Του Γ. Μαλούχου από το Βήμα
Δεν είχαν περάσει ούτε δώδεκα ώρες από την ανακοίνωση του νέου κυβερνητικού σχήματος. Οι νέοι υπουργοί δεν είχαν ακόμα καν ορκιστεί. Το μελάνι των διορισμών τους δεν είχε καν στεγνώσει και το νέο υπουργικό συμβούλιο δεν είχε ακόμα εκπέμψει τις προδήλως κατηφείς τηλεοπτικές εικόνες του. Κι όμως χθες το πρωί δύο κεντρικά πρόσωπα των δύο κομμάτων, η εκπρόσωπος της ΝΔ και ο γραμματέας του ΠαΣοΚ, άρχισαν να τσακώνονται μπροστά στις κάμερες, να διαφωνούν με ένταση για το πώς εννοούν την πορεία της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου / ή Βενιζέλου – Σαμαρά…
Η διαμάχη ήταν υποτίθεται γύρω από τη «διαφορετική ιδεολογία» των δύο κομμάτων, καθώς τα εν λόγω κεντρικά στελέχη δεν έχουν ίσως προλάβει να αντιληφθούν ότι έγιναν ένα και δεν χωρίζουν πια. Κι όμως, πριν ακόμα ξεκινήσουν, έχουν ήδη αρχίσει να φορτώνουν ο ένας στον άλλο τα όσα έχουν μπροστά τους. Ουσιαστικά την εκ των πραγμάτων προδιαγεγραμμένη αποτυχία συμμόρφωσης με ένα πρόγραμμα που νομοτελειακά δεν υπηρετείται σε κανένα επίπεδο, από τα καταρρέοντα έσοδα μέχρι την εκτοξευόμενη ανεργία αλλά και τις πρωτοφανείς κοινωνικές του επιπτώσεις. Πάλι καλά που μπροστά σε αυτό το ιλαρό σκηνικό δεν βρέθηκε κάποιος εγκέφαλος της κυβέρνησης που να σκεφτεί πως θα μπορούσε να ρίξει κι εκεί μαύρο για να τους βγάλει απ’ τις οθόνες…
Δεν χρειάζονται ούτε τέτοια περιστατικά αλλά ούτε και ανάλυση για να αντιληφθεί κανείς ότι η κυβέρνηση αυτή δεν πείθει ούτε τον εαυτό της. Παρά ταύτα, αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πριν καν το καλημέρα ξεκινά μόνη της να εμφανίζεται ως φάρσα. Γιατί το εν λόγω γεγονός, που διαδραματίστηκε χθες το πρωί στο Mega δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα μιας πραγματικότητας που τα δύο κόμματα θέλουν εναγωνίως να κρύψουν κάτω από το χαλί, αλλά αυτή είναι τόσο εκκωφαντική, που ήδη δεν μπορούν ούτε αυτό, έστω στοιχειωδώς, να επιτύχουν. Και η πραγματικότητα είναι ότι έφτιαξαν ένα σχήμα με μοναδικό γνώμονα το να μην «ενοχλήσουν» την τελευταία φάση της προεκλογικής περιόδου στη Γερμανία και τους αγριέψει το Βερολίνο.
Όχι μόνον δεν σχημάτισαν μια κυβέρνηση με στόχο να διεκδικήσει την οποιαδήποτε βελτίωση των δανειακών όρων για τη χώρα, όπως προεκλογικά είχαν αμφότεροι υποσχεθεί σε διάφορα Ζάππεια και άλλες συναφείς κομματικές συναθροίσεις, αλλά, ακόμα χειρότερα, το νέο σχήμα αντανακλά ξεκάθαρα ότι ήδη έχουν συνείδηση πώς δεν θα καταφέρουν να εκπληρώσουν ούτε τους δικούς τους στόχους, δηλαδή αυτούς που έχουν επιβληθεί από το Βερολίνο – και αυτό είναι κάτι νέο. Απλώς ελπίζουν στη μεταφυσική μιας αυταπάτης: της δήθεν «αλλαγής πολιτικής» της Γερμανίας μετά τις εκλογές της…
Μπάλωσαν λοιπόν την τρύπα μερικών μηνών και, εξ αυτού του λόγου, το μόνο που κυριάρχησε στη σύνθεση του νέου σχήματος ήταν οι κομματικές και οι διακομματικές ισορροπίες. Δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν για παραπέρα, γιατί δεν έχουν στο μυαλό τους το παραπέρα… Ετσι ήταν που η διαμόρφωση του σχήματος παραδόθηκε αμαχητί στη μοιρασιά.
Την ίδια στιγμή όμως, αυτή η πικρή φάρσα έρχεται ακόμα πιο κοντά στην τραγωδία: οι εταίροι φωνάζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ληφθούν νέα μέτρα, την ώρα που ξέρουν ήδη ότι είναι αναπόφευκτο να τα λάβουν.
Είναι κάτι που έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν: σε αυτό το πεδίο, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος βαδίζουν ακριβώς στα χνάρια του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτό βέβαια, είναι δικό τους ζήτημα.
Το κακό, είναι ότι με τη λογική που σκέπτονται και ενεργούν είναι φανερό ότι από αυτά τα χνάρια δεν μπορεί να ξεφύγει πια ούτε η χώρα, που όλα δείχνουν ότι εισέρχεται πλέον στην ευθεία μιας ιδιότυπης τετραμηνίας και προφανώς δεν συνεχίζει στην οδό της τετραετίας, παρά τα χθες στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο δηλωθέντα…
