του Διονύση Γρανά
Η Κρίση της Ευρωζώνης δεν περιορίζεται πλέον σε οικονομικά ζητήματα, αλλά απειλεί να επανακαθορίσει και τα ίδια τα σύνορά της. Για πολλές εθνότητες η απόσχιση αρχίζει να φαίνεται όλο και πιο ελκυστική λύση απέναντι στην σκληρή οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η κεντρική Κυβέρνηση. Χαρακτηριστικότερο όλων είναι ίσως το παράδειγμα της Καταλονίας. Το συντηρητικό κυβερνών κόμμα, το Convergencia i Unio (CiU), μετά από αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με τον Ισπανό Πρωθυπουργό για την ενίσχυση της οικονομικής αυτονομίας της τελευταίας, προκήρυξε εκλογές με βασικό θέμα την ανεξαρτητοποίηση από την Ισπανία. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν ήταν το επιθυμητό για το κυβερνών κόμμα, το οποίο παραμένει μεν στην εξουσία, αλλά με ισχυρές απώλειες. Αυτό βέβαια δεν κλείνει το ζήτημα της σχέσης της Καταλονίας με την Ισπανία, ζήτημα που θα γίνεται όλο και πιο φλέγον όσο η Κρίση εντείνεται και στην πλούσια αυτή περιοχή.
Η ιστοσελίδα german foreign policy, η οποία αναλύει με κριτικό τρόπο την γερμανική εξωτερική πολιτική, αναφέρεται με συγκεκριμένα στοιχεία στην υποστήριξη που έχουν βρει εδώ και χρόνια οι αποσχιστικές καταλανικές φωνές στη Γερμανία.[1] Χαρακτηριστικά αναφέρεται στην σχέση τους με το γερμανικό Πράσινο Κόμμα, το οποίο, όπως και τα υπόλοιπα Πράσινα Κόμματα, συμμετέχει σε επίπεδο Ευρωκοινοβουλίου σε κοινό σχήμα με την λεγόμενη European Free Alliance. Η συμμαχία αυτή αποτελείται από μία σειρά κομμάτων που, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, προωθούν τους σκοπούς των ευρωπαϊκών εθνών, περιοχών και μειονοτήτων δίχως κράτος. Επικαλούμενη την αρχή της αυτοδιάθεσης, η συμμαχία στηρίζει την προοπτική δημιουργίας νέων ανεξάρτητων κρατών όπως η Σκοτία, η Ουαλία και η Καταλονία. Έχει μάλιστα στην ιστοσελίδα του[2] Χάρτη στον οποίο τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη φαίνονται διασπασμένα σε μικρότερες χώρες. Μόνο η Γερμανία εμφανίζεται μεγεθυμένη, έχοντας συμπεριλάβει την Αυστρία, την γερμανόφωνη Ελβετία και πολλές άλλες περιοχές.
Ενδεικτική είναι επιπλέον η περίπτωση της Έκθεσης Βιβλίου της Φρανκφούρτης, η οποία το 2007 φιλοξένησε ως συνεργαζόμενο έθνος όχι μία χώρα, όπως το συνήθιζε, αλλά την περιοχή της Καταλονίας, και μάλιστα έδωσε βήμα μόνο σε συγγραφείς που χρησιμοποιούν την τοπική γλώσσα. Σε χάρτη που μοιράστηκε στην έκθεση παρουσιαζόταν ως ανεξάρτητη η περιοχή της Καταλονίας, η οποία περιλάμβανε και κομμάτι της Γαλλίας. Η Έκθεση έδωσε μεγάλη δημοσιότητα σε συνηγόρους της απόσχισης της περιοχής από την Ισπανία, δηλώνοντάς τους με τον τρόπο αυτό ότι το αίτημά τους χαίρει συμπάθειας στη Γερμανία. Το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών αποτελούσε έναν από τους υποστηρικτές της Έκθεσης.
Στενές είναι και οι οικονομικές σχέσεις της Καταλονίας με το γερμανικό κρατίδιο της Βάδης-Βιρτεμβέργης. Βασιζόμενες σε ειδικές συμφωνίες που ισχύουν εδώ και 25 χρόνια, οι δύο περιοχές έχουν προωθήσει ιδιαίτερα τις συναλλαγές τους, με αποτέλεσμα η Καταλονία να αποτελεί σήμερα ιδιαίτερα προνομιακό εταίρο της Γερμανίας, σε σχέση με την υπόλοιπη Ισπανία.
Σύμφωνα με το german foreign policy, τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν τη διαμόρφωση της μελλοντικής Ευρώπης των δύο ταχυτήτων. Από τη μία ένας ισχυρός πυρήνας με κέντρο τη Γερμανία, περικυκλωμένος από φτωχά περιφερειακά κράτη, των οποίων οι πιο προνομιακές περιοχές θα συνδέονται με το Κέντρο μέσω ειδικών συμφωνιών και μηχανισμών. Στο πλαίσιο αυτό, μία ανεξάρτητη Καταλονία θα γίνονταν καλοδεχούμενη από πολλούς, καθώς θα αποτελούσε μία οικονομική δύναμη-σύμμαχο και εταίρο στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Επιπλέον, μέσω της απόσχισης αυτής ούτε η κατακερματισμένη πλέον Ισπανία, αλλά ούτε και η ίδια η Καταλονία δεν θα διέθεταν το απαιτούμενο μέγεθος και ισχύ για να αμφισβητήσουν την γερμανική ηγεμονία.
[2]http://www.e-f-a.org./
7 ΣΧΟΛΙΑ
To καταλωνικό, το ιρλανδικό, το σκοτσέζικο, το ουαλικό, το κορσικό έθνος, έχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία εθνικής συνείδησης εδώ και πολλούς αιώνες, και δεν είναι μόνο η οικονομική συγκυρία, παρά μακρόχρονη ιστορία εθνικοαπελευθερφωτικών κινημάτων που τους κάνουν να θέλουν και σήμερα να είναι εντελώς αυτόνομοι από τα ιμπεριαλιστικά “κράτη έθνη” στα οποία υπάγονται. Δεν μπορεί να συγκριθεί η δική τους περίπτωση με εκείνη των εδαφικών κομματιών του ελληνισμού, είτε εντός του ελλαδικού κράτους (Θράκη, Κρήτη) είτε εκτός (Κύπρος) όπου η Γερμανία και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στο πλαίσιο της αρχής “διαίρε και βασίλευε”, προσπαθούν να δημιουργήσου, εκ του μη όντως αυτονομιστικά κινήματα΄. Αντιθέτως, οι περιοχές αυτές έχουν ιστορία κινημάτων για την Ένωση με τον υπόλοιπο ελληνισμό, όπου αλλού επέτυχαν το σκοπό τους, κι αλλού (στην Κύπρο) όχι. Εξαίρεση, βέβαια, η Θράκη, όπου τα πράγματα περιπλέκονται λόγω της παραμονής σε δύο νομούς, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα, των ¨μη ανταλλάξιμων” μουσουλμανικών πληθυσμών, άλλοι με αλλότρια από την ελληνική εθνική συνείδηση, κι άλλοι (Πομάκοι αλλά και μεγάλο μέρος των υπολοίπων μουσουλμάνων, παρά τη δράση του προξενείου) όχι.
Εγώ πάλι δεν μπορώ να εφησυχάσω: Μια δεκαετία πρίν το σχέδιο των ναζί για την οργάνωση της δικής μας περιοχής μπήκε σε εφαρμογή και πάλι, με τις ίδιες οριογραμμές: διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, απόσπαση των “γερμανόφιλων” κροατών και σλοβένων, ίδρυση του πρώτου ισλαμικού κράτους στα Βαλκάνια, μεγάλη Αλβανία κλπ. Το ζήτημα της έθνικής συνείδησης δεν είναι η απόλυτη άμυνα απέναντι σε τεχνητούς διαχωρισμούς. Η οικονομική ισχύς (ή η ανυποληψία όπως στην περίπτωση μας) είναι καθοριστική, κανείς δεν θέλει να είναι πάνω στον Τιτανικό. Εξ’ άλλου η διαδικασία εθνογέννεσης (με ή χωρίς εισαγωγικά), όπως δεν άρχισε τον 19ο αιώνα δεν τέλειωσε στον 20ο ή τον 21ο. Και το ζήτημα για την Ελλάδα στην παρούσα φάση δεν είναι αν τα Σκόπια ή μια αυτόνομη Θράκη αντέξουν ως κρατικά μορφώματα αλλά τι συνέπειες έχει αυτή η πολιτική για το ελληνικό έθνος κράτος. Ο Φούχτελ δεν πήγε στην Κρήτη επειδή αυτή αποτελέι θύλακα ανεργιας. Εξ’ άλλου το Ράιχ της Μέρκελ, όπως και τα προκάτοχα του, δίπλα στην δορυφοροποίηση περιοχών άφηναν χώρο για αυτούς που θα διασφαλίσουν την τάξη στην ζώνη των θυελών. Η σχέση της αυτοκρατορικά συμπεριφερόμενης Γερμανίας με την (οθωμανική ή κεμαλική) Τουρκία είναι μια ιστορική παρακαταθήκη από τους καιρούς της Ιεράς Συμμαχίας!
Εν τω μεταξύ στη European Free Alliance καλόν είναι να ρίξετα μια ματιά και στη δική μας χώρα, όπου φαίνεται η “μεγάλη μακεδονία” να φθάνει μέχρι το Αιγαίο και τη Θεσσαλονίκη.
Απορώ πως τους ξέφυγε η Κρήτη, οι τσάμηδες, η Θράκη τα Δωδεκάνησα, η Κύπρος κλπ.
Δεν τους ξέφυγε… Δείτε την ερώτηση του Κορσικανού αυτονομιστή Ευρωβουλευτή François Alfonsi (http://www.greens-efa.eu/36-details/alfonsi-francois-15.html) περί «τουρκικής μειονότητας» τον περασμένο Απρίλιο:
http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=WQ&reference=E-2012-003756&language=PL
Οι Κορσικανοί αυτονομιστές λειτουργούν ως μαφία στην Κορσική και φέρονται ιδιαιτέρως ρατσιστικά σε ό,τι αφορά στους «τοπικούς» Μουσουλμάνους (κυρίως Άραβες). Έτσι, καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια να φανούν φιλικοί προς το Ισλάμ άλλων χωρών, για να διατηρήσουν τα προσχήματα.
…και η συνέχεια στις Βρυξέλλες τον Νοέμβριο:
https://www.abttf.org/html/index.php?link=detay&id=4598&grup=4&l=en&arsiv=0
https://www.abttf.org/html/index.php?link=detay&id=4573&grup=4&l=en&arsiv=0
Μάλιστα κατάλαβα, ευχαριστώ πολύ Θανάση. Να τη χαιρόμαστε κι εμείς κι οι Ισπανοί κι οι Γάλλοι κι οι Ιταλοί και την ΕΕ και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο….
Σωστό το άρθρο… Θέλουν οι Καταλανοί να απαγγιστρωθούν από μια καταστρεπτική πολιτική λιτότητας… Γιατί μόνο αυτοί; Μήπως φταίει ο Ανδαλούσος στο Κάδιθ κι ο Γαλικιανός στην Α Κορούνια ή ο απλός εργαζόμενος στη Μαδρίτη για το στέγνωμα των δημμόσιων ταμείων στηνν Καταλωνία; Περνάν καλύτερα με τα καταλανικά λεφτά ; Τελικά, τα αιτήματα για ανεξαρτησία ίσως δίνουν καλή αφορμή στους μεγάλους της ΕΕ να ελίσσονται και να περνάνε τελικά την ίδια πολιτική εντός ελαφρώς παραλλαγμένων πλαισίων…