Ο Ακιντζί και η ελαφρότητά μας

H νίκη του Μουσταφά Ακιντζί στα κατεχόμενα δεν μπορεί παρά να είναι θετικό γεγονός για την Κύπρο και κυρίως για τους Ελληνοκύπριους, που αγωνιούν για να βρεθεί ένας πολιτικός ηγέτης στην τουρκοκυπριακή κοινότητα με τον οποίο θα καταφέρουν να συνεννοηθούν στη βάση των κυπριακών συμφερόντων και όχι των τουρκικών. Ο κ. Ακιντζί ως πολιτικός και ως δήμαρχος Λευκωσίας παλιότερα, απέδειξε ότι είναι σε θέση να δημιουργήσει προοπτικές συνεργασίας. Αναφέρεται από πολλούς ως παράδειγμα, το ότι με τον Λέλλο Δημητριάδη, σε πολύ πιο δύσκολες εποχές, πέτυχαν να συνεργαστούν και να κατασκευάσουν το εργοστάσιο λυμάτων Μιας Μηλιάς όπου καταλήγουν τα λύματα του αποχετευτικού της Λευκωσίας. Σήμερα το εργοστάσιο λειτουργεί, αλλά το κατοχικό καθεστώς αρνείται να επιτρέψει αξιοποίηση των επεξεργασμένων νερών από τους Ελληνοκύπριους γεωργούς, όπως ήταν η συμφωνία, και προτιμά να τα διοχετεύει στη θάλασσα. Κι αυτό μας φέρνει στο βασικό μας πρόβλημα: Ότι ο Ακιντζί είναι σε θέση να εργαστεί για τη συνεργασία και την ειρήνη, αλλά η Άγκυρα έχει πάντα το πάνω χέρι, ακόμα και στα λύματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνονται προσπάθειες. Αν ο Ακιντζί καταφέρει να στείλει το μήνυμα ότι οι Τουρκοκύπριοι μπορούν να ζήσουν χωρίς την Τουρκία κι ότι δεν επιθυμούν στη χώρα τους στρατό κατοχής, θα είναι πολύ σημαντικό βήμα, έστω και μόνο αυτό. Ας είμαστε όμως ρεαλιστές. Δεν βρισκόμαστε μια ανάσα από την πραγματική επανένωση. Αν βέβαια, εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα όταν μιλάμε για επανένωση. Διότι, πολλοί είναι έτοιμοι να δεχθούν μια διευθέτηση καλής γειτονίας, πολύ περισσότερο αν στο γειτονικό «συνιστών κράτος» είναι ένας διαλλακτικός Τουρκοκύπριος. Γι’ αυτό εξάλλου και διακηρύττουν ότι η νίκη Ακιντζί είναι ένα δεύτερο «ναι» των Τουρκοκυπρίων υπέρ της λύσης. Της λύσης Ανάν, εννοούν, αλλά δεν το λένε γιατί σέβονται, δήθεν, τη λαϊκή ετυμηγορία. Γιατί όμως δεν είπαν το ίδιο όταν εκλέγηκε ο Αναστασιάδης; Γιατί δεν είπαν το ίδιο όταν εκλέγηκε ο Χριστόφιας; Κι όταν ψήφισαν τον Έρογλου οι Τουρκοκύπριοι, τι ήταν; Ένα «όχι» στη λύση; Εξαφανίζουν τη θέληση των Ελληνοκυπρίων για λύση, εξαφανίζουν και το ρόλο της Τουρκίας ως να μην υπάρχει στο πρόβλημα, κι αυτό που πετυχαίνουν είναι να δίνουν το μήνυμα ότι το πρόβλημα είναι δικοινοτικό και δεν λύνεται, διότι δεν θέλουν οι Ελληνοκύπριοι να λυθεί. Ακόμα κι ο τέως Πρόεδρος, Δημήτρης Χριστόφιας, συγχαίροντας τον Ακιντζί έγραψε: «Γνωρίζω τις δυσκολίες που προέρχονται τόσο από εξωγενείς παράγοντες, όσο και από δυνάμεις στο εσωτερικό, ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές». Οι εξωγενείς παράγοντες μπορεί να είναι κάποιοι εξωγήινοι, μπορεί να είναι οι διεθνείς ιμπεριαλιστές κεφαλαιοκράτες, αλλά οι «δυνάμεις στο εσωτερικό», πώς εμποδίζουν τη λύση; Και προπάντων, πώς εμποδίζουν τη λύση οι Ελληνοκύπριοι, που εξέλεξαν τον ένα μετά τον άλλο, δύο προέδρους οι οποίοι αγωνίστηκαν με πάθος να τσιμεντώσουν το «ναι»;

Η νίκη του Ακιντζί, παρόλο που αναπτερώνει τις ελπίδες μας για μια συνεννόηση, μπορεί στο τέλος να είναι και μπούμερανγκ για την πλευρά μας. Διότι, με την ελαφρότητα μας, με τους ηγέτες μας και τους αναλυτές μας να χειροκροτούν τον διαλλακτικό Τουρκοκύπριο (ευτυχώς οι παρεμβάσεις του κυβερνητικού Εκπροσώπου, Νίκου Χριστοδουλίδη, δίνουν με σοβαρότητα τις πραγματικές διαστάσεις των εξελίξεων κι ας μην ακούνε οι αιθεροβάμονες), είναι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, που θα βρεθεί ξανά κάτω από την πίεση και τους εκβιασμούς, τώρα με το πρόσχημα του «προέδρου λύσης» στα κατεχόμενα.

Σημειώνουμε μόνο την πρώτη αντίδραση του Ταγίπ Ερντογάν, που απαντούσε χτες στον Ακιντζί (παρότι έκανε λάθος στο κόστος του, γιατί είναι πολύ μεγαλύτερο): «Δεν μπορούμε εμείς να κοιτάξουμε την Κύπρο με τον ίδιο τρόπο που την κοιτάνε εκείνοι», είπε, διότι «εμείς πληρώσαμε το τίμημα στη βόρεια Κύπρο» και «το κόστος που πληρώσαμε εμείς εκεί είναι κάπου ένα εκατομμύριο δολάρια το χρόνο. Αυτά είναι σοβαρά ποσά». Οι Σουλτάνοι έχουν δικό τους τρόπο να κοιτάζουν την Κύπρο. Εμείς, αλλού ξημερωμένοι, πάλι.