Με τις προτάσεις Αναστασιάδη νομιμοποιείται το ψευδοκράτος και η εισβολή-κατοχή
Του Αλέκου Μιχαηλίδη Ρήξη φ. 96
H συζήτηση για το Κυπριακό είχε μπει στο ψυγείο τους τελευταίους μήνες, λόγω της επιβολής του μνημονίου, του κουρέματος των καταθέσεων και όλων εκείνων που συνέβησαν με το Γιούρογκρουπ από το Μάρτη μέχρι και το καλοκαίρι. Τώρα, και λίγο πριν την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές –που μάλλον ξεκινούν τον Οκτώβρη– η Κύπρος επανήλθε ξανά στον αστερισμό του εθνικού ζητήματος, από πολύ δυσχερέστερη θέση είναι η αλήθεια.
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη, συνεχίζοντας την αποδεδειγμένα αποτυχημένη και αυτοκτονική πολιτική Χριστόφια, επιχείρησε για άλλη μια φορά να εκβιάσει την καλή θέληση της τουρκικής πλευράς. Έτσι, κατέθεσε ορισμένες προτάσεις που αφορούν κυρίως την περιοχή της Αμμοχώστου: Να ανοίξει το λιμάνι της πόλης και να επιστρέψουν οι κάτοικοι των Βαροσίων, υπό την εποπτεία του ΟΗΕ. Θέτοντας αυτούς ως όρους, ο Αναστασιάδης διαμηνύει ότι αποδέχεται σε αντάλλαγμα να ανοίξει το δρόμο στο ελεύθερο εμπόριο από τα κατεχόμενα και να αναγνωρίσει τη λειτουργία του αεροδρομίου της Τύμπου.
Ξεκινάει έτσι μια διαδικασία όπου το κυπριακό ζήτημα κονιορτοποιείται σε επιμέρους ανταλλάγματα και έτσι αίρεται στην πράξη οποιαδήποτε διάσταση εισβολής και κατοχής. Είναι σαν να έχει αναποδογυρίσει η διαδικασία επιβολής ενός νέου σχεδίου Ανάν, να υλοποιούνται διαδοχικά και εν είδει «προϋποθέσεων» οι όροι του και, στο τέλος, αφού οι μέριμνές του θα έχουν ήδη γίνει πραγματικότητα, να έρθει μια γενική σύμβαση και να τις επικυρώσει.
Με αυτό τον τρόπο ο Αναστασιάδης συμπράττει σ’ ένα έξυπνο αγγλοσαξονικό σχέδιο περικύκλωσης του κυπριακού ελληνισμού, το οποίο ακολουθεί αυτό που όλοι γνωρίσαμε ως «μέθοδο βρασμού του βατράχου»: Αντί να τον πετάξεις στο βραστό νερό, όπου θα καεί και θα πηδήξει αμέσως έξω, τον βάζεις στην κατσαρόλα και αυξάνεις σταδιακά τη θερμοκρασία, οπότε ο βάτραχος καταλήγει βραστός δίχως να το καταλάβει. Το ίδιο κάνουν, οι νέοι αποικιοκράτες, με τους Έλληνες της Κύπρου. Το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν απέδειξε ότι δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί ένα σχέδιο μονομιάς, γι’ αυτό το προωθούν κομμάτι-κομμάτι, υπόγεια, και με διάφορες προφάσεις.
Τόσο οι Αμερικάνοι, όσο και οι κυβερνήσεις Σαμαρά-Αναστασιάδη, πιστεύουν ότι οι Τούρκοι θα συναινέσουν σε αυτές τις παραχωρήσεις. Μέχρι τώρα, όμως, έχει φανεί το αντίθετο. Η άλλη πλευρά, κάνει τη δύσκολη κάθε φορά που κατατίθενται τέτοιες προτάσεις, ενώ την επομένη τις λαμβάνει υπόψη ως αφετηρία και διεκδικεί ακόμα περισσότερα. Έτσι η ελληνική πλευρά διολισθαίνει διαρκώς σε ολοένα και πιο υποχωρητικές θέσεις.
Κάπως έτσι, έχουμε απειλούμεθα από το φάσμα της αμμοχωστοποίησης του Κυπριακού. Και είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε διάφορες εθελόδουλες φωνές κυβερνητικών παπαγάλων, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η παραπαίουσα κυπριακή οικονομία θα ανθίσει μέσα από το άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου. Είναι οι ίδιοι που, πριν την οικονομική κρίση, διαβεβαίωναν ότι ο δυναμισμός της κυπριακής οικονομίας θα καταπιεί τα κατεχόμενα, στην περίπτωση της «επανένωσης». Τώρα, υποστηρίζουν το αντίθετο –ότι η χρεοκοπημένη Κύπρος έχει ανάγκη τα κατεχόμενα για να επιβιώσει. Εκεί φτάσαμε.
Έτσι, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να γίνει ορατή η θανάσιμη επικινδυνότητα της αμμοχωστοποίησης του Κυπριακού. Ούτως ή άλλως, αν προχωρήσουν οι προτάσεις Αναστασιάδη, θα μπει αναμφίβολα ταφόπλακα στις διεκδικήσεις των υπόλοιπων προσφύγων: Διότι είναι προφανές ότι, μετά από μια τέτοια συνδιαλλαγή και συμφωνία, η Μόρφου, η Κερύνεια, η Καρπασία και η κατεχόμενη Λευκωσία θα αποτελούν πλέον αναγνωρισμένα κομμάτια του ψευδοκράτους, αφού η κατοχή θα έχει εξορκιστεί μέσα από την ανταλλαγή της Αμμοχώστου.
Οι προτάσεις του Αναστασιάδη εγκαινιάζουν τη νέα, ύστατη μάχη, που πρέπει να δοθεί για τη διάσωση των Ελλήνων της Κύπρου. Ειδάλλως, το καθεστώς no man’s land του Βαρωσίου αποτελεί ένα πρόπλασμα για το μελλοντικό καθεστώς όλου του νησιού. Και μάλιστα στην καλύτερη περίπτωση, καθώς οι νεοθωμανοί μας επιφυλάσσουν άλλα, ακόμα πιο σοβινιστικά σχέδια.
