια θετική εξέλιξη καθότι έτσι επιτέλους η κυβέρνηση θα πιεστεί ιδεολογικά και πολιτικά. Διότι οι υπόλοιποι, είτε με την χαμέρπεια, είτε με την ανυπαρξία τους την ενισχύουν.

Όμως η συγκεκριμένη εξέλιξη δεν είναι και η καλύτερη. Κι αυτό έχει να κάνει με τις κατευθύνσεις και την έκφραση που επιλέγει να πάρει ο συγκεκριμένος, εσωτερικός στην δεξιά πολυκατοικία αντίλογος προς την κυβέρνηση.

Με την Ρωσία, πρώτα και κύρια και την ασυλία που επιφυλάσσεται από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς στον αναθεωρητισμό της. Ως προς αυτό, έχει ολότελα λάθος ο Αντώνης Σαμαράς: η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία συνιστά ολική επαναφορά των αυτοκρατορικών αξιώσεών της για ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη. Η εξέλιξη απειλεί να σηματοδοτήσει την διάρρηξη της ενότητας και της αυτοδυναμίας ολόκληρου του ευρωπαϊκού πρότζεκτ. Έτσι, ο Πούτιν είναι που με την πολιτική του τοποθετείται ως αντίπαλός της και δεν νοείται καμία γέφυρα. Πόσο μάλλον για εμάς τους Έλληνες, καθώς η σύγκλισή του με την Τουρκία έχει στρατηγικό και μακροπρόθεσμο χαρακτήρα, και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο παραχωρεί τόσο εύκολα σε αυτούς την πυρηνική της τεχνολογία η Ρωσία. Όσο  για τον Ζελένσκι, που σε κάθε ευκαιρία σπεύδει να τον υποτιμήσει ο Αντώνης Σαμαράς, με την στάση του αναδείχθηκε σαν σύμβολο της ευρωπαϊκής αυτοδυναμίας. Σε ευθεία αντίθεση με τον Τραμπ και την κωμικοτραγική του στάση, που τόσο πλήττει την θέση και την εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο, και υπονομεύει την Ευρώπη.

Δεύτερον, με την τάση να συμφέρεται ο αντίλογος επί των εθνικών με μια ορισμένη καταστροφολογία, με ψευδείς ειδήσεις ακόμα (προφανώς και δεν επίκειται η εγκατάσταση 1,6 εκ. μεταναστών σε οικισμούς κάτω των 2.000 της ελληνικής υπαίθρου), με φοβικότητα και μια άρνηση απέναντι στα υπόλοιπα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας (για την κλιματική αλλαγή, επί παραδείγματι) δημιουργείται ένα προφίλ αντιδραστικό και θνησιγενές που χαντακώνει και δεν αναδεικνύει τον πατριωτισμό. ‘Λαϊκότητα’ δεν είναι το φλερτάρισμα της Κηφισιάς με τα λούμπεν συνθήματα αντί ιδεολογικών υποκατάστατων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Ούτε με θεωρίες που παραπέμπουν απευθείας στον ‘ρωσικό κόσμο’, και στην ιδεολογική ατζέντα καθεστώτων όπως ο Ορμπάν.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι με αυτές τις επιλογές στήνεται ένα δίπολο επί της εθνικής στρατηγικής που είναι απολύτως της απελπισίας. Αξίζει να σταθούμε λίγο στις δηλώσεις με τις οποίες ο Γιώργος Γεραπετρίτης αντιπαρήλθε των τοποθετήσεων Σαμαρά.

Και θα του κάνουμε μάλιστα την χάρη που δεν κάνει εκείνος στον εαυτό του, να αφήσουμε παράμερα το επιθεωρησιακό «είμαι φιλέλληνας».

Περισσότερη σημασία εδώ έχει η ιδεολογική θεμελίωση της στάσης του ως Υπουργός Εξωτερικών, στην οποία προέβη: «Και επειδή εγώ είμαι άνθρωπος ο οποίος προέρχομαι από την κοινωνία και στην κοινωνία θα επιστρέψω, δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός για να σκέπτομαι το πολιτικό μου μέλλον ή την υποστήριξη του πολιτικού μου παρελθόντος, θα είμαι πάρα πολύ σαφής σε αυτό το οποίο θα πω. Θα προτιμούσε σήμερα ο Έλληνας πολίτης να βρίσκεται στην αιχμή της οποιασδήποτε πολεμικής σύρραξης; Θα προτιμούσε να έχουμε αυτή τη στιγμή που ολόκληρη η Μεσόγειος φλέγεται; Θα προτιμούσε να είχαμε χιλιάδες υπερπτήσεις μαχητικών τουρκικών όπως συνέβαινε στις προηγούμενες περιόδους;». 

Αξίζει να φανταστούμε κάποιον Ανατολικοευρωπαίο, ή Ισραηλινό αξιωματούχο να μιλάει έτσι για τις υπαρξιακές απειλές που δέχονται οι δικές τους χώρες. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα εδώ. Και όχι μόνον απέναντι στην Τουρκία. Η εποχή μας έχει κηρύξει και επισήμως την έναρξη της κούρσας για την διαμόρφωση του 21ου αιώνα, και αυτό που ζητεί από μας είναι με τις συμμαχίες μας, την έξυπνη ισχύ μας, με μια συμπαγή εθνική στρατηγική να αγωνιστούμε για την θέση μας μέσα σε αυτόν. Δεν είναι δυνατόν μέσα σε αυτήν την εποχή να έχουμε τον Υπουργό Εξωτερικών να επικαλείται με τέτοιον τρόπο την αμεριμνησία ως ιδεώδες. Τον Ανθρωπάκο της Τάνιας Τσανακλίδου εκπροσωπεί ή την Ελλάδα; Υποβιβάζει και την ίδια την κοινωνία η σπουδή του να την παρουσιάζει σαν ένα πλάσμα που θέλει απλώς να κάτσει στην γωνίτσα της, δίχως φασαρίες.

Έτερον εκάτερον όμως. Γιατί αν η εναλλακτική απέναντι σε αυτήν την στάση είναι ένας λόγος – αμάλγαμα των εξώφυλλων της Εστίας και της Δημοκρατίας, πραγματικά, δεν πρόκειται να πάμε πουθενά.  

ΣΧΕΤΙΚΑ

1 ΣΧΟΛΙΟ

GR 22 Ιουνίου 2025 - 12:58

Δυστυχώς, τα πράγματα στην όλη “δεξιά πολυκατοικία” μπορεί να είναι ακόμη χειρότερα από όσο δείχνει η γεωπολιτική ατζέντα των δύο πρώην διαχειριστών της.
Και το θέμα δεν είναι μόνον η αντίδραση του σημερινού Υπουργού Εξωτερικών (με πιο χαρακτηριστικό, την η εκ μέρους του αποφυγή να πεί δυό καθαρές κουβέντες για το αίτημα των καιρών, για μια ρεαλιστική γεωπολιτική απογαλάκτιση της Ευρώπης).

Ρόμπερτ Κάπλαν και Κυριάκος Μητσοτάκης: Δελφικοί χρησμοί ή στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης;
Ευχαριστούμε Αμερική, όμως φτάνει πιά !
https://crisis-critique.blogspot.com/2025/04/blog-post.html

Και περιττεύει να αναφερθούμε σε άλλες real estate ιδιοκτησίες, εκτός της “δεξιάς πολυκατοικίας”, και στην δική τους γεωπολιτική αγραμματοσύνη.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ