Είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως κανένας Έλληνας πολίτης δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα το οικονομικό πρόγραμμα της «κυβέρνησής» μας, εξαλείφοντας τουλάχιστον το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Εάν όμως κάτι τέτοιο είναι τόσο εμφανές σε όλους εμάς, τότε δεν μπορεί παρά να ισχύει το ίδιο τόσο για την κυβέρνησή μας, όσο και για αυτούς που μας το επέβαλαν -με την υποταγή, φυσικά, της πολιτικής μας ηγεσίας. Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα κανείς, ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της διαδικασίας συρρίκνωσης που δρομολογείται, τι δηλαδή κρύβεται πίσω από την εικονική πραγματικότητα, η οποία προβάλλεται σε όλους εμάς.
Επειδή όμως δεν είναι σωστό να εξάγονται αυθαίρετα συμπεράσματα, είναι ίσως σκόπιμο να τοποθετηθούμε επιγραμματικά στα κεντρικά μεγέθη, από τα οποία διακρίνεται, με κάποια σχετική ασφάλεια, η αδυναμία επίτευξης του υποτιθέμενου προγράμματος εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας. Εν πρώτοις λοιπόν, από τον Πίνακα Ι φαίνεται καθαρά μία σημαντικότατη επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών της χώρας μας το 2009, σε σχέση με το 2008. Λαμβάνοντας ως δεδομένη επιπλέον την πρόβλεψη του ΔΝΤ για το 2010 (ύφεση -4%), καθώς επίσης τη μείωση του ελλείμματος στο περίπου -9,0% (αν και θεωρούμε τα δύο αυτά μεγέθη εξαιρετικά αισιόδοξα –πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος το 2009 είναι πιθανότατα υψηλότερο κατά 25 δισ. €*), καταλήγουμε σε μία πρόβλεψη για το 2010, η οποία φαίνεται στην τρίτη στήλη του Πίνακα Ι:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: ΑΕΠ, Έλλειμμα, δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ποσά σε δις. €
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών Γερμανίας – Έκθεση Απρίλιος 2010, Γιούροστατ
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση, το χρέος του 2009 ανήλθε στα περίπου 298 δισ. €
Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, είναι κατά την άποψη μας δεδομένη η μη επίτευξη των στόχων -πολύ περισσότερο, επειδή διαφαίνεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα ιδιάζον φαινόμενο, το οποίο ενδεχομένως θα οδηγήσει σε μία κρίση του κλάδου των ακινήτων.
Η συγκεκριμένη αυτή κρίση πυροδοτεί αμέσως μετά μία μεγάλη τραπεζική (δίδυμες κρίσεις), από την οποία είναι σχεδόν αδύνατον να ξεφύγει μία χώρα, εάν δεν αντιδράσει σωστά και έγκαιρα. Πόσο μάλλον όταν ένας από τους σημαντικότερους πυλώνες της οικονομίας της είναι ο τουρισμός, ο οποίος δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει αντίστοιχα πτωτική πορεία -ενισχυόμενη ταυτόχρονα από την παγκόσμια κρίση.
Με δεδομένο τώρα ότι το ΔΝΤ-πρόγραμμα δεν αγγίζει σχεδόν καθόλου τις βασικές πηγές των προβλημάτων της Ελλάδας (Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών, ανταγωνιστικότητα), η οποία παραμένει κράτος-μέλος της Ευρωζώνης, χωρίς πλέον κανενός είδους πλεονεκτήματα (ο δανεισμός της με χαμηλά επιτόκια ήταν, κατά την άποψή μας, το μοναδικό πλεονέκτημα, ενώ έχει πάψει πλέον να υφίσταται), ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την προστασία των πιστωτών της χώρας μας, σε συνδυασμό με την εξουδετέρωση του εκρηκτικού μηχανισμού ο οποίος ευρίσκεται εντός της -απειλώντας τη σταθερότητα όχι μόνο της Ευρωζώνης (€), αλλά ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Η διαδικασία αυτή, την οποία έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας το ΔΝΤ, διαθέτοντας την απαραίτητη πείρα, οδηγεί φυσικά στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, καθώς επίσης την εξαθλίωση των πολιτών της χώρας μας –όπως ακριβώς έχει συμβεί σε πολλά άλλα κράτη στο παρελθόν. Ανεξάρτητα από αυτό, τα μεγέθη της Ελλάδας (Πίνακας ΙΙ) θα διαμορφωθούν ως εξής, κατά την άποψή μας (με ύφεση -6% του ΑΕΠ κατά μέσον όρο, για τα έτη 2010 και 2011):
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Προβλέψεις – ΑΕΠ, Έλλειμμα, δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ποσά σε δισ. €
* Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΣΥΕ
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Έχοντας λοιπόν την παραπάνω εικόνα, όπως και την απόλυτη βεβαιότητα για την αποστολή και τις μεθόδους του ΔΝΤ, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς τι ακριβώς εξυπηρετεί όλους εμάς η αδιαμαρτύρητη αναμονή των προδιαγεγραμμένων αποτελεσμάτων –κυρίως όμως, το πώς θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Πόσο μάλλον όταν είναι γνωστό ότι η μάχη, η οποία δεν κερδίζεται σήμερα, είναι ίσως χαμένη για πάντα –ενώ η μοναδική αληθινή ιδιοκτησία μας είναι ο χρόνος. Ο Θεός, εάν περιμένουμε τελικά από Αυτόν βοήθεια, δεν έχει άλλα χέρια από τα δικά μας, όπως αναφέρει πολύ σωστά ο Ζ. Μπερνανός.
ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
Έχουμε την άποψη ότι ο πλέον εύκολος εχθρός μας στην αντιμετώπισή του είναι η υπερχρέωση του δημοσίου τομέα μας. Αρκεί να μετατρέψουμε αμέσως ένα μεγάλο μέρος του εξωτερικού χρέους σε εσωτερικό, εκδίδοντας εθνικά ομόλογα στη θέση αυτών που κάθε φορά λήγουν –εφαρμόζοντας παράλληλα μόνοι μας κάποιες από τις μεθόδους του ΔΝΤ (εσωτερική υποτίμηση), για να επιλύσουμε διαχρονικά το πρόβλημα.
Ταυτόχρονα βέβαια, αφού θα διακινδυνεύουμε «έντιμα» τα δικά μας χρήματα, θα εντείνουμε αναγκαστικά τον έλεγχο των κυβερνήσεών μας, έτσι ώστε να καταπολεμήσουμε δραστικά όλες τις σπατάλες του δημοσίου (ειδικά στον τομέα των δημοσίων έργων και του εξοπλισμού), με αποτέλεσμα να μετατραπεί το ελλειμματικό ισοζύγιο σε πλεονασματικό –οι ζημίες δηλαδή σε κέρδη, τα οποία θα αποπληρώνουν σιγά σιγά τον δανεισμό.
Έτσι θα σταματήσουμε την αναδιανομή τω εισοδημάτων μας προς όφελος των ξένων πιστωτών μας ή των διαφθορέων, οι οποίοι εργάσθηκαν φιλότιμα με στόχο την υπερχρέωσή μας, ενώ θα ενισχύσουμε την εσωτερική κατανάλωση κατά το ποσόν των τόκων των ομολόγων. Άλλωστε φαίνεται καθαρά ότι έχουμε (ακόμη) τη δυνατότητα να το επιτύχουμε, εάν εκμεταλλευτούμε σωστά,
(α) την τεράστια περιουσία του δημοσίου (300 δισ. € ακίνητα, συν 35 δισ. € επιχειρήσεις), πριν λεηλατηθεί από το ΔΝΤ και τους «εταίρους» μας, από τους δανειστές μας, δηλαδή, καθώς επίσης
(β) τα πλεονεκτήματα του ιδιωτικού τομέα μας ο οποίος, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί, είναι συγκριτικά κατά πολύ υγιέστερος από αρκετών άλλων κρατών.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό
Πηγή: Συνδυασμός στοιχείων από Κομισιόν, ΜακΚίνσεϊ, Γκλόμπαλ Ίνστιτουτ και μελέτη της Ντόιτσε Μπανκ, σύμφωνα με την οποία το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 123% του ΑΕΠ, ενώ της Πορτογαλίας 239%
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Δημόσιο και ιδιωτικό, εσωτερικό και εξωτερικό
** Πρόβλεψη 2010
Άλλωστε, εάν δεν το κάνουμε και αφεθούμε στα χέρια των άλλων, όχι μόνο θα επιδεινωθούν ανεπιστρεπτί τα μεγέθη της χώρας μας (Πίνακες Ι, ΙΙ), αλλά και η ιδιωτική μας περιουσία (ακίνητα, οικόπεδα κ.λπ.), η οποία θα απολέσει τουλάχιστον το 50% της αξίας της μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα –μία τεράστια καταστροφή, τόσο για τη δική μας, όσο και για τις επόμενες γενεές. Χωρίς ανάπτυξη για την επίτευξη της οποίας φυσικά χρειαζόμαστε τη βοήθεια της Ε.Ε., καθώς επίσης τη διεύρυνση του εξαγωγικού και λοιπού μας ορίζοντα σε άλλες περιοχές (Αραβία, Κίνα, Ρωσία κ.λπ.), είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από το μοιραίο.
Όμως υπάρχει και ο δύσκολος εχθρός, ο οποίος όχι μόνο θα αντισταθεί με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, αλλά και δεν θα μας επιτρέψει ποτέ να αντιμετωπίσουμε ορθολογικά τον εύκολο (δημόσιο χρέος, ελλείμματα). Ο εχθρός αυτός δεν είναι άλλος από το τοκογλυφικό κεφάλαιο, σε συνδυασμό με τις πολυεθνικές υπερεπιχειρήσεις –μία δίδυμη παγκόσμια απειλή, η οποία μεγεθύνεται με τη βοήθεια των «εργαλείων» του Μπρέτον Γουντς (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, καταλύοντας, αργά αλλά σταθερά, τα εθνικά κράτη.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Κατά τη διάρκεια της Ιστορίας μας έχουμε διανύσει τρεις εξελικτικές περιόδους – ένα γεγονός που επαναλαμβάνεται κάθε φορά στην ατομική μας πορεία. Η πρώτη είναι η φυσική κοινωνία – οι θεσμοί της οποίας είναι η οικογένεια, οι συγγενείς, καθώς επίσης η φυλή. Πρόκειται για μία πρωτόγονη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, η οποία χαρακτηρίζεται από αδύναμους θεσμούς, με προστατευτική λειτουργία, περιορισμένη όμως σε έναν μικρό αριθμό ατόμων. Ο άνθρωπος είναι αλληλέγγυος μόνο με αυτούς, τους οποίους γνωρίζει φυσικά – ή τουλάχιστον με αυτούς, με τους οποίους τον συνδέει το αίμα ή ο μύθος. Οποιοσδήποτε ευρίσκεται εκτός της οικογένειας ή της φυλής είναι ξένος – οπότε ενσωματώνει το ριζικά διαφορετικό, το απρόβλεπτο και επομένως την απειλή, με αποτέλεσμα να πολεμάται, να εκδιώκεται ή να θανατώνεται.
Η δεύτερη είναι η πολιτισμική κοινωνία, η οποία αναπτύχθηκε όταν οι άνθρωποι ξεκίνησαν να δημιουργούν σχέσεις με άλλους ανθρώπους, που δεν ανήκαν στην οικογένεια ή τη φυλή τους. Με τη δημιουργία της πολιτισμικής κοινωνίας, των κοινωνικών κανόνων, της κοινωνικής ηθικής και των κοινωνικών θεσμών, ο άνθρωπος γίνεται αλληλέγγυος με άλλα άτομα, τα οποία δεν γνωρίζει –ή δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσει. Η πολιτισμική εξελίχθηκε τελικά στην πολιτική κοινωνία, στο κράτος δηλαδή, το οποίο χαρακτηρίζεται από την αλληλεγγύη των πολιτών του, καθώς επίσης από ισχυρούς νόμους και θεσμούς, οι οποίοι προστατεύουν έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων τόσο στις μεταξύ τους σχέσεις, όσο και απέναντι στους εχθρούς τους.
Το σύγχρονο άτομο είναι απαραίτητο να διανύσει, κατά τη διάρκεια της κοινωνικής ενσωμάτωσής του, και τα τρία στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Έτσι, τα παιδιά παραμένουν στους γονείς τους, στη φυσική κοινωνία δηλαδή, μόνο για εκείνο το χρονικό διάστημα που απαιτείται για την εξασφάλιση της επιβίωσής τους. Στη συνέχεια τα παιδιά αποσυνδέονται από την οικογένεια και δημιουργούν σχέσεις με άλλα άτομα, εκτός του άμεσου οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Αργότερα, ενσωματώνονται στο κράτος, λειτουργώντας πλέον στα πλαίσια των νόμων και των θεσμών του (προφανώς, το κυρίαρχο στοιχείο της ανθρώπινης εξέλιξης είναι η αλληλεγγύη).
Συμπεραίνεται περαιτέρω ότι, τόσο στην Ιστορία, όσο και στη ζωή του ανθρώπου, η εθνική κυριαρχία διαδραματίζει έναν πολύ σπουδαίο ρόλο. Έχει άμεση σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς επίσης με το θεμελιώδες δίκαιο –δηλαδή με το κοινωνικό συμβόλαιο (αποφεύγουμε συνειδητά την έννοια Σύνταγμα, αφού δεν είναι πάντοτε συμβατό με την κοινή βούληση). Ενσωματώνει την κοινή θέληση, την ισότητα όλων απέναντι στον νόμο, καθώς επίσης την αυτονομία των πολιτών. [ ]
Όταν όμως οι βασικοί κανόνες λειτουργίας ενός κράτους παραλύουν, ως αποτέλεσμα της επιβολής της δικτατορίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (όπως συμβαίνει όταν εγκαθίσταται το ΔΝΤ σε μία χώρα), τότε η κοινωνία καταλύεται, απειλούμενη με την επικράτηση των κανόνων της ζούγκλας. Ειδικότερα, ο «μονομάχος» (Gladiator) γίνεται πλέον το σημείο αναφοράς του επικρατούντος κοινωνικού μοντέλου, με την έννοια ότι ο ισχυρός έχει πάντοτε δίκιο, ενώ ο αδύναμος άδικο. Η ήττα θεωρείται αποκλειστικά ευθύνη του εκάστοτε ηττημένου, ενώ ερμηνεύεται σαν το αποτέλεσμα της ενοχικής, θυματοποιημένης αδυναμίας του χαμένου.
Συνεχίζοντας, οι θεμελιώδεις αρχές του μονοπωλιακού καπιταλισμού, οι οποίες επιβάλλονται σε μία ηττημένη χώρα με τη βοήθεια του ΔΝΤ (μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία των πολυεθνικών επιχειρήσεων, μικρότερη δυνατή φορολόγησή τους, απεριόριστος ανταγωνισμός χωρίς κανόνες, παγκοσμιοποίηση της ανταλλαγής εμπορευμάτων, πλήρης ελευθερία κίνησης και λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καταστροφή των αυτοχθόνων πολιτισμών), καταλύουν εντελώς την εθνική της κυριαρχία –ενώ αντιτίθενται σε όλες τις αξίες του διαφωτισμού, οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια της σημερινής ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Η ΣΚΙΩΔΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
Όταν μία χώρα υποκύψει στις πιέσεις του μονοπωλιακού καπιταλισμού, όταν δηλαδή ηττηθεί από το διεθνές κεφάλαιο και τις πολυεθνικές υπερεπιχειρήσεις (όταν υπερχρεωθεί, χρεοκοπήσει κ.λπ.), ουσιαστικά παραδίδει την εθνική της κυριαρχία. Το κράτος τότε διατηρεί τον θεσμικό του πλαίσιο, αλλά η εξουσία με την οποία η κυβέρνησή του επιβάλλει την τήρηση των νόμων ασκείται πλέον από τους μηχανισμούς του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα). Στην πραγματικότητα, λοιπόν, πρόκειται για ένα θέατρο σκιών, επειδή μόνο εξωτερικά εμφανίζεται ότι τα κράτη κυβερνούν.
Για παράδειγμα, το συμβούλιο του Οργανισμού Παγκοσμίου Εμπορίου αποτελείται από τους εκπροσώπους 144 κρατών (2001). Το ίδιο συμβαίνει και στην Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς επίσης στο ΔΝΤ -οργανισμούς όπου τυπικά διοικούνται από τα κυρίαρχα κράτη τα οποία συμμετέχουν, καθορίζοντας τις εκάστοτε στρατηγικές τους. Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά η εξωτερική όψη των πραγμάτων -ενώ η ουσία είναι εντελώς διαφορετική.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, ως κράτη παραμένουν τα σημεία αναφοράς, αλλά η εκτελεστική εξουσία που ασκούν οι εκπρόσωποί τους περιορίζεται συνεχώς. Δηλαδή, τόσο οι σκέψεις, όσο και οι ενέργειες των κρατών, καθορίζονται πρακτικά από τη βούληση του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Φυσικά, υπάρχουν σημαντικές διαφορές, όσον αφορά την εξουσία που ασκεί μία ισχυρή χώρα σε αυτούς τους οργανισμούς, σε σχέση με μία αδύναμη. Για παράδειγμα, η Γαλλία έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί, μέχρι ενός σημείου βέβαια, με τους παγκόσμιους οργανισμούς, υποχρεώνοντάς τους να σεβαστούν περισσότερο την «πρόσοψη» της δημοκρατίας της. Η Ελλάδα όμως, όπως και οι περισσότερες χώρες, είναι σχεδόν αδύνατον να διαπραγματευθεί – πόσο μάλλον να επιβάλει το παραμικρό.
Για να κατανοήσει κανείς τον βαθμό της απώλειας του ελέγχου των κρατών στις εθνικές τους οικονομίες, αρκεί να γνωρίζει ότι είναι απαγορευμένη σε κάθε κυβέρνηση η βοήθεια ενός κλάδου της οικονομίας της μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων, δασμών ή επιδοτήσεων. Επομένως, είναι αδύνατον πλέον να ακολουθήσει κάποια χώρα μία εθνική οικονομική πολιτική –με απώτερο στόχο την πλήρη κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας όλων των κρατών.
Εάν όμως δεν υπάρχει η δυνατότητα χάραξης μίας εθνικής οικονομικής πολιτικής, πώς είναι δυνατόν να ανταγωνιστεί μία ελληνική βιομηχανία, η οποία παράγει δημητριακά, για παράδειγμα, τη Νεστλέ; Η Νεστλέ διαθέτει όχι μόνο πολύ μεγάλα κεφάλαια με το χαμηλότερο δυνατό κόστος (επιτόκιο), αλλά και τα πλέον μοντέρνα μηχανήματα, ενώ έχει στη διάθεσή της έναν μηχανισμό διαφήμισης, διακίνησης και πώλησης των εμπορευμάτων της, ο οποίος είναι κατά πολύ αποτελεσματικότερος.
Εκτός αυτού, υπαγόμενη φορολογικά στη μητρική της, έχει τη δυνατότητα να φοροαποφεύγει, με μεθόδους αποφυγής φορολογίας που ουσιαστικά η ίδια επιβάλλει στα κράτη. Επομένως, η ελληνική ανταγωνίστρια βιομηχανία δεν έχει καμία απολύτως δυνατότητα να ανταγωνισθεί τη Νεστλέ –ούτε την Άλντι, τη Λιντλ, την Πράκτικερ, την Καρφούρ κ.λπ. Άρα, πολύ σύντομα οι επιχειρήσεις της Ελλάδας θα πάψουν να υφίστανται, ενώ η φορολογική της βάση θα περιοριστεί σε αυτήν των μισθωτών, οι οποίοι θα επωμίζονται διαχρονικά όλο και μεγαλύτερα βάρη –επιδοτώντας ουσιαστικά το διεθνές κεφάλαιο και τις πολυεθνικές του. Επομένως, τα περί αύξησης της ανταγωνιστικότητας μέσω της μείωσης των μισθών, η οποία ουσιαστικά θα ωφελήσει τις πολυεθνικές, είναι πολύ δύσκολο να μας πείσουν για την ορθότητά τους.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κατά την άποψή μας, όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες οφείλουν από κοινού να λειτουργήσουν έτσι ώστε, αφενός μεν να προστατεύσουν τη δημοκρατία, πόσο μάλλον την εθνική τους κυριαρχία, αφετέρου να εξελίξουν τις κοινωνίες τους σε ένα τέταρτο στάδιο: σε μία διακρατική ένωση ανεξάρτητων, αλλά αλληλέγγυων μεταξύ τους κρατών. [ ]
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα IV που ακολουθεί, η Ευρώπη καίγεται, ενώ καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να κερδίσει την παρτίδα, όσο και αν κάποια κράτη, όπως η Γερμανία, πιστεύουν στις δυνατότητές τους.
Ακόμη όμως και να τα κατάφερνε μόνη της η Γερμανία, δεν θα έπρεπε να υποτιμήσει την τεράστια απειλή στο εσωτερικό της. Δηλαδή, όπως κάποτε οι ναζί κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην πολιτική της χώρας τους, έτσι και αύριο οι γερμανικές πολυεθνικές, σε συνεργασία τόσο με την Οικονομική Αστυνομία, όσο και με τη Μυστική Υπηρεσία, μπορεί επίσης να τα καταφέρουν, υποδουλώνοντας κατ’ αρχήν τους Γερμανούς πολίτες.
ΠΙΝΑΚΑΣ IV: ΑΕΠ, Έλλειμμα, Δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης, ποσά σε δισ. €
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών Γερμανίας – Έκθεση Απρίλιος 2010, Γιούροστατ Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Ολοκληρώνοντας, όπως διαπιστώνεται από τον Πίνακα IV (ίσως οφείλει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα δεν έχει το υψηλότερο χρέος ανά κάτοικο, αφού προηγούνται το Βέλγιο και η Ιταλία), τόσο η Ευρωζώνη, όσο και η Ε.Ε. των 27, ξεπερνούν κατά μέσον όρο το 70% (δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ), πλησιάζοντας επικίνδυνα το 90% –μετά το ξεπέρασμα του οποίου μειώνονται δραματικά (περίπου στο ήμισυ) οι αναπτυξιακές δυνατότητες μίας οικονομίας. Η ισπανική γρίπη δε, όπως ονομάζεται η μεγάλη ασθένεια της οικονομίας της χώρας, η οποία συνδυάζει στοιχεία τόσο της ελληνικής κρίσης (έλλειμμα, ανταγωνιστικότητα), όσο και της αμερικανικής (ακίνητα, τράπεζες), απειλεί να επεκταθεί σε ολόκληρη την Ε.Ε.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε την κατάρρευση του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος την περίοδο 1992/93 –τη μεγαλύτερη κρίση της Ευρώπης, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ισπανική πεσέτα τότε, καθώς επίσης η ιταλική λιρέτα, έχασαν μέσα σε μία νύχτα το 40% της αξίας τους, οδηγώντας τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς επίσης τις υπόλοιπες, στο χείλος της καταστροφής (η Ισπανία, μετά τη Γαλλία, είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας γερμανικών προϊόντων, συνολικής αξίας 31 δισ. € – με πτώση όμως 17% το 2009, σε σχέση με το 2008). Επομένως ο χρόνος επείγει, εάν δεν θέλουμε να καταλήξουμε όλοι σκλάβοι των αγορών, διαγράφοντας δεκάδες αιώνες εξέλιξης της κοινωνίας μας.
Αθήνα, 6 Ιουνίου 2010
viliardos@kbanalysis.com
