Από την 6η Πανελλήνια Συνάντηση του Άρδην που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2010
του Κωνσταντίνου Ντίνου από το Άρδην τ. 82
Το υπ΄ αριθμόν ένα κοινωνικό ζήτημα την περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας θα είναι αναμφίβολα το μεταναστευτικό.
Η πιθανότητα να συμβεί ένας καινούργιος «εθνοτικός» (και άρα δυνάμει αιματηρός) Δεκέμβρης στη θέση του δήθεν ταξικού, νεολαιίστικου Δεκέμβρη του 2008, είναι πολύ μεγάλη.
Οι λόγοι που συνηγορούν σε αυτή την εκτίμηση είναι απλοί :
Ι) Η οικονομική κρίση και η επαπειλούμενη κατάρρευση της χώρας πυροδοτούν εντονότατους κοινωνικούς, ταξικούς, πολιτισμικούς και εθνοτικούς ανταγωνισμούς. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ημεδαπών και των αλλοδαπών λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων για τις ίδιες πλέον δουλειές, αλλά και τις ίδιες υπηρεσίες κρατικής υγείας (ήδη απαξιωμένες και λίαν δυσλειτουργικές), της κοινωνικής πρόνοιας, της κρατικής εκπαίδευσης (ευρισκόμενης ήδη λίγο πριν από την απόλυτη αποσύνθεση), των αστικών συγκοινωνιών (σε φάση συρρίκνωσης ή/και ιδιωτικοποίησης), μέσα σε ένα άθλιο, δυστοπικό, μετα-αστικό περιβάλλον, αναμένεται να επιταθεί με γεωμετρική πρόοδο.
ΙΙ) Το ελληνικό κράτος δεν έχει ούτε μηχανισμούς εκπαιδευτικής ενσωμάτωσης (τόσο η διαπολιτισμική, όσο και η πολυπολιτισμική εκπαίδευση έχουν αποτύχει), ούτε πλέον ελκτική δύναμη ως πολιτιστικό υπόδειγμα. (Το μεγαλύτερο, το πιο δύσοσμο «άνθος του κακού» του εγχώριου εθνομηδενισμού είναι η παραγωγή στρατιών λειτουργών της Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης που είτε αγνοούν ή και ενίοτε αποστρέφονται /μισούν τον ελληνικό πολιτισμό, γλώσσα, ιστορία κ.ο.κ.). Συνεπώς, η «ελληνοποίηση» μεγάλων μεταναστευτικών ομάδων καθίσταται ολοένα πιο ανέφικτη.
ΙΙΙ) Οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί προέρχονται όλο και περισσότερο από τη βαθιά Αφρική (Σομαλία, Νιγηρία, Αιθιοπία) και τη βαθιά Ασία (Πακιστάν, Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές), με έντονο το μουσουλμανικό πρόσημο, συχνά και φονταμελιστικό τέτοιο. Ακόμα δε και στην περίπτωση όπου δεν υφίσταται το αλλόθρησκο, η ιλιγγιώδης απόσταση από το ευρωπαϊκό πολιτισμικό και κοινωνικό κεκτημένο είναι άκρως ανησυχητική.
Αντιθέτως, πληθυσμοί προερχόμενοι από τα Βαλκάνια (Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι) και τη λοιπή Ανατολική Ευρώπη (Πολωνοί, Ουκρανοί, Μολδαβοί, Γεωργιανοί, Ρώσοι), οι οποίοι είναι και οι πλέον ενσωματώσιμοι, μειώνονται και σχετικά και απόλυτα, εγκαταλείποντας την Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης.
ΙV) Συνεπώς, το πρόβλημα είναι όχι μόνο αυτό της ομαλής ένταξης αλλοεθνών, αλλά, σταδιακά, και ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ.
V) Το πρόβλημα αυτό συναρθρώνεται με το γενικότερο ζήτημα της ενσωμάτωσης του Ισλάμ στη Δύση, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα απομεινάρια της κοινωνικής ειρήνης και τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή ανεκτικότητας. Είναι σαφές ότι όλες οι προσπάθειες «εξημέρωσης» του Ισλάμ και προσαρμογής του στον δυτικό πολιτισμό έχουν αποτύχει παταγωδώς. Ο Πόλεμος των Πολιτισμών είναι ήδη εδώ.
VI) Συγχρόνως, όμως, συναρθρώνεται στα καθ’ ημάς και με το πρόβλημα του Τουρκίας, που προωθεί μεταναστευτικούς πληθυσμούς, σε συντριπτική πλειοψηφία μουσουλμανικούς, επιδιώκοντας εκτός από τα υλικά οφέλη του δουλεμπορίου και να αποσταθεροποιήσει περαιτέρω την Ελλάδα. Ο Νεοοθωμανισμός θα έχει άραγε στο μέλλον και τη διάσταση της «προστασίας» μουσουλμανικών, μη τουρκικών πληθυσμών, εντός της ελληνικής επικράτειας από τη νέα Υψηλή Πύλη;
VII) Από την άλλη, το ελληνικό κράτος λόγω της:
Α) παρασιτικής φύσης των ελίτ που χρειάζονται πάμφθηνο εργατικό δυναμικό για τις κατασκευές, τη ναυτιλία, τη γεωργία και τις όποιες βιομηχανίες υφίστανται ακόμα, αλλά και της ίδιας της οιονεί δουλοκτητικής ελληνικής κοινωνίας, που αποφάσισε επί μία εικοσαετία να καλύψει μέσω των αλλοδαπών τις ποικίλες ανάγκες της σε εργάτες στα χωράφια και τα εξοχικά, σε φροντιστές για τους υπέργηρους, σε νταντάδες για τα παιδιά της, τις ανάγκες της για σεξουαλική εκτόνωση κλπ.
Β) της βαθιά εθνομηδενιστικής-παγκοσμιοποιητικής ιδεολογίας των κυβερνώντων, που θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα σε χώρο
Γ) της κατάρρευσης κάθε έννομης τάξεως και πλήρους διάλυσης του διοικητικού μηχανισμού, αδυνατεί να ελέγξει τα σύνορα, με αποτέλεσμα τη συνεχή εισροή μεταναστευτικού πληθυσμού μέσω των χερσαίων συνόρων (κυρίως του Έβρου), ενώ δεν εφαρμόζει ουσιαστικά πολιτική επαναπροώθησης. Συγχρόνως, στον τομέα της εσωτερικής τάξης και ασφάλειας, η έκδηλη ανεπάρκεια μεταφράζεται σε δημιουργία μαύρων τρυπών εγκληματικότητας, ανομίας, παραεμπορίου, επαιτείας, τοξικομανίας, εν ολίγοις εξευτελισμού του ανθρώπινου προσώπου μέσα στα μεγάλα αστικά κέντρα (με αποκορύφωμα την κατάσταση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, αθλιότητα πρωτοφανή για ευρωπαϊκή πρωτεύουσα)
VIII) Η πλήρης αποκόλληση/αποσύνδεση της Αριστεράς από τις λαϊκές μάζες και η επιμονή σε μια ρητορική «ανοιχτών συνόρων», ενώ συγχρόνως η Αριστερά αυτή εξακολουθεί αν και πιο δύσκολα να ζει ακόμα σε ένα φανταστικό κόσμο, κάπου μεταξύ Νέας Υόρκης, Λονδίνου, Βερολίνου, Βαρκελώνης και Παρισίων, την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο πολιτικό περιθώριο και εντείνει τα εθνοφοβικά της αντανακλαστικά. Δεδομένου μάλιστα ότι, στην ύστερη Μεταπολίτευση, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί (ΜΜΕ, πανεπιστήμια, κρατικά ιδρύματα) εξακολουθούν να ανήκουν καθ’ ολοκληρίαν στην καθεστωτική Αριστερά, η αποσύνδεση αυτή αποκτά κρίσιμη σημασία για την ορθολογική ή μη διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος.
IX) Αποτέλεσμα της ιδεολογίας των «ανοικτών συνόρων», καθώς και της πραξικοπηματικής, τρόπον τινά, υφαρπαγής της νομοθετικής εξουσίας από μια περιβόητη ΜΚΟ, είναι ο απίστευτα πρόχειρος, επικίνδυνος, συγχρόνως εθνοκτόνος και αντιλαϊκός νόμος για την απόκτηση υπηκοότητας (και όχι ιθαγένειας όπως δολίως λέγεται).
X) Ο νόμος αυτός, που αλλοιώνει καίρια όχι μόνο εκλογικά, αλλά κυρίως εθνολογικά το ελληνικό κράτος (και για τον οποίον δεχτήκαμε συγχαρητήρια από τον πρωθυπουργό του Πακιστάν!), προκαλεί με τη σειρά του όξυνση των αντιπαραθέσεων και του εξτρεμισμού.
XI) Φαινόμενα όπως του Αγίου Παντελεήμονα, πραγματικό πεδίο in vivo κοινωνικής μηχανικής των θεωρητικών της βίας, αναμένεται να επιταθούν και να αυξηθούν σε αριθμό και γεωγραφική κατανομή, πολώνοντας την κατάσταση και δυσχεραίνοντας σημαντικότατα τη δυνατότητα νηφάλιων δημοκρατικών παρεμβάσεων. Η στρατηγική της έντασης από ακραίες ομάδες είναι υπαρκτή.
ΧΙΙ) Η δημογραφική γήρανση του γηγενούς πληθυσμού (με ρυθμό πρωτοφανή για ειρηνική περίοδο, ελεύθερη επιδημιών και λιμών), σε συνδυασμό με την αντιπολυτεκνική πολιτική του ελληνικού κράτους και τη ραγδαία αύξηση των νέων γεννήσεων των μεταναστών, θέτει την ελληνική κοινωνία ενώπιον πρωτόφαντων διλημμάτων και αποφάσεων.
ΧΙΙΙ) Η διαφαινόμενη εγκατάλειψη της χώρας από σημαντικό μέρος του εξειδικευμένου επιστημονικού, λίαν παραγωγικού, προσωπικού (την οποία προωθούν εντέχνως και συνεχώς τα καθεστωτικά ΜΜΕ, θυμίζοντας την αντίστοιχη ρητορική του ’50 και του ’60 περί της «ευλογίας της μετανάστευσης») αποψιλώνει την Ελλάδα από δημιουργικές δυνάμεις και την καθηλώνει στην υπανάπτυξη.
Όσο δεν επικρατεί μια λελογισμένη πολιτική ενσωμάτωσης όσων μπορούν να ενσωματωθούν (και όχι γκετοποίησης και χωρισμού ολόκληρων κοινοτήτων) και συγχρόνως επαναπροώθησης των υπολοίπων, όσο η κατάσταση αφήνεται στα χέρια των καννιβαλικών άκρων (επαγγελματίες αντιρατσιστές των ΜΚΟ, ANTI-FA και οπαδοί των ανοικτών συνόρων, από τη μία, οπαδοί του σκληρού φυλετικού διαχωρισμού τύπου Χρυσής Αυγής και μεταφασιστών μιμούμενων κωμικά τον Γκεβάρα, από την άλλη), με μια Κεντροδεξιά του κ. Σαμαρά σε τέτοια αφασία, ώστε να αδυνατεί να αναδείξει ακόμα και στους οπαδούς της την όντως ενδιαφέρουσα πρότασή της για το μεταναστευτικό, με ένα μεταεθνικό- μετασοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου του Β΄, και μια καθεστωτική Αριστερά να επιδεικνύει οικειοφοβία και πολυπολυτισμολαγνεία, όσο λοιπόν δεν αποφασίζει η πραγματική κοινωνία των πολιτών να σοβαρευτεί, να ανασυνταχθεί και να ανασυγκροτηθεί παραγωγικά, εγκαταλείποντας οριστικά τις δουλοκτητικές της φαντασιώσεις, τόσο το μείγμα καθίσταται πιο εκρηκτικό και η ώρα μηδέν, ώρα βίας και θανάτου, πλησιάζει.
