Μεθοδεύσεις του κατεστημένου και η αδέσμευτη υποψηφιότητα Λιλλήκα…
του Αλέκου Μιχαηλίδη από τη Ρήξη (φ. 87)
Έχουν αλλάξει πολλά από το τελευταίο φύλλο της Ρήξης όσον αφορά την προεκλογική κατάσταση στην Κύπρο. Μετά την εξαγγελία της υποψηφιότητας του υπουργού Υγείας Σταύρου Μαλά, φάνηκε ότι το ΑΚΕΛ όντως δεν επιθυμεί νέα πενταετή θητεία – τουλάχιστον με πρόεδρο προερχόμενο από τις τάξεις του κόμματος. Να σημειώσουμε πως ο Μαλάς προέρχεται από το κόμμα των Ενωμένων Δημοκρατών, γνωστό για την σθεναρή υποστήριξη του σχεδίου Ανάν. Στο ΑΚΕΛ έδειξαν επίσης ότι, αυτό που θέλουν για τα επόμενα πέντε χρόνια, είναι να γίνουν αντιπολίτευση του Νίκου Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ, μήπως και καταφέρουν να επανακτήσουν το χαμένο έδαφος που «κέρδισε» ο Δημήτρης Χριστόφιας.
Διάφορα συμβάντα της τελευταίας στιγμής, όπως ας πούμε η απομάκρυνση της κινέζικης επένδυσης από το παλιό αεροδρόμιο Λάρνακας, εξαιτίας της ανίκανης πολιτικής της κυβέρνησης και των αυλικών της, απλώς στρώνουν κόκκινο χαλί στον ανανικό Αναστασιάδη. Τα καταστροφικά σφάλματα της ακελικής κυβέρνησης στην οικονομία, στο εθνικό και στην κοινωνία, κατάφεραν να δώσουν στον Αναστασιάδη την αίγλη που είχε προ σχεδίου Ανάν, τουλάχιστον στους κόλπους των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ. Το 34% της τελευταίας δημοσκόπησης επαληθεύει πλήρως τη δουλειά που κάνει ο Χριστόφιας για λογαριασμό του προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού…
Από την άλλη μεριά, ο Νίκος Αναστασιάδης παρουσιάζεται πανέτοιμος να αναλάβει αυτό που του χάρισε ο πρόεδρος Χριστόφιας: Την πλειοψηφία και την εξουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με διάφορες κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως για παράδειγμα η πενταμελής αποστολή στην Κίνα και η σύναψη σχέσεων με την κινεζική κυβέρνηση) θέλησε να αποδείξει πως δεν προτίθεται να συνεχίσει το καταστροφικό έργο του Χριστόφια. Βέβαια, αυτές τις υποσχέσεις τις έχουμε ξανακούσει. Με τη διαφαινόμενη υποστήριξη του μισού, τουλάχιστον, ΔΗΚΟ και της ηγεσίας του ΕΥΡΩΚΟ, ο Αναστασιάδης τρέχει με γοργούς ρυθμούς προς το προεδρικό μέγαρο.
Και εδώ εμφανίζεται επιτακτική η ανάγκη να μιλήσουμε για μια ριζοσπαστική υποψηφιότητα: αυτήν του Γιώργου Λιλλήκα. Και λέμε ριζοσπαστική, γιατί ακόμα κι αν υπήρξε στέλεχος του επιτελείου του Γιώργου Βασιλείου, βουλευτής του ΑΚΕΛ και υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου, ο Λιλλήκας δεν χρησιμοποιεί την ίδια ξεπερασμένη γλώσσα με τους άλλους υποψηφίους. Η αντίθεσή του στη λύση διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας αποτελεί ένα κομβικό σημείο διαφοροποίησης, ενώ η εναντίωσή του προς τη μνημονιακή πολιτική του ΑΚΕΛ και της Τρόικας είναι στα πλεονεκτήματά του. Η δυναμική του πηγάζει από τον αδέσμευτο χαρακτήρα της υποψηφιότητάς του, ο οποίος:
α) του επιτρέπει να χρησιμοποιεί πιο αυθεντική γλώσσα και να μιλάει για ζητήματα πάνω στα οποία το κυπριακό κατεστημένο είχε επιβάλει απαγόρευση,
β) τον φέρνει πιο κοντά στους αγανακτισμένους και τους απογοητευμένους, δηλαδή στα κομμάτια εκείνα των ψηφοφόρων που έχουν αποδεσμευτεί από την κυπριακή παραδοσιακή κομματική προσήλωση και δεν βρίσκουν έκφραση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Τέλος, η υποστήριξη της ΕΔΕΚ είναι σοβαρό βήμα για την εκστρατεία του Γιώργου Λιλλήκα, ο οποίος στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, πριν ακόμα την εξαγγελία της υποστήριξης της ΕΔΕΚ, λάμβανε ποσοστό περίπου 19%, όσο και ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ Μαλάς.
μπορούν να ξεκινήσουν μια δημιουργική συζήτηση με το περιβάλλον της υποψηφιότητας του Λιλλήκα, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα και ένας λόγος που να βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα της Κατοχής, του κυπριακού παρασιτισμού, του πολιτιστικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιπέσει ο κυπριακός ελληνισμός. Έτσι ώστε να οικοδομηθεί ένα θερμό, αγωνιστικό και μαχητικό προφίλ που να σπάει τα κυπριακά πολιτικά παραδεδομένα, τα οποία θέλουν τους πολιτικούς να επιδεικνύουν μια κενή σοβαροφάνεια και έναν υπέρμετρο κομφορμισμό. Αν το πετύχουμε αυτό, τότε υπάρχει η πιθανότητα να συντελεστεί μια πολύ σοβαρή πολιτική αλλαγή στη Μεγαλόνησο, που θα επηρεάσει σαφέστατα όλον τον Ελληνισμό.
