Της Συντακτικής Επιτροπής
Όπως γνωρίζουν οι παλαιότεροι αναγνώστες της Ρήξης, καθώς και οι φιλίστορες νεότεροι, η Ρήξη εκδιδόταν ως μηνιαίο/διμηνιαίο περιοδικό κατά την περίοδο 1980-1993, εκφράζοντας μια τάση της εναλλακτικής αριστεράς.
Η περίοδος μετά το 1989 αποτέλεσε μία στιγμή ιστορικής ρήξης πλανητικών διαστάσεων με την κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου και την ανάδυση της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης, ενώ και στην Ελλάδα εξαντλείται η θριαμβεύουσα μεταπολίτευση μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά. Σε αυτήν τη στιγμή έλαβε τέλος και η παλαιότερη διαδρομή μας, συνδεδεμένη με τη μεταπολίτευση και την εναλλακτική και οικολογική αριστερά, και έτσι το περιοδικό έπαψε να εκδίδεται.
Τρία χρόνια μετά, το 1996, εξεδόθη ένα νέο περιοδικό, το Άρδην, με τη συμμετοχή πολλών νέων συνεργατών, που είχε πλέον θέσει ως επίκεντρό του την αντιμετώπιση του ενισχυόμενου παρασιτισμού και εθνομηδενισμού.
Δέκα χρόνια μετά, ως συνέπεια της επίπονης και συστηματικής δουλειάς του περιοδικού και της Κίνησης Πολιτών Άρδην, άρχισε να διαφαίνεται η ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού πόλου του δημοκρατικού πατριωτισμού. Γι’ αυτό και ρίχτηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας δεκαπενθήμερης εφημερίδας με στόχο την επαφή με ένα ευρύτερο κοινό, οπότε η Ρήξη επανεκδόθηκε πλέον ως εφημερίδα.
Εντούτοις, τα πράγματα δεν εξελίσσονται ποτέ όπως τα σχεδιάζει κανείς. Η καθολική κρίση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, μετά το 2009, ανέδειξε νέες προτεραιότητες στον ίδιο τον ευρύτερο χώρο στον οποίον απευθυνόμασταν.
Τώρα πια και μέσα στο καμίνι της ευρύτερης κοινωνικής σύγκρουσης που πυροδότησαν τα μνημόνια, πέρασαν στο προσκήνιο δυνάμεις προερχόμενες από την αριστερά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με μηδενιστικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ενώ, παράλληλα, την πατριωτική ευαισθησία φάνηκε να τη μονοπωλεί η δεξιά και η άκρα δεξιά.
Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι γι’ αυτή την εξέλιξη:
Ο πρώτος και σημαντικότερος ήταν η γενικευμένη παρακμή του ίδιου του λαϊκού σώματος μέσα στα 20 χρόνια του παρασιτισμού που είχε προηγηθεί: Χρηματιστήριο, ξέφρενος δανεισμός, ακραίος καταναλωτισμός, εγκατάλειψη του παραγωγικού ήθους, πολιτιστική αλλοτρίωση.
Συνεπώς, οι ίδιες οι αντιδράσεις απέναντι στη σαρωτική κρίση του παρασιτικού καταναλωτισμού, που πυροδοτήθηκε με τα μνημόνια, σφραγίζονταν από τα ίδια τα χαρακτηριστικά του. Δηλαδή, επιζητούσαν την επιστροφή στον «χαμένο παράδεισο» του 2008, και όχι σε μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Εξ ου και η αποδοχή μαγικών και άκοπων λύσεων, όπως η διά μαγείας «κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο».
Παράλληλα, η εθνική ευαισθησία, εξορισμένη από την αριστερά, θα μετακινηθεί πολύ δεξιότερα. Σχήματα όπως η Χρυσή Αυγή, που θα πλησιάσει το 10%, αλλά και σχετικά ηπιότερα όπως οι ΑΝΕΛ, με 8% ή 9% των ψήφων, θα σφετεριστούν τον πατριωτισμό δίνοντάς του ένα απαίσιο αντιδημοκρατικό πρόσωπο.
Ο δεύτερος και καθόλου αμελητέος λόγος ήταν η αυξανόμενη ενίσχυση τον φιλορωσικών δικτύων, που επεκτείνονταν με ταχύτητα αστραπής. Οι Έλληνες, αλαλιασμένοι από την αισχρή συμπεριφορά της Ευρώπης, θα ψάχνουν αγωνιωδώς κάποιο νέο λιμάνι για να απαγκιάσουν. Άλλωστε, όλη η ιστορική διαδρομή του ελλαδικού κράτους τούς είχε εθίσει στην αναζήτηση κάποιου εξωχώριου προστάτη.
Μέσα στο γενικό κλίμα της διάλυσης των κρατικών δομών, αλλά και του… εγκεφάλου των Ελλήνων, η ρωσική επιρροή, κάποτε με το αζημίωτο, επεκτάθηκε σε όλο τον λεγόμενο αντιμνημονιακό χώρο, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αριστερισμό μέχρι τη Χρυσή Αυγή.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η μόνη προσπάθεια αυτόνομης ανάδειξης του δημοκρατικού πατριωτισμού, η περιβόητη «Σπίθα», διαβρωμένη ιδεολογικά από τον λαϊκισμό και τη ρωσοφιλία της ηγεσίας της, θα αποτύχει παταγωδώς.
Έτσι, το εγχείρημα που ξεκινήσαμε το 2006, με την έκδοση της Ρήξης, θα καταστεί ανέφικτο.
Η έξοδος από τη μνημονιακή/μεταπολιτευτική εποχή θα έρθει από την κεντροδεξιά και τον λεγόμενο μνημονιακό χώρο και όχι από τον εξαιρετικά ισχνό πλέον χώρο του δημοκρατικού πατριωτισμού.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και το βάρος ενός μάλλον υπέρογκου εκδοτικού μηχανισμού: Μετά το 2011, εκδίδεται και ένα νέο θεωρητικό περιοδικό, ο νέος Λόγιος Ερμής, ενώ όλο και μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στην ιστοσελίδα του Άρδην και της Ρήξης, παράλληλα με μία αδιάκοπη εκδοτική και ακτιβιστική δραστηριότητα. Την ίδια περίοδο, στην Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα θα εκλεγούν δημοτικοί σύμβουλοι με αυτόνομες δημοτικές παρατάξεις και θα οργανώνονται εκατοντάδες εκδηλώσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και αλλού.
Ήταν αδύνατον επομένως να διατηρήσουμε επί πολύ –παρά τον κάποτε ακραίο βολονταρισμό μας– έναν μηχανισμό που προσομοιάζει κυριολεκτικά με εκείνον ενός πολιτικού κόμματος. Με συνέπεια τα έντυπα να εκδίδονται όλο και πιο αραιά και ακανόνιστα και να είναι λιγότερο ικανοποιητικά από την άποψη του περιεχομένου τους.
Μια ολόκληρη ιστορική εποχή έλαβε τέλος και η συγκρότηση του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου αφορά πλέον ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα και όχι τους μειοψηφικούς πολιτικούς χώρους, που στις προηγούμενες δεκαετίες είχαν επωμιστεί το βάρος της αντίστασης στον εθνομηδενισμό, και με τους οποίους είχαμε συνδεθεί στο παρελθόν. Άλλωστε, σήμερα, όλοι οι λεγόμενοι αντισυστημικοί χώροι έχουν οδηγηθεί σε μια ανέκκλητη παρακμή, όπως καταδεικνύουν φαινόμενα τύπου Κασσελάκη, στο ένα άκρο, και Σπαρτιατών, στο άλλο.
Ευτυχώς, είναι πλέον η πλειοψηφία του ελληνικού λαού που συγκροτεί τον κοινωνικό καμβά του δημοκρατικού πατριωτισμού και σε αυτήν θα πρέπει να απευθυνθούμε. Διότι η πικρή εμπειρία των μνημονίων απέδειξε τον αδιέξοδο χαρακτήρα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, ενώ οι Πρέσπες, το 2019, και ο Έβρος, το 2020, κατέδειξαν το αδιέξοδο της εθνομηδενιστικής λογικής στα εθνικά θέματα.
Η πρόσφατη εκλογή του δοτού Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ και η υπνώττουσα και ανέμπνευστη διοίκηση Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ καταδεικνύουν, άλλωστε, για μια ακόμα φορά, το μεγάλο κενό που παραμένει και διαρκώς διευρύνεται στον χώρο του δημοκρατικού πατριωτισμού. Και θα επιμένουμε μέχρις ότου επιτευχθεί η συγκρότηση ενός αυθεντικού αντίπαλου δέους στον κυρίαρχο μικροελλαδισμό.
Στη νέα λοιπόν ιστορική περίοδο, κατά την οποία ο ελληνισμός παίζει κυριολεκτικά «τα ρέστα» του, είναι ανάγκη να πραγματοποιήσουμε ρήξεις και μετασχηματισμούς σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι το τίμημα για να διατηρήσουμε την επαφή με τις σύγχρονες πραγματικότητες και τα πλειοψηφικά κοινωνικά υποκείμενα.
Έτσι αποφασίσαμε, όλοι από κοινού –μέλη της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας και οι συστηματικοί αρθρογράφοι της–, να προχωρήσουμε στη διακοπή της έντυπης έκδοσης της Ρήξης, ή μάλλον τη συγχώνευσή της με το Άρδην. Στο εξής το Άρδην θα εκδίδεται συχνότερα –κάθε δύο μήνες– και θα περιλαμβάνει μεγάλο μέρος των κειμένων που δημοσιεύονταν στη Ρήξη. Εν πολλοίς δε, θα αντικατασταθεί και από μία πιο οργανωμένη και συστηματική παρέμβαση στα ηλεκτρονικά έντυπα που εκδίδουμε, τόσο την ιστοσελίδα Άρδην – Ρήξη, όσο και εκείνη του του νέου λόγιου Ερμή, όπου χαρακτηριζόμαστε από μία κυριολεκτικά δεινοσαυρική καθυστέρηση.
Αυτές οι αλλαγές θα πρέπει να συνδεθούν και με αλλαγές στη θεματολογία του νέου περιοδικού «Άρδην-Ρήξη». Προφανώς, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τις προτεραιότητές μας σε σχέση με τη δημογραφία, το μεταναστευτικό και τον τουρκικό επεκτατισμό, ωστόσο θα δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στα ζητήματα που αφορούν στον πολιτισμό –προνομιακά– την οικολογία, την οικονομία και την κοινωνία. Και ελπίζω αυτό να γίνει με καινούργια μυαλά, με φρέσκιες ιδέες και, όσο το δυνατόν, το συντομότερο, από καινούργιους ανθρώπους.
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Ακολουθήστε το Άρδην στο twitter
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
2 ΣΧΟΛΙΑ
Πιστεύω ότι έπρεπε να το είχατε κάνει από καιρό.
Και βάλτε και καμιά διαφήμιση στην ιστοσελίδα να βγάζετε και κάνα φράγκο. Δεν είναι κακό!
ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ ΕΝΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ : ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΣ ΦΥΣΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.