Πριν αρκετά χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, μερικοί μιλούσαμε για την πιθανότητα «κυπροποίησης» της «μητροπολιτικής» Ελλάδας, δηλαδή μιας ύπουλης, ανεπαίσθητης (με την καβαφική έννοια), αλλά αδιαμφισβήτητης, εσωτερίκευσης της υποταγής έναντι του αναδυόμενου τουρκικού ιμπεριαλισμού. Οι Κύπριοι –ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή– έμοιαζαν να έχουν αποδεχτεί τη μοίρα της δορυφοροποίησής τους έναντι του εισβολέα, και το μόνο που απασχολούσε την πολιτική ηγεσία ήταν η ταχύτητα και ο βαθμός της υποταγής. Και βέβαια, σε αυτή τη διαδικασία της εθελόδουλης υποταγής, πρωτοστατούσε η κυπριακή αριστερά, με επικεφαλής το Α.Κ.Ε.Λ., ενώ η ΕΔΕΚ μόλις που ψέλλιζε μερικές «αντιστασιακές» φράσεις. Την πορεία της υποταγής της Κύπρου στον τουρκικό ιμπεριαλισμό την ανιχνεύαμε όχι μόνο στην πολιτική έναντι των εθνικών θεμάτων, αλλά και στην εσωτερική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Οικονομία προσανατολισμένη προς τις υπηρεσίες –εξυπηρέτηση των βάσεων και τουρισμός– έλλειψη κοινωνικών συγκρούσεων και αγώνων, απουσία αντιστασιακού κοινωνικού υποκειμένου.
Στην μητροπολιτική Ελλάδα, εκείνη την εποχή, η ανίχνευση των διαδικασιών της «κυπροποίησης» έμοιαζε σε πολλούς υπερβολική και δική μας ιδεοληψία. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως κύριος εκφραστής της Αριστεράς, ήταν ο «λάβρος» υπερασπιστής της εθνικής ανεξαρτησίας, οι εσωτερικές κοινωνικές συγκρούσεις ήταν εξαιρετικά έντονες, η εργατική τάξη διεδικητική, η Ελλάδα στο ζενίθ της «ανεξαρτησίας» της έναντι του Ν.Α.Τ.Ο. και των Αμερικανών, και η υποταγή στον τούρκικο ιμπεριαλισμό φάνταζε μια φαντασίωση ορισμένων φανατικών όπως εμείς. Γιατί βέβαια η ελλαδική αριστερά είχε πίσω της μια παράδοση αντίστασης και αγώνων σε αντίθεση με την κυπριακή που είχε απεμπολήσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Είκοσι χρόνια μετά, η «ιδεοληψία» μας έχει γίνει –δυστυχώς– πραγματικότητα. Το ελλαδικό κράτος είναι εξάρτημα της Δύσης και όλο και περισσότερο υποταγμένο στις τουρκικές απειλές και εκβιασμούς. Η οικονομία έχει μεταβληθεί σε οικονομία παρασίτου –τουρισμός και επιδοτήσεις– η βιομηχανία έχει καταστραφεί και οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις έχουν εκφυλιστεί, ενώ ο συνδικαλισμός έχει κυριολεκτικά αποσυντεθεί. Όσο για την ευρύτερη αριστερά, έχει μεταβληθεί σε κρατικοδίαιτο παράρτημα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, έχοντας απολέσει ταχύτατα κάθε αγωνιστικό και ανταγωνιστικό χαρακτήρα. Η «κυπροποίηση» είναι πλέον πραγματικότητα και όχι ιδεοληψία των «φανατικών».
Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η ιδεολογία του αριστερού και ακροαριστερού χώρου, που παθιάζεται για τους Ζαπατίστας, τις διαδηλώσεις στη Γαλλία και την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων των… μουσουλμάνων της Βοσνίας αλλά αρνείται να κινητοποιηθεί για την Κύπρο, την Βόρεια Ήπειρο, για το Κουρδιστάν, δηλαδή για κάθε τι που αντιστρατεύεται συγκεκριμένα, εδώ και τώρα, τον δυτικό ιμπεριαλισμό και τον τουρκικό φασισμό. Έχει μεταβληθεί πλήρως σε μια οικόσιτη αριστερά υπηρεσίας, όπως ακριβώς το Α.Κ.Ε.Λ. και οι Κύπριοι τροτσκιστές, που παθιάζονται εξ ίσου για τους …Ζαπατίστας και τους «τουρκοκύπριους αδελφούς».
Όμως, αν στο ελλαδικό κράτος ακολουθείται μια πορεία κυπροποίησης, στην Κύπρο μοιάζει ως εάν να έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Η Κύπρος που αντιστέκεται έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να επιβεβαιώνεται με σταθερότητα και διάρκεια. Μια νέα γενιά μεγαλώνει, μετά το όνειρο της καταναλωτικής επάρκειας και ευωχίας, που σηκώνει το λάβαρο του αγώνα για την απελευθέρωση. Και ήδη αυτή η γενιά έχει τους ήρωές της δίπλα στους Καραολήδες και τους Αυξεντίου, Σολωμός και Ισαάκ. Και όπως πάντα είναι τα «παιδιά που τους έλεγαν αλήτες».
Κάποτε οι «καλαμαράδες» μπορούσαν να κοιτάζουν με περιφρόνηση τους Κυπρίους αδερφούς τους και να βρίσκουν στον συμβιβασμό τους το άλλοθι για την απραξία τους έναντι της Κύπρου – ξεχνώντας πως η Κύπρος έχει πράγματι την ανάγκη της Ελλάδας για να μπορέσει να αντισταθεί. Σήμερα είναι υποχρεωμένοι να αποκαλύψουν τον ψοφοδεή και αντιδραστικό χαρακτήρα τους. Βαφτίζουν τους νεαρούς αγωνιστές της ελευθερίας «γαλάζιους λύκους», αλήτες, ανεγκέφαλους μηχανόβιους, τα ίδια που έλεγαν σε κάθε εξέγερση.
Όμως δεν μπορούν να αποκρύψουν την αλήθεια που υψώνεται πάνω από τον ιστό της σημαίας του Σολωμού, η Κύπρος μεταβάλλεται στην Ελλάδα που αντιστέκεται.
