του Ανδρέα Πιμπίσιη από τον Φιλελεύθερο
Ξέρω πως ένας πολιτικός «καθωσπρεπισμός» επιβάλλει να μην γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα σε Κυπριακό και Ουκρανικό, και δεν θεωρείται «πολιτικά ορθό» να γίνεται οποιαδήποτε αναφορά σε ομοιότητες ανάμεσα στα δύο ζητήματα. Ακόμα και σήμερα μπορείς εύκολα να εντοπίσεις ένα μειδίαμα όταν μιλάς για τις ομοιότητες των δύο, ακόμα και στην τυπική αναφορά ότι η Κύπρος ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει εισβολή και κατοχή εδαφών.
Αυτά δεν είναι «σωστά λόγια» να τα λέει κάποιος και ούτε και πρέπει να συγκρίνονται τα δύο. «Άλλο Κύπρος και άλλο Ουκρανία», μας λένε οι γνωστικοί και πολιτικά ορθοί που θέλουν να αντιγράφουν (χωρίς βεβαίως να το πολυσκέπτονται) τους Ευρωπαίους συνομιλητές τους.
Ναι, άλλο Κύπρος και άλλο Ουκρανία. Στην περίπτωση της Κύπρου ο εισβολέας είναι η Τουρκία με την οποία όλοι στην Ευρώπη θέλουν να κάνουν μπίζνες μαζί της. Στην περίπτωση της Ρωσίας, είναι ένας εισβολέας κ.λπ., κ.λπ. από τον οποίο κινδυνεύουν όλες οι γειτονικές χώρες (Πολωνία, Βαλτικές κ.ο.κ.).
Κι όμως, κοιτάζοντας τις ανησυχίες και τους φόβους, κυρίως, των χωρών της Βαλτικής θα δει πως αυτοί πάνε πέραν από τα βιώματα της σοβιετικής κατοχής του περασμένου αιώνα. Ο φόβος έχει να κάνει με το ενδεχόμενο η Ρωσία να χρησιμοποιήσει ως αφορμή την ύπαρξη ρωσικής κοινότητας στις χώρες τους για να επιτεθεί.
Την ασφάλεια ή τα δικαιώματα των ρωσόφωνων στην Ουκρανία δεν ήταν που επικαλέστηκε η Ρωσία για να προχωρήσει σε επίθεση και εισβολή και δεν είναι αυτών τα δικαιώματα που θέλει να διασφαλίσει στο τέλος του πολέμου; Δεν ήταν την ασφάλεια και τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων που επικαλέστηκε η Τουρκία ως δικαιολογία προκειμένου να εισβάλει στην Κύπρο και έκτοτε να κρατεί υπό κατοχή ένα σημαντικό τμήμα του νησιού;
Σύσσωμη η διεθνής κοινότητα και κυρίως η φοβούμενη Ευρώπη έσπευσαν να στηρίξουν με κάθε τρόπο την Ουκρανία, τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά. Κυρίως αυτό που πρώτα και πάνω απ’ όλα ήθελαν να διασφαλίσουν είναι να αντέξει η Ουκρανία και να μην προχωρήσει η Ρωσία προς την ίδια ΕΕ. Αυτή ήταν και η πρωταρχική τους σκέψη και έγνοια. Κι αυτό είναι που βοήθησε εν πολλοίς των Ουκρανό ηγέτη Β. Ζελένσκι όλο αυτό το διάστημα.
Μέχρι που ήρθε ο Ντόναλντ Τραμπ για να αρχίσει να του τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια του. Και κάπου εκεί ξεκινούν τα δύσκολα τα οποία και πάλι μας θυμίζουν λίγο από Κύπρο (όσο και αν σε κάποιους φαίνεται παράξενο).
Ο Ντόλαντ Τραμπ ζήτησε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν συναντηθούν για να λύσουν το πρόβλημα οι δύο τους. Και το κάνει κατά τρόπο που παραγνωρίζει ή παραγκωνίζει τους ίδιους τους Ουκρανούς. Μα δεν πάει καιρός που από την Άγκυρα γίνονταν δηλώσεις που καλούσαν την Αθήνα να καθίσουν και να λύσουν όλα τα μεταξύ τους προβλήματα, στο οποίο ως γνωστό συμπεριλαμβάνουν και το Κυπριακό.
ΗΠΑ και Ρωσία να συμφωνήσουν μια λύση για το Ουκρανικό και να την ανακοινώσουν στους Ουκρανούς και αυτοί να την δεχθούν. Τουρκία και Ελλάδα να συμφωνήσουν μια λύση για το Κυπριακό, να την ανακοινώσουν στους Κύπριους και αυτοί να τη δεχθούν.
Ο Τραμπ έχει κατηγορήσει τον Ζελένσκι για πολλά μέχρι και «δικτάτορα» γιατί αντέδρασε έντονα στον αποκλεισμό του από το διάλογο μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων. Εντάξει, ζήσαμε και ζούμε και εμείς ανάλογες καταστάσεις, καθώς ουκ ολίγες φορές Κύπριοι ηγέτες και πολιτικοί είχαν κατηγορηθεί από Ευρωπαίους, Αμερικανούς και Εγγλέζους γιατί αντιδρούσαν σ’ αυτά που οι ίδιοι υποστήριζαν ως ορθά.
Όποιος στην Κύπρο διαφωνεί με τη λύση που θα διαμελίζει το νησί σε δύο κομμάτια κατηγορείται από τους ξένους. Μπορεί ο τρόπος που το λέει ο Τραμπ να είναι διαφορετικός αλλά στο τέλος και επί της ουσίας δεν υπάρχει διαφορά.
Τα πράγματα δεν είναι εύκολα ούτε και πολιτικά για τους Ουκρανούς και τον Β. Ζελένσκι. Και επειδή υπάρχουν τόσες ομοιότητες ανάμεσα σε Ουκρανικό και Κυπριακό, οι Ουκρανοί και ο Ζελένσκι να εύχονται στο τέλος του Αμερικανο-ρωσικού διαλόγου να μην τους προκύψει καμιά πρόταση για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα και εκ περιτροπής προεδρία.
