του Μ. Χαραλαμπίδη, από το Άρδην τ. 10 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1997
Δημοσιεύουμε Το µεγαλύτερο µέρος τῆς εισήγησης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, πρώην μέλους του Ε.Γ.-νυν µέλους της Κ.Ε στη Συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ για τα εθνικά θέµατα στις 19-20 Σεπτεµβρίου 1997, για το γενικότερο ενδιαφέρον που παρουσιάζει. Ας σημειωθεί ότι αποσιωπήθηκε συστηματικά από τον Τύπο. Η επιλογή των αποσπασμάτων και των υποτίτλων εγινε από το Άρδην.
Η Ελλάδα είναι η µόνη χώρα του δυτικού συνασπισµού, που βγήκε ηττημένη από τον “τρίτο παγκόσµιο πόλεμο”, τον ψυχρό πόλεμο. Λόγω του διπολισµού, του ψυχρού πολέμου και των νατοϊκών δογµάτων ασφαλείας, είχαµε αποδιαρθρώσεις εθνικών κοινοτήτων, Ίμβρο – Τένεδο, ενός ισχυρού οικονομικού πόλου στην Κωνσταντινούπολη και κατοχή εθνικού εδάφους στην Βόρεια Κύπρο.
Στο τέλος του ψυχρού πολέμου, ενώ είδαµε να πέφτουν αλλού τα τείχη, να επανενώνονται έθνη (Γερμανικό – Βερολίνο) να καταρρέουν ρατσιστικά καθεστώτα (Ν. Αφρική), στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μικρά Ασία, στην Κύπρο, το Κουρδιστάν, στο Αιγαίο παραμένουν τα παλιά τείχη, ορθώνονται νέα και διατηρείται το ρατσιστικό κεµαλικό εποικοδόμημα.
Η Ελλάδα είναι η µόνη χώρα από το στρατόπεδο των νικητών συμμάχων, που µετά το τέλος του ψυχρού πολέμου αντιμετωπίζει εξωτερική αμφισβήτηση της εθνικής της Κυριαρχίας στο Αιγαίο και την Μακεδονία. Την μεταβατική περίοδο του τέλους του διπολισµού είδε αδιάφορα και παθητικά την ολοκλήρωση της αποδιάρθρωσης της Ελληνικής Κοινότητας της Βορείου Ηπείρου.
Άντί αναβάθμισης υποβάθμιση
Μετά το τέλος του διπολισµού όλες οι χώρες επανακαθόρισαν την στρατηγική τους τόσο στο γεωπολιτικό όσο και στο γεωοικονοµικό πεδίο…Διαµόρφωσαν µια νέα οπτική που ελάμβανε υπ’ όψιν τις νέες τάσεις…
Η διάλυση µιας ιεραρχηµένης αυστηρά διπολικής τάξης, δηλαδή των σχέσεων σιδήρου που επέβαλε ο διπολισµός, έδιναν στην χώρα µας πολλά περιθώρ!α κινήσεων αυτονομίας και επανέφεραν παλιές προεκτάσεις. Η Ελλάδα έπαυε να αποτελεί µια εύκολα εκβιάσΙµη χώρα συνόρων…
Η µεγάλη, όχι µόνο λόγω των γεωπολιτικών ανατροπών αλλά κύρια λόγω εσωτερικών αιτιών, εθνική αφύπνιση των αυτοχθόνων λαών του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Του κεµαλικού ιδεολογικού, πολιτικού, οικονομικού, ραταιστικού ΟΙΚΟδομήματος.
Ποτέ η Τουρκία, εκτός από τις αρχές του αιώνα µας, δεν αντιμετώπισε τόσο βαθιά και µεγάλη κρίση…ποτέ η γεωπολιτικές Και γεωοικονοµικές συνθήκες δεν ήταν τόσο ευνοϊκές για την Ελλάδα
Παρ᾽ όλα αυτά αντιμετωπίζουμε τα εξής παράδοξα:
Το μεν τουρκικό κράτος, παρ᾽ όλη την µετατόπισή του σε µια σφαίρα ανασφάλειας, προβληματικότητας, βαθιάς Κρίσης, πετυχαίνε! να προωθείται διπλωματικά, νομικά και στρατιωτικά, σηµειώνοντας νίκες επί του Ελληνισμού. Το δε Ελλαδικό κράτος, η επίσηµη ηγεσία της χώρας, κινείται σε µια πολιτικο-ψυχολογική σφαίρα µειονεξίας, υποχωρητικότητας, αβεβαιότητας, αναποφασιστικότητας, άγχους και φόβου, Και τελικά παθητικής αποδοχής µιας διπλωματίας καταναγκασμού Και πολιτικών εκβιασµών. Προϊόντα αυτής της ψυχολογίας και της πολιτικής ήταν η ήττα στα Ίμια και η συμφωνία της Μαδρίτης. ..
Ἡ συμφωνία της Μαδρίτης
Καμία ισχυρή, όπως θέλει να ονομάζει την χώρα η κυβερνητική προπαγανδιστική ρητορεία, καμία κυρίαρχη χώρα δεν θᾳ υπέγραφε ένα κείµενο όπως αυτό της Μαδρίτης. Η αδύνατη ένοχη, απολογητική εκ των υστέρων κυβερνητική επιχειρηµατολογία, εγκλωβισμένη στην ανεδαφική λογική των “ᾱνταλλαγμάτων”, εξίσωσε την άρση του τουρκικού casus belli, μα την αναφορά “νόμιμα ζωτικά συµφέροντα…”… θα τονίσω απλά ότι η έννοια του ζωτικού συμφέροντος εμπεριέχει! µέσα της, νοµιµοποιεί, την καταφυγή στη βία, στον πόλεμο.
Θα ήταν βέβαια µεγάλο λάθος να µπει κανείς, γιατί µετά δεν θα ξέρει πως να βγει, όπως συµβαίνει µε τους αρµόδιους, στην αντιφατικότητα, Τον παραλογισµό της επίσηµης πολιτικής που υποστήριζα ότι υποχώρησε στα Ίμια για να µην συρθεί σε συνομιλίες, αλλά υπέγραψε το κείµενο της Μαδρίτης. Να προτάσσει την βήµα-βήμα προσέγγιση, αλλά τελικά να Κάνει βουτιά στο Αιγαίο… (Μέχρι και ϱ Μητσοτάκης σας έκανε κριτική από τα αριστερά).
Πολιτικές που εκ των προτέρων αδυνατίζουν, υπονομεύουν, αυτοὔπονομεύουν τις ελληνικές θέσεις στην προοπτική της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την υφαλοκρηπίδα. Είναι γνωστό ότι στην διεθνή πρακτική τα γραπτά µένουν.
Σε καμία τουλάχιστον ευρωπαϊκή χώρα δεν έχουμε κρίση της έννοιας της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας… Μια χώρα, µε µια επίσηµη πολιτική ηγεσία, η οποία σχετικοποιεί και ελαχιστοποιεί την σημασία τους. Αυτό που Κοινώς εκφράζετε, όχι τόσο δηµόσια αλλά λαθραία, µε τα “Τι θα γίνει αν Κάνουμε µια υποχώρηση στην Μακεδονία», «Δεν θᾳ χάσουμε αν υποχωρήσουµε στο Αιγαίο από τα 12 μίλια”…
Η Ελλάδα θα υποχωρήσει στην Μακεδονία και στο Αιγαίο, ανατρέποντας Κατ’ αυτόν τον τρόπο το οικοδόµηµα του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, αποδεχόµενη ὡς προοπτική για το µέλλον αυτό που ονοµάζω µια αδύνατη, αλλοτριωµένη Και συρρικνωµένη Τουρκο-Μπαρόκ Ελλάδα…
Η σηµερινή κυβέρνηση, η επίσηµη διευθύνουσα διοικητική κομματική οµάδα δεν έχε! Την εντολή της υποχώρησης από το λαό, τους εκλογείς, τα µέλη του ΠΑΣΟΚ, .. αλλά πολύ περισσότερο δεν έχει αυτή την εντολή, Το δικαίωµα από την ιστορία,
Έτσι λοιπόν σήµερα, τώρα θα πρέπει να κάνετε δηµόσια γνωστό προς την διεθνή Κοινότητα, στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ότι ή ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να δεχθεί ονομασία που θᾳ προσβάλει την ιστορία, την ταυτότητα Και το κύρος της (Υπάρχει Και η έννοια του εθνικού κύρους)…
Στο Αιγαίο, ακόµη και αυτή η ρητορική διακήρυξη, η οποία όµως σταδιακά ηχούσε αναξιόπιστα, “η Ελλάδα θα εφαρμόσει όταν αυτή το Κρίνει το αναφαίρετο δικαίωμά της στα 12 μίλια”, δεν ακούγεται πλέον.
Λέω αναξιόπιστα, γιατί… Κανείς πολίτης δεν διακρίνει εδώ και καιρό Καμία σοβαρή πολιτική, διπλωματική, αναπτυξιακή και αμυντική προετοιµασία της χώρας για την εφαρµογή αυτού του αναφαίρετου Και αναπαλλοτρίωτου ιστορικού δικαιώµατος της στο Αιγαίο. Ιωνίαν γην εδώσαµεν, Αιγαίον ύδωρ δεν θᾳ δώσουμε.
Η ελλειψη στρατηγικής
«Στον µεταδιπολικό Κόσμο ειδικά, δεν φτάνει να ανήκεις σε µια συμμαχία, σε µια Ένωση. Πρέπει να δρας, να αποδεικνύεις τον ρόλο σου, να αναδεικνύεις την σημασία σου, να αναβαθµίζεσαι µε την παρουσία, το βάρος, τα πολυμερή σχέδια και τις πρωτοβουλίες σου. Να αναπτύσσεις και να βάζεις θέµατα στην διεθνή ατζέντα.
Σε ποιο, διερωτώµαι, διεθνές ή περιφερειακό βήμα, σε ποια διεθνή οργάνωση, όπως η Σοσιαλἰστική Διεθνής βάλατε ένα ζήτημα. Έχει µεγάλη σημασία για µια χώρα, για ένα πολιτικό Κίνημα, να βάζει, τόσο µορφωτικά όσο και πολιτικά, ένα μεγάλο θέµα, να αναπτύσσει µια θεματική: Οἱ διεθνείς συγκρούσεις εἶναι σε µεγάλο βαθµό µορφωτικές συγκρούσεις.
Ἠ ιστορία Και η γεωγραφία έδιναν εδώ και καιρό στην Ελλάδα το πολιτικό και μορφωτικό προβάδιμα να βάλει, αξιοποιώντας την. πολιτική διάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και του ΟΗΕ, το νέο Ανατολικό Ζήτημα ως το πρώτο κεφάλαιο µιας νέας ευρωπαϊκής αλλά και διεθνούς διπλωματικής ατζέντας. Να αναδείξει δηλαδή το µόνο υπαρκτό πρόβλημα της περιοχής, που αποτελεί την γενεσιουργό αιτία της παθογένειάς της. Το τουρκικό πρόβλημα..
Ἡ ελληνική εξωτερική πολιτική εξακολουθεί, πέρα από την κυβερνητική ρητορεία, να αφήνει ανεκµετάλλευτη την πολιτική διάσταση της Ευρωπαῖκής Ένωσης. Η προτεινόμενη πολιτική θα έβρισκε συνομιλητές και θα συγκροτούσε πολλές συµµαχίες σε επίπεδο κυβερνήσεων, πολιτικών. δυνάµεων, Κοινής γνώμης, µη κυβερνητικών οργανώσεων Αυτό όµως, προὐπέθετε το πέρασμα από έναν επηρχιώτικου τύπου Ευρωκεντρισµό και παθητικότητα σε έναν ενεργητικό Ευρωπαῖσμό.
Το ανατολικό ζήτημα και οι ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι αναλαμβάνουν έναν ρόλο διαιτητή για την ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Πρόκειται για µια λανθασμένη θέση. Τα ελληνοτουρκικά αποτελούν. κατάλοιπα του ψυχρού πολέμου και απαιτούν την λύση τους, µε την αποκατάσταση των δικαιωμάτων του Ελληνισµού εκεί που αυτά βίαια παραβιάσθηκαν, στην Ίμβρο, Τένεδο, Πατριαρχείο «Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, στην Κύπρο, λόγω των ψυχροπολεμικών συνθηκών και του Νατοϊκού δόγματος ασφαλείας της Τουρκίας. Στις ΗΠΑ αναλογούσε και αναλογεί το µεγαλύτερο µέρος. της ηθικής και πολιτικής ευθύνης γι αυτές τις παραβιάσεις. Επόµενα της υποχρέωσης για την αποκατάστασή τους …
Οι ΗΠΑ επίσης καλούν την Ελλάδα να δείξει κατανόῃσῃ σε οχέση µε τα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας. θέλουν να µας εντάξουν σε ένα νέο δόγµα σωτηρίας του µικροµεσαίου ασθενούς…
Η ελληνική απάντηση εδώ και καιρό έπρεπε να είναι αποφασιστική, σταθερή Και σαφής. Η Ελλάδα δεν δέχεται να λερωθεί στο τουρκικό σφαγείο.
Αν οι ΗΠΑ θέλουν να το Κάνουν και το κάνουν, αυτό αφορά τις ίδιες, θα είναι αυτές που θα βλέπουν να καταρρέει η τεράστια προσπάθεια Ἠθικοποίησης τῆς πολιτικής τους µετά το σύνδρομο του Βιετνάμ. Εμείς ευχόμαστε σ’ αυτό να µη προστεθεί και το σύνδρομο του Κουρδιστάν. Ένα τεράστιο όμως δυναμικό, οι Έλληνες ὃτις ΗΠΑ, αν οργανωθεί καιτους δοθούν στόχοι, µπορεί να αποκαλύψει στην κοινή γνώμη την βαρβαρότητα του τουρκικού σφαγείου.
Τέλος οι ΗΠΑ, αντί για τον. καταναγκασµό και εκφοβισμό της Ελλάδας, θα πρέπει να αποκτήσουν μια σφαιρική αντίληψη για την ασφάλεια, την σταθερότητα και την συνεργασία στην περιοχή, που η πραγματικότητα δείχνει ότι δεν έχουν. Η συντήρηση Και ανάρρωση του ασθενούς κοστίζει πολύ και είναι ανέφικτη.
Μια στρατηγική στροφή
Αυτό όμως που θᾳ σημάνει µια Ιστορική στροφή στην Ελληνική στρατηγική και εξωτερική πολιτική, είναι αν η κυβέρνηση, απαλλαγμένη από ταμπού, µειονεξίας, εξαρτήσεις, φόβους και πλέγματα, αναδείξει την Ελλάδα ως κυρίαρχη Ευρωπαϊκή χώρα σε ενεργητική ηθική δύναμη της περιοχής της Ανατολικής Ν γείου και της Ανατολίας. Όπως, παραδείγματος χάριν, η Σουηδία του Όλαφ Πάλμε την περίοδο του διπολισµού.
Μια ηθική δύναμη, πρωταγωνιστής µιας νέας ευρωπαϊκής πολιτικής στην περιοχή, που αναγνωρίζειως συνομιλητές υποκρατικά υποκείμενα σήµερα, δηλαδή τους λαούς, τους πολίτες, τους ανθρώπους σε όλη την Ανατολία.
Τις αληθινές κινητήριες δυνάμεις του εκδηµο-κρατισμού Και της ειρηνικής και οριστικής επίλυσης του τουρκικού προβλήματος µε βάση τις αρχές, τις αξίες Και τα ιδανικά που απετέλεσαν. τα θεμέλια των ευρωπαϊκών δηµοκρατιών. Αυτό που εδώ και µια δεκαετία ονόµασα Ἱσπανοποίηση της Τουρκίας…
Στα πλαίσια αυτού του νέου Ρόλου, η Ελλάδα οφείλει να αναδείξει ένα ιστορικό. Κίνημα που εδώ καὶ µια δεκαετία καθορίζει τις εξελίξεις στην περιοχή, σε προνομιούχο συνομιλητή της Ευρωπαῖκής Ένωσης. Μιλώ για το κουρδικό απελευθερωτικό Κίνημα. Την κύρια δύναμη αποτροπής. της ἴουρκικής επιθετικότητας, επόμενα την Κύρια δύναμη ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή. Χωρίς την παρουσία και τον αγώνα του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, το σημερινό τουρκικό καθεστώς θᾳ μετέφερε τον πόλεμο παντού. Κάῑι που. σήμερα δεν µπορεί να Κάνει. Απλά, εκφοβίζει τους φοΒισμένους ή µπορεί να το Κάνει µέσα στην ανασφάλεια Και τον παραλογισµό του. Χωρίς όµως το κουρδικό Κίνηµα, που ανέτρεψε τους δείκτες της τουρκικής οικονοµίας, η Τουρκία θᾳ είχε δορυφοροποιἤσει οικονομικά, γεωοικονοµικά, πολλές χώρες, όπως η Ελλάδα. θα ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που οι Έλληνες θα είχαν ηττηθεί οικονομικά από τους Τούρκους. Πολιτικά και ηθικά ηττήθηκαν πολλές φορές.
Ἡ πρόσκληση για κοινή συνεδρίαση του εξόριστου Κουρδικού Κοινοβουλίου από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως και η πρόσκληση του ΡΚΚ, κατ’ αρχήν ως παρατηρητή και αργότερα ως μέλους στην Σοσιαλιστική Διεθνή, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ορισμένες από τις εκφράσεις µιας νέας ελληνικής κινητικότητας και δραστηριοποίησης στην Ανατολική Μεσόγειο και ταυτόχρονα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι κινήσεις αυτές θα ήταν συνέχεια τῆς ιστορικής πρότασης της πλειοψηφίας των βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, 185 τον ᾱριθµό, για ην πρόσκληση στην Ελλάδα του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Μια πρόταση που. εξαφανίσθηκε από τα Ιδιωτικά, αλλά κύρια, και αυτό είναι το σοβαρό, τα κρατικά λεγόμενα µέσα ενημέρωσης, εµποδίζοντας την έκφραση της πλειοψηφίας της λαῖκής θέλησης. Γεννάται το ερώτημα, ποια δυναμική ἐµπόδισε την μετάδοση αυτής της είδησης. Ερώτηµα που θέτει σύγχρονα προβλήματα δηµοκρατίας και κυριαρχίας στην χώρα.
Χωρίς µια ενεργό ελληνική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, η ελληνική εξωτερική πολιτική θᾳ υφίσταται αλλεπάλληλες ήπτες, διαδοχικές ἁρσεις των βέτο, μικρών ή μεγάλων. Ταπεινωμένη, θα αναγκάζεται να εγκαταλείπει τις διάφορες γραµμές διπλωματικής άμυνας, γιατί απλά δεν. στηρίζονται σε πραγματικούς. συσχετισµούς Και σταθερές για εµάς ισορροπίες. Θα ανακυκλώνεται στα διάφορα Νταβός, Μαδρίτες ή άλλα ελβετικά θέρετρα, αδυνατώντας να υπερασπισθεί τα εθνικά δίκαια.
Αθηνοκεντρισμός και εθνική άμυνα
Δεν θα μείνω στην ανάγκη, ειδικά. στις σημερινές συνθήκες διαμόρφωσης µιας γεωοικονοµικής στρατηγικής.. θα αναφέρω όµως, το εξής: Την περίοδο της παγκοσμιοποίησης, εσείς ΚΙνείσθε µε όρους κράτους-πρωτεύουσα. Ούτε καν µε όρους κράτους-έθνους. Μπαίνετε -αν είναι στην σκέψη σας κάτι παρόµοιο- στον διεθνή γεωοικονοµικό ανταγωνισµό µε το προβληματικό και χρεωβόρο σύστημα-Αθήνα, επιβαρύνοντας το, αντί µε το σύστηµα-Ελλάδα. Αυτό αποδεικνύει και η αντίληψη της Όλυµπιάδας, της πλέον αντιδηµοκρατικής απόφασης που πάρθηκε ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες…
Δεν υπάρχει καμιά πολιτική σχολή ή σχολή ὅιεθνών σχέσεων που να υποστηρίζει ότι µπορεί να υπάρξει, εἰδικά για τις χώρες όπως η Ελλάδα, εξωτερική πολιτική χωρίς ολοκληρωμένη αμυντική στρατιωτική πολιτική. Αυτό όµως υποστηρίζει µια μειοψηφία στην Αθήνα, η οποία θεωρεί τα Εθνικά Ζητήματα ως θέµατα που επιβαρύνουν την πολιτική µας ζωή. Κοινώς, ασχολείται µε αυτά ως αγγαρεία. Για τα αμυντικά ζητήµατα, στα πλαίσια µιας ψευδοεκσυγχρονιστικής λογικής, θα προτιμούσε ίσως να Τα αναθέσουµε σε µια εταιρία security ή σε τρῄους…
Η ελληνική αμυντική πολιτική παρουσιάζει µεγάλα κενά. Από το 1999 το ποσοστό για τους εξοπλισμούς έφθασε σε πολύ χαμηλούς αριθμούς. Αντίθετα η Τουρκία, µέσα από µια σταθερή προετοιµασία, πέτυχε αυτή την περίοδο να αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία στον αέρα και να εξακολουθεί να έχει όµηρο την Κύπρο.
Αυτά τα κενά, που αποτελούν “θείο δώρο” για την Τουρκίας Και ταυτόχρονα της επιτρέπουν να µας εκφοβίζει, πρέπει να καλυφθούν τώρα, όχι αύριο ή μεθαύριο. Γιατί την περίοδο των κρίσεων, όπως συνέβη πάρα πολλές φορές στην πρόσφατη ιστορία µας, Οἱ ανεύθυνοι δεν θα βρίσκονται στην θέση τους για να πάρουν τις ευθύνες τους.
Πατριωτισµός και εθνικοφροσύνη
0 επανακαθορισµός όµως της εξωτερικής πολίτικής, η αλλαγή της πορείας µιας χώρας, µια νέα εκκίνηση, ήταν πάντοτε έργο μεγάλων ριζοσπαστικών και ζωντανών πολιτικών κινημάτων ή Κομµάτων. Χωρίς πολιτικά κινήματα δεν υπάρχει ιστορία…. Καιτο ερώτημα είναι εάν το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ µπορεί να ανατρέψει αυτήν την πορεία και να δηµιουργήσει µια νέα ιστορική αφετηρία. .. Τον τελευταίο καιρό, στα παθολογικά φαινόμενα και τις πρακτικές του παρελθόντος τα οποία επαναλαµβάνονται, γιατί στο ΠΑΣΟΚ έχουµε απλά το παλιό που ανακυκλώνεται, έρχονται να προστεθούν νέα. Άν τα παλιά συνέβαλαν στην Κρίση της φυσιογνωµίας και του ρόλου του, τα νέα είναι το Τελικό χτύπημα σ᾿ αυτήν.
Σε χώρες όπως η Ελλάδα ο εθνικισμός είχε ένα προοδευτικό περιεχόµενο. Τα πατριωτικά κινήµατα αποτέλεσαν ταυτόχρονα κινήματα μεγάλων πολπικών και κοινωνικών μετασχηματισμών. Αυτό ήταν το Κίνημα του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Το Κίνημα του ΕΑΜ Αυτό προσδοκούσαµε να είναι το ΠΑΣΟΚ, όταν το δημιουργήσαμε.
Τον τελευταίο καιρό επανέρχεται … από τις ίδιες υπεύθυνες Και ένοχες δυνάµεις µια προκατάληψη Και εχθρότητα προς τις εθνικές ιδέες και την εθνική παιδεία. Άρνησης αλλά και συκοφαντίας της μεγάλης διανοητικής ηθικής και πολιτικής προσπά-θειας ανάδειξης µιας αυτόχθονης παραγωγής ιδεολογίας και πολιτικής σκέψης όπως και µιας εθνικής στρατηγικής. Αυτό επιδιώκεται µε επαρχιωτικού τύπου μορφωτικούς άκριτους δανεισμούς. Με υποκατάσταση της ανάγκης για τη διαµόρφωση ενός εθνικού συστήµατος πολιτικής σκέψης και διαμόρφωσης µιας στρατηγικής από Σένα δόγματα εθνικής ασφαλείας ή κάλυψή µας από υπαρκτούς ή φανταστικούς υπερεθνικούς οργανισμούς. 0 θείος από την Αμερική ή την Ευρώπη. Εμφανίζεται δηλαδή… ένα φαινόμενο, ένα ρεύμα νεοεθνικοφροσύγης. Γιατί αυτό ήταν η εθνικοφροσύνη του Αβέρωφ, του Ιωαννίδη, του Σαμαρά, του Ανδριανόπουλου. Η υποκατάσταση ενός εθνικού σχεδίου από υπεραντλαντικά δόγματα. Έτσι εξηγούνται διάφορες πολιτικές συµπάθειες και συγκλίσεις, το ότι π.χ. 0 Ανδριανόπουλος, Και πολλοί άλλοι, µετεξελίσσεται σε οργανικό διανοούμενο του παλιού ΠΑΣΟΚ, που βαπτίσθηκε νέο για να επιβιώσει. Το φαιγόµενο αυτό της νέας εθνικοφροσύνης βρήκε την πλήρη έκφρασή του µε τον Ολυμπισμό και την ανάληψη της Ολυμπιάδας… Η φορμµαλιστική, τυπική δηλαδή, καταφυγή στο ένδοξο παρελθόν, στην «αρχαιολατρεία», ως Κάλυψη της πολιτικής αδυναµίας πρότασης ενός σύγχρονου εθνικού και αναπτυξιακού σχεδίου για τη χώρα. Αυτό το φαινόμενο του «νεοεθνικόφρονος ΠΑΣΟΚ», που εκφράστηκε με µεγάλη θρασύτητα, παρατηρείται εδώ και καιρό…. Απέναντι σ᾿ αυτήν την ιστορική ανατροπή και αλλοίωση εμείς λέμε: Εμείς είµαστε πατριώτες και όχι νεοεθνικόφρονες.
Ένα άλλο φαινόμενο είναι το εξής: Στην ανάπτυξη ενός πλούσιου μορφωτικού και πολιτικού προβληματισμού για την διαµόρφωση ενός σχεδίου για τον Ελληνισμό και τους λαούς της περιοχής, αναγέννησης των (ιδανικών Και αξιών της αλληλεγγύης και του διεθνισµού, οι ίδιες µειοψηφικές οµάδες της γραφειοκρατική πνευματικής οκνηρίας και της σταλινικής {ντριγκας αντιπαραθέτουν µε ένα µη δημοκρατικό τρόπο το περίφημο αυτοί ή αυτός θέλει πόλεμο. Όι ίδιες οµάδες επιδιώκουν να καλλιεργήσουν µια Ιδεολογία ανοχής της βαρβαρότητας του τουρκικού ρατσισμού. Δεν θα αναφερθώ τώρα σ᾿ αυτό. Για το πρώτο πρέπει να θυμίσω ότι αυτό το επιχείρημα, διατυπωµένο µε τον ἴδιο τρόπο, χρησιμοποιήθηκε όχι από την δημοκρατική παράταξη αλλά από την άλλη, ενάντια στον Ε. Βενιζέλο και τον Α. Παπαναστασίου. Επέφερε μάλιστα την µεγαλύτερη Καταστροφή του νεότερου Ελληνισμού, γιατί τελικά τον πόλεμο τον έκαναν, Τον χειρίστηκαν οι ψευτοειρηνιστές και τον έχασαν…
Πρέπει επίσης να επισημάνω προς την επίσηµη διοικητική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ότι αυτές οι αντιλήψεις σας συνέβαλαν στο να χάσετε όχι τον πόλεμο, αλλά ένα θερµό επεισόδιο στα Ίμια. 0 λαός µας λέει, «στο σπίτι του κρεµασμένου δεν μιλάνε για σχοινί». ..
Δεν θα μείνω στο φαινόμενο του νεοαυταρχισµού, που περιρρέει εδώ και Καιρό αλλά εκδηλώθηκε ως τελική άμυνα μπροστά στην πολιτική αδυναµία µε την συμφωνία της Μαδρίτης, µε τα µαστίγια και τα αυτεπάγγελτα…. Στο ΠΑΣΟΚ κανείς δεν έχει την ηθική Και πολιτική νομιμότητα να διαγράψει κανέναν. Πολύ περισσότερο δεν την έχουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση του µαρασμού του. Και γι αυτόν τον μαρασμό υπεύθυνος δεν ήταν µόνον ο Ανδρέας Παπανδρέου, είσαστε σε πάρα πολύ µεγάλο βαθµό εσείς…
Μια ιστορική πρωτοβουλία
Το ΠΑΣΟΚ έχει βαθειά κρίση φυσιογνωμίας, που δεν θα λυθεί µε την φλυαρία και την φτώχεια της περί κεντροαριστεράς συζήτησης… Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι αυτοσκοπός. Το ΠΑΣΟΚ δεν το δημιουργήσαμε για να γίνουμε υπουργοί, πρωθυπουργοί, βουλευτές κ.λπ. …
Τα υπαρκτά ή τα υποψήφια µέλη του, πρέπει να γνωρίζουν ποια διακήρυξη ισχύει. Αυτή της 3ης του Σεπτέμβρη ή αυτή που ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβριο του 96, χωρίς να προηγηθεί ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς στην Κύπρο. θυμήθηκα ότι η διακήρυξη που γράψαµε το ᾿74 άρχιζε µε την Κύπρο. Τα µέλη πρέπει να γνωρίζουν αν το σηµερινό ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται για τα 6 ή τα 12 μίλια στο Αιγαίο. Την θέση του για τα Σκόπια. Η νεολαία του αν θα οργανώνει ή θα συμμετέχει στις συναυλίες Ρουβά-Κεμάλ Κουτ στις 19 Μαϊου. Η φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ δεν είναι µια σηµαία η οποία ἄνεβοκατεβαίνει….
Όσοι κρύβονται πίσω από αυτές τις πολιτικές, πρέπει να βγουν στην επιφάνεια και να πάρουν τις δημόσιες ευθύνες τους…
Στην συνεδρίαση της Κ.Ε. του Οκτωβρίου του 96 τόνισα ότι εγώ δεν δέχθηκα Το μοντέλο του µονάρχη, του παλατιού, του αρχηγού όταν υπήρξε αρχηγός. Πόσο μάλλον τώρα που αρχηγός δεν υπύρχει. Η ανεπάρκεια και η αδυναμία που παρατηρείται στο επίπεδο της κυβερνητικής Και κομµατικής ηγεσίας, εἰδικότερα στις στρατηγικές Και προγραμματικές συλλήψεις µεγάλων διαστάσεων, δεν µπορεί να καλυφθεί µε συμβούλους. Εκτός των άλλων, κοστίζουν πολύ και επιβαρύνουν τα δηµοσιονοµικά…
Χρειάζεται µια Ιστορική πρωτοβουλία µε µεγάλο αίσθηµα ιστορικής ευθύνης για την αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ και την διαµόρφωση ενός άλλου σύγχρονου δημοκρατικού προτύπου. Το ΠΑΣΟΚ έχει ανάγκη όσο ποτέ µια νέα κομματική ηγεσία αλλά και νέο πρόεδρο που δεν θα ταυτίζεται µε την ιδιότητα του πρωθυπουργού…
Η ειλικρινής και ελπιδοφόρα λεωφόρος είναι αυτή ενός ιστορικού συνεδρίου. Διαφορετικά οἱ ζωντανές δυνάµεις του ΠΑΣΟΚ και της κοινωνίας θα φτιάχνουν τους δικούς τους γαλαξίες. θα ευχόµουν ένας αστερισµός σ᾿ αυτούς τους γαλαξίες να ήταν και ο ΟΠΕΚ. Μια ζωντανή δύναμη και όχι ένας τηλεὔπότροφος προθάλαµος του κράτους.
