του Νίκου Ντάσιου
Ιδιαιτέρως συμβολικής σημασίας η πρόσφατη αυτοκτονία του Προέδρου της Jet Oil κου Μαμιδάκη. Κατά την άποψη μου σηματοδοτεί το τέλος της «εξαρτημένης εθνικής αστικής τάξης» και τον απόλυτο έλεγχο νευραλγικών τομέων της οικονομίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο και τους ξένους επιχειρηματίες.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Μαρινόπουλου με την δυστοκία στην εξαγορά του από τον Σκλαβενίτη λόγω….. «εξωτερικής παρέμβασης» με στόχο την αναίρεση κάθε ενδεχόμενου δημιουργίας ελληνικού super market. To κλειδί στην εξέλιξη αυτή -που προκαλεί ντόμινο στην εγχώρια αγορά-, είναι αναμφίβολα η εξαγορά του χαρτοφυλακίου των «συστημικών τραπεζών» μέσω της «ανα-κεφαλαιοποίησης» από ξένα funds και κατά συνέπεια ο έλεγχος των επιχειρηματικών δανείων. Ενδεικτικά του αφελληνισμού ή ακριβέστερα «της αποικιοποίησης», είναι ο διορισμός Γερμανίδας στην Τράπεζα Αττικής , η προσπάθεια εκπαραθύρωσης της σημερινής διοίκησης της Τρ. Πειραιώς , η μεταβίβαση της Eurobank στον κερδοσκοπικό όμιλο Fairfax κοκ.
Στην ίδια γραμμή ελέγχου από ξένες διοικήσεις με «Αριστερή υπογραφή»: Το νέο Υπερ-ταμείο διαχείρισης του δημόσιου πλούτου και η Γενική Γραμματεία Εσόδων στην οποία υπάγονται οι Εφορίες της χώρας. Προλαμβάνω ενστάσεις περί ικανότητας και αποτελεσματικότητας των ξένων διοικήσεων έναντι της φαυλότητας και του πελατειακού συστήματος των εγχωρίων, θυμίζοντας ότι η μεγαλύτερη τραπεζική φούσκα της Ευρώπης δεν είναι άλλη από την Γερμανική Deutsche Bank.
Χαρακτηριστικότερο δε το παράδειγμα του Γερμανικού ΟΤΕ που αφού εκποίησε όλες τις επενδύσεις του ΟΤΕ των προηγούμενων χρόνων στα Βαλκάνια, περιστέλλει συνεχώς το κόστος -χωρίς να προχωράει σε καμία επένδυση- για να «κάνει ταμείο» για την μητρική Deutsche Telekom. Χωρίς να αποτελώ υμνητή της παλιάς διαπλοκής επιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολιτικών, επισημαίνω ότι η αστική ελιτ που στήριξε όλα τα προηγούμενα χρόνια τα Μνημόνια και τους Γερμανούς, εξέφρασε με τα ήθη της τον πολύ-πολιτισμό και την «Τουρκολαγνεία», θα έχει την τύχη των χιλιάδων αυτό-χειρων της προηγούμενης περιόδου όσες παραχωρήσεις κι αν κάνει.
Για τους δε υποστηρικτές της «ταξικότητας» επισημαίνω απλά ότι για να υπερασπίσεις τα ταξικά συμφέροντα και να αντιμετωπίσεις το δράμα των χιλιάδων απολυμένων και ανέργων πρέπει αρχικά να ξανα-πάρεις τα κλειδιά που παραχώρησες στους ξένους …να θέσεις τους όρους δηλαδή για ένα μακράς διάρκειας εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα.
