Άρδην
Σήμερα, καθώς κινδυνεύουμε να απολέσουμε τη δυνατότητα συγκρότησης ενός στοιχειωδώς ανεξάρτητου κράτους, ξαναμπαίνει και πάλι, ίσως για τελευταία φορά, το αίτημα ενός καθολικού οράματος ικανού να επανενώσει τους Έλληνες, αυτό που αποκαλέσαμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσης». Ανατρέχοντας στη μακρά ιστορία μας, να διατυπώσουμε μία σύγχρονη πρόταση για το σήμερα, η οποία να διαθέτει και πλανητική εμβέλεια: Ο «ελληνικός δρόμος», ως σύνθεση νου και καρδιάς, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην υπέρβαση των αδιεξόδων του σημερινού κόσμου.
Παρότι κάτι τέτοιο δεν θα το κάνουμε μόνοι μας, και αποτελεί κίνηση με παγκόσμιες διαστάσεις, μπορούμε και πρέπει να μεταβληθούμε σε προπύργιό της. Για παράδειγμα, με τη δημιουργία μιας Διεθνούς Φιλοσοφικής Σχολής στην πατρίδα του Αριστοτέλη, στα Στάγειρα, ενός Παγκόσμιου Ιπποκρατικού Κέντρου στην Κω· τη δημιουργία ενός Ορθόδοξου Διεθνούς Πανεπιστήμιου συνδεδεμένου με το Άγιο Όρος στη Θεσσαλονίκη· για τη συνεταιριστική ιδέα στα Αμπελάκια· για τη ναυτοσύνη στην Ύδρα ή τον Πειραιά· για τη μηχανουργία και τη ναυπηγική στην Ερμούπολη· για την οικολογική αρχιτεκτονική στα Ζαγοροχώρια κ.λπ…
Προϋπόθεση, η ανάδειξη της παιδείας σε κύρια μέριμνα του ελληνικού κράτους (αντ’ αυτού τα πανεπιστήμια έχουν μεταβληθεί σε αχούρια, οι Έλληνες σπουδάζουν έξω, αντί να συγκεντρώνουμε φοιτητές από τα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή, όλο τον κόσμο). Για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, να προτάξουμε την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ειδίκευσης και όχι φτηνιάρικων ακατέργαστων προϊόντων με εισαγόμενο ανειδίκευτο προσωπικό.
Είναι δυνατό να αναδιαμορφωθεί ακόμα και ένας τομέας όπως ο τουρισμός, εάν συνδεθεί αποφασιστικά με την ιστορική παράδοση της χώρας, από την Κνωσό έως το Άγιον Όρος. Δεν μπορεί, η Ζακύνθος –η πατρίδα των ποιητών, του Σολωμού και του Κάλβου–, να είναι μια πολιτιστική έρημος με μεθυσμένες αγέλες νεαρών και κραυγαλέα μπιτς μπαρ.
Αυτή η πρόταση είναι ρεαλιστική, δεν απαιτεί τεράστιες δαπάνες, απαιτεί μια Πολιτιστική Επανάσταση μεγάλης κλίμακας, που θα στραφεί πριν απ’ όλα ενάντια στην εμφυλιοπολεμική ιδεολογία, που μετά το 1915 ακυρώνει κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια. Καθώς μάλιστα, από το 1990, η εμφύλια διαμάχη καθίσταται άνευ αντικειμένου, μετά την αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού, τη σύγκλιση σοσιαλδημοκρατίας και δεξιάς και τη διασφάλιση, ακόμα και μέσω της διαφθοράς, της… ισότητας αριστεράς και δεξιάς στην Ελλάδα, και επιβιώνει αποκλειστικά ως μηδενισμός. Τα μηδενιστικά ρεύματα στη νεολαία και ο εθνομηδενισμός ως κυρίαρχη ιδεολογία των ελίτ.
Σήμερα δε, μετά την ολοκλήρωση ενός ιστορικού κύκλου, όπου όλες οι παρατάξεις του εμφυλίου βρέθηκαν στην εξουσία, με άθλιο απολογισμό, ο εμφυλιοπολεμικός μηδενισμός έχει εξαντλήσει την όποια δυναμική.
Δεν υπάρχει πλέον καμία άλλη διέξοδος, καμία άλλη προοπτική. «Ή όλα ή τίποτε». Είτε θα σβήσουμε ως αυτόνομο πολιτειακό υποκείμενο είτε θα συνεχίσουμε δημιουργικά, με έναν νέο ρόλο, τη μεγάλη παράδοση του ελληνισμού.
4 ΣΧΟΛΙΑ
Το θέμα θα ξεκαθαρίσει όταν κυκλοφορήσει το βιβλίο “Πέραν της αριστεράς και της δεξιάς”. Τι εννοούμε πολιτιστική επανάσταση και τι εκσυγχρονισμός της αριστεράς. Από τότε που δημοσιεύτηκε το 1204, ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε και στην παράδοση. Είναι κάτι που προκύπτει φυσιολογικά όταν μελετάς βυζαντινή ιστορία. Ήλπιζα μόνο ότι θα μιλούσαμε για αξιοποίηση της παράδοσης και όχι για εκσυγχρονισμό της. Η παράδοση έχει τη θεολογία για βάση και όταν μιλάμε για τον εκσυγχρονισμό της δημιουργείται θεολογικό θέμα. Είναι σαν να ξεριζώνεις τη ρίζα της πίστης μέσα από την παράδοση. Είναι αντίφαση εν τοις όροις. Άπτεται των δικαιωμάτων του Θεού και γι αυτό δεν μπορώ να υποχωρήσω.
Το προσωπικό τίμημα είναι μεγάλο για μένα διότι φάγαμε ψωμί κι αλάτι μαζί παρά τα κατά καιρούς προβλήματα. Θα σταματήσω κάθε πολιτική δραστηριότητα και θα κλειστώ στη βιβλιοθήκη της θεολογικής σχολής για πάντα. Όσο έχω σώας τας φρένας δηλαδή.
Υποθέτω ότι στον τίτλο “όλα ή τίποτα” νοείται σύνολη η παράδοση και η αρχαία μέσα. Κανείς δεν έχει θέμα με τον Περίπατο στα Στάγειρα. Αλλά και της αρχαίας παράδοσης ο εκσυγχρονισμός τι ακριβώς σημαίνει; Δε μπορούμε να το πούμε αξιοποίηση της παράδοσης; Ή κάτι παρεμφερές; Αυτός ο εκσυγχρονισμός το μόνο που θα κάνει είναι να μας κόψει ψηφοφόρους.
Και το φεστιβάλ Αθηνών διεθνές είναι, κι η έκθεση Θεσσαλονίκης το ίδιο και τόσα άλλα δρώμενα σε όλη τη χώρα. Ταυτόχρονα και πανεπιστήμια υπάρχουν κι εκπαιδευτικά ιδρύματα και το ίδρυμα μείζονος Ελληνισμού και δε συμμαζεύεται…. Δε σώζεται με ένα παγκόσμιο ίδρυμα ακόμα ή μιά καινούρια διεθνή σχολή η κατάσταση. Κι η μεγάλη πολιτιστική επανάσταση του Μάο είδατε τι αποτελέσματα είχε….. Άλλα πραγματικά ουσιώδη χρειάζονται με πρώτο και καλύτερο το να ξαναγίνουν υπεύθυνοι οι πολίτες. Κι αυτό με τη σειρά του απαιτεί: (α) την παραδοχή ότι το ελλαδικό κράτος έχει αποτύχει ακόμα και στα βασικά καθήκοντά του που είναι η άμυνα, η ασφάλεια, η έννομη τάξη κι η απονομή δικαιοσύνης για να μη μιλήσουμε για υγεία ή παιδεία ή ασφάλιση κλπ. (β) Συνέπεια του (α) είναι να δοθεί στον απλό πολίτη η δυνατότητα κι απόλυτη ελευθερία να αντιμετωπίζει τα καθημερινά του τουλάχιστον προβλήματα κι ανάγκες με όποιο τρόπο νομίζει εκείνος καλύτερο χωρίς γραφειοκρατικούς φραγμούς και περιορισμούς που να τον εγκλωβίζουν στη μοιρολατρία και την απραξία και (γ) να εγκαθιδρυθεί η άμεση συμμετοχική δημοκρατία με τη μέθοδο του κλήρου (κληρωτή δημαρχία) που όπως στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία θα επιτρέπουν στο λαό να λαμβάνει ακόμα και καθημερινές αποφάσεις που είναι όμως κρίσιμες για το Έθνος και τώρα αφημένες στις ιδεοληψίες και τις μηχανορραφίες του κάθε απατεώνα ή τσαρλατάνου πολιτικάντη. Αυτή θα είναι μία ουσιαστική πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική κι ό,τι άλλο θέλετε επανάσταση που μπορεί να κάνει κάποια διαφορά για την Πατρίδα…. Να είσθε καλά!
Έχω μεγάλη εκτίμηση για το έργο και τις πρωτοβουλίες του Γιώργου Καραμπελιά.
Όμως αυτή η πρόταση είναι τελείως σουρεαλιστική, μοιάζει με ανέκδοτο: Πώς σε μια κοινωνία με “Αποστασία των Διανοουμένων”, θα γίνουν όλα αυτά ;
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μιά πατριωτική κυβέρνηση με κυβερνήτη τον Καραμπελιά. Με ποιους θα κάνει την Πολιτιστική Επανάσταση; Με τον Δεληβογιατζή, με τον οποίο παρουσίασε το σχετικό βιβλίο του (https://olympia.gr/2013/04/11/%ce%b5%ce%ba%ce%b4%ce%ae%ce%bb%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%cf%83%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ac-2/) ;
Διαβάστε τα σχόλια στον παραπάνω σύνδεσμο, από όπου αντιγράφω : https://greekuniversityreform.wordpress.com/2008/12/20/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BC%CE%AE%CE%BC%CE%B1-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83/
καθώς και https://vimeo.com/17718312 (αφιέρωμα στο Κουτί της Πανδώρας για τη διαφθορά στα Ελληνικά Πανεπιστήμια) !
Αγαπητέ κ. Καραμπελιά, δημιουργούνται μεγάλα ερωτήματα.
Δεν αισθανθήκατε την ανάγκη να δώσετε κάποιες εξηγήσεις και απάντήσεις στα παραπάνω σχόλια ;
Γιατί υπονομεύετε ο ίδιος την πρωτοβουλία σας ;
Ο “ελληνικός δρόμος” που προτείνεται ως όραμα και ως τρόπος σύνθεσης του “νου” και της “καρδιάς” είναι ρεαλιστικός και έχει πραγματωθεί ιστορικά κάθε φορά που ο ελληνισμός ενωμένος δημιουργούσε… Χρειάζεται, όμως, να κάνουμε ατομικές και συλλογικές υπερβάσεις που θα ενώνουν την κατακερματισμένη κοινωνία μας. Και, φίλη Ευγενία, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την παράδοσή μας εκσυγχρονίζοντάς την!