Η 1η Δεκέμβρη είναι αφιερωμένη στον αγώνα κατά του AIDS. Και είναι η μέρα που διάλεξε να φύγει η Κατερίνα, μια από τις γυναίκες που με τον πιο απάνθρωπο τρόπο διαπόμπευσε το 2012 ο τότε (αειθαλής) Υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, με τις συλλήψεις, τις υποχρεωτικές εξετάσεις, την φυλάκιση και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με την δημοσιοποίηση των φωτογραφιών τους.
Στον θαυμαστό αυτό κόσμο του κυρίου Λοβέρδου (και φυσικά των επιγόνων του που επανέφεραν τα νομοθετήματα του) τα θύματα της αρρώστιας και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης μεταβάλλονται σε θύτες. Και κρίθηκε πρόσφορο να διαπομπευθούν δημόσια, για λόγους … προστασίας των υποψήφιων πελατών, που το «δημόσιο αγαθό» της ασφαλούς εκτόνωσης της λιμπιντικής τους συσσώρευσης πρέπει να διασφαλιστεί, και από χρηματοδότες της βιομηχανίας του σεξ και του τράφικινγκ βαφτίζονται θύματα. Τι κι αν η δικαιοσύνη την απάλλαξε από την κατηγορία της πορνείας και επιδίκασε αποζημίωση για άδικη φυλάκιση… Το στίγμα πολλαπλασιασμένο από τις τηλεοπτικές οθόνες παρέμεινε ανεξίτηλο.
Η Κατερίνα υπήρξε θύμα μιας πραγματικότητας που αναπαράγει την παθογένεια της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών αλλά και την αντιμετώπιση της χρήσης με την μέθοδο του στιγματισμού. Που στέλνει κόσμο παραβατικότητα για να τον κατηγορήσει ως μοναδικό υπεύθυνο, ηθικό και φυσικό αυτουργό της.
Η Κατερίνα έδωσε την προσωπική και συλλογική μάχη της. Δεν είναι η Κατερίνα που ηττήθηκε, είναι ότι η ίδια η κοινωνία, με όσα αντανακλαστικά ανθρωπιάς και συλλογικής αλληλεγγύης της έχουν απομείνει, που απέτυχε να κρατήσει την Κατερίνα μακριά από την πραγματικότητα που της έφραξε κάθε δρόμο εκτός από εκείνον της μοιραίας δόσης.
Μπορούμε να κάνουμε κάτι;
Ναι. Μπορούμε να μην αφήσουμε να χαθεί η ηχώ μιας φωνής που δεν αποδέχθηκε τον ρόλο του θύτη αλλά ούτε και του παθητικού θύματος, και έδωσε τέτοιον αγώνα ενάντια σε ένα ανθρωποκτόνο σύστημα. Η ηχώ της φωνής της πρέπει να δυναμώσει με τις δικές μας φωνές και την δική μας κοινωνική δράση, για να μην μείνουν μόνες οι Κατερίνες.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΕΘΕΑ
