του Στ. Παπαθεμελή, από το Άρδην τ. 13, Απρίλιος-Μάιος 1998
Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί … να την φυλάμε και όλοι μαζί, και να μην λέγει ούτε ο δυνατός εγώ, ούτε ο αδύνατος … να λένε εμείς – Μακρυγιάννης
Μας το έμαθε ανεκτίμητος δάσκάλος, ο Μακρυγιάννης, που μας επεσήμανε ακόμη πως “από δικαιοσύνη διψάγει η πατρίδα και ειλικρίνεια”. Στόχοι που πρέπει να συνιστούν διαρκές αγώνισμα της ηγεσίας αυτού του τόπου.
Ως κοινωνία διανύουμε μια φάση απάθειας, πολλαπλής χαλάρωσης, αδράνειας. απροθυμίας και ψυχολογικής αβουλίας για αντίσταση και αντιδράσεις όπου αυτές επιβάλλονται ή ήταν άλλοτε φυσικές και αυτονόητες.
Τα Μ.Μ.Ε., με εξαιρέσεις λιγοστές και δακτυλοδεικτούμενες, καλλιεργούν ένα κλίμα παραίτησης και ενταυτώ απελπισίας. “Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην και χωρίς αιδώ”.
Η εγχώρια θολοκουλτούρα, στην αναζήτηση ενός “απόλυτου εχθρού” που της χρειάζεται για να επιζήσει, κατασκευάζει το φάντασμα του εθνικισμού. Πρόκειται για καθαρά πλασματική κατάσταση αλλά εξαιρετικά επικίνδυνη, αφού υπονομεύει συστηματικά την κύρια και ακαταμάχητη δύναμη του Ελληνισμού, τον πατριωτισμό.
Η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα τείνει να αναγάγει σε νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους το Μάαστριχτ, δηλαδή την ονομαστική σύγκλιση της οικονομίας μας με την Ευρώπη. Εν ονόματι αυτής της οιονεί Μεγάλης Ιδέας, ο ελληνικός λαός υποβάλλεται τα τελευταία χρόνια σε αιματηρές θυσίες οι οποίες δεν δείχνουν να έχουν ορατό τέλος. Νέοι φόροι και καλπάζουσα ανεργία δοκιμάζουν την κοινωνική μας συνοχή και κρίνουν την ποιότητα των ιδεολογικοπολιτικών ευαισθησιών μας.
Η κοινωνική παθογένεια Φόροι. Η παθογένεια του δημοσιονομικού μας συστήματος τα τελευταία 25 χρόνια παρατείνεται ανίατη. Η εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών επιλέγει μονίμως για την κάλυψη των ελλειμμάτων την εύκολη, όχι με σύλληψη νέας φορολογητέας (διαφεύγουσας) ύλης αλλά με φορολόγηση της ήδη υπερφορολογημένης, πεπατημένη της επιβολής νέων φόρων. Έτσι, ενώ διατηρείται απαραδέκτως η σχέση εμμέσων-αμέσων φόρων (από τους πρώτους αντλούνται κατά 80% τα έσοδα και κατά 20% από τους δεύτερους, σχέση αντίστροφη από τα διεθνώς συμβαίνοντα), οι επιβαλλόμενοι νέοι άμεσοι φορτώνονται ευθέως ή με μετακύλιση στα κατά σύστημα υποζύγια, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Η κραυγή απόγνωσης “όχι άλλοι φόροι” αν δεν εισακουσθεί από τα κέντρα των αποφάσεων, στο εξής θα οδηγηθούμε σε εκρηκτικές καταστάσεις πενίας και κοινωνικών αποκλεισμών.
Προηγήθηκε και εφέτος κοινωνικός διάλογος. Και δεσμεύσεις αναλήφθηκαν για μέτρα προστασίας του
διαθεσίμου εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων από την οποιαδήποτε δημοσιονομική απορρόφηση. Βασικό μέτρο η θέσπιση ορίου φτώχειας, δηλαδή αφορολογήτου ορίου στο ϋψος των 2.000.000 δρχ. Αυτό το μέτρο αν προχωρούσε θα ανακούφιζε σήμερα χαμηλόμισθους εν γένει και ανέργους. Στην αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων υπάρχουν δύο δρόμοι. Η αύξηση της φορολογίας ή η μείωση των κρατικών δαπανών. Αλλά ενώ η υψηλή φορολογία συνιστά σοβαρό επενδυτικό αντικίνητρο, η χαμηλή είναι όρος οικονομικής ανάπτυξης. Το αμερικανικό προηγούμενο της περιστολής των δαπανών είχε θεαματικά αποτελέσματα στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος τους.
Υπάρχει ακατάσχετη κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. Χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία, χωρίς ανταπόδοση και χωρίς αποτέλεσμα. Μπορεί κανείς να κατονομάσει ορατές δια γυμνού οφθαλμού εκατοντάδες περιπτώσεων διασπάθισης πολυτίμων πόρων σε απίστευτες εκδοχές. Τυπικό δείγμα: Οι αμοιβές των στελεχών των ΔΕΚΟ που είναι υπερπολλαπλάσιο των ανωτάτων επιτρεπομένων ορίων στο κράτος, αλλά ουδείς αρμόδιος έχει συγκινηθεί να επιβάλει το προσήκον μέτρο. Ο περιορισμός των δαπανών, ο εξορθολογισμός και ο σκληρός έλεγχος τους είναι παγκοσμίως δοκιμασμένη μέθοδος, αείποτε γνωστή. Την υπεδείκνυε ο Σταγειρίτης σοφός στη Ρητορική του: “Τον μέλλοντα συμβουλεύειν δέοι αν ειδέναι δαπάνας της πόλεως απάσας και £ τις περίεργος (=περιττή) αφαιρεθή και ει τις μείζων ελάττων γένηται*. Αυτή η επιλογή γίνεται πια μονόδρομος. Αν στο εξής η πολιτεία δεν προχωρήσει με σοβαρότητα και σ. : προς αυτή την κατεύθυνοη. θα χάσει κάθε αξιοπιστία και θα πολλαπλασιάσει τα αδιέξοδά της και όχι μόνα τα δημοσιονομικά.
Οι τυφλοί νόμοι της αγορας έχουν θέσει το κράτος πρόνοιας σε δεινή δοκιμασία. Αλλά η ζωή των λαών αν επρόκειτο να παραδοθεί στην μέγγενη μιας τέτοιας απανθρωπίας. αυτό θα συνιστούσε τραγική οπισθοδρομηση. Εργο της πολιτικής δεν είνα η ληξιαρχική και λογιστική καταγραφη καταστάσεων αλλά η παρέμβαση κα η αλλαγή τους. Οι προτάσεις του εσχάτως προκύψαντος κ. Σπραου για το ασφαλιστικό μας σύστημα, σε ότι αφορά το διαγνωστικό μέρος καταγράφουν και ελπίζω σωστά το πρόβλημα. Η θεραπευτική τους όμως είναι φοβερή και τρομερή, θυμίζει το περίφημο “Κείον νόμιμον”. δηλαδή το έθιμο που ίσχυε στην αρχαία Κεα σύμφωνα με το οποίο καθένας έφτανε στα 70 αυτοκτονούσε με κώνειο. Αυτοθυσία ηλικιωμένων υπέρ των νέων. Αλλοίμονο όμως αν οι πολιτικοί έκαναν διάγνωση για τη διάγνώση.
ΑΝΕΡΓΙΑ των νέων. Τηρουμένων βεβαίως κάποιων επιφύλαξεων από τις ρητές ή σιωπηρές εξαιρέσεις το πελατειακό σύστημα διορισμών πέθανε έτσι που κατά κάποιον τρόπο απαλλάσσει τους πολιτικούς από το βάρος που αισθανόταν ο Ταλεϋράνδος για να ξεσπά λέγοντας ότι “με κάθε διορισμό σε μια θέση αποκτά ένα αχάριστο και εκατό δυσαρεστημένους”. Υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας έτοιμη να εκραγεί. Οι ιθύνοντες προσπερνούν δίπλα της ανυποψίαστοι για ό,τι ήθελε συμβεί. Το δράμα της γενιάς που τωρα είναι σε αναζήτηση εργασίας, εδώ είναι ακόμη βουβό. Ο νεαρός άνεργος δάασκαλος του Παρισιού, που η δήλωση του σε μια από τις πρόσφατες εκεινες διαδηλώσεις έκανε το γύρο του κόσμου, προσδιόρισε με αυτοσυνειδησία και αυτοσεβασμό το επόμενο βήμα και για τα καθ’ ημάς : “Το καλό είναι ότι δεν κάθομαι πια στο σπίτι προβληματιζόμενος με τα χρήματα που θα κοστίσουν τα γραμματόσημα των επομένων αιτήσεων. Επιτέλους κάνω κάτι. Δραστηριοποιούμαι. Παράξενο αυτό που θα πω, αλλά κατά κάποιο τρόπο υπάρχω”.
(“Καθημερινή” 20/1/98). Οι κανόνες της αγοράς δεν μπορούν να λειτουργούν σαν τους κανόνες της επιλογής των ειδών στη φύση. Η ανθρώπινη κοινωνία δεν μπορεί να είναι ζούγκλα. Τα στοχευόμενα οικονομικά μεγέθη της Ο.Ν.Ε. αμφισβητούνται ολοένα και πιο πολύ στις χώρες της Ε.Ε. Η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του πληθωρισμού δεν γεννά από μόνη της ανάπτυξη και απασχόληση. Οι δείκτες του Μάαοτριχτ, που ορισμένοι εδώ θεωρούν ταμπού και διαβατήριο εξευρωπαϊσμού της χώρας, δεν είναι ούτε το παν, ούτε καν του ήμισυ του παντός. Σταθερότητα, αναπτυξη και δικαιοσύνη πάνε, πρέπει να πάνε μαζί. Η πρόταξη της σταθερότητας έναντι των άλλων καθιστά αυτήν αμφίβολη και εύθραυστη και εκμηδενίζει τις άλλες. Οι ελληνικές στατιστικές δίνουν μιαν υπερφορολόγηση της εργασίας προς όφελος του κεφαλαίου, αλλά η διαφορά αυτή δεν έχει δυστυχώς μετατραπεί σε επενδύσεις και νέες θέσεις απασχόλησης. Μεταξύ 1965 και 1997, η συμμετοχή των διαφόρων κοινωνικών ομάδων στα φορολογικά βάρη έχει θεαματικές μεταβολές. Μισθωτοί τότε 21% τωρα 41,2%, συνταξιούχοι τότε 7% τώρα 15,6%, εισοδηματίες τότε 11,2% χώρα 5,2%. Εμποροβιομήχανοι τότε 50.8% τώρα 24%.Ελεύθεροι επαγγελματίες τότε 9,7% τώρα 12,8%.
Κατά την τρέχουσα δεκαετία η αύξηση της ζήτησης πήγε κατά το 67,5% στις εισαγωγές και μόνον 2,5% στην αύξηση της εγχώριας παραγωγής και αντίστοιχα τη ζήτηση εγχωρίων προϊόντων. Η εμπιστοσύνη στους τυφλούς μηχανισμούς της αγοράς προκαλεί την σταδιακή αποδιάρθωση του δημοσίου τομέα, την διαδοχική εξασθένιση έως εκμηδένιση του κράτους-στρατηγείου και κατ’ ακολουθίαν τη ματαίωση μιας ενεργού και δίκαιης φορολογικής και κοινωνικής πολιτικής. Αυτό είναι χειρότερο από εκείνο του παροιμιόμυθου :”Έσμιξε ο ανάλατος με την αναλατίνα / και κάνανε και δυο παιδιά ανάλατα και κείνα”…
Σε επίπεδο Ε.Ε., οι αποφάσεις κορυφής για την αντιμετώπιση της ανεργίας είναι άνευ αξίας ευχολόγια μη δυνάμενα να συμβάλουν στην ουσία του προβλήματος.
Κατά συνέπειαν επαφίεται στις εθνικές αποφάσεις των κυβερνήσεων η λήψη μέτρων και η ενεργοποίηση μεσομακροπρόθεσμων πολιτικών. Ουδείς βεβαίως διαθέτει την ράβδο του Μωϋσέως για να κάνει θαύματα. Αλλά ο κοινός νους και η πίστη στην αξία του ανθρώπου και το καθήκον προστασίας του, επιβάλλουν άμεσες πρωτοβουλίες για να αποτραπεί η νέα φτώχεια και η κοινωνία των όλο και απομειούμενων 2/3. Οι νέοι άνεργοι δεν μπορεί να είναι τα θύματα ενός αόμματου και ασυγκίνητου συστήματος οικονομίας. Πρέπει να γίνουν η ακοίμητη έγνοια μιας γρηγορούσας πολιτικής που χρωστά έμπρακτα να δείξει την αγάπη της για την ελπίδα του Έθνους. Σε αντίθετη περίπτωση θα γίνουν οι Ερινύες που δεν θα επιτρέψουν ποτέ τον ύπνο στους κάθε λογής υπευθύνους. Αλήθεια, ναι μεν μπορούμε να διερωτηθούμε μαζί με τον Καβάφη “Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια ;” Αλλά δικαιούμαστε, τούτων ούτως εχόντων, να συνεχίσουμε τον στίχο “Και τέλος πάντων, να, τραβάμε εμπρός”;
Η εθνική παράμετρος
Χωρίς να μειώνει κανείς την σημαντικότητα των προβλημάτων που ήδη εντοπίσθηκαν, υπάρχει το μέγα πρωθύστερο. Και αυτό φυσικά είναι το πρόβλημα της ασφάλειάς μας απέναντι στην εξ ανατολών διαρκώς κλιμακούμενη απειλή. Το 1997 είναι -για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας- το έτος της Μαδρίτης, δηλαδή ενός συμφώνου ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεργασίας. ‘Ε, λοιπόν μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο απεγράφησαν 849 τουρκικές παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου. 0 αριθμός είναι ιλιγγιώδης και φυσικά στην κοινή διεθνή συνείδηση εμπεδώνει ολίγον κατ’ ολίγον την εικόνα καθεστώτος αμφισβητούμενης κυριαρχίας. Αμφισβητούμενης κυριαρχίας και προώθησης της εικόνας ενός ανασφαλούς καθεστώτος στο Αιγαίο, που οι Έλληνες δεν είναι σε θέση να προστατεύσουν και επομένως δεν είναι βιώσιμο και άρα πρέπει να αλλάξει (υπέρ της Τουρκίας βέβαια).
Με κορύφωση τις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη στον “Εθνικό Κήρυκα” ξεκίνησε τις τελευταίες εβδομάδες μια ύποπτη “παραφιλολογία”, με αναλύσεις, διαρροές δηλώσεων, διαψεύσεις και τα παρόμοια που στην ελληνική κοινή γνώμη προσπαθεί να περάσει την ηττοπαθή ιδέα ότι σωστό είναι να έχουμε στον αέρα όσα μίλια έχουμε στη θάλασσα, δηλαδή 10, αντί 6 για να είναι εναρμονισμένα. Η ιδέα είναι τρελή και σημαίνει πρόταση παραίτησης από κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Ο κ. Μητσοτάκης ανακάλυψε τον κόλουρο κώνο των μιλίων και μας υπόδειξε επί λέξει: “Η Ελλάς όμως μπορεί να λύνει αυτό το πρόβλημα είτε μειώνοντας τον εναέριο χώρο είτε αυξάνοντας τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια” (Ελευθεροτυπία 24/1/98). Για το θεό, το ίδιο είναι να αυξήσουμε με το να μειώσουμε; Εκτός όμως από τον… κόλουρο κώνο υπάρχει και η κόλου-ρος αλώπηξ κοινώς κολοβή αλεπού της μυθολογίας μας : Η αλεπού είχε χάσει την ουρά της σε μια παγίδα και ντρέπονταν να κυκλοφορήσει. Οπότε ξαφνικά πονηρεύτηκε να εξομοιώσει τις άλλες αλεπούδες με αυτήν και τις συμβούλευσε να πάνε όλες να κόψουν την ουρά τους γιατί έτσι και από το περιπό βάρος της ουράς (διάβαζε 10-4=6 μίλια) θα απαλλαγούν και πιο όμορφες θα είναι!
Κινδυνωδέστατα είναι τα ενδοελληνικά αποτελέσματα σε δύο επίπεδα: α) Υπερκόπωση και βιολογική εξάντληση των πιλότων μας που αντιμετωπίζουν έναν αδιάκοπο μακρό καθημερινά θερμό γι’ αυτούς και τα καθήκοντά τους πόλεμο και β) Στον εθισμό της κοινωνίας μας η οποία καλείται και από επίσημα χείλη να συμβιβασθεί με την ιδέα της “συμβίωσης με τις παραβιάσεις”.
Μια τρίτη καθόλου δευτερεύουσα πραγματικότητα διαμορφώνεται από την αμερικανική επιδιαιτησία και εμφανίζεται τώρα όπως ο από μηχανής θεός στην αρχαία τραγωδία, έτοιμη να προσφέρει τις καλές, όπως είθισται να λέγεται, υπηρεσίες της. Βεβαίως πάντοτε μεροληπτικά υπέρ των άλλων, εν ονόματι κάποιων κάτα το μάλλον ή ήττον πλασματικών γεωστρατηγικών συμφερόντων τους στα εδάφη της γείτονος.
Στην καθημερινή ειδησεογραφία αλλά και στη ζωή μας μπαίνει, όπως το κερασάκι στην τούρτα, το ενδεχόμενο ενός άλλου θερμού επεισοδίου, μετά εκείνο των Ιμίων. Ορισμένοι διακινδυνεύουν και ημερομηνία του.
Οι ερμηνευτές των γεγονότων της ημέρας και ένα μεγάλο κομμάτι της επίσημης Ελλάδας έχουν αποσαφηνίσει τις επιλογές τους που θα μπορούσαν να συνοψισθούν στα ακόλουθα σημεία:
α) Καταγγελία της τουρκικής επιθετικότητας και προκλητικότητας στη Διεθνή Κοινότητα, τις Η.Π.Α, και την Ε.Ε. β) Διάλογος με την Αγκυρα. Και επειδή έμενε αναπάντητο το ερώτημα τι διάλογος με ποιάν Αγκυρα, μπήκε από προχθές η Χάγη όχι πλέον για τα Ίμια μόνο, αλλά αυτή τη φορά εφ’ όλης της ύλης που η Τουρκία θα ορίσει, περιλαμβανομένων και των επιφυλαχθέντων από την Ελλάδα θεμάτων εθνικής ασφαλείας, γ) Πολιτικο-διπλωματικοί χειρισμοί πάσης φύσεως.
Ας θέσουμε τα δρώμενα και τα σκοπούμενα στην βάσανο της κριτικής.
Πρώτον: Το διεθνές περιβάλλον υπηρετεί συμφέροντα και σκοπιμότητες. Πάντοτε και τώρα όσον ποτέ ίσως άλλοτε στην ιστορία. Αυτό που έγραψε προ πενήντα τόσων χρόνων ο Γεώργιος Βλάχος είναι ο κανόνας. Έλεγε: “Ούτε Διεθνές Δίκαιον υπάρχει, ούτε Κοινωνία των Εθνών ούτε άλλοι Οργανισμοί: “Υπάρχει μόνον ένας υπέρτατος Νόμος: Η δύναμις”. Και συνεχίζει: “Το να μην κάνεις πόλεμο γιατί δεν είναι σωστό ούτε ίσχυε, ούτε ισχύει. Ισχύει όμως το: “Μην επιχειρήσεις να κάνεις πόλεμο γιατί θα σου κόψω τα χέρια …”.
Χωρίς συναισθηματισμούς και περιττές φορτίσεις δεν ανακαλύφτηκε ακόμη διεθνές σύστημα συλλογικής ασφάλειας, δεν επινοήθηκε τρόπος επιβολής του δικαίου από εκείνον που έχει δίκαιο εναντίον του άλλου που δεν του το αναγνωρίζει και το προσβάλλει έργω και λόγω.
Αυτός είναι ο λόγος της διαιώνισης της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Περιμένουμε από τους ισχυρούς ή από τους εισβολείς να δώσουν λύση. Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. “Αφέλεια” είχε γράψει ο Κορνήλιος Καστοριάδης: “Οι Έλληνες, ο πιο έξυπνος λαός όπως νομίζει, μοιάζει να μην έχουν αντιληφθεί την αλήθεια. Οι Μεγάλες Δυνάμεις είναι κοινωνίες λύκων”.
Η αποτίναξη του τουρκικού ζυγού από την βασανισμένη Κύπρο μας είναι δική μας υπόθεση. Η εξουδετέρωση της τουρκικής απειλής είναι δική μας υπόθεση. Όπως η επιβολή του δικαίου μας στο σκοπιανό ευτελίσθηκε από τη δική μας παραίτηση. 0α το ξαναπούμε, δεν υπάρχουν χαμένες υποθέσεις, υπάρχουν μόνο παρατημένες υποθέσεις.
Δεύτερον: Η Τουρκία δεν λειτουργεί ως μέλος μιας διεθνούς κοινότητας που διέπεται από αρχές και κανόνες. Ενεργεί με εργαλείο την ποσοτική της υπεροπλία αοκώντας πολιτική ισχύος και εκβιάζοντας διπλωματικά και στρατιωτικά. Οσοι θα ε-φησυχάζαν στο όνομα των, αν θέλετε, καλοπροαίρετων διεθνιστικών τους αισθημάτων στην ιδέα μιας δημοκρατικής και ευρωπαϊκής Τουρκίας που θα σέβεται τους κανόνες δικαίου, αυτοί είναι εκτός πραγματικότητας και ζουν στον ψευδόκοσμο υποθετικών σεναρίων. Το ωραιότερο το σκάρωσε ο Κυρ, ο γνωστός γελοιογράφος, φτιάχνοντας τον φανταστικό χάρτη της Ελλάδος των ονειροπόλων, όπου γύρω-γύρω της έχει τοποθετήσει στη θέση της Τουρκίας την Ελβετία, στης Βουλγαρίας τη Φιλανδία, στων Σκοπίων το Λουξεμβούργο και στης Αλβανίας τη Νορβηγία! “Τι καλά που θα ‘τανε” είναι ο τίτλος του σκίτσου. Αλλά η πραγματικότητα είναι τελείως, μα τελείως αντίθετη. Ορισμένοι αιθεροβάμο-νες αναλυτές και πολιτικοί δεν το αντιλαμβάνονται. Επειδή η Δημοκρατία είναι “καλόν” και εμείς θέλουμε το καλό όλων, επιθυμούμε να γίνει κάποτε δημοκρατική και σύγχρονη η Τουρκία. Μέχρις ότου, και αν γίνει, πρέπει να προστατεύσουμε τον τόπο μας. Βεβαίως απορρίπτουμε την αφελή ιδέα ότι αν γίνει δημοκρατική θα πάψει να είναι ιμπεριαλιστική, αφού τα δύο πιο δημοκρατικά κράτη του κόσμου, οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ, είναι τα κατ’εξοχήν ιμπεριαλιστικά. Στην γείτονα θα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο η σύγκρουση κοσμικών και ισλαμιστών με την πιθανότητα, αφού περάσει ορισμένη φάση αλγερινού τύπου, να κορυφωθεί ως μετωπική σύγκρουση με κατάληξη ιρανικού τύπου. Αν και η πάγια επεκτατική συμπεριφορά της Αγκυρας δεν χρειάζεται, για να εκδηλωθεί “θερμά”, εσωτερικές αφορμές, είναι σφόδρα πιθανό εξαιτίας τους να επιχειρηθεί η εξαγωγή τους για εσωκαταναλωσιακούς λόγους.
Η τουρκοϊσραηλινή συμμαχία είναι μια άλλη παράμετρος, ενισχυτική της ασκήσεως επιθετικής πολιτικής ισχύος από την Τουρκία. 0 εχθρός αισθάνεται ασφαλέστερος απέναντι του α-ντισραηλινού block (Συρία, Ιράν, Ιράκ) και έχει στη διάθεσή του την πολύμορφη στήριξη του εβραϊκού οπλοστασίου. Το Ισραήλ εκσυγχρόνισε ήδη τα τουρκικά F16, τα οποία κατέστησε παντός καιρού. Το ίδιο το Ισραήλ απέκτησε αυτές τις ημέρες την άδεια από τους Αμερικανούς να εκσυγχρονίσει και τα ισχυρότερα F15 και η συμφωνία περιλαμβάνει την τοποθέτηση σ’ αυτά μηχανισμών που τριπλασιάζουν την ισχύ τους. Οι Τούρκοι έχουν παραγγείλει ήδη 40 τέτοια. Αλλά αυτό που κυρίως εισφέρει στους Τούρκους η συμφωνία με τους Ισραηλινούς είναι η στήριξη του εβραϊκού lobby των Η.Π.Α. σε επίπεδο αμερικανικών κέντρων αποφάσεων. Και γι’ αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει αυτή η παρά φύσιν οιονεί ερωτική και βαθύτερη σχέση Ουάσιγκτον-Άγκυρας. Μη μας διαφεύγει ότι στην Κυβέρνηση του δεινά κλονιζόμενου Κλίντον είναι 6 Εβραίοι υπουργοί και μόνο στο State Department, 7 υφυπουργοί.
Υπενθύμισα αυτά τα γεγονότα για να πω ότι ακόμη πριν από 3 χρόνια θα μπορούσαμε να είχαμε προλάβει, έστω με καθυστέρηση και οπωσδήποτε αλλοιώσει την τουρκοϊσραηλινή συμφωνία.
Τρίτον: Οι διεκδικήσεις της Αγκυρας δεν θα πρέπει να γίνουν διαφορές, υποκείμενες σε οποιοδήποτε δι-καιοδοτικό όργανο.
Πλην της οριοθετήσεως της υφαλοκρηπίδας, για την οποία εδηλώθη κατ’ επανάληψη ότι, εφ’ όσον δεν συμφωνούμε, πάμε ,στη Χάγη, καμία από την ατελείωτη και διαρκώς αυξάνουσα αλυσίδα των διεκδικήσεων δεν μπορεί και πουθενά να συζητηθεί. Δηλαδή να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης που την λένε κατ’ ευφημισμόν διάλογο.
Χωρικά ύδατα: Έχουμε δικαίωμα στα 12 μίλια, μας απειλούν με πόλεμο αν το ασκήσουμε.
Εναέριος χώρος: Είμαστε στα 10 μίλια από το 1931. Η Τουρκία έπαυσε να τον σέβεται από το 1974.
FIR Αθηνών: Η Αγκυρα αρνείται να γνωστοποιεί στις ελληνικές αρχές την είσοδο στο FIR τουρκικών πολεμικών αεροπλάνων.
Νησίδες και βραχονησίδες: Η Τουρκία διεκδικεί κατά δήλωση Ντεμιρέλ 937 βραχονησίδες και αμφισβητεί την κυριότητα “άλλων” 130 (γκρίζες ζώνες).
Ίμια: Κατά την συνθήκη Λωζάνης στην Τουρκία ανήκουν νησιά που βρίσκονται μέσα στα 3 ν.μ. από τις μικρασιατικές ακτές. Τα Ίμια είναι στα 3,7.
Γαύδος: και αυτή διεκδικείται.
Αποστρατικοποίηση νησιών μας: διακαής διεκδίκηση Άγκυρας.
Αφού όμως όλοι συμφωνούν ο’ αυτή τη χώρα ότι πρόκειται για μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις, προς τι να τις καταστήσουμε αντικείμενο δικαστικής διαφοράς; Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ούτε διαπραγματεύσιμα ούτε δικάσιμα μπορούν να είναι.
Λέγεται ότι υπάρχουν πιέσεις. Είναι προφανές. Αλλά, προσέξτε, πιέζουν εκείνον που μετράει και υπολογίζει τις πιέσεις. Τον άλλον, που δεν καταλαβαίνει τίποτε, δεν τολμούν να τον πιέσουν. Και αν το επιχειρήσουν, τους αποπέμπει. Η αποδοχή της Χάγης εφ’ όλης της ύλης, περιλαμβανομένης ακόμη και της αποστρατικοποίησης των νησιών, αλλάζει όντως το σκηνικό, αλλά προς το χειρότερο. Η Χάγη είναι ένα σώμα που δεν έχει σχέση με την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης στο εσωτερικό κάθε χώρας, όπου οι δικαστές απολαύουν προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας. Η Χάγη, σώμα πολιτικών σκοπιμοτήτων, (λεπτών ή και όχι) ισορροπιών και συγκυριακών ή μη συσχετισμών, δεν προσφέρεται για παρόμοια πειράματα. Κανείς δεν θα έθετε στην ιδιωτική του ζωή το σύνολο της περιουσίας του από μόνος του “οίκοθεν” στην κρίση ενός τρίτου. Για ποιο λόγο επειδή το ζητούν τρίτοι, ουδέ καν ο “αντίδικος”;
Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης: Λόγος γίνεται ότι επίκεινται. Πάντως “πιεζόμεθα” να τα αποδεχτούμε στο Αιγαίο και όχι μόνον. Πρόκειται για μεγάλης ολκής απατηλή διαδικασία η οποία όμως είναι ικανή να μας εγκλωβίσει και να μας εξωθήσει μεταξύ τυρού και αχλαδιού σε πολύ σοβαρότερες δεσμεύσεις και για μείζονα ζητήματα. Στο κ’ της Οδύσσειας ο Οδυσσεύς, σύμβολο της ευφυΐας, ευελιξίας και της διπλωματικότητας του Ελληνισμού, επισκέπτεται την Κίρκη που έχει ήδη μεταμορφώσει πολλούς απ’ τους συντρόφους του σε χοίρους. Η ωραία μάγισσα του προτείνει να φάει και να πιει, αλλά ο επινοητής του Δουρείου Ίππου δεν παασύρεται από τέτοια. Ζητεί πρώτα να του παραδώσει τους σύντροφους του ανθρώπους και μετά θα ακολουθήσουν τα άλλα.
Με τα ΜΟΕ συμβαίνει τα αναποδο…
Η ανάγκη αντίστασης Τέταρτον: Μόνο μια πολιτική ισχυος μπορεί να εξουδετερώσει μιαν αντίθετη πολιτική ισχύος. Η λογική όμως ορισμένων ελλαδιτών περί τα ελληνοτουρκικά ασχολουμένων μοιάζε.με εκείνην των προεστών του ’21 που απαθανάτισε ο Αλέξανδρος Πάλλης στον “Κανάρη” του: “Όλη η βουλή των προεστών στο μόλο συναγμένη ειπε πως έξω στη στεριά τους Toύρκους θα προσμένει”. Τι έπραξε ο ήρωας;”Τότε έβγαλα το φέσι/και να μιλησω θάρρεψα/ προβάλλοντας στη μεση
“Τίποτα, αρχόντοι, δε φελα, μονάχα το καράβι!”.
Τίποτα, αρχόντισσες και άρχοντες, δε φελά, μονάχα το καραβι το αεροπλάνο, το οπλικό ισοζύγιο με τον εχθρό. Δεν μπορείς να κάνεις διπλωματία σοβαρή και αποτελεσματική, δεν μπορείς να χειρισθείς κρισεις παρά μόνο αν είσαι ισχυρός. Αν εχθρός υπολογίζει την ικανότητα. αλλά και τη θέλησή σου να αμυνθείς, να αντεπιτεθείς και να ανταποδώσεις. Όλοι όσοι διαπλέκονται στα ελληνοτουρκικά, φυσικά οι Τούρκοι αλλά και οι κηδεμόνες τους, τη μόνη γλώσσα που κατανοούν είναι η γλώσσα της ανταπόδοσης Του κόστους που διακινδυνεύουν να εχουν ως απάντηση σε ένα πιθανό κτύπημά τους.
Στον αρχαίο μύθο “αίλουρος και αλεκτρυών” ο αγριόγατος κατηγορεί τον πετεινό ότι ενοχλεί τον κόσμο με τα λαλήματά του. Ο πετεινός ανταπαντάει ότι τον θέλουν οι άνθρωποι για να ξυπνούν και να πάνε στις δουλειές Ο κατήγορος επιμένει κατηγορώνταςς τον πετεινό για αιμομιξίες κατα συρροήν. Εκείνος υπεραμύνεται ό.τι κάνει είναι σύμφωνο με τη φυση του και για το καλό των ανθρώπων.
Οπότε ο αγριόγατος ξέσπασε: Αν εσύ τα πας καλά στα επιχειρήματα αυτό σημαίνει ότι εγώ δεν πρέπει να σε φαω; Ο μύθος δηλοί ότι “πονηρά φύσις πλημμελείν προαιρουμένη” όταν ο άλλος είναι αποφασισμένος να διαπραξει το έγκλημα. “Ει μη μετ’ ευλόγου δυνηθείη προσχήματος απαρακαλυπτως γε μην πονηρεύεται”. Αν δεν βρίσκει δηλαδή πρόσχημα, θα το πραξει απροσχημάτιστα. Όσοι φαίνονται η επιθυμούν μια διαφορετικη Τουρκία, αυτοί, το γε νυν έχον, τουλαχιοτον αυταπατώνται. Η Αγκυρα θα εξακολουθήσει να ασκεί πολιτική ισχύος και όχι δικαίου, καθώς μάλιστα ενθαρρύνεται τόσο από την απουσία κυρώσεων όσο και από τον ρόλο του κράτους-πυλώνα”, στην έκφραση του Πωλ Κέννεντυ, που της έχει ανατεθεί και θα εντείνει την πολιτική ισχύος. Αλλωστε ως τώρα οι προκλήσεις και η όλη επιθετικότητα της προσποριζουν οφέλη, προωθούν την διαπραγματευτική της θέση έναντι της Ελλάδας, με την πολιτική (του ξεφλουδίσματος) της αγκινάρας, Και είναι φυσικό η επιθετικότητα που θα εβρισκε απέναντι της την παθητικότητα στην ευγενέστερη εκδοχή θα δορυφοροποιούσε τον στόχο της. Συνέβη και αυτό, δείγμα γραφής των φτηνών καιρών μας. Επίσημο έγγραφο της Ουάσιγκτον, υπεραμυνόμενο της Άγκυρας, ονόμαζε προ εβδομάδων “θετικό” το γεγονός ότι στη συνάντηση του Γιλμάζ με τον ετοιμόρροπο Κλίντον, ο πρώτος δεν επανέλαβε στο οβάλ Γραφείο την απειλή του για προοάρτηση των κατεχομένων της Κύπρου! Επ’ ευκαιρία θα θέλαμε να παρηγορήσουμε τους Αμερικανούς για ό,τι τυχόν ήθελε συμβεί αυτές τις μέρες στον Πρόεδρο τους με το καβαφικόν:
“Πολλοί βεβαίως θα μιλήσουνε πολλά.
Ημείς ν’ ακούμε. Όμως δεν θα μας γελά
το Απαραίτητος, το Μόνος, το Μεγάλος.
Και απαραίτητος και μόνος και μεγάλος
αμέσως πάντα βρίσκεται κανένας άλλος”.
Η πολιτική του δικαίου στις διεθνείς σχέσεις είναι όπλο αλλά, φεύ, άσφαιρο, των αδυνάτων. Η απόδοσή του είναι μηδενική έως πενιχρή. Για τον απλούστατο λόγο ότι παραμένει ακλόνητη η εγκυρότατη παρατήρηση του Θουκυδίδη: “δίκαια εν τω ανθρωπεία) λόγω από της ίσης ανάγκης κρίνεται, δυνατά οι προύχοντες πράσσουσιν και οι ασθενείς ξυγχωρούσι”. Το δίκαιο στη λογική των ανθρώπων κρίνεται τελικά από την (ίση) δύναμη επιβολής του. Για τούτο οι ισχυροί κάνουν ότι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι ασθενέστεροι υποχωρούν.
Η συστηματική κλιμάκωση και η εντατικοποίηση των διεκδικήσεων της Άγκυρας καθιστά οξύ το ερώτημα: φευκτός ή αναπόφευκτος ο πόλεμος;
Η απάντηση είναι: Εξαρτάται από μας. Ας το συνειδητοποιήσουμε, αποκλειστικά από μας. Οι υπερατλαντικοί μεσολαβητές κάνουν διαχείριση κρίσης. Δηλαδή έρχονται να δια-
χειρισθούν το πρόβλημα, όχι να λύσουν το πρόβλημα. Αν διολισθήσουμε (μερικοί έχουν χόμπυ τη διολίσθηση) σε στρατηγικές υποχωρήσεις, ο εχθρός ή θα κερδίσει άνευ πολέμου όσα θα του προσπόριζε ένας νικηφόρος γι’ αυτόν πόλεμος, ή θα πάει σε πόλεμο για τον οποίο εμείς θα είμαστε ψυχολογικά και υλικά ανέτοιμοι.
Αλλά η κατάσταση είναι αντιστρέψιμη. Δίδαγμα: άμεση και υπέρτατη εθνική προτεραιότητα η υπερεπείγουσα αποκατάσταση του στρατιωτικού μας ισοζυγίου. Μείναμε πίσω. Αργοπορούμε θανάσιμα. Υπεύθυνοι όλων των βαθμών σπεύσατε και επισπεύσατε. Αύριο θα είναι πολύ αργά. Και ρητόν (στυφό και δύσπεπτο αλλά δραματικά αληθινό): si vis pacem, para bellum. Όρος λοιπόν πρώτος, για να μην γίνει πόλεμος, υλικοτεχνική προετοιμασία. Όρος δεύτερος, ψυχική ετοιμότητα.
Η διάβρωση που επιχειρούν καθημερινά οι πολυώνυμοι καρδινάλιοι του αποκαλούμενου αντιεθνικισμού και εν ταυτώ Μεγάλοι Ιεροεξεταστές με την από μέρους τους υστερική άρνηση της πραγματικότητας, τη συστηματική διαστρέβλωση της αλήθειας και τα ποικίλα “παραισθησιογόνα” με τα οποία κατακλύζουν τον τόπο, αποκτά καταστροφικές διαστάσεις.
Σε καταλαμβάνει ένα απεχθές αίσθημα όταν σκεφθείς ότι πρέπει να υπερασπισθείς την Ελλάδα μέσα στην Ελλάδα. Κατά Ελλήνων. Όμως πρέπει. Χρειάζεται. Και με οποιοδήποτε κόστος. Η δύναμη του Ελληνισμού είναι οι Έλληνες. 0 πολλαπλασιαστής της είναι η ψυχή τους. Οι Έλληνες στα 4 σημεία του ορίζοντος. 0 μείζων ελληνισμός “Ελληνικός καινούργιος κόσμος μέγας”. Ένας κόσμος με φανερά και λανθάνοντα αποθέματα θέλησης, πείσματος, αποφασιστικότητας και ψυχικού μεγαλείου. Αλλωστε είναι στρατηγικός κανόνας, στη νίκη συμβάλλουν κατά 70% η ψυχή και μόνον κατά 30% οι μηχανές. Τηρούμενης της προϋποθέσεως υπερεπείγουσας αποκατάστασης της οπλικής ισορροπίας που είναι ζήτημα προτεραιοτήτων και όχι δυνατοτήτων, μπορούμε να είμαστε ακαταμάχητοι. Οι αριθμοί δεν μας ανήκαν ποτέ σε τέτοιες ώρες. Τους ανατρέπαμε. Σε ζητήματα ελευθερίας δεν “παίζουν” οι αριθμοί. Αγωνίζονται οι ψυχές.
Οι σοφοί μας δίδαξαν ότι “ουδείς εστίν αδύνατος ως προπηλακισθείς μη δύνασθαι εαυτόν εκδικήσαι”. Κανείς δεν είναι αδύνατος που να μην μπορεί όταν προσβάλλεται να εκδικηθεί. Οι φυσιοδίφες παρατήρησαν παλαιόθεν πως όταν βγαίνουν τα σκαθάρια οι αετοί δεν κλωσσούν. Ο μυθογράφος εξήγησε. Ο αετός κυνηγούσε ένα λαγό που στην απελπισία του απευθύνθηκε στο μόνο ζωντανό που βρήκε μπροστά του ένα σκαθαράκι. Το σκαθαράκι έδινε κουράγιο στο λαγό και παρακαλούσε τον αητό που πλησίαζε να μη του πάρει τον προστατευόμενο. Ο αετός περιφρόνησε την ικεσία και έφαγε τον λαγό μπροστά στα μάτια του κανθάρου. Εξοργισμένος ο κάνθαρος παραφύλαγε πότε θα γεννήσει ο αετός και έμπαινε στη φωλιά του κυλούσε τα αυγά του αετού και τα έσπαζε. Αυτό βέβαια γινόταν συστηματικά. Ο αετός περιήλθε σε αδιέξοδο και κατέφυγε στον Δία αφού ήταν το ιερό πουλί του Διός από τον οποίο ζήτησε ασφάλεια για να γεννήσει. Ο Ζεύς του επέτρεψε να γεννήσει στον κόρφο του. Όταν το είδε ο κάνθαρος έκανε μια μπαλλίτσα από κοπριά, πέταξε ψηλά και κατάφερε να τη ρίξει στον κόρφο του Δία. Ο Ζευς θέλοντας να πετάξει την κοπριά, πέταξε από λάθος και τα αυγά του αετού.
Η νίκη του σκαθαριού ήταν απόλυτη.
Για τους “ενισταμένους” αρμόζει το εγερτήριο του Ρήγα:
“Γιατί λοιπόν αργείτε; τί στέκεοθε νεκροί;
Ξυπνήσατε, μην είοθε ενάντιοι κι’ εχθροί”.
Μια Ελλάδα των γρηγορούντων Ελλήνων που έρχεται από μακρυά πορεύεται μακρυά και δεν έχει να φοβηθεί κανένα.
Εγερτήρια ώρα για όλους μας. Τη σηματοδότησε ο Ποιητής με τη “φλογέρα” του:
“(…) γιομάτα ροδοκκόκινα παιδιά τα καρδιοκτύπια
και πλάσε τους και ζήσε τους κάποιους καημούς πατέρες
και κάποιες γνώμες πλάσε τις και ζήσε τις μητέρες
και κάμε αδέλφια τα όνειρα και τα έργα!”
Εμπρός τραγούδι!
*Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός.
