Οι αμερικάνικες εκλογές και η έκβαση τους αποτελούν ένα κομβικής σημασίας γεγονός για τον κόσμο, την Ευρώπη – προπαντός για την Ουκρανία– αλλά και για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Του Γιώργου Καραμπελιά από το capital.gr
Σε ότι αφορά στην Ευρώπη είναι προφανές πως το πρόγραμμα του Τραμπ συνιστά μια ιμπεριαλιστική εθνικιστική υποβάθμιση της γηραιάς ηπείρου, που θα συνοδευτεί από μια ενίσχυση τη δασμολογικής προστασίας έναντι των ευρωπαϊκών προϊόντων και μία υποτίμηση του ΝΑΤΟ και της σημασίας του, σε μία στιγμή μάλιστα που επιτείνεται η ρωσική επιθετικότητα και ποδοπατιέται ο ουκρανικός λαός. Άλλωστε ο Τραμπ έχει δηλώσει επανειλημμένα, urbi et orbi, ότι σκοπεύει να συνεννοηθεί με τον Πούτιν και να κλείσει το κεφάλαιο Ουκρανία. Και μια πιθανή υποταγή της τελευταίας στο Ρώσο δικτάτορα θα αποτελέσει καίριο πλήγμα στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και το κύρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που η Ελλάδα και η Κύπρος το χρειάζονται όσο κανένας άλλος ως παράγοντα αποτροπής της τουρκικής απειλής.
Και πάντως ο κυνικός πραγματισμός του Τραμπ που επιλέγει τον Ερντογάν ως ισχυρό άνδρα της περιοχής, επιλογή που δεν είναι μόνο πολιτική αλλά και επιχειρηματική στο προσωπικό επίπεδο (π.χ. πύργος Τραμπ στην Κωνσταντινούπολη), δεν προοιωνίζεται τίποτε το ιδιαίτερα θετικό για τα ελληνικά συμφέροντα. Και ίσως ο μόνος εξισορροπητικός παράγοντας είναι η στήριξη του Τραμπ στο Ισραήλ, που έρχεται σε αντίθεση με τη σχέση του με τον Ερντογάν.
Σε ένα γενικότερο πλανητικό πεδίο και σε ότι αφορά τη Δύση στο σύνολο της, μια πιθανή εκλογή Τραμπ θα σηματοδοτήσει τη γενικότερη ενίσχυση αυταρχικών τάσεων και δικτατοριών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και αν ήδη οι αυταρχικές και αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις και καθεστώτα ενισχύονται διαρκώς, μία πιθανή εκλογή του Τραμπ πέραν του ότι θα οδηγήσει και τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα ιδιαίτερο ημιαυταρχικό καθεστώς, θα προκαλέσει έναν κύμα ενίσχυσης του αυταρχισμού, σηματοδοτώντας την είσοδο σε μια νέα πολιτική εποχή.
Είναι προφανές πως η εκλογή του Τραμπ θα ενισχύσει και μέσα στην Ευρώπη τις κάθε είδους αντιδημοκρατικές τάσεις που, καθόλου παράδοξα, συντάσσονται ταυτόχρονα – όλες ανεξαιρέτως– με τον Πούτιν: Από τη Λεπέν στη Γαλλία, τον Όρμπαν στην Ουγγαρία και τους Βελόπουλους στην Ελλάδα. Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες τα αυταρχικά ακροδεξιά κόμματα υποστηρίζουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό τον Τραμπ ακόμα και αν αυτός στρέφεται ενάντια στα εθνικά τους συμφέροντα όπως συμβαίνει στη Γαλλία ή στην Ελλάδα.
Το πρόσχημα και η αφορμή γι’ αυτή την ανοιχτή υποστήριξη του Τραμπ αποτελεί βέβαια η πραγματική παρακμή των φιλελεύθερων δημοκρατιών που έχουν βυθιστεί σε ένα ιδεολογικό κοινωνικό και πολιτισμικό χάος. Οι αξίες στις οποίες στηρίζεται η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα, έχουν διαβρωθεί από έναν γενικευμένο σχετικισμό σύμφωνα με τον οποίο όχι μόνο οι ταυτότητες φύλου, φυλής και έθνους αμφισβητούνται αλλά αναιρείται και η ίδια η επιστημονική και ιστορική αλήθεια.
Φορείς αυτής της αποκαλούμενης Woke ατζέντας είναι κατ’ εξοχήν οι ελίτ, πολιτικές, πολιτισμικές και ακαδημαϊκές. Προσχωρώντας στον “βελούδινο ολοκληρωτισμό” της πολιτικής ορθότητας, προκαλούν εξ αντανακλάσεως την ενίσχυση του παλιάς κοπής ολοκληρωτισμού, τον οποίο αντιπροσωπεύει σε διαφορετικό βαθμό ο Τραμπ, ο Όρμπαν ή ο Πούτιν.
Και δεν θα πρέπει να διαμαρτύρονται οι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας διότι ο ακραίος γουοκισμός και δικαιωματισμός, με την πρόταξη των αλλαγών φύλου, και της υπονόμευσης της ισότητας των πολιτών καθώς και του εκπαιδευτικού συστήματος, με την γενίκευση των “θετικών διακρίσεων” σε βάρος της πλειοψηφίας, είναι οι πραγματικές κινητήριες δυνάμεις πίσω από την άνοδο του Τραμπ.
Τα λαϊκά στρώματα, –ιδιαίτερα εκείνα των λευκών εργαζομένων– θεωρούν ότι περιθωριοποιούνται από τη συμμαχία των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων των μητροπόλεων και των μειονοτήτων που εκφράζει πολιτικά μια διαρκώς ενισχυόμενη τα τελευταία χρόνια πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος. Γι’ αυτό και αντιδρούν με ακραίο τρόπο και αγνοούν τις τόσες καταδίκες του Τραμπ, ή τη θέλησή του να μειώσει τη φορολογία των υπερπλούσιων που σταδιακώς μετακινούνται προς αυτόν, αρχίζοντας από τον Έλον Μασκ.
Όχι, αρκεί που αυτός εμφανίζεται ως αντισυστημικός, σπάζοντας τους κανόνες και τις νόρμες του καθωσπρεπισμού της πολιτικής ορθότητας. Εξάλλου και στην Ελλάδα οι “επιστολές του Ιησού Χριστού” που διακινούσε ο Βελόπουλος δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την πολιτική ενίσχυσή του, την οποία τροφοδότησε η κυβέρνηση, προωθώντας τον άκαιρο, ακόμα και για μεγάλο μέρος των ελίτ, γάμο των ομοφύλων.
Δηλαδή η άνοδος του Τραμπ αποτελεί απλώς ένα σύμπτωμα της κρίσης των δυτικών δημοκρατιών που δεν διαθέτουν πλέον προτάσεις και όραμα κοινωνίας. Καθώς έχουν εγκαταλείψει τις παλιές αξίες, αντικαθιστώντας τες με έναν γενικευμένο καταναλωτικό επιτρεπτισμό, δίνουν τη δυνατότητα στην αμφισβήτηση που έρχεται από τα δεξιά να εγκολπωθεί αυτή τις παλιές αξίες. Έτσι ο Πούτιν εμφανίζεται ως υπερασπιστής των ορθόδοξων αξιών, και ο Τραμπ θέλει να κάνει και πάλι μεγάλη την Αμερική.
Εδώ και πολλά χρόνια οι τάσεις της αλλαγής του πολιτικού τοπίου έρχονται από τα δεξιά και την άκρα δεξιά, καθώς η Αριστερά έχει χάσει κάθε αξιοπιστία και κάθε όραμα –αρκεί να δούμε τι συμβαίνει στον ημέτερο Σύριζα. Η Μελόνι από ένα μουσολινικό γκρουπούσκουλο του 3% θα εκτιναχθεί σε σιδηρά κυρία της Ιταλία και της Ευρώπης, ο Όρμπαν θα εκλεγεί για τέσσερις συνεχείς τετραετίες και η Λεπέν, εκκινώντας από ένα κόμμα του 0,5% το 1968, θα φτάσει αισίως στο 35% και τον προθάλαμο της εξουσίας το 2024.
Και εάν η άνοδος των αντιδημοκρατικών δυνάμεων δεν αφυπνίσει ένα έστω σημαντικό τμήμα των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων, ώστε να αντιταχθούν στην πόλωση ανάμεσα στην ολοκληρωτισμό της πολιτικής ορθότητας και του δικαιωματισμού από τη μία και τον αυταρχικό απολυταρχισμό που επελαύνει, τότε το μάθημα του Τραμπ θα πάει χαμένο.
*Συγγραφέας, εκδότης περιοδικού Άρδην
