Του Θανάση Τζιούμπα
Το 2014 οι κουρδικές πολιτοφυλακές του ΥΡG και ο λαός του Κομπάνι συνέτριψαν τις προσπάθειες του Ισλαμικού Κράτους να αλώσει την πόλη. Ήταν μια στρατηγική νίκη που σήμανε την αρχή της πτώσης των ισλαμιστών. Οι Κούρδοι της Συρίας ξεκίνησαν μια αντεπίθεση που ξεδόντιασε τον ΙΣΙΣ απελευθερώνοντας όλα σχεδόν τα εδάφη της Β.Α. Συρίας, πετυχαίνοντας αυτό που δεν κατάφεραν ο τακτικός στρατός και τα τεθωρακισμένα του Άσαντ και οι Ρώσοι σύμμαχοί του. Ο Δαβίδ ενός λαϊκού στρατού, πρόμαχος των αξιών της δημοκρατίας ενάντια στον επελαύνοντα ισλαμοφασισμό των συμμάχων του Ερντογάν κέρδισε τος σεβασμό όλου του κόσμου πετυχαίνοντας το απρόσμενο.
Από τότε κύλισε πολύ νερό στον Ευφράτη. Οι Κούρδοι αξιοποίησαν τα χρόνια αυτά για να χτίσουν μια αυτόνομη περιοχή κάνοντας καθημερινή πράξη τις κοινωνικές κατακτήσεις του ένοπλου αγώνα, την δημοκρατία στην βάση και την ισότητα των φύλων. Η Δύση έχει πολλά να διδαχθεί από την κουρδική οπτική για όλα αυτά.
Βέβαια ούτε ο νεοοθωμανισμός έμεινε άπραγος. Το καθεστώς της Άγκυρας είχε πλήρη επίγνωση του κινδύνου που αντιπροσώπευε ο Ροζάβα τόσο για τα σχέδια επέκτασης στην περιοχή όσο και ως παράγοντας αφύπνισης του κουρδικού στοιχείου στην Τουρκία, που κορυφώθηκε μα την είσοδο του HDP στο τουρκικό κοινοβούλιο αλλά και την υιοθέτηση παρόμοιων πρακτικών σε περιοχές της Ν.Α. Τουρκίας, όπου κυριαρχεί πληθυσμιακά το κουρδικό στοιχείο. Το κενό που άφησε η συντριβή του ΙΣΙΣ έπρεπε να καλυφθεί από τον τουρκικό στρατό.
Στο μεταξύ οι συσχετισμοί άλλαξαν υπέρ του Ερντογάν. Η στρατηγική συμμαχία με τον Πούτιν και η εγκατάλειψη των Κούρδων από την πολιτική των ΗΠΑ του Τράμπ στέρησαν τους Κούρδους της Συρίας από κρίσιμες συμμαχίες. Δράττοντας την ευκαιρία, οι Τούρκοι εισέβαλλαν το 2018 στις περιοχές δυτικά του Ευφράτη καταλαμβάνοντας την Αφρίν και επαναλαμβάνοντας την γνωστή πολιτική εθνοκάθαρσης εκδιώκοντας τους Κούρδους και εγκαθιστώντας «πολιτοφυλακές» που βέβαια συγκροτήθηκαν από μαχητές του ΙΣΙΣ που άλλαξαν στολή. Αυτό βέβαια δεν ήταν αρκετό για το καθεστώς της Άγκυρας και τα όνειρα αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το αγκάθι της Ροζάβα έπρεπε να ξεριζωθεί ολοκληρωτικά, δίνοντας λύση και στο θέμα των Σύριων προσφύγων που έχουν αρχίσει να αποτελούν πρόβλημα για την τουρκική κοινωνία.
Το πράσινο φως δόθηκε από Ιράν και Ρωσία στην Τεχεράνη και το Σόσι, και φαίνεται ότι η ώρα έχει φτάσει.
Το ηρωικό Κομπάνι, εφαπτόμενο με την συνοριογραμμή και με όλο το συμβολικό φορτίο που κουβαλάει, μοιάζει να αποτελεί το ιδανικό θύμα σε μια επιλογή που για τους σχεδιαστές της φαίνεται να είναι χαμηλού ρίσκου, πολιτικά και επιχειρησιακά. Όλα αυτά βέβαια μένει να αποδειχθούν στο πεδίο όπου θα αναμετρηθούν η ισχύς των τουρκικών όπλων με το αντιστασιακό ήθος των γυναικών και των ανδρών του Απελευθερωτικού στρατού και (πιθανόν) μιας δύσης που έχει αργήσει πολύ να κατανοήσει την πραγματική φύση του τουρκικού επεκτατισμού και της απειλής που αντιπροσωπεύει για την ειρήνη.
