Ενόψει των εκλογών θα δημοσιεύουμε μια σειρά κειμένων που όσο μπορούν θα φωτίσουν το εκλογικό τοπίο της πιο περίεργης εκλογικής μάχης της Μεταπολίτευσης. Για αρχή ένα κείμενο που δείχνει γιατί για ένα κομμάτι “Πασόκων” είναι δυνατή η μετάβαση στη Χ.Α.
το σκίτσο είναι του Νικόλα
Του Herrk από το ιστολόγιο herrkstories.wordpress.com
Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να μείνουν πιστοί στις αξίες τους έχουν το λιγότερο τρεις επιλογές: το Κίνημα θα εκφράζεται πλέον από τρία βασικά κομμάτια: το διεκπεραιωτικό, το ιδεολογικό και το ένοπλο.
Το μεγαλύτερο κομμάτι, που προσωρινά κρατά και τον τίτλο, θα είναι ο διεκπεραιωτικός μηχανισμός διευκολύνσεων προς τους κάτω (ψηφοφόρους) και προς τους πάνω (τους ισχυρότερους πελάτες). Ο μηχανισμός θα τρέφεται με ρουσφέτια και θα (ανα)παράγει εξάρτηση και παρασιτικό καπιταλισμό, διαιωνίζοντας έτσι τις βασικές λειτουργίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος και προσφέροντας απτά οφέλη στα μέλη του. Η απορύθμιση της κοινωνίας λογικά θα αυξήσει τις ανάγκες για ευνοϊκή μεταχείριση, τις οποίες ο εν λόγω μηχανισμός θα σπεύσει να καλύψει. Ετσι, αντίθετα με τη ρητορική των νεοφιλελεύθερων, θα παραχθεί περισσότερη διαφθορά. Το κομμάτι αυτό του ΠΑΣΟΚ έχει τις περισσότερες προοπτικής επιβίωσης – εφόσον φυσικά ο κατήφορος της ελληνικής κοινωνίας συνεχιστεί ή μετριαστεί όσο χρειάζεται για να μην υπάρξει στάση. Στις εκλογές θα το προτιμήσουν όσοι (ελπίζουν ότι) διατηρούν ακόμα προσβάσεις στη νομή της πίτας και όσοι φοβούνται τις ποινικές διώξεις.
Το δεύτερο κομμάτι θα είναι αυτό που θα συνεχίσει να παρέχει στελέχη προς το κράτος, ή ό,τι μείνει από αυτό (κάποιες λειτουργίες πρέπει να εξακολουθήσουν να επιτελούνται). Ταυτόχρονα θα συνεχίσει να παρέχει, όπως κάνει εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον, θεωρητική κάλυψη στο καθεστώς: θα καλλιεργεί ενοχές για την καθυστερημένη Ελλάδα και θα επιρρίπτει ευθύνες στους καθυστερημένους Ελληνες – περισσότερες από όσες τους αναλογούν. Ισως χρειαστεί να το πράττει κάπως πιο εκλεπτυσμένα, πάντως το έργο του δεν θα είναι εύκολο. Ούτε όμως και οι απαιτήσεις: ο ρόλος του θα περιορίζεται στη διατήρηση μιας μικρής εκλογικής επιρροής, επιβοηθητικής για το πρώτο κομμάτι. Ο λόγος φυσικά για τη “Δημοκρατική Αριστερά”. Στις εκλογές θα προτιμηθεί από τους προνομιούχους, αν και ελαφρά δυσαρεστημένους, του ΠΑΣΟΚ. Θα ψηφιστεί και από Πασόκους με ενοχές.
Για τους ριγμένους οπαδούς του Κινήματος που εξεγείρονται κατά της εξουσίας και ταυτόχρονα την επιθυμούν διακαώς, υπάρχει ένα τρίτο λιμάνι: η “Χρυσή Αυγή”. Η έξοδός της από το περιθώριο οφείλεται στο κοινωνικό έργο που όντως επιτελεί στις περιοχές υψηλής εγκληματικότητας. Η άνοδός της συνδέεται με τις δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών – καλοδεχούμενες από ορισμένους, σε μία χώρα που έχει μεταβληθεί σε χωματερή ανθρώπων. Η ΧΑ είναι ο ιδεολογικός διάδοχος του αυριανισμού, του φασιστικού δηλαδή ρεύματος της ελληνικής κοινωνίας το οποίο εξέθρεψε ο Α. Παπανδρέου. (Σημειωτέον ότι ο δημοσιογραφικός φασισμός εξακολουθεί να επιζεί ως αντι-μνημονιακός λαϊκισμός). Το ένοπλο αυτό σκέλος του καθεστωτος ΠΑΣΟΚ αποτελεί ημιεπίσημη προέκταση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Ταυτόχρονα προσφέρει άλλοθι δημοκρατικότητας για κόμματα εξίσου αντιδημοκρατικά μεν με πιο προσεκτική ρητορική δε. Εσχάτως λειτουργεί και ως εκλογική βαλβίδα ασφαλείας. Σε τελευταία ανάλυση, ακριβώς επειδή αποτελεί ζωντανή δυσφήμιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της επαναστατικότητας, είναι χρησιμότερη στο καθεστώς από τους “διεθνιστές” θεωρητικούς.
Είναι δυνατόν τα δύο τελευταία κομμάτια να αυτονομηθούν από το βασικό κορμό τους; Μάλλον δύσκολο για τη ΔΗΜΑΡ, αποκλειστικός λόγος ύπαρξης της οποίας είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει στο ετοιμόρροπο αλλά ανθεκτικό πανελλήνιο σοσιαλιστικό κίνημα. Ευκολότερο για τη ΧΑ η οποία είναι πολιτικά αυτόφωτη. Παρόλο που και οι δύο αναπτύχθηκαν υπό την προστασία των κρατικών ή παρακρατικών μηχανισμών. Εναντίον της ΧΑ συνηγορεί η έλλειψη αξιόλογης φασιστικής παράδοσης στην Ελλάδα. Υπέρ της δουλεύει η συνεχιζόμενη εξαθλίωση. Ο διακηρυγμένος ναζισμός της δεν φαίνεται πάντως να αποτελεί πρόβλημα για όσους την προτιμούν εκλογικά. Οι ψηφοφόροι της υποστηρίζουν έτσι έναν βασικό πυλώνα του συστήματος πιστεύοντας παράλληλα ότι το σύστημα θα ενοχληθεί σφόδρα γι’ αυτήν την υποστήριξη.
Είναι δυνατόν το πρώτο και το τρίτο κομμάτι να ενωθούν και πάλι; [Η “ανανεωτική αριστερά”, δεν συστεγαζόνταν ποτέ με το ΠΑΣΟΚ, αν και το τροφοδοτούσε διαρκώς]. Δεν αποκλείεται, αν τα πράγματα λάβουν τέτοια τροπή που να απειληθεί η ζωή ή – ακόμα χειρότερα – η περιουσία των Ελλήνων σοσιαλιστών. Επί του παρόντος, πάντως, μακριά κι αγαπημένοι. Προς το κοινό συμφέρον των δύο πλευρών.
1 ΣΧΟΛΙΟ
Πολύ εύστοχο το κείμενο του HerrK το διαπίστωσα και εγώ στο χωριό μου αλλά μου το επισήμαναν και άλλοι ότι αυτοί που μέχρι χθες ψήφιζαν ανενδοίαστα Πασοκ, τώρα μεταπηδούν με θρασύτητα στη ΧΑ. Νομίζω το κείμενο δεν πιάνει μια τέταρτη κατηγορία Πασόκων, ίσως τους πιο συμπαθείς και τίμιους, αυτούς που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί οι Πασόκοι, όσο και είναι παράδοξο για Πασόκους, θα ξεγελαστούν από ένα κόμμα που έβαλε ένα πατριωτικό προσωπείο τους τελευταίους μήνες για αρπάξει ψήφους από τον ευρύτερο πατριωτικό χώρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύετε στο περίπου 10% από το 2 – 2,5% (αυτό θα ήταν το ποσοστό του μετά την αποχώρηση του Κουβέλη) εξαιτίας των όψιμων πατριωτικών θέσεων του Τσίπρα και ότι ενέταξε στα ψηφοδέλτιά του τη Σακοράφα, τον Κουρουμπλή, το Μητρόπουλο, το Σχίζα και άλλους. Δείτε όμως τι έκανε ο ΣΥΝ και οι υπόλοιπες συνιστώσες πριν δεχτούν τον Κουρουμπλή και τους υπόλοιπους πασοκογενείς πήραν απόφαση ότι από δω και πέρα καμιά καινούρια συνιστώσα δεν μπορεί να μπει στο σχήμα, άρα ο Κουρουμπλής και οι μετέπειτα μπαίνουν ως προσωπικότητες στο σχήμα. Μετεκλογικά δηλαδή στην πρώτη ομιλία του Κουρουμπλή στη Βουλή ή όποιου άλλου από το δημοκρατικό πατριωτικό χώρο εκλεγεί με το ΣΥΡΙΖΑ, αν βάλει περισσότερη δόση πατριωτισμού από όση αντέχουν οι τάσεις, οι τάσεις θα ζητήσουν το κεφάλι του επί πίνακι και να σου πάλι ο Κουρουμπλής ή ο όποιος άλλος ανεξάρτητος βουλευτής. Φυσικά αυτόν μπορεί να μην το νοιάζει και πολύ γιατί και πάλι βουλευτής θα είναι αλλά ο Συριζα θα έχει υφαρπάξει τους ψήφους ενός σημαντικού μέρους του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, χωρίς αυτός ο χώρος να εκπροσωπείται κάπως εντός του εκλογικού σχηματισμού. Τελοσπάντων μακάρι αυτά να μην ισχύσουν, αλλά το παρελθόν αυτό του χώρου και η μανατζερίστικη αντίληψη περί πολιτικής που έχουν οι άνθρωποι γύρω από τον Τσίπρα μάλλον για το αντίθετο προεξοφλούν.