Ο καιρός γαρ εγγύς
(ή τα αδιέξοδα της «νέας μεταπολίτευσης»)
Του Γιώργου Καραμπελιά
Όσοι στη μακρά διάρκεια της μεταπολίτευσης υπήρξαμε μόνιμοι και σταθεροί επικριτές μιας εποχής ψεύδους, μεταμορφισμού, συλλογικών αυταπατών και ανενδοίαστης απάτης, βρισκόμαστε διχασμένοι ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Χαρά γιατί επιτέλους αυτό το σύστημα βαδίζει στην έξοδό του από την ιστορία και έχουμε την αίσθηση ότι δικαιώθηκε μια ανυποχώρητη και συστηματική αντίθεση σε αυτό και, ταυτόχρονα, μια βαθύτατη λύπη γιατί αυτή η έξοδος πραγματοποιείται μέσα από μεγάλες καταστροφές για τη χώρα.
Πολλοί μας καλούν να πανηγυρίσουμε γιατί, επιτέλους, η περίοδος αυτή τελειώνει και εμείς όχι μόνο σταθήκαμε όρθιοι αλλά και επιβεβαιωθήκαμε στις προβλέψεις μας. Δεν συμφωνούμε με μια τέτοια λογική, διότι αυτή («ας καταστραφούν όλα για να αποδειχθεί πόσο δίκιο είχαμε») ανήκει επίσης στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της εποχής που τελείωσε, της μεταπολίτευσης. Μια εποχή όπου το μικροκομματικό συμφέρον και η ατομική ιδιοτέλεια πρυτάνευαν συστηματικά απέναντι στο εθνικό και το κοινωνικό συμφέρον, σε μια λογική après moi le déluge.
Ριζοσπαστισμός και αίσθημα ευθύνης
Εμείς, αντίθετα, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, παρ’ ότι υπήρξαμε διαχρονικά, αταλάντευτοι αντίπαλοι του καθεστώτος, επιδιώκαμε πάντα να συνδυάζουμε την πιο ρηξικέλευθη και ριζοσπαστική κριτική με ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης, θέλοντας να «αποδείξουμε» πως κάτι τέτοιο είναι όντως δυνατό. Πως ριζοσπαστισμός δεν σημαίνει υποχρεωτικά γενικευμένη ανευθυνότητα και πως υπευθυνότητα δεν σημαίνει ραγιαδισμός, σύμφωνα με το γνωστό αδιέξοδο δίπολο της μεταπολίτευσης. Αντίθετα μάλιστα οι ανεύθυνες δημοκοπίες καταλήγουν πάντα σε Βατερλώ και ενδοτισμό, ενώ ο ραγιαδισμός σε περιπέτειες εθνικές και κοινωνικές. Μια αυθεντικά επαναστατική και ριζοσπαστική τοποθέτηση είναι πάντα «υπεύθυνη», γιατί επιδιώκει πραγματικές ανατροπές και όχι καφενειακές μπουρδολογίες που καταλήγουν σε άτακτες υποχωρήσεις.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, όταν παλεύαμε γι’ αυτό που αποκαλούσαμε κοινωνική μεταπολίτευση, δηλαδή την ολοκλήρωση του πολιτικού εκδημοκρατισμού στο κοινωνικό και πολιτιστικό πεδίο, με τα εργοστασιακά σωματεία, την επέκταση των κοινωνικών δικαιωμάτων ή τα δικαιώματα των γυναικών και των νέων, αρνηθήκαμε ταυτόχρονα μια λογική εμφυλίου πολέμου και μεταβολής της λαϊκής αντίστασης και της αντιβίας των κινημάτων σε ένοπλη βία και τρομοκρατία, με τίμημα την αντίθεσή μας με ένα μεγάλο μέρος του ίδιου του χώρου με τον οποίο είχαμε βρεθεί μαζί από την περίοδο της αντίστασης στη δικτατορία.
Στη δεκαετία του 1980, ενώ αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη νέων κινημάτων, της οικολογίας, του κοινοτισμού, της αυτονομίας, επιμέναμε ταυτόχρονα στην ανάγκη υπεράσπισης της άμυνας της χώρας απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και παλεύαμε για την αυτοδιάθεση της Κύπρου και την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Και όμως την ίδια στιγμή γενικεύονταν οι παρασιτικές συμπεριφορές και τα Εξάρχεια γέμιζαν με συνθήματα όπως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Κορύφωση αυτής της αντίθεσής μας, με μια μεταπολίτευση που εξελισσόταν προς τη γενικευμένη ανευθυνότητα, υπήρξε η σύγκρουσή μας, στο εσωτερικό των Οικολόγων-Εναλλακτικών, με μια ενσωματωμένη στο σύστημα δήθεν οικολογική λογική, των Τρεμόπουλων και των Χρυσόγελων, την προσδεδεμένη στο άρμα των Γερμανών Πρασίνων και του Φίσερ, που στρεφόταν ενάντια στον «χασάπη» Μιλόσεβιτς. Αυτή η αντίθεση κατέληξε και στην αποτυχία της πρώτης προσπάθειάς μας να διαμορφωθεί μια πολιτική πρόταση, ικανή να παρέμβει στο πολιτικό σκηνικό.
Την ίδια εποχή, η αντιπαράθεσή μας προς την ανευθυνότητα θα εκφραστεί και στο Μακεδονικό. Το ότι καταγγείλαμε την υποχωρητική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, η οποία είχε οδηγήσει στη διαιώνιση του ζητήματος επί δεκαετίες, δεν μας εμπόδισε να αντιταχθούμε και στις δημοκοπίες των εύκολων πατριωτών και να υπερασπιστούμε την πρόταση της «Σλαβομακεδονίας» ως ονομασίας των Σκοπίων. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας λύσης, στις συνθήκες εκείνης της εποχής, θα μας προσέφερε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε μια βαλκανική πολιτική που θα έβαζε φραγμό στην τουρκική επιθετικότητα. Αυτό διότι θεωρούσαμε ότι η Ελλάδα δεν είχε την πολυτέλεια πολλαπλών μετώπων και όφειλε να στρέψει τα βέλη της σε μια κατεύθυνση απόκρουσης της τουρκικής επιθετικότητας. Καθόλου τυχαία, ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε εκείνος που εκπροσώπησε αλληλοδιάδοχα τόσο την ενδοτική όσο και τη δημοκοπική γραμμή. Την πρώτη, αποδεχόμενος τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, κάτω από τις πιέσεις των Γερμανών και του Γκένσερ, ως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, γεγονός που δημιούργησε το ζήτημα των Σκοπίων –διότι έτσι η «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Μακεδονίας», από κρατίδιο της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, μεταβλήθηκε αυτομάτως σε ανεξάρτητο κράτος. Τη δεύτερη, τη δημοκοπική γραμμή, διότι, λίγους μήνες μετά, σαμποτάρισε ο ίδιος τη λύση της Σλαβομακεδονίας. Καθόλου τυχαία, εξάλλου, όλοι εκείνοι που είναι «ανένδοτοι» στο Μακεδονικό, σπανίως είναι εξ ίσου ανένδοτοι έναντι της Τουρκίας, που παραμένει η βασική απειλή κατά της Ελλάδας και της Κύπρου.
Αυτή η πολιτική μας, να βαδίζουμε «ενάντια στο ρεύμα», εκφράστηκε ακόμα στο ζήτημα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (υπήρξαμε από τους ελάχιστους που αντιτάχθηκαν στη διεξαγωγή τους στην Ελλάδα, και μάλιστα στην Αθήνα), θεωρώντας, όπως και πράγματι έγινε, ότι αυτοί οι αγώνες θα επέτειναν τον υδροκεφαλισμό και την επικέντρωση όλων των μεγάλων δημοσίων επενδύσεων στην Αθήνα. Με όσα μέσα διαθέταμε, εξάλλου, αντιταχθήκαμε και στην ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, η οποία θα οδηγούσε –και οδήγησε– στην ολοκλήρωση της αποβιομηχάνισης και παρασιτοποίησης της χώρας. Όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθήσαμε να έχουμε μια θέση ριζοσπαστική –αποκέντρωση (μεταφορά ακόμα και της πρωτεύουσας έξω από την Αθήνα), παραγωγική ανασυγκρότηση, προώθηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας κ.λπ.– και ταυτόχρονα απορρίπταμε τη δημοκοπία και την αποδοχή των συρμών της μεταπολίτευσης: Επιμέναμε στην ενίσχυση της άμυνας της χώρας, στην άρνηση του εκπαιδευτικού παρασιτισμού και του λεγόμενου πολιτικού «πέντε» στα πανεπιστήμια (δηλαδή του εύκολου πτυχίου και της διάλυσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας με ψευδο-επαναστατικά προσχήματα). Αντιταχθήκαμε στις φασιστικές πρακτικές των κνιτών αρχικά και των ψευδοαντιεξουσιαστών στη συνέχεια, στα Πανεπιστήμια, που απαγόρευαν κάθε πραγματική ελευθερία έκφρασης σε αυτά.
Κορύφωση αυτής της διττής, αυθεντικά ριζοσπαστικής και ταυτόχρονα υπεύθυνης, στάσης υπήρξε η τοποθέτησή μας, κατά την περίοδο 2010-2014, πάνω στα ζητήματα που ανέδειξε η οικονομική κρίση. Υπήρξαμε σχεδόν οι μόνοι που, ενώ συμμετείχαμε ενεργά στα κινήματα των «αγανακτισμένων», αρνιόμαστε ταυτόχρονα όλες τις ανέξοδες κραυγές περί άμεσης εξόδου από το ευρώ, υπογραμμίζοντας πως η παραγωγική και η γεωπολιτική πραγματικότητα της χώρας θα μας επέτρεπαν να προχωρήσουμε σε τέτοιες κινήσεις μόνο αφού πρώτα θα είχαμε διασφαλίσει την παραγωγικές και αμυντικές μας δυνατότητες, διαφορετικά αυτές θα αποτελούσαν πηγή μεγαλύτερων καταστροφών για τον ίδιο τον λαό.
Δηλαδή, σε μια χώρα κυριολεκτικά δηλητηριασμένη από το πνεύμα της μεταπολίτευσης ¬–που εναργώς εξέφρασε ο ΓΑΠ με το «λεφτά υπάρχουν», το 2009–, όπου το κύριο στοιχείο της «πολιτικής» συνίσταται στις ψευδείς διακηρύξεις, με την ταυτόχρονη λογική της μικρότερης προσπάθειας, επιχειρήσαμε να προτείνουμε, με το ίδιο μας το παράδειγμα, έναν διαφορετικό δρόμο.
Και σήμερα, διανύουμε κυριολεκτικώς την τελευταία καταστροφική φάση της μεταπολίτευσης. Τα μνημονιακά κόμματα, δειλά, μοιραία και άβουλα αντάμα, σέρνονται κυριολεκτικά πίσω από την τρόικα, τους δανειστές, τους Γερμανούς, ανίκανοι να αντιταχθούν στοιχειωδώς στις απαιτήσεις τους. Και πώς άλλωστε θα μπορούσαν να το κάνουν, εκπροσωπώντας μια εξωνημένη ελίτ, και επί πλέον εκβιαζόμενοι από τους ξένους, που τους «κρατάνε» με τις ποίκιλες μίζες.
Η δυνατότητα μιας εναλλακτικής τακτικής
Από την άλλη, τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα και δυνάμεις επιμένουν και αυτά σε μια πολιτική εξαπάτησης, υποσχόμενα λαγούς με πετραχήλια στον ελληνικό λαό, όταν μάλιστα γνωρίζουν ότι μια τέτοια εξαγγελία δεν μπορεί να έχει ζωή όχι μηνών, αλλά ούτε πλέον και εβδομάδων.
Η αντιμνημονιακή –κοινοβουλευτική και μη– αντιπολίτευση, με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να επιβάλει μια πολιτική κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του μεταπολιτευτικού μεταμορφισμού. Για να μπορέσει να έρθει στην εξουσία, μια και δεν διαθέτει σημαντική και συνειδητή λαϊκή στήριξη, υποχρεώνεται να συναλλάσσεται με τις μεγάλες δυνάμεις και τους Αμερικανούς, καθώς και με ένα μεγάλο μέρος των εγχώριων συμφερόντων (Αγγελοπούλου, Λάτση, Δασκαλόπουλο), προκειμένου να διασφαλίσει πιθανές συμμαχίες, ενώ επανεντάσσει στο κόμμα όλο το διεφθαρμένο πασοκικό σύστημα. Έτσι αναιρεί κάθε δυνατότητα για ένα διαφορετικό μοντέλο, στηριγμένο στην εγχώρια παραγωγή και στις λαϊκές δυνάμεις, ενώ παράλληλα υπόσχεται μια γενικευμένη αποκατάσταση των αδικιών του μνημονίου, χωρίς να διαθέτει άμεσα τους χρηματικούς πόρους γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα, το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι τόσο να χάσει τα στηρίγματα από τα «αριστερά», εξαιτίας των συμβιβασμών του, όσο και να προκαλέσει την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων που διαβουκολεί με ψευδείς προσδοκίες.
Μπροστά, λοιπόν, στο πολιτικό αδιέξοδο, προκρίνει και πάλι την πολιτική επιτάχυνση, σπρώχνοντας τη χώρα σε εκλογές, μέσα στις δυσκολότερες συνθήκες, με τον κίνδυνο να χρεωθεί πολύ γρήγορα όλες τις πιθανές καταστρεπτικές συνέπειες της διαπραγμάτευσης με την τρόικα και τα οικονομικά αδιέξοδα των αμέσως επόμενων μηνών.
Και όμως, θα είχε μια μεγάλη δυνατότητα να αναδειχθεί σε ηγεμονική, ριζοσπαστική και ταυτόχρονα υπεύθυνη πολιτική δύναμη. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επιβάλει την εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή, προτείνοντας μια προσωπικότητα σαν τον Μανώλη Γλέζο, που συμβολίζει την ενότητα και το αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού και είναι ταυτόχρονα συνδεδεμένος με το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, και να μην εμπλακεί άμεσα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Έτσι, και θα διασφάλιζε μια μεγάλη ηθική και πολιτική νίκη, έχοντας επιβάλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και δεν θα χρεωνόταν τις οικονομικές συνέπειες της αστάθειας και της κρίσης, που διαγράφονται ήδη με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου. Και προφανώς, μερικούς μήνες μετά, στις εκλογές που θα έρχονταν, θα μπορούσε να καταγάγει μια περιφανή νίκη, έχοντας καταδείξει πως μπορεί να είναι ταυτόχρονα ριζοσπαστική και υπεύθυνη. Αντ’ αυτών, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει προσκολλημένος στο γνωστό παιχνίδι της μεταπολίτευσης, στις εύκολες φραστικές κορώνες και την επιλογή του κοντόφθαλμου οφέλους, απέναντι σε μια πολιτική που θα ωφελούσε τις λαϊκές τάξεις και την ίδια τη χώρα.
Για ποιο λόγο δείχνει τέτοια βιασύνη, παραγνωρίζοντας το ίδιο το προηγούμενο του 2009, όταν ο ΓΑΠ προκάλεσε πάλι πρόωρες εκλογές με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών, με τις γνωστές καταστρεπτικές συνέπειες για τη χώρα; Μα ακριβώς γιατί είναι ένα κόμμα που αποτελεί και την επιτομή και την κορωνίδα της μεταπολίτευσης. Παχιά και εύκολα λόγια, βόλεμα των ημετέρων, επιδίωξη της εξουσίας με κάθε τίμημα, όλα να «αλλάζουν» αλλά να μην αλλάζει τίποτα επί της ουσίας. Γιατί νιώθουν σαν τους νεόπλουτους που απόκτησαν ξαφνικά ψήφους και επιρροή, γνωρίζοντας πως δεν διαθέτουν πρόγραμμα, όραμα και κουράγιο, ώστε να αλλάξουν πραγματικά τη χώρα και έτσι μένουν αγκιστρωμένοι στη στιγμή και την ευκαιρία. Αφού τώρα δίνεται η ευκαιρία, ας την αρπάξουμε και, όσο για τη χώρα, έχει ο «Θεός της Ελλάδας».
Με ποιον τρόπο θα κλείσει η μεταπολίτευση;
Επειδή όμως ο θεός της Ελλάδας… δεν «έχει» άλλο, αυτή η τυχοδιωκτική πολιτική κινδυνεύει να κλείσει τον κύκλο της μεταπολίτευσης με τους χειρότερους όρους. Διότι, απέναντι σε μια αποτυχημένη αριστερά, θα ενισχυθούν οι τερατογενέσεις της ακροδεξιάς, του νεοφιλελευθερισμού, των Ελλήνων Μπερλουσκόνι, θα επιταθεί η εξάρτηση της Ελλάδας και θα πραγματοποιηθεί, σε όλη τη χώρα, μία βίαιη στροφή προς τις αξίες του συντηρητισμού, της καταστολής, του ραγιαδισμού, χωρίς να αποκλείονται και εθνικές καταστροφές, δεδομένης της αυξημένης κινητικότητας της Τουρκίας στην περιοχή. Το ίδιο δεν συνέβη, άραγε, σε όλες τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού μετά την κατάρρευση των καθεστώτων, για είκοσι χρόνια τουλάχιστον, όταν οι αξίες του νεοφιλελευθερισμού και ατομικισμού έγιναν απόλυτα κυρίαρχες, ενώ πολλές χώρες διαμελίστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν;
Προφανώς, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δυνάμεις όπως εμείς, που με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια αντιταχθήκαμε στο μεταπολιτευτικό δίπολο ψευδο-επιτρεπτικότητας και παρασιτισμού, θα ενισχυθούν. Και γι’ αυτό πολλοί φίλοι, όπως αναφέραμε στην αρχή, μας καλούν να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν προς το χειρότερο, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί ο κύκλος και να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η απαραίτητη κάθαρση. Η λογική αυτή υποστηρίζει: «Ας έρθει ο Σύριζα, ώστε να καταφανούν τα αδιέξοδα και να ανακύψει ακμαιότερη η ανάγκη μιας πατριωτικής αριστεράς». Δυστυχώς, πρόκειται για μικροκομματική και ηροστράτεια λογική. Εμείς δεν επιθυμούμε το τίμημα για την απόδειξη της ακρίβειας των απόψεών μας να είναι η συσσώρευση νέων καταστροφών και δεινών για τον λαό. Μέλημά μας ήταν και παραμένει η ανάδειξη της «αλήθειας» μας με το λιγότερο δυνατό κόστος για τον κόσμο. Ούτως ή άλλως, γνωρίζουμε πως πλέον έχει έλθει η ώρα για ένα Πατριωτικό Εναλλακτικό Κίνημα. Αυτό για το οποίο παλεύουμε εδώ και δεκαετίες με επιμονή, αταλάντευτα. Και προφανώς, επειδή δεν είμαστε τυχάρπαστοι ούτε «νεόπλουτοι», αλλά αντίθετα έχουμε περάσει από δεκαετίες «μοναξιάς», δεν έχουμε το άγχος των νεόπλουτων.
Γι’ αυτό και παλεύουμε ώστε το πέρασμα στη νέα εποχή να πραγματοποιηθεί με το μικρότερο δυνατό κόστος για τον λαό και τον ελληνισμό, στην Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν έχουμε άγχος για κάποιους μήνες, περισσότερους ή λιγότερους – διότι περί αυτού πρόκειται.
Στην Ελλάδα, η μεταπολίτευση τελείωσε και δεν πρόκειται να την αναστήσουν εκείνοι που ζητούν μια «νέα μεταπολίτευση». Είναι καιρός για μια νέα εποχή, για ένα νέο όραμα. Και εμείς που διασχίσαμε την έρημο της μεταπολίτευσης –προφανώς όχι αλώβητοι, αλλά οπωσδήποτε σοφότεροι– είμαστε εδώ για να συμβάλουμε στη διατύπωση και την εφαρμογή του. Τώρα, άμεσα, διότι ο καιρός γαρ εγγύς…
30 ΣΧΟΛΙΑ
Το άρθρο αποτελεί μία βαθύτατη κατάθεση ψυχής το οποίο ένας άνθρωπος με κοινή λογική και ελληνικό το φρόνημα δε μπορεί παρά να το επαινέσει και να το υποστηρίξει. Παρά ταύτα πρέπει να είμαστε πραγματιστές υπό την εξής έννοια: η χώρα κι ο λαός κι ίσως ακόμα κι η Κύπρος δυστυχώς αλλά πιθανότατα θα κινηθούν προς την κατεύθυνση τη οποία όλοι οι σκεπτόμενοι και συνετοί άνθρωποι απευχόμεθα. Η εθνική καταστροφή όχι μόνο στο Κυπριακό αλλά και στο μακεδονικό (ήδη βλέπουμε τις κινήσεις “εταίρων” (θηλυκών άραγε;;) και “συμμάχων) κι ίσως και αλλού όπως στα θέματα τηε Θράκης, της ΑΟΖ και του Αιγαίου κλπ. πρέπει να θεωρείται σχεδόν βεβαία και δεδομένη… Ο σχεδιασμός, ο κάθε σχεδιασμός πρέπει να βασίζεται σε αυτή την τραγική και θλιβερή βάση που όμως δυστυχώς κι η απλούστερη λογική ανάλυσις καταδεικνύει…. Μετά λοιπόν την καταστροφή της χώρας, την έλευση των βραβάρων τύπου ΧΑ όταν ο αχός θα σωπάσει κι όλα θα τα σκιάζει η φοβέρα και θα τα σκεπάζει η σκλαβιά τι γίνεται; Πώς περισώζεται το μέγιστο δυνατόν;
Ας υπήρχαν λεφτά και θα ανασταίνονταν στην στιγμή η μεταπολίτευση, οι οικονομικές συνθήκες και ανάγκες πάντα προηγούνται των ιδεολογικών σχημάτων και των θεωρητικών προσεγγίσεων, εν ολίγοις το τέλος της μεταπολίτευσης ως λόγος είναι να είχαμε να λέγαμε, διότι όταν υπάρχει ένα κράτος που δεν εκπληρώνει τις συμβατικές του υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες του προφανώς και η ωμή αλήθεια θα καλυφθεί κάτω από θεωρητικές αερολογίες και μαζικές ενοχοποιήσεις.
…Η Τουρκία παραμένει η βασική απειλή για την Ελλάδα; Προτάσεις συνεργασίας κάνει προς την Ελλάδα ο Νταβούτογλου, με το χαμόγελο στα χείλη. Και ποιοι είναι αυτοί που δεν είναι ανένδοτοι απέναντι στους Τούρκους; Oι Σαμαρικοί που ήταν νεόκοποι Μακεδονομάχοι για να αρπάζουν τα χρήματα των μυστικών κονδυλίων; Αυτοί πάντα καριερίστες της δημοσιότητα και της εξουσίας και φιλοχρήματοι ήταν και είναι.
Δεν μπορω να καταλαβω τον τροπο σκεψη σου.Θα μου πεις,εχω σοβαροτερα θεματα να με απασχολουν και δεν εχεις αδικο.
Αλλα,σ ενα τοσο σημαντικο κειμενο,αναφερεσαι παλι στους Τουρκους.Ποιες ειναι οι προτασεις που με το χαμογελο στα χειλη ερχεται και καταθετει ο Νταβουντογλου(το χεις διαβασει το βιβλιο του,ετσι;);Συγγνωμη, αλλα οι Τουρκοι δεν δινουν τιποτα, μονο ζητανε.Αυτο λες συνεργασια;να γινουμε ΞΑΝΑ μερος της Οθωμανικης αυτοκρατοριας(που δεν ξερω βεβαια τι σχεση εχουν οι Τυυρκοι,με αυτην,δεν μιλαμε γαι εθνος κρατος,αλλα για κρατος εθνος).ΟΙ Σαμαρικοι, ειναι ανενδοτοι απεναντι στους Τουρκους;μα επι Σαμαρα εγινε υπουργικο συμβουλιο Ελλαδος-Τουρκιας.Επι Σαμαρα ο Νταβουντογλου ειπε οτι ειπε στην χωρα μας,ζηταει να παει και Θρακη και ειπε για ΤΟΥΡΚΟΥΣ ομογενεις.Επισης τα χρηγματα των μυστικων κινδυλιων,αυξηθηκαν επι ΓΑΠ,που τα μοιραζε σε ΜΚΟ.
Ναι,αν υπηρχαν λεφτα θα ειχαμε παλι την μεταπολιτευση.Αυτο λεει ομως το Αρδην,οτι αφου φτασαμε εδω που φτασαμε, ας αλλαξουμε και τροπο σκεψης.Πρεπει παντα,να βλεπουμε το θετικο και οχι το αρνητικο.Η ζωη δεν ειναι μαυρη η ασπρη,αλλα ειναι αυτη που θελουμε εμεις να ειναι.
Τι επρεπε να ελεγε κατα την γνωμη σου;
1. Για να αλλάξουμε τρόπο σκέψης θα πρέπει να καταστεί ανίσχυρο το υπάρχων πολιτικό σύστημα της μαφιοκρατίας πράγμα που δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Συνεπώς, ναι, το τέλος της μεταπολίτευσης είναι μια αερολογία που εκστομίστηκε για πρώτη φορά από τους κυβερνώντες στην λυκαυγή της κρίσης για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και έκτοτε επαναλαμβάνεται και από άλλους χώρους
2. Για τον Σαμαρά δεν είπα ότι είναι ενδοτικός ή μή, το θέτω σε άλλη βάση, αυτός και ο κύκλος του πρέπει να κρίνονται ως κερδοσκόποι της εξουσίας και του χρήματος, το ότι χρησιμοποιούν την πατρίδα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, θα μπορούσαν να κάνουν χρήση της αριστερής ιδεολογίας αν αυτή τους απέφερε τα ίδια οφέλη, επιβήτορες της δημόσιας ζωής εις βάρος της κοινωνίας λοιπόν είναι και τίποτα άλλο.
3. Αυτό που αναφέρεις για τους Τούρκους με το κράτος-έθνος ισχύει και για τους άλλους και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό. Δεν γίνεται όλοι να έχουν πολίτες και η Τουρκία να θεωρείται ένα κράμα μειονοτήτων, κάτι δεν αναφέρεται όπως πρέπει. Επιπλέον και τούτο πρέπει να ειπωθεί. αν είχε η Ελλάδα τις περιφερειακές κυβερνήσεις της Ισπανίας ή άλλων χωρών πολλά γεωγραφικά κομμάτια της θα ζητούσαν αυτονομία, όπως ζητάν οι Κούρδοι ή άλλοι λαοί της Ευρώπης
4. Η Τουρκία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ελλάδος, θα μπορούσαν οι δύο χώρες να συνεργαστούν για την ανεύρεση των όποιων κοιτασμάτων υπάρχουν στο Αιγαίο προς πολύπλευρο οικονομικό όφελος και των δύο χωρών, άλλωστε και η Ελλάδα σε ξένους σκοπεύει να αναθέσει την όλη δραστηριότητα με την συμμετοχή και Ελλήνων.
Α.Ο ανθρωπος ειναι πολιτικο ον.Οποτε δεν ειμαι της αποψης οτι οι κακοι πολιτικοι φταινε και πρεπει ν αλλαξουν.Ο κοσμος τι κανει;ας αλλαξουν λοιπον οι πολιτες και θα το κανουν και οι πολιτικοι.ΠΡΕΠΕΙ να τελειωσει η μεταπολιτευση αν θελουμε να συνεχισουμε να υπαρχουμε.
Β.Μονο ο Σαμαρας ειναι αυτα που λες;
Γ.Ποιοι ειναι οι αλλοι που λες στην αρχη της παραγραφου 3;Ναι οσο και αν δεν σου αρεσει η ΤΟυρκια ειναι κραμα μειονοτητων.Οσο για την αυτονομια που λες,συγγνωμη,αλλα αυτα που λες.δειχνουν η δεν ξερεις τι λες,η εισαι επικινδυνος.
Δ.Ναι σε ξενους θα ανατεθει η δραστηριοτητα,γιατι ετσι γινεται.Οτι και να βρεις πρπει να γινει διαγωνισμος.Η συνεργασια που λες με την Τουρκια,αποδυκνυει αυτο που ειπα πριν,περι επικινδυνοτητας,μην πω τιποτα χειροτερο.Δικα μας ειναι γιατι να τα δωσουμε στους Τουρκους;Σοβαρα μιλας;Επιησς μου θυμιζεις τον ΓΑΠ ανευρεση των ΟΠΟΙΩΝ κοιτασματων.Πρεπει να εισαι ο μονος στον κοσμο που δεν εχεις παρει χαμπαρι τι κοιτασματα υπαρχουν.Ψαξε την εκθεση της ντοιτσε μπανκ.Δεν υπαρχει συνεργασια με Τουρκια γιατι απλα ζηταει κατι που δεν ειναι δικο της.Τι δινει δηλαδη η Τουρκια;Παντως και ο Βενιζελος,που εσυ τον χαρακτηρισες προδοτη,ειναι υπερ της συνεργασιας στο Αιγαιο.Αληθεια ο Νταβουντογλου,μιλησε για ομογενεις Τουρκους στην Θρακη,εσυ συμφωνεις σ αυτο;
Α, Με το πρόσχημα της αλλαγής οι πολίτες κάναν και κάνουν υπομονή χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα για την χώρα. Σε μπανανίες σαν την Ελλάδα εύκολα υφαρπάζεται η ψήφος και σχηματίζονται κυβερνήσεις που δεν εκφραζουν τον κόσμο, θυμήσου τις προεκλογικές εξαγγελίες του 2012 από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ένα κομμάτι του κόσμου τους πίστεψε διότι δεν μπορεί να κατανοήσει ότι οι συγκεκριμένοι πολιτικοί μεριμνούν για τις συμμορίες τους και μόνο εις βάρος του λαού. Aυτή η αναντιστοιχία μεταξή κυβερνώντων και λαού δεν μπορεί να ξεπεραστεί εδώ στην Ελλάδα, τα λέει μια χαρά ο καθηγητής Κοντογιώργης
Β. Όχι, είναι και άλλοι, ακόμα και οι προδοτικές οικονομικές ελίτ την σωτηρία της πατρίδας προβάλλουν.
Γ. Όλα τα κράτη αφομοιώνουν, αν ακολουθούσε η Οθωμανική αυτοκρατορία τις τακτικές των Δυτικών και των Ρώσων δεν θα έμενε ούτε ένας Έλληνας για δείγμα στο ντουνιά. Ποιες είναι πέρα των Κούρδων οι μειονότητες της Τουρκίας που θέλουν αυτονομία; Καταγωγή διαφορετική ναι έχουν, άλλοι Εληνική άλλοι από άλλες φυλές όμως κανείς τους δεν θέλει να σταματήσει να είναι Τούρκος και να γίνει κάτι άλλο. Συνοπτικά τα γράφω και ελπίζω να γίνομαι κατανοητός ξεδιιπλώνοντας εσύ τα νοήματα.
Δ. Δεν είπα να τα δώσουμε, είπα να συνεργαστούμε και να πετάξουμε τους Δυτικούς έξω, ουτοπίες δηλαδή διότι αυτό που θέλει η Ελληνική ελίτ είναι να τα παραχωρήσει όπως οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις της Αφρικής όπου χώρες με πετρέλαιο πεθαίνουν από την πείνα. Ο Βενιζέλος δεν νομίζω να μίλησε για συνεργασίες επί των κοιτασμάτων, διαπιστώνουν ότι η ΕΕ δεν θα τους καλύψει απέναντι σε τυχόν μελλοντική επιθετική κίνηση της Τουρκίας και λένε διάφορα κατευναστικά βγαλμένα από το ψυγείο, κοινοτυπίες δηλαδή.
Για τον Νταβούτογλου…αν ερχόταν στην πόρτα σου ο Νταβούτογλου θα τον έδιωχνες όμως κάτι τέτοιο δεν το κάνουν οι Μουσουλμάνοι Ελληνικής υπηκοότητας στην Θράκη, πράγμα που σημαίνει ότι κάτι δεν έκανε καλά η Ελλάδα τις περασμένες δεκαετίες…και άλλες περιοχές είναι δυσαρεστημένες με το κεντρικό κράτος αλλά δεν έχουν επιλογές, για αυτό και λέω ότι αν είχαμε το διοικητικό σύστημα της Γερμανίας ή της Ισπανίας, με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα οι μισές περιοχές της Ελλάδος θα ζητούσαν την αυτονομία τους.
“αν υπήρχαν λεφτά….” από κει ξεκινά ο συλλογισμός του κ. Παπαδόπουλου… Δηλ. αν υπήρχαν έτοιμα λεφτά, δικά μας ή ξένα δεν έχει σημασία, να τα πάρουμε με οποιονδήποτε τρόπο (πάλι άνευ σημασίας) και να τα ξοδέψουμε, να τα σκορπίσουμε, να τα εξανεμίσουμε τώρα για τη γούλη μας για την καλοπέρασή μας χωρίς μέριμνα και φειδώ για το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας…
Το κακό είνα όμως ότι όταν τρως από τα έτοιμα αυτά κάποια στιγμή τελειώνουν κι όταν τρως με δανεικά κάποια στιγμή σου κόβουν το βερεσέ.. Αλλ’αυτό δε φάνηκε ούτε να ενδιαφέρει ούτε να φοβίζει τη γενιά του Πολυτεχνείου που καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης συνέχισε τη λεηλασία και την απομύζηση της χώρας μέχρι που φθάσαμε στον… πάτο του βαρελιού κι ακόμα παρακάτω! Άρα η υπόθεση “ας υπήρχαν λεφτά” (οπότε και θα γυρίζαμε φυσικά στον τρόπο ζωής της μεταπολίτευσης) είναι άτοπη και καθαρώς ρητορική διότι δεν υπάρχουν άλλα λεφτά ούτε από έτοιμα ούτε από δανεικά…. Γι’αυτό και ο τρόπος ζωής της μεταπολίτευσης έπαυσε να υπάρχει όχι γιατί ο λαός ή οι “ηγέτες” του έγιναν πιο ενάρετοι ή σώφρονες…. Δυστυχώς….
Δεν θα γίνει ποτέ το πέρασμα στην νέα εποχή όσο η πλειονότης του λαού θα νοσταλγεί την παλιά εποχή της μεταπολίτευσης. “Καρδιές που πόθησαν την Αίγυπτο δεν θα αντικρίσουν ποτέ την γη της επαγγελίας”. Γι’ αυτό θα πρέπει ίσως να φτάσουμε στον πάτο, για να εννοήσει και ο τελευταίος πολίτης το απατηλό της “μεταπολίτευσης” ώστε ο λαός στο σύνολό του, ή τουλάχιστον ως προς την κρίσιμη μάζα του, να γίνει σοφός, να μην παρασύρεται από τις φωνές που τον χαϊδεύουν τα αυτιά με της πλάνες του χθες, να γίνει ο “καινός ασκός” ώστε να μπορεί να δεχθεί τον “καινόν οίνον”. Αν δεν γίνει αυτός ο σοφισμός, ο λαός θα άγεται και θα φέρεται από τυχοδιώκτες δημαγωγούς και οι θυσίες του θα πάνε χαμένες.
Μέχρι το 22 η Μεγάλη Ιδέα ήταν το κύριο όραμα που διαπερνούσε τον ελληνικό λαό. Στη συνέχεια, με την κατάρρευση του οράματος αυτού, ο εθνικός διχασμός μεταμορφώθηκε στο δίπολο αριστερά-δεξιά. Το αριστερό κίνημα, με βάση το ΕΑΜ της κατοχής διαπνεόταν πράγματι από ένα όραμα για μια πιο δίκαιη, πιο ελεύθερη κοινωνία. Σε αντίθεση με τη δεξιά, που παρά τις πατριωτικές ρητορείες της, ως επί το πλείστον αποζητούσε τον πλουτισμό και την εξουσία. Δεν αναφέρομαι βεβαίως στους ανθρώπους της επαρχίας που λόγω των δύσκολων τότε συνθηκών πατούσαν στον παραδοσιακό τρόπο ζωής και γενικά διατηρούσαν ακέραιες κάποιες ηθικές αξίες.
Επί μεταπολίτευσης, σχηματίστηκε η λεγόμενη μικροαστική τάξη που είχε ως κύριο σκοπό την υπερίσχυση επί των ίσων και την προσέγγιση των ανωτέρων (σε οικονομικοκοινωνική βάση). Όπως ήταν επόμενο η σχεδόν πλήρης εξαχρείωση της κυρίαρχης τάξης, όπως και η ζουγκλοποίηση της κοινωνίας που έγινε τις δεκαετίες αυτές, επέτρεψε την καταστροφή της εθνικής οικονομίας και την άλωση της από ξένα συμφέροντα (χρηματιστικό κεφάλαιο, ζώνη του ευρώ).
Σήμερα, ζητούνται ηγέτες που θα εμπνεύσουν ένα νέο όραμα στους Έλληνες πολίτες. Αναφέρομαι σε ηγέτες, διότι το όραμα αυτό υπάρχει και εκφράζεται από κύκλους όπως του άρδην, όμως για να διαδοθεί και να γίνει αποδεκτό από τον ελληνικό λαό, αυτό (το όραμα) πρέπει να εκφραστεί από την πολιτική του ηγεσία.
Μιά παρατήρηση ως προς την λογική του κου Καραμπελιά.
Προφανώς το να επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ ως Πρόεδρο τον Γλέζο θα ήταν τεράστια επιτυχία και θα έπρεπε να προβεί σε μια τέτοια πρόταση. Έτσι θα εμφανιζόταν ως υπεύθυνη δύναμη και θα στρίμωχνε τους μνημονιακούς, αλλά και τους Γερμανούς καθώς κανείς τους δεν θα επιθυμούσε Πρόεδρο-σύμβολο της απαίτησης καταβολής των Γερμανικών αποζημιώσεων. Και τότε ας αποφάσιζαν εκείνοι αν θα έσερναν την χώρα σε εκλογές ή όχι. Κίνηση ματ, που δεν έγινε. Είναι κι αυτό δείγμα του επιπέδου των ανθρώπων που λαμβάνουν τις αποφάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι επίσης σαφές ότι οι Σαμαροβενιζέλοι φοβούνται να κλείσουν συμφωνία με την τρόικα στις παρούσες συνθήκες, διότι θα σημαίνει το πολιτικό τους τέλος, και με φόντο τον κίνδυνο έλλειψης χρηματοδότησης από την 1η Μαρτίου, αποφασίζουν να δώσουν τον “μουτζούρη” στον ΣΥΡΙΖΑ για να σκάσει στα χέρια του η βόμβα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αφελώς πέφτει στην παγίδα και στο τέλος θα δούμε να επιβεβαιώνεται το σενάριο της αριστερής παρένθεσης.
Έτσι δεν υπάρχει κάποια διαφωνία με το άρθρο από πλευράς τακτικής που θα έπρεπε να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει το μέγιστο κομματικό όφελος.
Αν το δούμε όμως από ηθικής πλευράς, γιατί για το κομματικό κομμάτι ουδόλως ενδιαφέρομαι, δεν είναι θεμιτό αυτός που λέει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός να ζητάει την ευκαιρία να αναλάβει αυτός τις κρίσιμες διαπραγματεύσεις, αντί να περιμένει το “ναι σε όλα” των αντιπάλων του, ώστε να εισπράξει μετά το κέρδος από την λαϊκή οργή εναντίον τους; Διότι περίπου αυτό προτείνει το άρθρο, την τακτική του ώριμου φρούτου.
Ο Συριζα λεει οτι ενας αλλος δρομος ειναι εφικτος και θελει να μας οδηγησει , αλλα δεν τον ξερει αυτον τον δρομο…
Αυτο απο ”ηθικης πλευρας” ειναι απο μονο του ΑΝΗΘΙΚΟ.
Αυτή την Εποχή του Ψεύδους και των Συλλογικών Αυταπατών, εμείς οι Κύπριοι ενωτικοί (επιμένω: «οι Κύπριοι ενωτικοί»), την είχαμε πάρει είδηση το αργότερο από τις αρχές του 59 κι αρχίσαμε να κτυπούμε το κεφάλι μας στον τοίχο, όταν πολλοί από αυτούς που τα έβαζαν με «το σύστημα» από πριν (κι έμπλεξαν γι’ αυτό και την Ελλάδα στον καταραμένο της εμφύλιο), χαριεντίζονταν και θεωρούσαν «προοδευτισμό» κι επαναστατικότητα την αποσχιστική, απεξαρτησιακή, μεριστική σε βάρος της Ελλάδος «πολιτική» του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Εκείνη η «πολιτική» δικαιώθηκε κιόλας με την άνοδο της Δικτατορίας (αφού δικαιολογούσε απόλυτα την επιθυμία των κυβερνώντων Κυπρίων να μην ενωθούν με μια χουντική Ελλάδα), αλλά δεν έχει ποτέ διερευνηθεί ιστορικά-επιστημονικά κατά πόσο η ελλαδική Δικτατορία ήταν ή όχι γέννημα της τριτοκοσμικής «πολιτικής» του Μακαρίου, ο οποίος υπονόμευε σταθερά την ενωτική/νατοϊκή πολιτική Γεωργίου Παπανδρέου. Και δεν έχει διερευνηθεί, ακριβώς γι’ αυτό: Γιατί είναι πολύ πιθανόν να δικαιώσει και ιστορικά-επιστημονικά τον «λογοτεχνικό» ισχυρισμό ότι τη Χούντα γέννησε ο Μακάριος με την αντι-νατοϊκή πολιτική του. Παντελώς αδικαιολόγητη «πολιτική» αφού ο αγώνας για την Ένωση έγινε επί νατοϊκής Ελλάδος, η οποία, τελικά, «πολιτική» Μακαρίου, ούτε καν γνήσια αντι-νατοϊκή δεν ήταν. Εκμεταλλευόταν απλώς το αρχαίο αντι-δυτικό πνεύμα των Ελλήνων για να το μετατρέπει σε ψήφους και να κρατιέται στην εξουσία. Από αυτόν έμαθε το κόλπο και ο Ανδρέας! Μικρή απόδειξη, η πολύ πρόσφατη «παρέμβαση» του κυρίου Βερέμη προ ολίγων μηνών στην «Κ», η οποία τοποθέτησε το θέμα σε… μελλοντικές ιστορικές έρευνες ακριβώς για το επείγον της υπόθεσης.
Ενώπιον τώρα του διλήμματος: άμεση τσίπρια καταστροφή ή συνέχιση της σαμαραίας προδοσίας, η Ελλάς δεν ξέρει τι να κάνει. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Όμως αυτό είναι δευτερεύον θέμα!!
Ποιο, τότε, είναι το πρωτεύον και αληθινό μας πρόβλημα;
Έτυχε αυτές τις μέρες να πάρω ξανά στα χέρια ένα βιβλίο, που φαίνεται δεν είχα διαβάσει καλά πριν πάνω από μια δεκαετία. Την «Πολιτιστική Διπλωματία» του Γιανναρά. Τι σύγχυση στο μυαλό του συγγραφέα! Από τη μια να τα βάζει με τη Δύση που δεν κατάλαβε ποιον πολιτισμό όφειλε να οικοδομήσει αφού θέλησε να τον θεμελιώσει στον αρχαιοελληνικό χωρίς να λάβει υπόψη την εξέλιξή του ή τη βυζαντινή του διάσταση, μαζί με άπειρες κατηγορίες κατά των Ελλήνων, που ως ιθαγενείς τυφλώθηκαν από τα μπιχλιμπίδια (και όχι μόνον) της τεχνολογικής ανάπτυξης της Δύσης, κι από την άλλη ένα μεγάλο παράπονο γιατί η Δύση δεν βάζει στις προτεραιότητές της το Ήθος, για να μας συμπεριφερθεί (ως αδικημένους) με… δικαιοσύνη, αλλά πράττει ανάλογα με τα συμφέροντά της!
Αυτό, λοιπόν, είναι το ΜΕΓΑ μας ΘΕΜΑ, το οποίο ούτε οι σοφοί του Άρδην (που αρκετά συχνά έχουν και λόγους να πανηγυρίσουν – εμείς ποτέ) μπορούν να δουν και γι’ αυτό άλλωστε άμα δοκιμάσει να τους το πει κανείς, τον λογοκρίνουν κιόλας!
Οπότε, εγώ θα το πω ξανά, ποιο είναι το πρόβλημα και ποια είναι η προτεραιότητα των Ελλήνων:
Το πρόβλημα είναι η απουσία «ξυνού λόγου», και όχι αορίστως και γενικώς αλλά ξεκάθαρα και ειδικά και συγκεκριμένα. Η απουσία ή η ανικανότητα να σκεφτούμε ομόγνωμα και λογικά.
Είναι ή δεν είναι, βάσει της κεντρικότερης μας παράδοσης, ο κόσμος τούτος του Άρχοντα του Κόσμου τούτου, του Σατανά;
Κι αν είναι, που είναι, γιατί εμείς γνωρίζοντάς το έχουμε την απαίτηση από συγκεκριμένα κράτη να θέσουν ως προτεραιότητά τους τα… δικά μας συμφέροντα, όπως τα καταλαβαίνουμε εμείς, και να αφήσουν στη μπάντα τα δικά τους συμφέροντα, όπως τα καταλαβαίνουν εκείνα;
Τι υποκρισία είναι αυτή; Γιατί δεν θέλει κανείς να τη δει; Επειδή, βέβαια, είμαστε υποκριτές, και είμαστε και ανόητοι βέβαια. Και ως τέτοιοι, το τελευταίο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε την ανοησία και την υποκρισία μας.
Αλλά, αν ήταν και οι εχθροί μας ανόητοι και υποκριτές, αυτό θα ήταν τουλάχιστο μια… παρηγοριά. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι. Δυστυχώς είναι σοφότεροι από μας. Και πιο πατριώτες βέβαια, γιατί σε αυτό καταλήγει το «σοφότεροι».
Υπάρχουν και παλαιότερα παραδείγματα, όπως εκείνο του Κλαρκ Κλίφορντ, ειδικού απεσταλμένου του Προέδρου των ΗΠΑ στην Κύπρο, που ξεκάθαρα είπε στον υπουργό της Κυβέρνησης Κυπριανού, Ανδρέα Χριστοφίδη, «παιδί μου, εσείς οι Έλληνες, κάνετε το λάθος να ψάχνετε και να ορίζετε εχθρούς και φίλους. Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Εμείς υπηρετούμε τα δικά μας, κοιτάξτε κι εσείς τα δικά σας», αλλά εδώ θα αναφέρω το πιο πρόσφατο του Τζο Μπάιντεν, αντιπροέδρου των ΗΠΑ, που ήταν στην Κύπρο τον περασμένο Μάιο. Αφού κτύπησε κι ο ίδιος τα μούτρα του πάνω στην τουρκική αδιαλλαξία, μας αποχαιρέτισε με στίχους από ένα ποίημα του Ιρλανδού Σέιμους Χήνυ (Seamus Heaney), μια διασκευή που έκανε ο Χήνυ στη γλώσσα του, του «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, με τίτλο “The cure at Troy”.
Υπόψη ότι ο Χήνυ αναμίχθηκε ενεργά στον αγώνα για την ελευθερία της Ιρλανδίας, κι έκανε – όπως λένε κάποιοι – αυτό ακριβώς που μπορούν να κάνουν οι καλλιτέχνες: πρόσφερε καινούριους τρόπους στον αγώνα αντί απλώς να επαναλαμβάνει κομματικά συνθήματα.
Οι στίχοι που μας απάγγειλε ο Μπάιντεν, σαν συμβουλή, πριν φύγει είναι αυτοί:
History says, Don’t hope
on this side of the grave,
but then, once in a lifetime
the longed-for tidal wave
of justice can rise up
and hope and history rhyme.
Χονδρικά μεταφράζονται: «Η Ιστορία μάς διδάσκει πως δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες σ’ αυτή τη ζωή, (αφού ο κόσμος είναι του Σατανά) αλλά, πάλι, ορμά κάποτε η ποθητή παλίρροια της δικαιοσύνης και βλέπεις τότε την ελπίδα (όταν πιστεύεις κι έχεις ταυτόχρονα και τον νου σου;) να συναντιέται με την Ιστορία».
Ο Αμερικανός, λοιπόν, ο «φασίστας», ο «ιμπεριαλιστής» κ.λπ., σίγουρα όμως πιο διαβασμένος και πιο σοφός από μας, μας συμβουλεύει ότι ναι μεν δεν μπορεί να κοντράρει τα συμφέροντα της πατρίδας του, όπως τα καταλαβαίνει αυτή τη στιγμή η πατρίδα του, για να βοηθήσει τα δικά μας, αλλά τα πράματα κάποτε αλλάζουν κι αν έχουμε τα αναγκαία μυαλά, τότε μπορεί κι η ιστορία να κυλήσει στο δικό μας αυλάκι. Κάτι τέτοιο έγινε και το 64, με την γενικώς και ειδικώς «εχθρική» στάση των ΗΠΑ, που άξαφνα έκρινε πως τα συμφέροντά τους θα εξυπηρετούνταν μαζί με τα κατά τις διακηρύξεις μας «ποθούμενα» δικά μας, αλλά εμείς δεν ήμασταν σε θέση ή δεν θέλαμε να το καταλάβουμε. Μέχρι και σήμερα δεν μπορούμε να το παραδεχτούμε, δίνοντας πάντα προτεραιότητα στα προσωπικά μας συμφέροντα και στις από τότε «επενδύσεις» μας στην τάχα «αντίσταση», πράγμα που έγινε πια ο «πολιτισμός» μας.
Λοιπόν, εγώ το λέω ξεκάθαρα. Αδικαιολόγητοι και φταίχτες είμαστε μόνο εμείς. Και καλύτερη πρόσβαση στη σοφία έχουμε και παλαιότερες παραδόσεις από εκείνους που υποκριτικά αναμένουμε να μας σώσουν ή να μας απονείμουν Δικαιοσύνη. Αυτό που μας λείπει, είναι ο πατριωτισμός (η προσήλωση στο κοινό και όχι στο ατομικό συμφέρον) ή τα μυαλά, που είναι το ίδιο πράμα.
Ερώτημα: η Ρήξη έτσι κι αλλιώς παλεύει εδώ και χρόνια για ένα πατριωτικό εναλλακτικό κίνημα. Προς τι το “άμεσα” για ένα κίνημα που ήδη παλεύεται και παλεύετε; Επίκειται, στις μέρες μας, νέος πολιτικός φορέας πέραν του Άρδην που θα μιλήσει για εκλογές; Επιχειρείται μια νέα συσσωμάτωση που θα προκύψει το Πατριωτικό Εναλλακτικό Κόμμα; Νομίζω ότι είναι πολύ καθαρή η ερώτησή μου και αρκετά βάσιμη. Όσο για την ανάλυση του ΓΚ είναι μια αρκετά συγκροτημένη υπο-πρόταση πολιτικής στόχευσης, διαυγής και άφθαστης οξυδέρκειας. Το ερώτημα όμως παραμένει. Ας απαντηθεί αν είναι δυνατόν.
Ένα άρθρο που δίνει ελπίδα και όραμα σε όσους έχουν τη νοημοσύνη να σκέφτονται πατριωτικά και χωρίς κομματικές παρωπίδες.
Κυριε Παπαδοπουλε…Σχετικα με την Τουρκια, μου θυμισες ενα παλιο τραγουδακι που ελεγε; το ιδιο μαχαιρι λαβωνει και τον Τουρκο και τον Ελληνα εργατη…
Απο αυτη την αποψη το καλο θα ηταν μια συνεργασια Ελλαδας-Τουρκιας.
Ομως…στη ζωη υπαρχουν πολλα ομως κυριε Παπαδοπουλε…
Εδω δεν μιλαμε για τον Τουρκικο λαο. Εδω μιλαμε για το Τουρκικο κρατος και μαλιστα υπο κυβερνηση Ερντογκαν. Με το οποιο μας προτινεις να συνεργαστουμε. Ενα κρατος που εκμεταλευομενο την επιρροη του εχει δημιουργησει τεραστια προβληματα σε ολα τα κοντινα του κρατη τα οποια βρεθηκαν σε αδυναμια και ειχαν κανει το λαθος να αναπτυξουν σχεσεις με την Τουρκια. Στελνει μισθοφορους-δολοφονους στη Συρια και το Ιρακ (αυτα δεν τα βλεπετε?) , δημιουργει προβληματα στην Αιγυπτο κλπ, κλπ. Δεν αναγνωριζει την Κυπρο ως κρατος, δεν αναγνωριζει τα συνορα μας, δεν εχουν αναγνωρισει τα εγκληματα τους εναντιον των Ελληνων, των Αρμενιων και τοσων αλλων (που θα πει οτι ειναι ικανοι να τα ξανακανουν). Μελη αριστερων οργανωσεων σαπιζουν στα μπουντρουμια της Τουρκιας! Αυτα δεν τα βλεπεις; Με αυτους μας προτινεις να συνεργαστουμε;! Αν προχωρησουμε τις σχεσεις μας με τον Ερντογκαν, τοτε τα ιδια και χειροτερα που κανει στη Συρια θα κανει και σε μας στη θρακη και στο Αιγαιο.
Και βεβαια ειναι χειροτερο να κανεις συνεργασια με την την Τουρκια στο Αιγαιο (η οποια αμφισβητει τα συνορα μας) απο το να κανεις συνεργασια με καποιες ξενες εταιρειες (που σεβονται τα συνορα μας). Το σωστο βεβαια θα ηταν να προχωρησουμε σε εξορυξεις μονο αφου θα ειχαμε αναπτυξει κρατικες Ελληνικες εταιρειες ικανες να το κανουν και οχι να τα μοιραστουμε με ξενες εταιρειες.
Αυτο που μου προκαλει αλγεινη εντυπωση ειναι το οτι απο τη μια ειστε υπερ της συνεργασιας με την ισλαμοφασιστικη κυβερνηση της Τουρκιας… ενω απο την αλλη ειστε εναντιον της συνεργασιας με συμπατριωτες σας οπως ο Καλεντεριδης…του οποιου η συμβολη για το καλο του Ελληνισμου και του διεθνισμου ειναι αναμφισβητητη.
Αληθεια ποια ειναι γνωμη σας για τα δεινα που περνανε οι Ελληνες της διασπορας; Μηπως θα επρεπε να ασχοληθει η αριστερα λιγο και με αυτους… ο Καλενεριδης παντως ασχολειται…
Με ποιον Ελληνισμό ασχολείται ο Καλεντερίδης: Aσχολείται με τα κομμάτια εκείνα του Ελληνισμού που θα μπρούσαν να βοηθήσουν γεωπολιτικά τις ελίτ της Ελλάδος , δεν ενδιαφέρεται π.χ. για τον Ελληνισμό που ξέμεινε στην Βουλγαρία, την Ρουμανία, τα Σκόπια μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Μα καλά γιατί δεν μπορείτε να δείτε ότι το τέλος του Ελληνικού κόσμου συμπίπτει με το τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας; Το θεωρείτε τυχαίο; Για τον ισλαμοφασιμό που αναφέρατε καλό είναι να δείτε και την ιστορική πορεία και την σημερινή συμπεριφορά των ευρωπαϊκών και άλλων κρατών, ως κράτη δεν ήταν και δεν είναι πιο δημοκρατικά απέναντι στις άλλες χώρες και κόσμους αν τα συγκρίνεις με την Τουρκία. Στα Ρωμαϊκά χρονιά κατάφερε ο Ελληνισμός να ξαναπάρει τα ηνία και να δημιουργήσει την Ανατολική δική του αυτοκρατορία διότι τότε δεν υπήρχε ο υπόλοιπος κόσμος, κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και με την Οθωμανική αυτοκρατορία αν δεν είχαν εισέλθει στην ιστορία οι Δυτικοί και οι Ρώσοι που πίεζαν και προκαλούσαν δυσλειτουργίες στον Μεσογειακό οργανισμό. Αν τα δει κανείς τα πράγματα δυναμικά και όχι στατικά, μια ενδυνάμωση του χώρου μας διά μέσου μιας συνεργασίας, ακόμα και συνομοσπονδίας, με την Τουρκία θα είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή όλων των σημερινών δεδομένων προς το καλύτερο, ακόμα και των δημοκρατικών θεμάτων για τα οποία τόσο κατηγορείται η Τουρκία. Πάντως ότι και να γίνει στο μέλλον, δεν πρέπει να ξεχαστεί ότι το κουρέλιασμα της Ελλάδος το προκάλεσε η Κρητικοπελοποννησιακή της ελίτ και όχι ο Τούρκος αγάς.
Εδώ δεν μπορουμε κυριε Παπαδοπουλε να αλλαξουμε τα δεδομενα προς το δημοκρατικοτερο στην μικρη Ελλαδα ακομα και τωρα που το συστημα είναι ετοιμο να καταρρευσει . Λες να μπορουμε να τα αλλαξουμε αν ειμαστε ΚΑΙ υπο το ζυγο της ισλαμοφασιστικης Τουρκιας;…μαλλον τα ‘χεις καπως μπερδεμενα στο μυαλο σου…
Εσυ δεν μπορεις να τα βρεις με τους συμπατριωτες σου…θα τα βρεις με τους τουρκους;..
Το ότι οι Δυτικοι είναι κρυφο-φασιστες δεν απαλλασει το Τουρκικο κρατος από τον διαχρονικο ισλαμοφασισμο του. Το ότι δεν το καταλαβαινεις αυτό δειχνει ότι και εδώ εισαι μπερδεμενος.
Η καταρρευση του Ελληνικου κοσμου ηταν συνεπεια του ότι οι Ελληνες από καποιο σημειο και μετα σταματησαν να είναι αξιοι της παραδοσης τους. (Παραδοση είναι τα εφοδια που δινουν οι παλαιοτερες γενιες στις νεοτερες). Και αυτο συνεβει αρκετους αιωνες πριν τους Οθωμανους.
Όταν οι Τουρκοι μπηκαν στην Αθηνα μετα την αλωση, οι Αθηναιοι τους υποδεχθηκαν σαν απελευθερωτες. Μαλλον δεν θα ηταν τοσο καλα τα πραγματα όμως υπο τον Οθωμανικο ζυγο για να κανουν μετα συνεχεια επαναστασεις. Επιπλεον κατά τον απελευθεροτικο αγωνα του 21 πολεμισαν με την πλευρα των Ελληνων και πολλοι Τουρκοι. (Αυτό μαλλον δεν θα το ξερεις…). Τουρκοι που πιστεψαν και πολεμισαν για τις αρχες και τις ιδεες του Ελληνισμου όπως ισονομια, ισοπολιτεια…πας εχων την Ελληνικη παιδεια ισον Ελληνας κλπ… Και οι Ελληνες αγωνιστες δεν τους κοροιδεψαν αγαπητε μου…απεναντιας προσπαθησαν να περασουν το Ελληνικο πνευμα στο νεοελληνικο κρατος. Αλλα δυστηχως νικηθηκαν απο τους Δυτικους και τη διεφθαρμενη και εθελοδουλη ελληνικη ελιτ. Καποιους όμως νομους καταφεραν οι αγωνιστες και τους περασαν’ όπως αυτόν που λεει ότι οποιος σκλαβος πατησει το ποδι του στην Ελληνικη γη αποκταει αμεσως δικαιωματα ελευθερου πολιτη. Και μονο γι’ αυτόν το νομο αξιζει να εισαι Ελληνας! Και αξιζε και η Ελληνικη επανασταση.
Αν τωρα ειμαστε κατά της ανεξελεγκτης μεταναστευσης κυριως από μουσουλμανικες χωρες αυτό δεν συμβαινει γιατι ειμαστε εθνικιστες αλλα γιατι 1) δεν εχουμε τη δυνατοτητα να δωσουμε σε ολους αυτους την Ελληνικη παιδεια 2) διοτι οι μουσουλμανοι επηρεαζονται πολύ από τους ιμαμηδες , οι οποιοι ιμαμηδες ως αργανα της ισλαμοφασιστικης Τουρκιας θα χρησιμοποιησουν το μουσουλμανικο εν Ελλαδη πληθυσμο για να ανατρεψουν το πολιτευμα προς οφελος της Τουρκιας η’ του κάθε ξενου παραγοντα. 3) Δεν εχουμε την δυνατοτητα να αποροφησουμε τοσους πολλους ξενους.
Αυτά που συζηταμε εμεις εδώ είναι το πώς θα μπορουσαμε να καταφερουμε να ολοκληρωσουμε αυτά που δεν καταφεραν οι αγωνιστες του 1821.
ΥΓ. Τελικα με εκανες εμενα κυριε Παπαδοπουλε να κατσω μπροστα από τον υπολογιστη…
Αν ακομα εχεις διαφωνιες εδώ, σε αντιθεση με την Τουρκια, είναι καλοδεχουμενες. Όμως θα σε παρακαλεσω πρωτα κατσε διαβασε λιγο ιστορια, κανε ισως και λιγο αυτοσυγκεντρωση, βρεστα και με το εαυτο σου… Και αν ακομα συνεχιζεις να εχεις αποριες…εδώ ειμαστε.
Στο μονο που θα διαφωνησω ειναι στο περι Ελληνικης παιδειας.Δηλαδη αν ενας Αφγανος παρει Ελληνικη παιδεια,σημαινει οτι γινεται Ελληνας;Το βλεπω ρατσιστικο αυτο που λες.Να παρει Ελληνικη παιδεια,αφου αποφασισει να μεινει εδω,αλλα οχι να αρνηθει την καταγωγη του.ΚΑι η ρηση του Ισοκρατη περι Ελληνικης παιδειας,εχει διαφορετικο νοημα απ αυτο που του δινεις.Αλλο φιλελληνας και αλλο να γινεται Ελληνας..
Η Ελλάδα είναι ένα μικρό κράτος όπου η ελίτ της ζούσε και ζει πάντα εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού, λειτουργούν ως μεσάζοντες των μεγάλων δυνάμεων αδιαφορώντας για τον λαό. Το έχω ξαναπεί, είναι σαν η Ναπολιτάνικη μαφία να κυβερνάει όλη την Ιταλία και να κάνει μπίζνες με τους δυτικούς εις βάρος του Ιταλικού λαού. Η Τουρκία δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ελλάδα, είναι άλλη περίπτωση διότι ενώ είναι μια μεγάλη χώρα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση στις σχέσεις της με τις άλλες μεγάλες χώρες με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λειτουργήσει φυσιολογικά στα εσωτερικά της ζητήματα. Το Μια υπονομευμένη άνοιξη του Καραμπελιά ισχύει και για τους Οθωμανούς, όχι μόνο για τους Έλληνες, διαπίστωση που σημαίνει ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα της συμπίεσης από δύο μεριές το αντιμετωπίζει ο Μεσογειακός οργανισμός και όχι αποκλειστικά οι Έλληνες. Από την μια η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μισοαποικιοκρατούμενη από τους δυτικούς οι οποίοι για να αναπτυχθούν και να μας κουνάν τώρα το δάχτυλο αρπάζαν από εδώ τον πλούτο, και από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει την ορμή των Ρώσων για να βγουν στην Μεσόγειο(Ο Ίωνας Δραγούμης κάποτε ήθελε Ελληνοτουρκική συνομοσπονδία επειδή φοβόταν ότι θα πάρουν την Κωνσταντινούπολη οι Ρώσοι).
Ποιος είναι ο διαχρονικός ισλαμοφασιμός; Ξέρετε πολλές αυτοκρατορίες που να ήταν πραγματικά πολυθρησκευτικές, πολυφυλετικές και πολυγλωσσικές στον δημόσιο βίο της χώρας; Στο δημόσιο, το τονίζω, ή αυτοκρατορίες όπου οι ραγιάδες να δανείζουν τον Σουλτάνο και να καλούν και τους Δυτικούς για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και να φέρνουν έτσι σε ακόμα πιο δυσχερή θέση την αυτοκρατορία; Αυτά που ήξερε ο Κεμάλ και θεωρούσε τους Έλληνες αχάριστους προδότες θα πρέπει κάποτε να τα μάθει και ο απλός Έλληνας. Ακόμα και στους Βαλκανικούς πολέμους οι μάχες διεξάγονται στον κάθετο άξονα και όχι προς την Ανατολή και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Μιας και το έφερε η κουβέντα θα πω ότι το Ελληνικό πνεύμα είχε δύο πτυχές, το Ιωνικό της συναλλαγής που αφομοίωνε και δημιουργούσε νέα πράγματα και το Δωρικό της αδιαλλαξίας, της περιχαράκωσης και της εχθρικής αντιμετώπισης όλων των άλλων. Στην Μικρά ασία και σε όλη την περιφέρεια επικρατούσε το πρώτο στους εκεί Ελληνικούς κόσμους, στο νεοελληνικό κράτος το δεύτερο. Από το 1922 και μετά μείναμε με το Δωρικό πνεύμα.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Ελληνικός κόσμος κατέρρευσε το 1922 μαζί με την Οθωμανική αυτοκρατορία και όχι νωρίτερα, από το 22 και μετά για πρώτη φορά στην ιστορία του χάνει αυτήν την ελευθερία που είχε να κινείται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ανατολικής Μεσογείου, είναι ιστορικά αδιανόητο, είναι ιστορική ντροπή, να υπάρχουν σύνορα στο Αιγαίο πέλαγος, να χωρίζονται με σύνορα η Σμύρνη και ο Τσεσμές από την Χίο και την Λέσβο. Εντέλει αν θέλουμε να επανορθώσουμε το ιστορικό λάθος που έχει συμβεί αυτό δεν μπορεί να γίνει με τα όπλα.
Συμφωνώ σε αυτό που λέτε για τα σύνορα και θα συμφωνούσα και για τη συνομοσπονδία. Αλλά για να κοιτάξουμε λίγο την πραγματικότητα κατάματα:
Έχετε την εντύπωση ότι οι Τούρκοι και δη το (βαθύ) κράτος τους ενδιαφέρονται για κάποιας μορφής πραγματική συνομοσπονδία κι όχι για απλή προσάρτηση της Ελλάδος και μερική έστω αποκατάσταση της δικής τους αυτοκρατορίας;
Και για να μη μιλάμε υποθετικά ρίξτε μία ματιά στην Κύπρο και μετά τα ξαναλέμε…. Βλέπετε εκεί οι Τούρκοι ή έστω οι Τουρκοκύπριοι να οραματίζονται ή να επιθυμούν ισότιμη συνύπαρξη κι όχι υποταγή των Ελλήνων σε ένα πλήρως ενσωματωμένο στην τουρκική σφαίρα επιρροής κατ’ όνομα ανεξάρτητο
Κυπριακό κράτος; Τα συμπεράσματα δικά σας….
Ο Ερντογαν δεν βγηκε ο μονος του,ο Τουρκικος λαος τον εβγαλε.Δεν βλεπω να εχουν προβλημα με ολα αυτα που λες οτι κανει οι ΤΟυρκοι.Οποτε μιλαμε ΚΑΙ για τον Τουρκικο λαο…..
Το προηγουμνενο σχολιο μου εχει να κανει με τον George και την αναφορα του στον Τουρκικο λαο
Οχι ολοι!… Αυτοι που μας ενδιαφερουν εμας δεν ψηφιζουν Ερντογκαν…
Δεν μιλαω για την περιπτωση συνομοσπονδιας η οποια αποκλειεται.
Aν αφαιρεσεις τα 20 εκ Κουρδων,οι υπολοιποι που δεν ψηφισαν Ερνταγαν,τι αποψη πιστευεις εχουν για Ελλαδα;δεν μας θεωρουν εχθρο;αν κρινουμε απ αυτα που μαθαινουν στο σχολειο.Συνηθως ετσι γινεται,ο λαος ακολουθει την πολιτικη της κυβερνησης.Ακομα και στην Ταξιμ,βγηκαν ελαχιστοι συγκριτικα με τον πληθυσμο.Και οσο πιο Ανατολικα παμε,τοσο λιγοτερη αντιδραση βλεπω,αυτο εχω καταλαβει,μακαρι να κανω λαθος
Για τους γνώστες της πόκας (ή του πόκερ) Η τράπουλα μετρημένη, τα περισσότερα καλά χαρτιά καμμένα, η Αριστερά έχει έναν βαλέ κούπα (Τσίπρα) δυο δεκάρια, το ένα κούπα δυο εννιάρια πάλι το ένα κούπα (τα στελέχη). Η μνημονιακή κυβέρνηση έναν τζόκερ(Σαρμαρά) και μια ντάμα (Βενιζέλο), και ασήμαντα χαμηλά , αλλά άσσο στο μανίκι. Να εμφανίσει χαρτιά ο Σύριζα με τα ζεύγη, πέφτοντας στην παγίδα που του στήνει το μνημονιακό κατεστημένο, που ρισκάρει κι αυτό για να βγάλει κέντα με τη βοήθεια του άσσου στο μανίκι,, ή να κάνει λίγο κράτει και να διεκδικήσει κέντα χρώμα διεκδικώντας να βγάλει από τα αμοίραστα την άλλη ντάμα (Καμμένο) και το ρήγα (το Γλέζο) για να βγάλει και πρόεδρο και κυβέρνηση, ώστε να εκθέσει και την κυβέρνηση για τον άσσο στο μανίκι;.Εδώ δεν τα παίρνει όλα ούτε ο βιαστικός, ούτε ο χαμένος (Καμμένος ή άλλος) αλλά ο νικητής λαός. Μια άλλη στρατηγική στο παιχνίδι, προτείνει το άρθρο. Όσο για νέα συσσωμάτωση…. η μόνη προοπτική που μπορεί να σπρώξουν επικείμενες εκλογές, είναι ότι με δεδομένο τα οριακά ποσοστά που δίνουν στους Ανεξ Ελλ οι δημοσκοπήσεις,ο Καμμένος να αναγκαστεί να θέσει το μηχανισμό του σε ένα ευρύτερο Παριωτικό Δημοκρατικό Μέτωπο, που να περιλάμβανε ένα Πατριωτικό Εναλλακτικό Κίνημα (και όχι ένα απλό άνοιγμα σε μερικές προσωπικότητες) που θα ήταν ο πιο επιθυμητός σύμμαχος για τα συμφέροντα του λαού και του έθνους σε μία κυβέρνηση των δυνάμεων που επιθυμούν όχι μία νέα μεταπολίτευση, αλλά μία νέα εποχή
χειραφέτησης.
Η Ελλαδα δεν ειναι ανεξαρτητο κρατος αλλα απο την ιδρυσι του ενα προτεκτορατο. Επομενως ειναι φυσικο π.χ ο Βενιζελος να ηταν οργανο των αγγλων, ο βασιλιας των γερμανων, ο παπανδρεου των αμερικανων κλπ.
επισης, σημερα το χρημα το κοβουν οι τραπεζες και το μοιραζουν οπου και οπως θελουν. Τι μπορει να κανει η ελλαδιτσα;
To άρθρο έχει μόνο ένα αδύνατο σημείο.Είναι φανερό οτι είναι γραμμένο από άνθρωπο που δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης και απευθύνεται σε ανθρώπους με ανάλογη οικονομική κατάσταση.Για αυτό και δεν κατανοεί το πόσο επειγον είναι να αλλάξουν τα πράγματα.
Άλλωστε ενώ οι γεωπολιτικές αναλύσεις είναι εύστοχες ,ούτε λέξη δεν γράφεται για τα προβλήματα επιβίωσης των λαικών στρωμάτων και πως η εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας διαλύει την ζωή τους.Στο ίδιο πλαίσιο λοιπόν αισθησή μου είναι οτι ο Γ.Κ βλέπει κάθε οικονομίστικο αίτημα υπό το πρίσμα της επιθυμίας για επιστροφή στον καταναλωτισμό της δεκαετίας του 90.
Την προαναφερθείσα πεποιθησή μου ενισχύει το γεγονός ότι στον επίλογο του άρθρου προτείνεται ως διέξοδος η δημιουργία (κάποτε) ενός κινήματος που θα…..ξεχνώντας ο συγγραφέας τόσο την δική του ηλικία ,τόσο το γεγονός οτι αυτοί που θα πρέπει να στελεχώσουν το κίνημα (όταν θα γίνει κλπ) σε κανά δυό χρόνια θα έχουν πάει στο εξωτερικό,θα έχουν αυτοκτονήσει ή θα έχουν λουμπενοποιηθεί σε βαθμό που θα καθιστά την συμμετοχή τους στα κοινά προβληματική.
@Προς τον Γιώργο
«είναι φανερό ότι είναι γραμμένο από άνθρωπο που δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης».
Από που ακριβώς, είναι φανερό; Από τα εξώδικα που καταφθάνουν στα γραφεία του περιοδικού για να πληρώσουμε τα ενοίκια; Ή από το γεγονός ότι οι μηνιαίες απολαβές του καθενός δεν ξεπερνούν τις μερικές εκατοντάδες ευρώ (που, ναι, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού);
Επί της ουσίας, πάντως, αυτοί που ανησυχούν για την γενική πορεία της χώρας, και έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από ένα κλίμα σχετικής σταθερότητας δεν είναι οι χορτασμένοι αλλά οι πεινασμένοι. Εκείνες οι τάξεις, δηλαδή, που βρίσκονται σε μεγαλύτερη κοινωνική και οικονομική αδυναμία –και που ως εκ τούτου είναι πιο ευάλωτες σε μια αιφνίδια μεταβολή του περιβάλλοντός τους.
Αυτό διδάσκει η ιστορία. Για παράδειγμα στην κατοχή, πεδίο ανάπτυξης του λαϊκού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, δεν ήταν η Αθήνα της Γκεστάπο και της Πείνας, αλλά η ύπαιθρος, και δη η ορεινή Ελλάδα που δεν εκτέθηκε σε τόσο εκτεταμένη λεηλασία από τον κατακτητή, και δεν είχε και την επιτήρηση που είχαν οι πόλεις.
Από εκεί και πέρα, η λογική του ‘αν όχι τώρα, πότε, αν όχι εμείς ποιοί;’ είναι εντελώς λανθασμένη. Η αυταπάτη ότι η αλλαγή στην πορεία εθνικής και κοινωνικής καταστροφής της χώρας είναι εφικτή μ’ ένα πολιτικό ρεσάλτο κατάληψης της εξουσίας θα πρέπει να τελειώνει. Η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα, και θέλει πολύ προσεκτικές κινήσεις για να κερδίσει κανείς πόντους ενάντια σε αυτούς που αξιώνουν την ολοκληρωτική της υποδούλωση.
Η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα θα έπρεπε να ακολουθήσει εκείνην της Γαλλίας και της Ισπανίας, όχι να προηγηθεί. Και βέβαια θα έπρεπε πρώτα να υπάρξει μια συστηματική διαδικασία ριζώματος του πολιτικού υποκειμένου μέσα στην κοινωνία, ώστε να μπορεί –να το θέσω λιανά– το ‘κόμμα’ να αξιοποιήσει και να υπηρετήσει την κινητοποίηση της κοινωνίας. Σήμερα, ούτε κόμμα με τέτοια συνείδηση έχουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από έναν πολιτικό χώρο της ευρω-αριστεράς για τον οποίον η λογική διαμόρφωσης λαϊκών πατριωτικών μετώπων είναι εντελώς ξένη, ούτε κοινωνία με δυνατότητες κινητοποίησης.
Επομένως τι; Πετάμε την μπάλα στην εξέδρα; Προφανώς και όχι. Ξεκαθαρίζουμε, όμως, ποιά είναι η αντικειμενική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και ποιές είναι οι αντικειμενικές της δυνατότητες.
Αυτό που θα μπορούσε να γίνει, είναι να οργανωθεί μια πολιτική αντιπολίτευση που θα μπλόκαρε στην πράξη ένα μεγάλο μέρος της υλοποίησης της πολιτικής που επιβάλει η γερμανική Ευρώπη. Δηλαδή, μια αντιπολίτευση που να ειδικεύεται στον πολιτικό ανταρτοπόλεμο με στόχο την μεγιστοποίηση της φθοράς στον αντίπαλο.
Έτσι θα προστατευόταν καλύτερα τα συμφέροντα της χειμάζουσας πλειοψηφίας -το ‘μεροκάματο’ που λέει και ένας πολύ καλός φίλος. Και όχι με τυχοδιωκτισμούς και πολιτικά πόκερ μαθητευόμενων μάγων που θέλουν να εκτοξευθούν στην (ναρκοθετημένη) καρέκλα της εξουσίας.
Δεν γνωριζω τα οικονομνικα του Γ.Κ.,αλλα ουτε και μ ενδιαφερει να τα μαθω.Δεν ειμαι εφοριακος,ουτε σκοπευω να γινω.Ομως,η ιστορια ειναι σημαντικοτερη απο προσωπικοτητες,οποιες και αν ειναι αυτες.Ετσι λοιπον,στο σημειο που βρισκομαστε,δεν πρεπει να κοιταμε τιποτα αλλο,απ το γινει σωστα η οποιαδηποτε κινηση.Αν βιαστουμε,γιατι κατι πρεπει να γινει,ισως το ολο εγχειρημα αποτυχει.Καθε κινηση πρεπει να ειναι οργανωμενη και ν αποσκοπει στο σωστο αποτελεσμα και οχι στο αμεσο αποτελεσμα.Αν μπορει να επιτυχει βεβαια και τα 2 καλως…..