Νά ᾿ταν τὰ κυρτωμένα κεριὰ ποὺ τρεμόσβηναν;
Νά ᾿ταν τὸ μυστικὸ ἡμίφως ποὺ σκορποῦσαν τὰ μανουάλια;
Νά ᾿ταν ἡ ὀσμὴ εὐωδίας τοῦ θυμιάματος ποὺ πλανιόταν στὴν ἀτμόσφαιρα;
Νά ᾿ταν, τέλος, ἡ μελαγχολία ποὺ ἀπέπνεαν τὰ μελαχροινὰ μάτια τῶν γηραιῶν ἁγίων;
Ὅ,τι καὶ νά ᾿ταν, ἐκεῖνο τὸ αὐγουστιάτικο πρωινό, στὸ μικρὸ παρεκκλήσι τῆς Πλάκας, ὁ μοναχικὸς προσκυνητὴς ἔνιωσε μέσ᾿ στὴν κατανυκτικὴ σιωπὴ μιὰ πρωτόγνωρη συγκίνηση νὰ σκουντᾷ τὴν ψυχή του καὶ νὰ τὴν παρακινῇ νὰ ψάλῃ στὴν Παναγία τὸν ὕμνο ποὺ θυμόταν ἀπὸ παιδί:
Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή…
Ξάφνου, μιὰ μορφὴ σκάει μύτη πίσω ἀπ᾿ τὸ ἡμίφως τοῦ ἄμβωνα καὶ διακόπτει τὴν ψαλμωδία. Εἶναι ἕνας νεαρὸς μὲ ἀναιμικὸ μουστάκι καὶ ἀτροφικὰ γένεια, ποὺ ρωτάει μ᾿ ἐκείνη τὴν σεπτή, ψιθυριστὴ φωνὴ ποὺ στάζει εὐσέβεια, ἂν ὁ προσκυνητὴς ἔχει πάρει εὐχὴ «ἀπὸ τὸν παππούλη» γιὰ νὰ ψάλλῃ.
Ὄχι, ὁ προσκυνητὴς δὲν εἶχε πάρει καμμία εὐχὴ «ἀπὸ τὸν παππούλη» γιὰ νὰ ψάλλῃ.
Τότε, λυπᾶται, ἀλλὰ «ἡ ἀγάπη σας» δὲν μποροῦσε νὰ ψάλῃ.
Ὥστε τζάμπα τρεμόσβηναν τὰ κεριά.
Τζάμπα σκόρπιζαν ἡμίφως τὰ μανουάλια.
Τζάμπα πλανιόταν ἡ ὀσμὴ εὐωδίας τοῦ θυμιάματος στὴν ἀτμόσφαιρα.
Καὶ τζάμπα, βέβαια, μελαγχολοῦσαν τὰ μάτια τῶν ἁγίων.
Δρασκέλισε μὲ ὀργὴ τὸ σκαλοπάτι τῆς ἐξώθυρας κι ἀπόσωσε ἔξω, στὸν καθαρὸ ἀέρα, τὸν μισοτελειωμένο ὕμνο:
…πρὸς σὲ καταφεύγω, τὴν Κεχαριτωμένην· ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σύ μοι βοήθησον.
Αὐτὰ ἔλεγε ἀπ᾿ ἔξω του. Ἄλλα ὅμως ἔλεγε ἀπὸ μέσα του, βέβηλα καὶ ἀσεβῆ, μιὰ φωνὴ ποὺ τοῦ ᾿ταν ἀδύνατον νὰ καταπνίξῃ: «Ἅρπα την γραφειοκράτη ποντικομούρη, ποὺ μοῦ ᾿θελες καὶ πιστοποίηση γιὰ νὰ ψάλω!»
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Παναγιώτης Τέτσης. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
