Κύπρος: Τι μας σώζει τώρα πια;

του Άριστου Μιχαηλίδη από την εφημερίδα Φιλελεύθερος

Με τη χθεσινή ανακοίνωση της υποψηφιότητας Γιώργου Λιλλήκα για τις προεδρικές του 2013 κι αυτή που προηγήθηκε, του Νίκου Αναστασιάδη, εισήλθαμε ουσιαστικά σε μια μακρά προεκλογική περίοδο, που είναι βέβαιο ότι θα επισκιάσει τα πάντα. Οποιαδήποτε πολιτική πράξη θα έχει προεκλογικό χαρακτήρα και μετά το Πάσχα, τίποτε δεν θα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς σκοπιμότητες. Αυτό συμβαίνει πάντα κι αυτή τη φορά θα συμβεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, καθώς είναι η πρώτη φορά, που εκδηλώνονται τόσο έντονα συναισθήματα από την κοινή γνώμη. Προπάντων συναισθήματα, που προκαλεί η διακυβέρνηση Χριστόφια: Το αδιέξοδο στο Κυπριακό, η δραματική κατάσταση της οικονομίας, τα θρύψαλα του εσωτερικού μετώπου, η κοινωνική απογοήτευση, η πολιτική απαξίωση, τα ολοένα εντονότερα προβλήματα στην αγορά, στη λειτουργία της κρατικής μηχανής, στο έγκλημα, η παροχή ηλεκτρισμού, η σύγκρουση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, η παρακμή των θεσμών, η ανεργία, η ανέχεια… Είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν μέσα σε προεκλογική περίοδο. Ο χρόνος της κυβέρνησης να διαχειριστεί τα προβλήματα τελειώνει. Στους επόμενους δυο μήνες, πρέπει να πετύχει όσα δεν πέτυχε σε τέσσερα χρόνια. Ακόμα κι αν αποκτήσει ο Πρόεδρος Χριστόφιας τη δυνατότητα να κάνει θαύματα (τώρα που δημοσίως ανακοίνωσε ότι υπάρχει θεός), ακόμα κι αν από κάποια αιφνίδια επιφοίτηση, αλλάξει προσανατολισμούς, αλλάξει συμπεριφορά, αλλάξει αδιέξοδες αποφάσεις, αλλάξει τα πιστεύω του, αλλάξει συμβούλους, δεν μπορεί να προλάβει να κλείσει εποικοδομητικά όλα τα ανοικτά μέτωπα. Το Κυπριακό έχει παραδοθεί στα χέρια του Ντάουνερ κι ακόμα και στην περίπτωση που θα οδηγήσει στη συνέχιση των διαπραγματεύσεων μετά την 1η Ιουλίου και μέχρι τις προεδρικές εκλογές, θα είναι είτε διάλογος λαθροβίωσης, είτε διάλογος που θα μας οδηγήσει εκβιαστικά σε προβληματικά τετελεσμένα. Η οικονομία βρίσκεται σε οριακό σημείο και παρά τις πανηγυρικές εξαγγελίες για τις διεθνείς επενδύσεις, που όλο έρχονται κι όλο χάνονται στο δρόμο, δεν υπάρχει τίποτε ορατό που να δικαιολογεί αισιοδοξία. Οι ειδικοί λένε ότι δεν γλυτώνουμε το μηχανισμό στήριξης κι αυτό δεν είναι κινδυνολογία, είναι γεγονός που έπρεπε να προβλέψει και να αποτρέψει η κυβέρνηση, αλλά η… ιδιοσυγκρασία της δεν την άφησε.

Μέσα σ’ αυτές τις πραγματικά αξιοθρήνητες συνθήκες, ποιος θα σώσει τον τόπο από το τελειωτικό κτύπημα; Η μόνη ελπίδα που υπήρχε για να γίνει η μεγάλη ανατροπή και να ανακοπεί η πορεία στην κατηφόρα, ήταν αν παραιτείτο ο Πρόεδρος για να καθαρίσει το τοπίο από όλα τα αρνητικά και να δοθεί νέα ώθηση. Δεν το έκανε όταν έπρεπε. Μπορεί να γίνει αυτό έστω και τώρα; Να επισπευσθούν δηλαδή οι εκλογές κατά οκτώ – εννιά μήνες για να μην χαθεί άλλος χρόνος και να μπορέσει να πάρει σύντομα ανάσα ο τόπος που πνίγεται. Ίσως να ήταν η μόνο σωτήρια πράξη. Δεν πρόκειται όμως. Γιατί για κάτι τέτοιο έπρεπε να υπάρχει ηγεσία που να έχει αντίληψη τι συμβαίνει και τι πρέπει να κάνει. Αλλά δεν υπάρχει.