του Γιάννη Χαραλαμπίδη από την ιστοσελίδα radiome.gr
Στην χωρίς ορατό ακόμα τέλος αποδρομή του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε ως κερασάκι να στέψει την φαντασμαγορία το ντιμπέιτ των τεσσάρων υποψηφίων προέδρων στην ΕΡΤ. Αν για την πρόσφατη αντίστοιχη διαδικασία του ΠΑΣΟΚ λέγαμε ότι ο τηλεοπτικός διάλογος ωφέλησε την εικόνα του κόμματος στην κοινωνία, εδώ θα ήμασταν υποχρεωμένοι να πούμε το αντίθετο, αν βέβαια υπήρχε περιθώριο να χειροτερέψει η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ…
Σε μια συνολική παρουσία χωρίς ιδιαίτερο ειρμό, οι υποψήφιοι πρόεδροι του (τυπικώς ακόμα) κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τοποθετήθηκαν σε πλήθος θεμάτων που συνθέτουν ένα πλέγμα πεδίων πολιτικής. Το πώς τοποθετήθηκαν βέβαια είναι το θέμα, καθώς και η συνολική παρουσία τους. Οι δύο από τους τέσσερις υποψηφίους είναι εντελώς, μα εντελώς ακατάλληλοι για σοβαρό πολιτικό αξίωμα, ενώ ο τρίτος είναι ο Παύλος Πολάκης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για να μην τον αδικήσουμε όμως, ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας φάνηκε πολιτικός με gravitas σε αντιπαραβολή με τον Νικόλα(sic)! Φαραντούρη και τον Απόστολο Γκλέτσο.
Οι δύο αυτές περιπτώσεις υποψηφιοτήτων είναι ωστόσο αξιομνημόνευτες. Ο Ν.Φαραντούρης, μολονότι είναι ακαδημαϊκά εξοπλισμένος νομικός και με αντίληψη επαρκή του διεθνούς πλαισίου, διαπνέεται από τέτοιο ζήλο προσωπικής ανάδειξης και τέτοιο βολονταρισμό που αδυνατεί να αντιληφθεί το ασοβαρο της διεκδίκησης της ηγεσίας από κάποιον που εξελέγη σε αιρετό αξίωμα μόλις πριν λίγους μήνες πρώτη φορά. Ο δε Απόστολος Γκλέτσος είναι μια απολύτως sui generis υποψηφιότητα, δεν περιγράφεται εύκολα ο βαθμός της άγνοιας μέσα στην οποία είναι βουτηγμένος.
Εν όλω η παρουσία των δύο αυτών υποψηφίων δεν προσδίδει ουσιαστικά βαρύτητα και πολιτικό όφελος στους άλλους δύο, αλλά αφαιρεί σοβαρό κομμάτι νομιμοποίησης από την όλη διαδικασία αρχαιρεσίας. Είναι δε σαφέστατα και τραγικά ειρωνικό ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που αποσυνέθεσε το κόμμα για να απαλλαγεί από κάποιον τυχάρπαστο που της το υφάρπαξε πέρσι, συμπεριλαμβάνει σήμερα στη διαδικασία εκλογής προέδρου άλλους δύο τυχάρπαστους. Πόση σοβαρότητα απομένει να αποδοθεί σε αυτό το μόρφωμα;
Οι έτεροι απομένοντες υποψήφιοι προσπαθούν “να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται” από το πάλαι ποτέ. Πόσα όμως μπορούν να καταφέρουν; Σαφέστατα ο Σωκράτης Φάμελλος φαίνεται χωρίς σύγκριση η πιο σοβαρή, υπεύθυνη, μετριοπαθής και θεσμική επιλογή, σχεδόν αυτονόητη, ενώ ο Παύλος Πολάκης εμφανίζεται ως ενσαρκωτής της ψυχής της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η προεδρία Φάμελλου που έρχεται όμως το μόνο που θα επιτύχει είναι στην καλύτερη περίπτωση η διάσωση του ελάχιστου εγγυημένου πολιτικού κεφαλαίου ενός κόμματος σε επίπεδο Συνασπισμού εποχής Νίκου Κωνσταντόπουλου. Απ’το ολότελα…
