Ειδικού Συνεργάτη από την Ρήξη φ. 128
Σε ανύποπτο χρόνο, ο Αλέξης Τσίπρας και οι Αμερικανοί και Έλληνες «νεοκευνσιανοί» οικονομολόγοι ακόλουθοί του, μιλούσαν για την ανάγκη ενός νέου ευρωπαϊκού Σχέδιο Μάρσαλ, για βοήθεια και ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης μας χώρας.
Οι ομιλίες του Τσίπρα στην Αμερική, στο Ινστιτούτο Levy, το New Economic Thinking Institute και το Ινστιτούτο Brookings, προπύργια και δεξαμενές σκέψης της Open Society του «φιλάνθρωπου» Τζόρτζ Σόρος, έδειξε ξεκάθαρα ότι οι τακτικές τους ταυτίζονταν. Άλλωστε οι Αμερικανοί οικονομολόγοι που στηρίζουν τον Τσίπρα, σχετίζονται με τον στρατηγικό στόχο του Σόρος, αφενός να κερδοσκοπεί στις κατεστραμμένες χώρες «ανακατασκευάζοντας» την οικονομία τους και αφετέρου να ενισχύει την κεφαλαιοκρατική διείσδυση και επιρροή των Η.Π.Α στην Ευρώπη. Είχε κοπιάσει γι’ αυτό, με την πολυποίκιλη διάλυση των πρώην ανατολικών καθεστώτων, όπως είναι γνωστό. Για τον Σόρος, η Γερμανία, «…οφείλει να συμπεριφέρεται ως αγαθός ηγεμών. Κάνοντας το, θα επωφεληθεί από την μόνιμη ευγνωμοσύνη των υποδεέστερών της κρατών, ακριβώς όπως οι Η.Π.Α κέρδισαν την πιστή συμμαχία της Ευρώπης σε αντάλλαγμα για το σχέδιο Μάρσαλ».
Έχοντας, εγκαταλείψει τον άκρατο νεοφιλευθερισμό, πρεσβεύει μια νεοκευνσιανή παρεμβατική πολιτική, – ενισχυτικής του δολαρίου και επιστροφής σ’ αυτό μέρους της διεθνούς αποταμίευσης.
Η τεράστια ελληνική κρίση και η συγκυρία του προσφυγικού προβλήματος, εγκατέστησε πολλές Μ.Κ.Ο, που θα αντικαθιστούσαν το δολοφονημένο κοινωνικό κράτος. Η Αλληλεγγύη Τώρα (2013), με τον επιτακτικό της τίτλο (σε αναντιστοιχία με το «ελευθεριακό», «αντιαυταρχικό» όραμα (sic) μεγάλου αριθμού νέων επαγγελματιών ψυχικής υγείας που αναγκαστικά βιοπορίζονται εκεί), είναι μια από αυτές και αποτελεί το ελληνικό παράρτημα του Ιδρύματος «Ανοικτή Κοινωνία» (Open Society). Ο μαέστρος της αποσταθεροποίησης είναι εδώ, στηρίζοντας τους αδύναμους, του κυνηγημένους και τους άνεργους. Η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση έχει κοινωνικό και φιλάνθρωπο πρόσωπο, με δράσεις μιας επίπλαστης αλληλεγγύης, ώστε να εκμαυλιστούν δια της χρηματοδότησης, η αλληλεγγύη, οι δομές κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και οι άνεργοι επαγγελματίες. Κυνισμός, οικονομικός καταναγκασμός και βελούδινη αλλοτρίωση.
Η Solidarity Now (S.N), φιλοδοξεί να είναι ο βασικός πυλώνας του μεταμοντέρνου Σχέδιου Μάρσαλ και εσχάτως αναπτύσσει δικές της ψυχοκοινωνικές δράσεις, μειώνοντας ή τερματίζοντας συμπράξεις ή συγχρηματοδοτήσεις με άλλες Μ.Κ.Ο.
Παρέχει πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, νομική υποστήριξη, εκπαίδευση, ξενώνες μετεγκατάστασης προσφύγων, βοήθεια στην εξεύρεση εργασίας και επιχειρηματικής συμβουλευτικής για νέους σε συνεργασία με τον μη κυβερνητικό Οργανισμό Action Finance Initiative και κοινωνική – ψυχολογική στήριξη. Η προσφυγική κρίση, ανέβασε στο75% το ποσοστό των μεταναστών που προσεγγίζουν τις δομές της S.N.
Κάτι άλλωστε, που είναι δομικό στοιχείο παρέμβασης της χρηματοπιστωτικής φιλανθρωπίας, που θεωρεί την προσφυγιά-μετανάστευση ως «σημαντικό μοχλό οικονομικής ανάπτυξης στην σύγχρονη Ευρώπη». O κεφαλαιοκρατικός ιμπεριαλισμός, αξιοποιεί τις προσφυγικές ροές για την κερδοφορία των πολυεθνικών ομίλων, ως φθηνή εργατική δύναμη, ακρωτηριάζοντας κατακτήσεις της εργατικής τάξης, ενώ στήνει μπίζνες με δουλεμπορικούς μηχανισμούς, κρατικές συνέργειες και Μ.Κ.Ο-Ιδρύματα.
Το «όραμα» της S.Ν., αγγίζει την ιδέα του Σόρος για δημιουργία «οίκων αλληλεγγύης», οι οποίοι μέσα από ένα σύστημα δωρεών και ενδυνάμωσης της «κοινωνίας των πολιτών», θα φέρει την ανοιχτή κοινωνία των δικαιωμάτων και της «αλληλεγγύης».
Το νέο Σχέδιο Μάρσαλ, πέρα από την οικονομική βοήθεια, μπορεί να διασκεδάσει τον κυνισμό του ιδρυτή της και την ανάγκη δικαιολόγησης των πάντων, μέσω της φιλοσοφίας. Άλλωστε, ο κερδοσκόπος, εκτός από φιλάνθρωπος, δηλώνει και φιλόσοφος, λέγοντας ότι «μέσω των επενδύσεων κατάφερα να αναπτύξω και να εξετάσω διάφορες θεωρίες μου για τους ανθρώπους». Επιπλέον, η «φιλοσοφία» του, μηχανισμός των οικονομικών και εθνικών του εγκλημάτων, διευκολύνει τον 22ο πλουσιότερο άνθρωπο του πλανήτη να φιλοσοφεί και να αλλάζει με αγαθοεργίες, τον κοινωνικό ιστό χωρών και συνειδήσεων. Άλλωστε, όπως, λέει: «το εννοιολογικό μου πλαίσιο (…) με καθοδήγησε να κερδίσω χρήματα ως διαχειριστής του κεφαλαίου κάλυψης (hedge fund) και να τα δαπανήσω ως φιλάνθρωπος και έγινε αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς μου».
Το «εννοιολογικό» πλαίσιο του «αριστερού» –ως προς την Γενική Θεωρία των Συστημάτων– κερδοσκόπου, είναι η θεωρία της «ανακλαστικότητας» ή «αντανάκλασης» (reflexivity). Άλλωστε, είναι αξιοπρόσεκτος στοχαστής στην Κυβερνητική Συστημική Σκέψη και αρκετοί θεωρητικοί του ψυχολογικού μάνατζμεντ, τον αναφέρουν βιβλιογραφικά, ενώ το βιβλίο Alchemy of Finance, που περιέχει την παραπάνω έννοια, συχνά χαρίζεται στους νέους υπαλλήλους γνωστών επενδυτικών τραπεζών.
Η reflexivity, στην αγγλική γλώσσα, προέρχεται από το επίθετο αυτοπαθής, αυτοπαθητικός. Κάτι που είναι αντανακλαστικό, αυθόρμητο, όχι εθελούσιο. Η συστημική έννοια της ανακλαστικότητας, εντάσσεται στην δεύτερη κυβερνητική της Θεωρίας των Συστημάτων και στην παραδοχή ότι ταυτόχρονα, είμαστε παρατηρητές και δρώντες στην κατανόηση της πραγματικότητας. Ο Σόρος, όρισε την αλληλεξάρτηση σκέψης και πράξης μέσω της γνωστικής και της συμμετοχικής (χειραγωγικής) συνάρτησης. Γνωστική είναι η προσπάθεια να κατανοήσουμε μια κατάσταση και συμμετοχική η επιρροή του δρώντος στην κατάσταση αυτή.
Στις χρηματαγορές, η έννοια αυτή αντιπαρατίθεται στην κλασσική θεωρία για αυτορρύθμιση της αγοράς, καθώς θεωρεί ότι οι επενδυτές και ο ανθρώπινος παράγοντας καθορίζουν τις τιμές. Για το λόγο αυτό, σε περιόδους κρίσης δημιουργούνται «φούσκες». Η πρόβλεψη του Σόρος να επενδύει σε οικονομίες φούσκας, αξιοποιούσε αυτόν τον ανακλαστικό ανθρώπινο μηχανισμό, που σε συνθήκες εξωφρενικής ανόδου των τιμών οδηγεί σε συνεχείς πωλήσεις, πτώση των τιμών και κρίσεις. Η συστημική σκέψη, στην υπηρεσία του μικρού μάγου της προβλέψιμης αβεβαιότητας των χρηματιστηρίων και των κοινωνιών. Άλλωστε, για την θεωρία του «φιλάνθρωπου», το μέλλον είναι προσοδοφόρο όταν έχει στοιχεία αβεβαιότητας, καθώς έτσι μεγαλώνει η κερδοσκοπία και η επενδυτική απόδοση.
Στο κοινωνικό πλαίσιο, η αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και η παρέμβαση στην δημογραφική σύνθεση των κοινωνιών, στηρίγματα της οικονομικής πολιτικής του Σόρος, οδηγούν σε κοινωνίες μόνιμης αβεβαιότητας και επομένως μόνιμων ευκαιριών κέρδους και συσσώρευσης κεφαλαίου.
Η «φιλοσοφία» του «κοινωνικού επαναστάτη» Σόρος, εντέλει, μπορεί να χρησιμεύσει και ως μια άλλη πλευρά αναπλαισίωσης και απενοχοποίησης, τουλάχιστον αυτών που γνωρίζουν το έργο του, και συνεργάζονται μαζί του: «Ο εργοδότης μας δεν είναι κυνικός οικονομικός εγκληματίας, αλλά φιλόσοφος!»
