Ρίτσαρντ Γκοτ: «Ο Τσάβες με εντυπωσίασε πιο πολύ από τον Τσε»

«Στα πολλά χρόνια που ήμουν ανταποκριτής στη Λατινική Αμερική, γνώρισα πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, ανάμεσά τους τον Τσε Γκεβάρα και τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Αλλά κανένας δεν μου άφησε πιο ανεξίτηλη εντύπωση από τον Ούγκο Τσάβες, τον εγκάρδιο, διασκεδαστικό, ευφυή πρόεδρο της Βενεζουέλας που πέθανε αυτή την εβδομάδα, στα 58 του. Τον συνάντησα πολλές φορές μέσα στα χρόνια, του μίλησα, του πήρα συνεντεύξεις, έγραψα για αυτόν, και τον αγάπησα.

Ηταν ένας ηγέτης αφιερωμένος στην βελτίωση της ζωής του λαού του, και η κληρονομιά του φαίνεται σήμερα παντού. Όπως έκανε ο μέντοράς του, ο Φιντέλ Κάστρο, με την Κούβα, ο Τσάβες έβαλε την χώρα του στον χάρτη, για πρώτη φορά σε 200 χρόνια. Επί των ημερών του, ο λαός της Βενεζουέλας «όρθωσε το ανάστημά του», όπως είπε κάποτε ο Μάο για τους Κινέζους, και έγινε συμμέτοχος στην πολιτική.

Οι δημοσιογράφοι γράφουν μερικές φορές ότι η Βενεζουέλα είναι μια διχασμένη χώρα, και αυτό δεν είναι λάθος. Αλλά δεν είναι μια χώρα διχασμένη σε δύο ίσα μέρη. Είναι μία χώρα κατά 25% πλούσια και κατά 75% φτωχή. Οι πλούσιοι κλαψούριζαν και γκρίνιαζαν για τον Τσάβες, ενώ οι φτωχοί, η μεγάλη πλειοψηφία, αγαλλίαζαν με έναν πρόεδρο και μια κυβέρνηση που ασχολήθηκε σοβαρά με τις ανάγκες τους.

Θα το πω με μια εικόνα: το μεγάλο επίτευγμα του Τσάβες ήταν ότι πήρε τον τεράστιο αγωγό που μεταφέρει τα κέρδη από τις πετρελαιοπηγές του Μαρακαϊμπο και του ποταμού Ορινόκο και έστειλε τα χρήματα κατ΄ευθείαν στις παραγκουπόλεις του Καράκας και των άλλων πόλεων.

Η υγεία του λαού, η εκπαίδευση των νέων, και η στέγαση για τις μάζες ήταν οι κερδισμένοι από αυτή την μεταφορά πλούτου, η οποία ήταν μέχρι τότε προνόμιο της ήδη πλούσιας ολιγαρχίας
Ο Τσάβες ήταν στιβαρός πολέμιος του νέο-φιλελεύθερου οικονομικού συστήματος που επέβαλαν στην Λατινική Αμερική οι ΗΠΑ μέσω διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, με ακριβώς την ίδια συνταγή που συντρίβει τώρα χώρες στην Ευρώπη.

Η Βενεζουέλα του Τσάβες απέρριψε το στείρο σχέδιο του κρατικού καπιταλισμού (αυτό που αγάπησε η Σοβιετική Ενωση και οι σύμμαχοί της πριν από το 1989), και ξαναβρήκε τον ρόλο που πρέπει να παίζει το κράτος ως καταλύτης που διευκολύνει σε κρίσιμους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας όπως ο τραπεζικός, η γεωργία, η παραγωγή και διανομή ηλεκτρικής ενέργειας, και η δημιουργία πλούτου από την πετρελαϊκή βιομηχανία.