Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Όσοι στην Κύπρο αναλύουν τις εξελίξεις της Ουκρανίας υπογραμμίζουν ότι η Κύπρος πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική για να προστατεύσει από τη μια τις σχέσεις της με τη Ρωσία και από την άλλη πρέπει να είναι επίσης προσεκτική ως μέλος της ΕΕ. Αλλά, σ΄ αυτές τις διεθνείς κρίσεις εκείνο που μετράει είναι να αξιοποιεί μια χώρα την όποια θέση της για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα και όχι για να παριστάνει την «προσεκτική» και τελικά να μην είναι με κανέναν. Γιατί όταν έρθει η σειρά της να χρειαστεί στήριξη, παρομοίως, δεν θα είναι κανένας μαζί της. Τα συμφέροντα της Κύπρου επιβάλλουν να στηρίξει τη θέση της Ρωσίας. Χωρίς μισόλογα και όπου χρειαστεί. Και εντός της ΕΕ και αλλού. Με ένα βασικό επιχείρημα: Ότι οφείλουν οι πάντες να σεβαστούν τη λαϊκή βούληση του 97% του δημοψηφίσματος της Κριμαίας. Υποκριτικά οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι, μιλούν για παράνομη απόσχιση. Αλλά, όταν το Κίεβο απαγόρευε στους Ρωσόφωνους της Κριμαίας να μιλούν τη γλώσσα τους και υφίσταντο διώξεις από την ουκρανική ηγεσία ουδείς αντιδρούσε. Όπως το είπε και ο Ρώσος πρέσβης, Στανισλάβ Οσάτσι, σε συνέντευξή του στον Φιλελεύθερο την Κυριακή: όταν Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες αναγνώρισαν την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία «γιατί αρνούνται να αναγνωρίσουν το δικαίωμα της Κριμαίας για ανεξαρτησία και επανένωση με τη Ρωσία;» Μπροστά λοιπόν σε αυτή την υποκρισία υπάρχει κάτι που δίνει απάντηση: Ότι σε κάθε περίπτωση, όταν υπάρχει λαϊκή ετυμηγορία που εκφράζεται δημοκρατικά σε δημοψήφισμα, οφείλουν όλοι να τη σεβαστούν. Δεν είναι δυνατόν να το διαγράψουμε αυτό, ειδικά εμείς και να ταυτιζόμαστε με τους δήθεν προστάτες του διεθνούς δικαίου, γνωρίζοντας ότι οι αντιδράσεις τους έχουν να κάνουν με μπίζνες δισεκατομμυρίων, με επιρροές οικονομικών και μόνο συμφερόντων.
Η Κριμαία ανήκε στη Ρωσία από το 1783 και το 1954 δωρήθηκε στην Ουκρανία από τον Νικήτα Χρουτσέφ, όταν βεβαίως η Ουκρανία ανήκε στη Μεγάλη Σοβιετική Ένωση. Αλλά, ο λαός της Κριμαίας κατά συντριπτική πλειοψηφία ήταν Ρώσοι και παρέμειναν Ρώσοι, δεν έγιναν Ουκρανοί επειδή στις ηγεσίες έπαιζαν τους λαούς στα ζάρια.
Εξάλλου και η δική μας ιστορία είναι γεμάτη απογοητεύσεις από τις υποκρισίες των ισχυρών. Κι επειδή αυτές τις μέρες ασχολούνται πολλοί με την ιστορία μας, ιδού τι έλεγε ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, στις 23 Ιουλίου 1964 στο κυπριακό κοινοβούλιο, για το ιερό δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, που πρέπει να ισχύει και σήμερα για τους Ρώσους της Κριμαίας: «Η ρίζα της σημερινής ανώμαλης κατάστασης βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κυπριακός λαός εμποδίστηκε από του να ενασκήσει το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αν το κυπριακό ζήτημα λυόταν ευθύς εξ αρχής με την ενάσκηση αυτού του δικαιώματος, δεν θα είχαμε σήμερα την εγκληματική στασιαστική δραστηριότητα και την έκρυθμη γενικά κατάσταση που δημιουργήθηκε. (…) Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος με το οποίο θα αποφασίσει ο κυπριακός λαός το μέλλον του είναι από τώρα γνωστό. Δεν υπάρχει μηδέ η παραμικρή αμφιβολία πως θα αποφασίσει να σμίξει την τύχη του με τον μεγάλο αδελφό λαό της Ελλάδας».
5 ΣΧΟΛΙΑ
Τι θα γίνει όμως αν οι Τούρκοι έποικοι και Τουρκοκύπριοι ασκήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στη ΒΔ κατεχόμενη από τα τουρκικά στρατεύματα Κύπρο και θελήσουν να επαναφέρουν την “προηγούμενη κατάσταση” όπου (όλη) η Κύπρος ήταν κτήση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;
Και τι θα γινόταν στην Ουκρανία αν ο λαός ολόκληρης ης χώρας, της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης, ασκούσε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ελεύθερα χωρίς την παρουσία ρωσσικών στρατευμάτων στην Κριμαία ή αλλού όπως θέλουμε να γίνει στην Κύπρο;
Ας μην παρασυρόμαστε από τις επιθυμίες και τους ευσεβείς πόθους μας. Ο τρόπος με τον οποίο ο Πούτιν διάλεξε να ασκήσει τα όποια δικαιώματά της κατά πολύ ισχυρότερης Ρωσσίας στην Κριμαία και την Ουκρανία ήταν η εισβολή, κατοχή κι απόσπαση τμήματος άλλης κυρίαρχης χώρας με πρόσχημα την προστασία των ομοεθνών Ρώσσων ή Ρωσσοφώνων και την πολιτική αστάθεια στη χώρα αυτή. Ακριβώς ίδια δηλ. τακτική που ακολουθεί κι η πολύ ισχυρότερη Τουρκία στην περίπτωση της Κύπρου από το 1974 και μετά. Κι ας μην εκπλαγεί κανείς όταν στο ορατό μέλλον οι Τούρκοι αρχίσουν να χρησιμοποιούν στο σκεπτικό τους την περίπτωση της Κριμαίας ως αναφορά για το τι είναι «δίκαιο», «νόμιμο» κλπ. και στο Κυπριακό.
Ας μην ξεχνάμε και την εξαιρετική ανάλυση του αείμνηστου Κονδύλη σχετικά:
«…υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι μόλις εμφανισθεί στο διεθνές προσκήνιο η Ελλάδα (ολόκληρη Ελλάδα!) και υψώσει τη φωνή για τα δίκαιά της, η κοινωνία των εθνών θα αφήσει τις δικές της έγνοιες και θα ενδιαφερθεί για τα ελληνικά αιτήματα, περίπου αποσβολωμένη από την ηθική λάμψη τους. Η προβολή της εξ ορισμού ανώτερης ηθικής διάστασης φαίνεται να απαλλάσσει από τους ταπεινούς μόχθους και τους παραζαλιστικούς λαβυρίνθους της συγκεκριμένης πολιτικής, φαίνεται δηλ. ότι αρκεί να έχει κανείς το δίκαιο με το μέρος του για να έχει κάνει σχεδόν τα πάντα, όσα εξαρτώνται απ’ αυτόν ˙ στον υπόλοιπο κόσμο εναπόκειται να αντιληφθεί το ελληνικό δίκαιο και να πράξει ανάλογα. Η ελληνική πλευρά συχνότατα θεώρησε και θεωρεί ως αδιανόητο ότι οι άλλοι μπορούν να έχουν (ειλικρινά ή όχι) διαφορετική αντίληψη για το τι είναι δίκαιο• επίσης δυσκολευόταν και δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με τη σκέψη ότι οι άλλοι δεν παίρνουν πάντα τοις μετρητοίς τους ισχυρισμούς της κι ότι χρησιμοποιούν και άλλες πηγές πληροφοριών ή ακούνε και άλλες απόψεις. Εκείνο όμως πού προ παντός αρνείται να κατανοήσει σε μόνιμη βάση η ελληνική πλευρά, καθώς έχει αυτοπαγιδευθεί στις υπεραναπληρώσεις των ηθικολογικών άλλοθι, είναι ότι κάθε ισχυρισμός και κάθε διεκδίκηση μετρούν μόνο τόσο, όσο και η εθνική οντότητα πού στέκει πίσω τους. …»
http://kondylis.wordpress.com/2010/08/02/illusions/
Να είσθε καλά και η ΚΠ Άρδην κι ο Αρίστος από την Κύπρο.
Common sense, νομίζω είσαι από τους κολλημέμους αιώνιους υποστηρικτές της Δ’ύσης και των Αμερικάνων. Κατάλαβε, ότι την ύπαρξη μας ως έθνους απλά την ανέχονται. Η Τουρκία αντίθετα είναι πολύτιμη για αυτούς επειδή ελέγχει τα Στενά και άρα την πρόσβαση της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες, επειδή υπάρχουν τουρκογενείς πλυθησμοί σε όλην την Κεντρική Ασία, τη δυτική Κίνα και μέχρι τον Ειρηνικό, οι οποίοι είναι στιλέτο στα νώτα της Ρωσίας και της Κίνας, επειδή από την Τουρκία διέρχονται ένα σωρό αγωγοί και επειδή είναι για αυτούς πολύ σημαντική σε ότι αφορά τον ρόλο της στη Μέση Ανατολή. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι πολύ σημαντική και για το Ισραήλ.
Για αυτό μην παρεξηγείς τους κατά καιρούς λεονταρισμούς του Ερντογάν για εσωτερική κατανάλωση ενάντια στο Ισραήλ. Τα συμφέροντά τους είναι δεμένα.
Αντίθετα η γεωπολιτική αντίθεση Τουρκίας και Ρωσίας είναι πάγια και δεν θα αλλάξει ποτέ.
Δεν είμαι υποστηρικτής ούτε της Δύσης ούτε των Αμερικανών αλλά ούτε και των Ρώσσων ή των Κινέζων. Απλά επισημαίνω κάποιες εξελίξεις οι οποίες κατά την ταπεινή μου άποψη είναι αρνητικές διότι μεταβάλλουν κάποια “θέσφατα” στη διπλωματία και τις διακρατικές σχέσεις με αρνητικό τρόπο για τον Ελληνισμό και το Κυπριακό ειδικότερα.
Πέραν τούτου δε θεωρώ ότι μας “ανέχονται” όπως λέτε τουλάχιστον περισσότερο από τους Τούρκους. Ο βασικός μας ρόλος γι’αυτούς είναι να είμεθα μέτρο ανάσχεσης της τουκρικής ισχύος όταν αυτή γίνεται απειλητική για τα συμφέροντα των δυτικών ως είδος νεκράς ζώνης (buffer zone). Πρόκειται δυστυχώς για ρόλο εξαιρετικά επικίνδυνο διότι βρισκόμαστε στη μεθόριο κι είμαστε προφυλακή οπότε κι ο πρώτος που θα χαθεί/θυσιασθεί σε περίπτωση σύγκρουσης. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να αλλάξει αυτό αλλά ρεαλιστικά μιλώντας δε το βλέπω στο προβλέψιμο μέλλον τουλάχιστον. Να είσθε καλά.
Εδώ και ένα μήνα common sense επαναλαμβάνεις το ίδιο σχόλιο και συγκρίνεις ανόμοια πράγματα την σχέση της Ρωσίας με την Κριμαία και την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Η Κριμαία δόθηκε στην Ουκρανία από τον Χρουτσώφ το 1954 για λόγους εκείνης της συγκυρίας. Η Κριμαία ήταν ρωσική περιοχή. Το Κίεβο από την άλλη ήταν η μητρα του πρώτου ρωσικού κράτους, ότι ας πουμε το Κοσσυφοπέδιο για τη Σερβία. Η Σερβία το έχασε το Κοσσυφοπέδιο με τα χέρια κάτω γιατί πιο πριν την είχαν διαλύσει, αλλά η Ρωσία είναι ακόμα μεγάλη χώρα και δεν επέτρεπε στους Αμερικανο-γερμανούς να φτάσουν μέχρι τα σύνορά της. Τι ομοιότητα βρίσκεις εσύ με την περίπτωση της Κύπρου; Η Κύπρος ήταν η κοιτίδα του τουρκικού έθνους; Ειπαμε να έχουμε μια πιο ηπια αντιμετώπιση των ΗΠΑ για το καλό του Ελληνισμού, αλλά μην το κάνουμε και λάστιχο. Και κάτι ακόμα το Άρδην στα 20 χρόνια που παρεμβαίνει, ένα πράγμα έχει αποδείξει ότι δεν παρασύρετε από ευσεβείς πόθους και επιθυμίες, για αυτό και του έχουν κολλήσει φίλοι και εχθροί την ταμπέλα του “γκρινιάρη”.
εγώ προσωπικά δε βρίσκω καμμία ομοιότητα. Απλά προειδοποιώ ότι θα βρουν οι Τούρκοι στην υποτιθέμενη “διαπραγμάτευση” που έχει ξεκινήσει όπως βρήκαν και με το Κοσσυφοπέδιο κλπ. Εδώ είμαστε και μακάρι να βγω ψεύτης.