Και οι προοπτικές περαιτέρω αξιοποίησής του
Του Νεκτάριου Δαπέργολα* από τη Ρήξη φ. 96
Απ’ όσα ειπώθηκαν τις προηγούμενες μέρες στη συνάντηση της «Κίνησης Πολιτών Άρδην» στο Βελβεντό, κατέστη σαφής η ανάγκη να κλείσουμε κάπου εδώ οριστικά ένα μακρύ κύκλο συζητήσεων και ιδεολογικών ζυμώσεων, ώστε να προχωρήσουμε πλέον σε κάτι αναφανδόν πιο δραστικό. Σε ένα πατριωτικό κίνημα, που με τη μορφή ενός νεόδμητου πολιτικού φορέα, θα επιχειρήσει να παρέμβει στις εξελίξεις και να ανακόψει την πορεία κατάρρευσης της πατρίδας μας.
Ένα τέτοιο πραγματικό πατριωτικό κίνημα δεν μπορεί ουσιαστικά να υπάρξει, αν δεν βασιστεί στην αυθεντική μας ταυτότητα και ιδιοπροσωπία, στην οποία ασφαλώς το κυρίαρχο δομικό στοιχείο δεν είναι άλλο από την ελληνορθόδοξη παράδοση και στην οποία είναι επιτακτική ανάγκη να επανακάμψουμε και να αναβαπτιστούμε – όχι φυσικά με τρόπο στείρο και προγονολατρικό, αλλά πάντα αναζητώντας νέες δημιουργικές συνθέσεις. Μιλάμε για μια παράδοση, άλλωστε, που παρά τις περιπέτειες και τις αλλοιώσεις της τους τελευταίους δύο κυρίως αιώνες, παραμένει ζωντανή -και ως τέτοια έχει αυτομάτως την ικανότητα να μεταβάλλεται, να «εκσυγχρονίζεται» και να αναπροσαρμόζεται. Πολλοί εδώ μέσα συντάσσονται με την άποψη αυτή– και ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, αλλά και όλη ουσιαστικά η παρέα μας στον «Σπάρτακο». [ ]
Εκείνο που κυρίως θα πράξω συνεπώς εδώ είναι μία παρουσίαση του «Σπάρτακου», της δημοτικής μας παράταξης στην Κομοτηνή, και των όσων πετύχαμε μέσω αυτού. Και ο στόχος δεν είναι φυσικά να περιαυτολογήσουμε, αλλά να καταθέσουμε τη μικρή, αλλά χρήσιμη εμπειρία μας, που αναμφίβολα μπορεί να βοηθήσει στην κατεύθυνση της δημιουργίας ανάλογων κινήσεων και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μπορεί όμως να βοηθήσει και ως προς το κυρίως ζητούμενο, τη δημιουργία και οργάνωση του ευρύτερου εθνικού πολιτικού φορέα, στον οποίο προαναφερθήκαμε.
Κατά τις προηγούμενες λοιπόν δημοτικές εκλογές, έλαβε χώρα στην Κομοτηνή ένα ιδιόμορφο πολιτικό εγχείρημα αδέσποτων πολιτών. [ ] Η μαγιά προϋπήρχε ήδη, ήταν η παρέα μας στον «Αντιφωνητή». Από αυτήν γεννήθηκε η ιδέα μιας ανεξάρτητης κίνησης, που θα συνέχιζε να παρεμβαίνει, αλλά πλέον σ’ ένα νέο και πρωτόγνωρο επίπεδο. Η κίνηση τελικά προέκυψε και την ονομάσαμε «Σπάρτακο», σε ανάμνηση του συντοπίτη μας κορυφαίου επαναστάτη της αρχαιότητας. Κάπως έτσι δηλώναμε κι εμείς την πρόθεσή μας να κάνουμε τη δική μας επανάσταση απέναντι στην πανίσχυρη ολόγυρά μας χυδαιότητα της ανοησίας και της διαφθοράς. [ ]
Το όλο εγχείρημα πάντως ίσως και να υπήρξε πρωτοφανές στα πανελλήνια χρονικά. Μία βασική του πρωτοτυπία ήταν ότι -σε αντίθεση με άλλα σχήματα, αυτοφερόμενα ως ανεξάρτητα- εδώ επρόκειτο για κίνηση κυριολεκτικά αδέσμευτη, που πίσω της δεν είχε ούτε κομματικές πατρωνίες, ούτε φυσικά και…σπόνσορες. [ ]
Μέσα σε δύο μόλις μήνες, ελάχιστοι άνθρωποι κατορθώσαμε να υλοποιήσουμε την ιδέα, να τη διευρύνουμε, να αψηφήσουμε τις δυσκολίες της ολιγανθρωπίας και της οικονομικής δυσπραγίας, να ξεπεράσουμε και τον πόλεμο της λάσπης από τους διάφορους κομματικούς διαδρομιστές [ ] και να κινηθούμε με ελάχιστα μέσα σ’ ένα γεωγραφικό χώρο, που – ελέω «Καλλικράτη» – εκτεινόταν από τις θρακικές ακτές ως τα βουλγαρικά σύνορα. [ ]. Υπό τις συνθήκες αυτές, το 5,5 % που τελικά πήραμε στις εκλογές (αφήνοντας πίσω μας οργανωμένες, παραδοσιακές δυνάμεις, όπως τη «Λαϊκή Συσπείρωση» του ΚΚΕ), μόνο ως επιτυχία μπορεί να εκληφθεί. Εξάλλου στον αστικό πληθυσμό ο «Σπάρτακος» άγγιξε διψήφια ποσοστά και αναδείχθηκε τρίτη δύναμη. [ ]
Και λίγα λόγια όμως για τη συνέχεια. Θεωρώ ότι τον «Σπάρτακο» δεν τον αφήσαμε να γίνει μία ακόμη απλώς παράταξη σε κάποιο δημοτικό συμβούλιο.[ ] Στα τρία περίπου χρόνια που κύλησαν έκτοτε, είχαμε μία ισχυρή παρουσία στα τοπικά δρώμενα και μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, όπου με τις παρεμβάσεις και τις προτάσεις μας αναδειχθήκαμε (κι είναι αυτό σχεδόν πανθομολογούμενο) στη μόνη ουσιαστικά αντιπολιτευτική φωνή απέναντι στη δημοτική αρχή, αλλά και έξω από αυτό, με τις ευρύτερες δράσεις που αναλάβαμε. Μπορώ ενδεικτικά μόνο να αναφέρω κάποια από τα «επιτεύγματά» μας, όπως: 1) η συνεχής μας πίεση για διαχειριστικό έλεγχο στα πεπραγμένα ενός πολύ διεφθαρμένου και καταχρεωμένου δήμου, μια πίεση που έχει πάρει διαστάσεις και στα τοπικά ΜΜΕ 2) η συνεχής σκληρή κριτική μας στην ανυπαρξία πραγματικού δημοτικού έργου, 3) οι προτάσεις μας για τη δημιουργία λαϊκής αγοράς με προϊόντα τοπικών παραγωγών 4) ο αγώνας μας για να πάψει επιτέλους ο δήμος να παραβλέπει κρούσματα παρανομίας, όπως η τριτοκοσμική κατάσταση με τις ξενόγλωσσες επιγραφές, η διαγραφή χρεών ή η ανοχή απέναντι σε καταπατήσεις και αυθαιρεσίες.
Αυτά όλα εντός δημοτικού συμβουλίου. Από την άλλη όμως υπάρχουν ασφαλώς -όπως προανέφερα- και οι άλλες δράσεις μας, όπως π.χ. οι συχνές παρεμβάσεις μας σε τοπικής και εθνικής εμβέλειας θέματα, η στάση μας ενάντια στα χρυσωρυχεία (και στη Θράκη υπάρχει θέμα αντίστοιχο μ’ εκείνο της Χαλκιδικής) και κυρίως οι συνεργατικές μας δραστηριότητες με κορωνίδα τους τρεις συνεργατικούς οικολογικούς λαχανόκηπους στις παρυφές της Κομοτηνής, συνολικής έκτασης 10 περίπου στρεμμάτων. Και φυσικά το εγχείρημα αυτό όχι μόνο το εδραιώσαμε, αλλά και το επεκτείνουμε και σε άλλα σημεία της πόλης, ενώ έχει ήδη δρομολογηθεί η ένταξή του σε μία ευρύτερη συνεργατική επιχείρηση, τη «Σπάρτακος ΚΟΙΝΣΕΠ», που θα μπορεί να περιλαμβάνει και άλλες δράσεις, όπως ελαιοτριβείο, αλευρόμυλο, παραγωγή πέλετ και άλλα, και θα στοχεύει μελλοντικά στο να δώσει εναλλακτικές οικονομικές λύσεις στους συμπολίτες μας,.
Άλλο ένα επίτευγμά μας που αξίζει να μνημονευθεί είναι και η αρκετά συχνή παρουσία μας στα ΜΜΕ, η οποία φυσικά δεν ήταν καθόλου αυτονόητη, αλλά ουσιαστικά την εκμαιεύουμε με τη δράση μας [ ]
Από εκεί και μετά όμως, ας μου επιτραπεί, κλείνοντας, να επαναλάβω και κάτι που συχνά γράφουμε στον «Αντιφωνητή» ή το λέμε με κάθε άλλη ευκαιρία. Οι καιροί επιβάλλουν, όχι επιτακτικά, αλλά εκβιαστικά πλέον, την αναγκαιότητα να υπάρξει επιτέλους και σε εθνικό επίπεδο κάτι διαφορετικό, μια πολιτική κίνηση μαζικής συναλληλίας συνοδοιπόρων, που θα συγκρουστεί μετωπικά με την ανθιστάμενη εισέτι μπόχα και θα κηρύξει ανένδοτους απέναντι στην πολιτική γάγγραινα που σαπίζει το σώμα της πατρίδας. [ ] Μακάρι και το μικρό, «μπαρουτοκαπνισμένο» μας πλέον πείραμα στη Θράκη να εμπνεύσει, για να ακολουθήσουν κι άλλα σε κάθε πόλη και όλα μαζί να ενταχθούν σε κάτι ευρύτερο. Είμαστε πλέον στο «ή ταν ή επί τας», στο κρισιμότερο σημείο της Ιστορίας μας κι αν δεν μπορέσουμε να κάνουμε κάτι ούτε και τώρα, θα είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας. Το απολύτως βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει πια χρόνος για άλλες…συζητήσεις, ζυμώσεις, διαπιστώσεις. Αρκετά ομφαλοσκοπήσαμε όλοι μας. Κάθε αδράνεια από δω και στο εξής θα είναι πλέον εντελώς ασυγχώρητη…
*Ο Ν. Δαπέργολας είναι δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ και δημοτικός σύμβουλος Κομοτηνής με την παράταξη του «Σπάρτακου». Το σύνολο της αρκετά εκτενέστερης ομιλίας του μπορεί κανείς να το βρει στην ιστοσελίδα του «Αρδην» και του «Σπάρτακου»
