του Γιάννη Χαραλαμπίδη από την ιστοσελίδα radiome
Κάποιο θέμα έχει με τα μίλια της αιγιαλίτιδας ζώνης ο Υπουργός μας επί των Εξωτερικών, ο Γιώργος Γεραπετρίτης, δεν εξηγείται διαφορετικά… Για κάποιον ανεξερεύνητο λόγο τα εθνικά χωρικά ύδατα τον καταδιώκουν, τον κατατρύχει η σκέψη τους και όλο μπροστά του τα βρίσκει. Και κάθε φορά που τα βρίσκει, σκοντάφτει.
Στην αρχή, παλιά όταν ήταν ακόμα απλώς ο εξ απορρήτων του Μεγάρου Μαξίμου, όταν το 2020 είχαμε με την φίλη και σύμμαχο Τουρκία την κρίση του Ορούτς Ρέις σε εξέλιξη, ήταν ο κ.Γεραπετρίτης που είχε πεταχτεί αιφνιδίως να μας διαβεβαιώσει για τις κόκκινες γραμμές της Ελλάδας. Γραμμές τις οποίες είχε ο ίδιος προσδιορίσει στα 6 ναυτικά μίλια, όσο δηλαδή και το εύρος της χωρικής μας θάλασσας. Εκεί δηλαδή για τον τότε Υπουργό Επικρατείας η Ελλάδα θα σταματούσε οποιαδήποτε προσπάθεια διεξαγωγής ερευνών από το τουρκικό ερευνητικό σκάφος. Λαμπρά.
Στο ίδιο το Υπουργείο Εξωτερικών ασφαλώς οι δυνατότητες εμπλοκής του με τα μίλια των χωρικών υδάτων είναι εύλογα άμεσες και πολλαπλάσιες. Χαράς ευαγγέλια… Οι δεκαπέντε περίπου μήνες της υπουργίας του στη Βασιλίσσης Σοφίας έχουν συνδεθεί με την διαδικασία εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Του έλαχε κιόλας να βρεθεί ακριβώς την ίδια περίοδο με έναν ομόλογο απέναντί του που δεν είναι μικρή ποσότητα. Ο Χακάν Φιντάν δεν έχει σχέση με τον αψύ ενίοτε αλλά καλόβουλο γενικά Μεβλούτ μπέη Τσαβούσογλου. Ο Φιντάν είναι ιέρακας, γέννημα της Τζαντάρμα και θρέμμα της ΜΙΤ. Όχι και το καλύτερο ταίριασμα για έναν καθηγητή δημοσίου δικαίου.
Το βασικό θέμα της θητείας του Γιώργου Γεραπετρίτη στο ΥπΕξ είναι, λοιπόν, η διαχείριση της εξομάλυνσης και του διμερούς διαλόγου. Και ενώ τα άλλα υπουργεία έχουν τα λιγότερο ακανθώδη ή και τα ευχάριστα θέματα να διαχειριστούν, εκείνος πρέπει να συνεργάζεται με τον Χακάν Φιντάν για τον σκληρό πυρήνα των προβλημάτων μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Σε αυτό το πλαίσιο ο Έλληνας υπουργός έχει δείξει κατά καιρούς μια υπεραναπλήρωση, μια τάση σε άτυπη φλυαρία και διαρροές χωρίς σαφές κέντρο βάρους. Κοινός παρονομαστής ως τώρα ήταν η αισιοδοξία για μια συζήτηση με την Τουρκία που θα μπορούσε να καταλήξει σε λύση των ζητημάτων για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Έστω κι αν κάτι τέτοιο δεν συνάγεται από πουθενά…
Τώρα ξαφνικά, για κάποιο λόγο που δεν διαγιγνώσκεται με γυμνό μάτι, ο ΥπΕξ αποφάσισε να διαρρεύσει στην Καθημερινή της Κυριακής ότι η επερχόμενη συζήτηση με την Άγκυρα επουδενί θα γίνει με διάθεση συμβιβασμού της Ελλάδας με την ρητή εγκατάλειψη του κυριαρχικου δικαιώματος επέκτασης των εθνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Αιγαίο, ότι σε καμία περίπτωση δεν συζητάμε για 6 ναυτικά μίλια σε αντάλλαγμα για συμφωνία παραπομπής των διαφορών σε διεθνές δικαστήριο. Μα, αναρωτιέται κανείς, δεν αντιλαμβάνεται ο υπουργός ότι έτσι βάζει ο ίδιος έστω και ως “ανώτατη αρμόδια κυβερνητική πηγή” το θέμα των χωρικών υδάτων μέσα στη συζήτηση ενώ ως τώρα γραφόταν μόνο περιφερειακά;
Και εν τέλει τι άλλαξε για να χρειαστεί τώρα μία τέτοια διευκρίνιση; Άλλαξε κάτι. Ο Γιώργος Γεραπετρίτης συνειδητοποιεί ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να δεχτεί να συζητήσουμε τα ζητήματα των θαλάσσιων ζωνών χωρίς πλαίσιο-πακέτο με τα ζητήματα κυριαρχίας σε νησιά και νησίδες. Και έτσι γεννάται το κρίσιμο ερώτημα, γιατί δεν το είχε καταλάβει ως τώρα αυτό ο κύριος υπουργός; Πώς είναι δυνατόν να πορεύεται με ψευδαισθήσεις; Καθόλου ενθαρρυντικά όλα αυτά…
Για να μην είμαι όμως και άδικος, να επισημάνουμε και την θετική αλλαγή σε αυτή την τελευταία διαρροή του ΥπΕξ. Για πρώτη φορά αν δεν απατωμαι, η ελληνική εξωτερική πολιτική αναφέρεται σε διεθνές δικαστήριο άλλο από εκείνο της Χάγης και δη στο καθ’ύλην αρμόδιο για τις θαλάσσιες ζώνες. Στο δικαστήριο του Αμβούργου. Μακάρι να γίνει αυτό το στοιχείο κυρίαρχο στα επόμενα βήματα και να εκλείψουν οι αβάσιμες αισιοδοξίες…
